>* พลิคชีวิต ลิขิตรัก *<

ลำดับตอนที่ #6 : Destine love in my heart 6 : งานหมั้น

Destine love in my heart 6 : งานหมั้น

          คืนนั้นหลังจากที่ได้คุยกับนายสปาร์ค  ฉันก็ไม่ได้คุยกับใครอีกเลย นอกจากยัยจีน  เพราะมัวแต่เอาเวลามาเตรียมตัวทั้งเรื่องงานหมั้นและงานแต่งที่จะจัดขึ้นพร้อมกันถายในในวันเดียว  และเร็วเกินคาด วันที่ฉันไม่รอคอยก็มาถึง 

ฉันอยู่ในชุดไทยโบราณสีครีมนวลตา  ตรงบ่ามีสไบปักเลื่อมไขว้ไว้ ผมถูกรวบให้เป็นมวย ทัดด้วยดอกไม้สดเข้ากับชุด   ตอนนี้ทุกคนกำลังเตรียมงานกันอย่างวุ่นวายมองไปทางไหนก็มีแต่คนวิ่งสวนกันไปสวนกันมาราวกับเกิดการชุมนุมอะไรสักอย่าง

“น้องปุ่น  ทำไมสวยอย่างนี้คะเนี่ย”พี่ปุยชมฉันเปาะ  งานคราวนี้พี่ปุยคือบุคคลสำคัญที่มีส่วนร่วมในเรื่องของฉันมากที่สุด เพราะไม่ว่าจะเรื่องชุด เรื่องการเตรียมงานหรือแม้กระทั่งเรื่องจิปาถะเล็กๆน้อยๆ พี่ปุยก็จะมารับหน้าที่ดูแลเองทุกอย่าง ฉันนับถือพี่แกจริงๆ

“สวยเสยอะไรกันคะพี่ปุย  ปุ่นอึดอัดจะแย่”ฉันบ่นอุบอิบ

“ทนนิดนะคะ วันนี้วันมงคลสมรสของน้องปุ่นทั้งที  ไม่ใช่ว่าจะมีทุกวันนะคะ”พี่ปุยพูดปลอบฉัน  ตอนนี้ถ้าใครมาหน้าฉันคงต้องคิดว่าฉันจะรีบไปฆ่าใครแน่นอน

“ค่ะ แล้วนี่งานพร้อมแล้วเหรอคะพี่ปุย”ฉันถามพี่ปุยออกไป เพราะดูจากสถานการณ์ตอนนี้มันจะเริ่มลดการเดินขวักไขว่กันบ้างแล้ว

“ก็ค่อนข้างพร้อมแล้วละคะ”พี่ปุยตอบ

“งั้นปุ่นต้องทำอะไรในพิธีบ้างคะ”ฉันถามถึงกำหนดการคร่าวๆจากพี่ปุย

จากนั้นพี่ปุยก็เล่ากำหนดการคล่าวๆให้ฉันฟัง  จากที่ได้ฟัง ฉันคงต้องนั้งรอขบวนรถของเจ้าบ่าวเพื่อมายังพิธี ที่จัดขึ้น ณ บ้านใหญ่ จากนั้น คุณพ่อก็จะเข้ามาเรียกออกไปด้านนอก  แล้วก็จะเริ่มการทำพิธีหมั้นหมายในช่วงเช้า  ส่วนช่วงเย็นพี่ปุยจะมาบอกฉันอีกครั้ง

---------

“ปุ่น  ลูกสวยมาก สวยเหมือนแม่ปิ่นของลูกตอนที่แต่งงานกับพ่อใหม่ๆเลยล่ะ”พ่อเดินเข้ามาหาฉันใกล้ๆ

“จริงเหรอคะคุณพ่อ  แต่หนูคงไม่สวยเท่าคุณแม่หรอกค่ะ”ฉันตอบคุณพ่ออย่างเขินๆ

“ใครบอกล่ะ ลูกของพ่อต้องสวยอยู่แล้ว”คุณพ่อยังคงชมไม่เลิก

“พร้อมรึยังปุ่น  ฝ่ายเจ้าบ่าวเค้ามาถึงแล้วนะ”คุณพ่อถามถึงความพร้อมของฉัน  ตอนนี้ฉันรู้สึกร้อนๆหนาวๆเหลือเกิน ทั้งตื่นเต้น และสับสนไปหมด  นี่ฉันมาถูกทางรึป่าว ฉันถามกับตัวเองในใจ

“พร้อมแล้วค่ะ”ฉันตอบคุณพ่อไป แล้วสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อเรียกกำลังใจ แล้วยื่นมือไปคล้องแขนคุณพ่อ

“ญี่ปุ่น พ่อรักลูกนะ และแม่ปิ่นของลูกก็รักลูกเช่นกัน นี่คือสิ่งที่พ่อและแม่ของลูกเลือกให้และพ่อคิดว่ามันเป้นสิ่งที่ดีที่สุดที่พ่อจะทำให้หนูได้”คุณพ่อพยายามส่งกำลังใจมาทางสายตา ขณะที่พูดกับฉัน

“หนูก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นคะ”

ถึงเวลาแล้วสินะ  เวลาที่พ่อและแม่หวังที่จะได้เห็นลูกของตัวเอง เติบโตไปในทางที่ดี ไปในทางที่มีความสำเร็จอยู่ข้างหน้า  ฉันเข้าใจหัวอกของคนเป็นพ่อแม่แล้วล่ะ ว่าพ่อแม่รัก พ่อแม่หวง และเฝ้าคอยมองดูเราเสมอไม่ว่าเราจะเดินไปในทางไหน

------------------------------  

ฉันเดินเข้ามาในบริเวณห้องที่จะเริ่มทำพิธี  ระหว่างทางฉันไม่แม้แต่จะมองหน้าใคร ฉันไม่กล้าที่จะสบตาคู่หมั้น 

“ปุ่น  นี่สปาร์ค ศรางกูรย์ เพชรอมรไพศาล ลูกชายของอาศิไงลูก จำได้รึป่าว  เค้าคือว่าที่คู่หมั้นลูกไง ไหว้พี่เค้าสิลูก”คุณพ่อแนะนำคู้หมั้นให้ฉัน  ณ ตอนนี้ ฉันก็ยังไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา ว่าแต่ สปาร์ค  สปาร์ค  ศรางกูรย์ ฉันเรียกชื่อนั้นทวนซ้ำไปวนมาอยู่หลายรอบ   ทำไมมันคุ้นๆหูจังเลย หรือว่า

“คุณปาร์ค!!”ฉันอุทานลั่น นึกไว้ไม่มีผิด โลกนี้ช่างกลมดีแท้  สมแล้วที่โบราณเค้าว่าไว้ พอฉันเงยหน้าขึ้นมาเพื่อที่จะดูให้แน่ใจ ฉันก็เจอกับเขานายสปาร์คนั่นเอง เขาคือว่าที่คู้หมั้นของฉัน และเขายังเป็นว่าที่สามีของฉันด้วย

“อ้าวรู้จักกันแล้วเหรอ”คุณพ่อถามอย่างสงสัย

“ก็เคยเจอกันครั้งนึง  มันเป็นอุบัติเหตุน่ะครับอาบอย”สปาร์คตอบพ่อของฉัน  แล้วหันมายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ใส่ฉัน

“เหรอ ดีแล้วล่ะ แต่เธอคงไม่รู้สินะว่าเธอจะต้องมาตกล่อง ปล่องชิ้นกัน ในวันนี้”คุณพ่อของฉันยังคงพูดต่อไป

“ไม่รู้ค่ะ /ครับ”ฉัรและเขาตอบพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

“อืม ดีๆใกล้ฤกษ์แล้วล่ะ”ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น ดูจากท่าทาง ฉันรู้สึกคุ้นๆยังไงไม่รู้

“งั้นพ่อจะแนะนำญาติทางฝ่ายคู่หมั้นให้ลูกรู้จักนะปุ่น”คุณพ่อบอกฉันและเตรียมจะแนะนำ

“ปุ่น ตาปาร์คเนี่ยลูกก็คงรู้จักเค้ามาก่อนหน้าแล้วใช่ไหม  งั้นพ่อผ่านไปเลยละกันนะ  พ่อของตาปาร์คเนี่ยชื่อ ศิรันการณ์  หรือเรียกสั้นๆว่าอาศิ เพื่อนพ่อไงปุ่น ลูกจำไม่ได้เหรอ”คุณพ่อแนะนำพ่อของนายปาร์คให้ฉันรู้จัก  ว่าแล้ว ทำไมหน้าคุ้นๆ อาศินี่เอง

“สวัสดีค่ะอาศิ”ฉันกล่าวสวัสดี

“ดีจ้าปุ่น  หนูสวยมากเลยรู้มั้ย  แต่ว่าเรากำลังเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว เรียกอาว่าพ่อซะนะหนูปุ่น”คุณอาศิบอกฉัน

“ค่ะ คุณพ่อ”ฉันพูดแล้วก็ยิ้ม  จากนั้นคุณพ่อก็แนะนำใครหลายๆคน  ฉันจึงได้รู้มาว่านายสปาร์คเนี่ยมีพี่น้องสองคน  เขาเป็นคนพี่มีน้องชายหนึ่งคน ชื่อซิลเวอร์  ศรันกรณ์  เพชรอมรไพศาล อยู่ชั้น ปี 3 เรียนอยู่มหาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพชื่อว่า  Sent Parent University เป็นมหาลัยของพวกลูกคนมีตังค์น่ะ  หน้าตาของซิลเวอร์จัดว่าสูสีคู่คี่กับนายสปาร์คมาก ดูหล่อ น่ารัก  นิสัยติดขี้เล่นด้วยซ้ำ  ฉันรู้สึกชอบเด็กคนนี้จัง    

~~11.09 น.~~

“ตาปาร์ค สวมแหวนให้น้องเค้าสิลูก”คุณพ่อของนายปาร์คบอกลูกชายให้สวมแหวนให้ฉัน

“ครับ คุณพ่อ”จากนั้นเขาก็หยิบกล่องกำมะหยี่สีแดง ที่ข้างในมีแหวนเพชร บรรจุอยู่

“ยื่นมือให้พี่เค้าสิปุ่น”คุณพ่อก็คะยั้นคะยอบอกฉัน ฉันจึงยื่นมือให้เขาไป  นายปาร์คบรรจงสวมแหวนเพชรที่นิ้วนางข้างซ้ายของฉัน  เขาช่างอ่อนโยนจริงๆ  เมื่อสวมเสร็จคุณพ่อของนายปาร์คก็กล่าวอะไรบางอย่าง

“สินสอดที่ฉันนำมาวันนี้มันอาจมีค่าน้อยไปสำหรับลูกสาวนายนะบอย แต่ฉันก็หวังว่ามันจะเป็นเครื่องการันตีว่า ฉันได้มาทำการสู้ขอลูกสาวของนายให้ลูกชายของฉันแล้วนะ”คุณพ่อของนายปาร์คกล่าวคำสู่ขอฉันอย่างเป็นทางการ

หลังจากพีธีหมั้นในช่วงเช้าเสร็จลง  ทางอำเภอก็ส่งทนายความมาจดทะเบียนสมรสให้เราสองคน ก่อนจดทะเบียนนายปาร์คกระซิบที่ข้างหูฉันว่า  “โลกมันช่างกลมดีเนอะ วันนี้คุณก็สวยมากด้วย”ฉันอายจนไม่รุ้จะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหน  ฉันเป็นอะไร ฉันไม่อยากแต่งงานไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมฉันต้องเขินไปกับคำพูดของนายนั้นด้วย  ไม่เข้าใจเลย

พอเสร็จพิธีทุกอย่างในช่วงเช้า เราต่างก็แยกย้ายกันไป และก็จะพบกันอีกทีในช่วงพีธีแต่งงานตอนเย็น  ตอนนี้ฉันไม่ใช่นางสาว วีรตรี  บรมวงศ์สุนทรแล้วนะ แต่ตอนนี้ฉันเป็น นางวีตรี  เพชรอมรไพศาล ไม่ใช่แค่นามนำหน้าชื่อที่เปลี่ยนไป  ต่อแต่นี้ไปตัวฉันก็ต้องเปลี่ยนไปด้วย

++++

จบตอนที่ 6



+++++++


ต้องการกำลังใจมากๆเลยค่ะ
แต่งต่อไม่ถูกแล้ว