คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 หลอกฝัน
ราตรีแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ ร่างสองร่างที่เบียดเสียดแนบชิดซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาอย่างเหนื่อยอ่อนเคลิบเคลิ้มในทุกสัมผัสที่เพิ่งหยุดไป ร่างสูงสะดุ้งตัวปรือตาขึ้นช้าๆจากนิทรา ดวงตากลมกระพริบถี่ๆเพื่อปรับสภาพเข้ากับความมืดมิด มือหนาเอื้อมกระตุกสวิตโคมไฟสีส้มที่หัวเตียงเพื่อรับแสงสว่าง...
ร่างเล็กๆที่นอนเบียดกายอยู่ข้างๆนั้นเริ่มรู้สึกตัวว่าคนข้างๆเริ่มขยับตัวขึ้นจึงลืมตาขึ้นช้าๆเพื่อมองดูเหตุกาณ์ต่อไปที่กำลังจะเกิดขึ้น ความน้อยใจถาโถมเข้าหาทันทีเมื่อวาโยเริ่มแต่งตัวโดยไม่คิดจะปลุกเขาสักนิด
จะทิ้งกันง่ายๆอย่างนี้เลยหรอพี่เก่ง มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก!!!
ร่างเล็กโผเข้ากอดวาโยจากด้านหลังก่อนจะซุกใบหน้าลงบนแผ่นหลังกว้าง มือทั้งสองโอบเข้าหาอย่างแนบแน่นเหมือนกลัวว่าร่างสูงนั้นจะหายไป
“ทำไมไม่ปลุกริทเลยหล่ะครับพี่เก่ง”
“เอ่อ คือพี่ เอ่อ”
ร่างสูงพูดอย่างตะกุกตะกัก จะให้ทำยังไงในเมื่อจิตใจเริ่มโหยหาอีกคน
“รีบกลับหรอ คะ”
เสียงหวานๆพูดอย่างออดอ้อน ใจหนึ่งขอวาโยที่เริ่มจะผ่อนตาม แต่ก็ยังยับยั้งได้เพราะใบหน้าคนรักที่ทาบเข้ามาแทรกในหัว
“แต่นี่มันจะตีสี่แล้วนะครับ ริท ไว้คราวหน้าเจอกันใหม่นะครับ”
ใบหน้าหวานเริ่มเปลี่ยนสี คำบอกลาที่แสนสุภาพนั้นมันไม่น่ายินดีเลยสักนิด
“งั้นก่อนไปพี่เก่งบอกรักริทสักคำนะ ริทอยากได้ยิน”
คนตัวเล็กออดอ้อน อันที่จริงคำว่ารักใครๆก็พูดได้ แถมพูดง่ายจะตายไป แต่ใครจะไปรู้ว่าคาสโนว่าอย่างเขาถึงจะยอมมีอะไรกับใครตามแต่ใจต้องการ สำหรับคำว่ารักมีคนที่จะได้ยินจากปากเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นแหละ...
“เอ่อ พี่”
“นะ ริทอยากได้ยิน”
มือเล็กๆเริ่มลูบไล้ขึ้นที่แผ่นอกหนา น้ำเสียงอ่อนหวานที่ใครๆฟังแล้วก็ต้องระทวย แต่กับใจของวาโยที่รุกรนในตอนนี้กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเลยสักนิด
“พอเถอะครับริท พี่รีบกลับนะ”
จะรีบไปหาเซนมันใช่ไหม คืนนี้แค่ฉันคนเดียวยังไม่พออีกหรือไง
ใบหน้าหวานมุ่ยลงทันตาเห็น ความอดทนที่มีเริ่มลดต่ำลง ท่าทางที่น่ารักๆแสนเย้ายวนเริ่มจางหายไป
“กะอีแค่พี่บอกรักริทมันจะตายมั๊ยพี่เก่ง ริทแค่อยากได้ยิน ริทต้องการได้ยิน ริทต้องการมันได้ยินมั๊ยพี่เก่ง”
ร่างเล็กตะโกนใส่เสียงดังด้วยอารมณ์โกรธที่ระงับไว้แทบจะไม่อยู่ซะแล้ว มือเล็กๆทุบเข้าที่ร่างกายร่างสูงอย่างรุนแรง...
“ริท ริท นี่ริท!!!”
เสียงใหญ่ตวาดใส่อย่างดังจนร่างเล็กสะดุ้งข้อมือที่ถูกรวบโดนผลักออกไปอย่างแรงจนริทเซถลาล้มลงบนเตียง
“เรื่องราวของเราที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่ความรักเลยสักนิด ถ้าริทจะให้พี่พูดคงไม่ได้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันก็เป็นเพียงความต้องการของร่ายกายไม่ใช่หรือไง แล้วริทจะเอาอะไรอีกฮะ”
ใบหน้าหวานเริ่มมีสีหน้าอ่อนลง ความรู้สึกอ่อนแอเริ่มจาบจ้วงเข้ามาที่หัวใจดวงน้อยๆอย่างแยบยล
“แต่ไหนพี่เก่ง...บอกว่าพี่เป็นของริท”
“อย่าใส่ใจกับคำพูดบนเตียงเลยเด็กน้อย รู้ไว้ซะว่านั่นมันก็แค่คำพูดหลอกเด็ก”
“...”
ข้อความที่ได้ยินทำเอาริทนิ่งเป็นหิน คำพูดตีกันไปมาอยู่ในหัวเพียงคำเดียว คำพูดหลอกเด็ก หึทุเรศชะมัด ร่างเล็กนั่งนิ่งจนไม่รู้ว่าเขาออกไปเมื่อไหร่ รู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อเสียงประตูที่ปิดลงกระทบกับขอบประตูห้อง...
มือเรียวยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไร้เหตุผล ริทฝีปากหยักยิ้มเย้ยหยันตัวเองหนึ่งครั้งก่อนจะเปล่งวาจาเบาๆกับตัวเอง...
“ครั้งต่อไปพี่จะต้องร้องบอกว่ารักริทจนไม่หยุดเลยแหละ คอยดูเถอะ!!!”
มือเล็กเอื้อมหยิบกระปุกยาในลิ้นชักของตัวเองออกมาก่อนจะหยิมเม็ดยาสีหวานขึ้นมาสามเม็ดเข้าปากและตามด้วยน้ำดื่มจนหมดแก้ว เพื่อรักษาอาการ...บางอย่าง
ภายในใจที่ร้อนรนของวาโย ทำให้ความเร็วของรถสปอร์ตคันหรูพุ่งทยานบนท้องถนนยามวิกาลอย่างรวดเร็วโดยไม่เกรงกลัวอันตรายเลยสักนิด หากแต่หวังแค่เพียงถึงที่หมายเร็วๆเท่านั้น ความรู้สึกที่ไม่อาจปิดบังได้ว่าลึกๆแล้วคาสโนวาอย่างเขาก็หวงและต้องการของบางอย่างโดยที่ไม่รู้ตัว
เมื่อรถเคลื่อนตัวเข้าสู่ที่หมายไม่รอช้าขาเรียวยาวก็รีบพาร่างตัวเองไปที่ห้องทันที...
พลั๊วะ!!!
ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างแรงด้วยมือหนา สายตาหวาดหวั่นกวาดไปทั่วห้องนอนไม่พบแม้แต่ร่างใดๆบนเตียง...
“เซน อยู่ไหนครับ เซน”
เสียงทุ้มเอ่ยเรียกอย่างหวั่นใจ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรจึงโหยหาแต่คนๆนี้ ทั้งๆที่ผ่านมาเขาเปลี่ยนคู่เป็นสิบๆ ไม่เคยมีใครที่จะเข้ามามีอิทธิพลในใจเขาได้เลยสักคน แม้แค่คนที่เพิ่งจะสลัดมาเมื่อครู่ก็เถอะ แต่คนนี้...ทำไม??
“เซน เซ..”
“เซนอยู่นี่ครับพี่เก่ง”
เสียงอ่อนหวานเอ่ยออกมาจากด้านหลังร่างสูงหันไปคว้าร่างนั้นเข้าสู่อ้อมกอดอย่างรวดเร็ว ร่างบางที่อยู่ในพันธนาการได้แต่ยืนนิ่งเพื่อสะกดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล...
พี่คิดว่าพี่ทำแบบนี้แล้วเซนจะหายเจ็บหรือไง!!!
เซนดันอกร่างสูงเพื่อคลายอ้อมกอดนั้นออกช้าๆ สายตาหวานเย้ายวนจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย
“ดื่มน้ำก่อนสิพี่เก่ง กลับมาเหนื่อยๆ”
แก้วน้ำสีใสถูกยื่นจากคนตรงหน้า ความปรารถนาดีที่แฝงอะไรบางอย่างไว้ถูกยื่นให้โดยที่อีกฝ่ายไม่ได้เอะใจเลยสักนิด
ริทฝีปากเรียวทาบลงที่ขอบแก้วอย่างนุ่มนวลก่อนที่จะกระดกของเหลวสีใสลงลำคอ...
สิ่งปกติที่ไม่ปกติ...ไม่นานร่างสูงก็เข้าสู่ห้วงแห่งนิทราอีกครั้ง....
“เซนน..นนน เซนครั...บ”
คำพูดที่ติดขัดถูกเอ่ยขึ้นพร้อมกับดวงตาที่ปรือขึ้นอย่างสะลึมสะลือ ร่างกายที่เริ่มขยับแต่กลับต้องแปลกใจเมื่อทุกส่วนเหมือนถูกพันธนาการด้วยอะไรบางอย่าง ข้อมือและข้อเท้าทั้งสองถูกมัดติดกับหัวเตียงและปลายเตียงอย่างแนบแน่น พร้อมด้วยผ้าห่มผืนหนาที่คลุมกายไว้เพื่อหลีกหนีแอร์ที่เย็นเฉียบ ถ้าจะให้เดาภายใต้ผ้าห่มผืนนั้นคงจะไม่มีเสื้อผ้าอยู่เลยสักชิ้น เพราะรับรู้ได้ถึงความเย็นของแอร์แบบเต็มๆ
“เซน เซนอยู่ไหนครับ”
เสียงทุ้มร้องเรียกด้วยความวิตก ไม่นานร่างบางที่สวมใส่แต่เสื้อกล้ามบางๆกับกางเกงขาสั้นๆก็ปรากฎขึ้น
“ตื่นแล้วหรอครับ คนดีของเซน”
ปฏิภาณเดินเข้ามาพร้อมกับอะไรบางอย่างภายในมือ
“จะทำไรหน่ะ เซน”
เมื่อสังเกตได้ถึงสีหน้าและคำพูดที่แปลกไปทำให้ความรู้สึกกลัวคนตรงหน้าเริ่มก่อตัวขึ้นทีละนิด ทีละนิด
“ก็เซนรู้สึกว่า พี่จะชอบแบบ...ซาดิสถ์”
“ซะ...เซน พี่ขะ ขอโทษ”
เมื่อสมองเริ่มจะประมวลเรื่องราวได้ คำพูดโง่ๆก็ถูกเอ่ยออกไปทันที...
“หึ ขอโทษงั้นหรอ พี่เก่งรู้ไหมว่าเซนรู้สึกยังไง!!!”
“พี่..”
“เซนจะทำให้พี่รับรู้มันเอง...”
พูดจบผ้าห่มที่คลุมกายร่างสูงก็ถูกกระชากออกอย่างแรงเหลือเพียงร่างกายที่น่าจับต้องไปทุกส่วน...
ใบหน้าหวานเคลื่อนเข้าใกล้คนรักอย่างช้าๆ...
พร้อมกับเริ่มกระทำบางสิ่งที่ทำให้คนข้างใต้รู้สึกอย่างที่เขาอยากให้เป็น...
“พี่เก่งรู้ไหมว่าตอนที่พี่เก่งปล่อยให้เซนอยู่คนเดียวเซนทั้งเหงา ทั้งอ้างว้าง โดดเดี่ยวแค่ไหน”
“อยะ อย่าเซน พี่..”
มือเล็กๆเอื้อมหยิบก้อนน้ำสีใสที่ตัวเองถือออกมาเมื่อครู่ก่อนจะจรดมันลงไปตามใบหน้าคมสวยนั่น...
“พี่รู้ไหมความรู้สึกนั่นมันทำให้เซนหนาว...แทบขาดใจ”
น้ำแข็งก้อนไม่เล็กถูกไล้ไปตามโครงหน้าเรื่อยๆพร้อมกับคำพูดพร่ำของปฏิภาณที่เอ่ยออกมาตามความรู้สึก...
“เซนหนาวเข้าไปถึงขั้วหัวใจ อ้างว้าง..ไปทุกส่วน...”
ความเย็นเริ่มถูกเคลื่อนที่มายังซอกคอขาวและหัวไหล่...ลงมาเรื่อยๆ เพื่อให้คนรักทรมาณ...ที่สุด
“ซะ เซน พี่เย็น อยะ อย่า”
เสียงแหบพร่าถูกส่งออกมาจากริมฝีปากเรียว ร่างบงกระตุกยิ้มก่อนที่จะเอื้อมไปกระซิบที่ใบหูด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
“แค่เนี๊ยมันยังไม่ได้ครึ่งของเซนเลยครับ”
น้ำเสียงที่แสนหวานเหมือนจะเชือดแบบนิ่มๆ ริมฝีปากขบที่ติ่งหูเพื่อกระตุ้นความเสียวซ่านให้อีกคน...
ก้อนน้ำแข็งถูกถูวนไปวนมาอยู่ที่ยอดอกทั้งสองข้างจนคนภายใต้บิดตัวเกร็ง จะทำอะไรก็ไม่ได้เพราะถูกพันธนาการไว้หมดทุกส่วน ได้แต่ร้องครางให้อีกคนสะใจก็เท่านั้น...
“พี่เก่งรู้ไหม ว่าเซนไม่ชอบอยู่กับความหนาวเหน็บไปนานๆ...”
“อ่า พอ เถอะ พี่ ขะ อื้มม”
น้ำแข็งที่เริ่มจะหมดก้อนกับความเย็นที่เริ่มจะลดลงถูกเปลี่ยนเป็นอีกก้อนที่มีอนุภาคหนาแน่นกว่าทาบลงที่หน้าท้องแกร่งแทน ร่างสูงครางอย่างกระสันเพราะมือที่ซุกซนลงโทษเขาโดยไล้มันลงไปข้างล่างอย่างช้าๆ...
“เซน อ้า ยะ ยอมแล้ว พี่ โอ้ววว”
มือเล็กๆแกล้งทำก้อนน้ำแข็งตกลงกลางหว่างขาทำเอาคนภายใต้สะดุ้งโหยง...
“ขอโทษทีครับ มันหลุดมือ หึหึ”
ปฏิภานเอื้มมือหยิบขึ้นมาพร้อมกับลูบไปตามเรียวขาอย่างต่อเนื่อง...
“พี่เก่งรู้ไหมนอกจากความรู้สึกที่หนาวเหน็บแบบนี้แล้ว เซนยังต้องเจออะไรบ้าง”
“มะไม่ เอาแล้วเซน พี่ไม่เล่นแล้ว”
“หึ ใครว่าเซนเล่น เซนทำจริง!!”
ก้อนน้ำแข็งถูกปล่อยให้ละลายไปต่อหน้าต่อตาก่อนที่ความคับแค้นจะเปลี่ยนเป็นสิ่งของอย่างอื่น...
“พี่เก่งรู้ไหมตอนที่เซนมีคู่แข่ง...เซนรู้สึกยังไง”
ดวงตากลมโตวาวโรจน์เมื่อเห็นสิ่งของที่อยู่ในมือคนรัก..
“อย่านะเซน อยะ”
“เซนว้าวุ้นไปหมด เซนทั้งแค้น ทั้งโกรธ ทั้งไม่พอใจ พี่เก่งอยากจะมีความรู้สึกแบบนั้นบ้างไหมครับ”
ร่างสูงพยายามจะกระเถิบตัวหนีแต่ก็ไม่เป็นผลซักนิดเพราะยังไงก็ไม่มีทางหลุดจากเชือกเส้นหนาไปได้แน่ๆ..
“พี่รู้ไหมว่าเซนร้อนรนแค่ไหน ทั้งร่างกายมันร้อนไปหมด เหมือนถูกเผาด้วยฝีมือคนๆนั้นของพี่เก่ง”
“โอ๊ยยย อื้ออ เซน พี่ อะ โอ๊ย”
น้ำตาเทียนอุ่นๆหยดลงตามร่างกายตามต้องการของร่างบางที่ยิ้มอย่างสะใจ นาทีนี้อะไรก็มาหยุดความสุขเขาไม่ได้อีกแล้ว...
“เซนร้อน...ไปทุกส่วน พี่เก่งเข้าใจความรู้สึกเซนแล้วใช่ไหม!!!”
ร่างบางตวามใส่อย่างบ้าคลั่ง ดวงตาที่แดงก่ำด้วยความโกรธในตอนนี้ไม่มีอะไรที่จะมาหยุดยั้งความบ้าบิ่นนั้นได้
“เซน พะ พี่ขอโทษ พี่รักเซนนะครับ พี่”
“หึ รัก รักงั้นหรอถ้ารักแล้วพี่จะมีคนอื่นทำไม หา พี่มีคนอื่นทำไม!!”
“คนอื่นมันก็แค่ของเล่นเท่านั้นนะเซน พี่..”
“ของเล่น งั้นพี่เก่งก็ลองเป็นของเล่นให้เซนทีละกันนะ พี่จะได้รู้ว่าความเจ็บปวดมันเป็นยังไง!!”
ร่างบางเดินออกไปจากห้องไม่นานก็เข้ามาพร้อมกับสิ่งของชิ้นสุดท้ายที่จะตอบสนองความซาดิสถ์ให้ตามความต้องการ
“เซน พี่ พี่ขอโทษ อย่านะเซน”
“เก็บคำขอโทษโง่ๆของพี่ไว้เถอะ หลับตาแล้วรับรู้สัมผัสมันก็พอ หึหึ”
ร่างบางเคลื่อนกายเข้ามายืนใกล้ๆในตำเหน่งที่พอเหมาะก่อนจะไล้สิ่งของนั้นไปตามเรียวขา..
“พี่รู้ไหมว่าเซนรู้สึกยังไง เมื่อเห็นคนที่เป็นศัตรูกับเซนจูบกับพี่”
“อย่านะเซน พี่..”
หวับ!!!
“โอ๊ยย”
เรียวขาข้างขวาถูกตวัดใส่ด้วยแซ่เส้นยาวจนปรากฏรอยแดงเถือก เสียงร้องคร่ำครวญไม่ได้ทำให้เกิดความสงสารจากคนรักเลยสักนิด
“แล้วพี่รู้ไหมว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน มันเจ็บไปทั้งใจ ให้เซนโดนทำร้ายร่างกายแค่ไหน มันก็ไม่เท่ากับการที่เซนโดนทำร้ายจิตใจ พี่เก่งรู้มั๊ย”
หวับ!!
“เซนนน ขอโทษ พี่ขอโทษ”
เรียวขาข้างซ๊ายถูกหวดด้วยแซ่ยาวอีกข้างจนตอนนี้ความเจ็บปวดรับรู้เข้าสู่เส้นประสาทจนจะสุดขั้วหัวใจอยู่แล้ว...
“มันยังไม่เท่ากับที่เซนเจ็บเลยพี่เก่ง...ถ้าพี่เก่งได้รับความรู้สึกแบบเซน พี่คงเจ็บกว่านี้อีกหลายเท่า...เซนต้องทนฟังเสียงครางอับปรีย์ของมันกับพี่ ต้องรับรู้ว่าสุดท้ายพี่ก็มีอะไรกับมัน...”
มือเล็กเชยคางมนให้หันมามองหน้าตรงๆเพื่อส่งความรู้สึกให้วาโยได้รับรู้ว่าเขาเจ็บ...ขนาดไหน
“และสุดท้าย เซนก็รับรู้ว่าที่จริงแล้วพี่เป็นของๆมัน!!!!!”
แส้เส้นสวยที่ไล้ไปตามโครงหน้าถูกยกขึ้นสุดแขนพร้อมที่จะฟาดลงใบหน้าคมอย่างแรง...
“อย่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”
ฟึ่บ!!!
ร่างสูงสะดุ้งตัวขึ้นในความมืด เนื้อตัวที่เปียกชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดพรายขึ้นตามตัวและบนใบหน้า มือหนารีบจับทุกส่วนของร่างกายด้วนความตระหนก...
ฝัน
ฝันร้ายหรือเนี่ย
แต่เมื่อมองไปรอบๆก็ไม่เจอร่างกายของคนรักแนบข้าง สายตาหวาดกลัวกวาดไปรอบห้อง เพราะเมื่อความฝันเมื่อกี๊มัน...เหมือนจริงชะมัด!!!
“ฝันร้ายหรอครับ...คนดีของเซน”
น้ำเสียงกระตุกสติให้กลับมาพร้อมกับร่างบางที่ทอดกายนั่งลงบนตักของร่างสูงอย่างถือวิสาสะ...
“โห ดูสิ เปียกไปทั้งตัวเลย ไปอายน้ำมั๊ย เดี๋ยวเซนอาบให้”
“เอ่อ ซะ เซนจริงๆใช่ไหม”
“ฮะฮะ พี่เก่งเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย ไปอาบน้ำเลยไปๆๆ เดี๋ยวเซนมีของขวัญจะให้คนดีนะครับ”
ร่างสูงมองอย่างหวาดๆก่อนจะถูกริมฝีปากหวานขโมยจูมพิตนั่นไปอยางเย้ายวน...
“อื้มมม”
ลิ้นร้อนที่ตวัดรับความหอมหวานตอบสนองกลับอย่างเร่าร้อนพร้อมที่จะเริ่ม?ได้ทุกเมื่อ... มือเล็กๆผลักอกแกร่งออกเบาๆก่อนที่อะไรจะเกินเลยไปกว่านี้
“ไปอาบน้ำเลยพี่เก่ง ไม่กลัวเซนแล้วหรอครับ ฮ่าๆๆ”
“โธ่ นั่นมันก็แค่ความฝัน พี่รอรับของขวัญจากเซนดีกว่า รอแปปนะครับคนสวย”
จบคำพูดร่างสูงก็หายเข้าไปในห้องน้ำทันที คำพูดที่ดูเหมือนจะไม่คิดอะไรกลับตรงกันข้าม แต่วาโยพยายามไม่แสดงให้เห็นว่ากลัวก็เท่านั้น ก็จะให้ไม่กลัวได้ยังไงหล่ะ ฝันมะกี๊อย่างกับเรื่องจริง บรื๋ออออ
ภายในห้องที่อุณหภูมิเย็นฉ่ำที่ยังมีร่างบางๆนั่งรออยู่ภายนอก มองตามด้านหลังร่างสูงเข้าไปในห้องน้ำแสะยิ้มออกมาอย่างร้ายๆ...
“รับรอง หลังจากพี่เก่งออกมา พี่ได้ร้องไม่หยุดแน่ๆ”
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีงามๆๆๆๆ รีดเดอร์ทุกคนนนนนนนน
หายไปนานนนนนนนนนมว๊ากกกก เนื่องจากงานที่ถาโถมเข้ามาแบบไม่ให้ลืมหูลืมตา
จนวันนี้เคลียเสร็จและมานั่งอัพให้หายคิดถึง แต่อีกไม่กี่วันก็สอบแล้ว โฮๆๆๆๆๆๆๆ
ถ้าหายไปอีกก็ขอโทษด้วยน้า ไม่รู้ว่าไม่ได้อัพนานกลับมาอัพมันจะสนุกเหมือนเดิมหรือเปล่า
อิอิ ถ้าไม่สนุกก็ขอโทษด้วยนะค้า มะเหมี่ยวไม่มีอะไรจะพูดมากนอกจากขอบคุณทุกๆๆกำลังใจและคอมเม้นนะคะ
บ๊ายบายค่า
ยาวสะใจกันไหมเอ่ย??? ตอนหน้าจะเอ็นซีไหม รอนานเเค่ไหน ไม่แน่ใจ><
ความคิดเห็น