คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [SF] NoGengZen(?) Bloody Birthday II.สุขสันต์วันระยำ 2 *456 ver.หมวยเกี๊ยว
http://writer.dek-d.com/kowling/writer/viewlongc.php?id=633261&chapter=17
อันนี้เป็นภาคแรกนะคะ
Title: Bloody Birthday II.สุขสันต์วันระยำ 2
Pairing : NoGengZen(?)
Genre : Two-Shot
Author : หมวยเกี๊ยว
A/N : คำเดียว เสื่อม --’
Bloody Birthday II.
แฉะ แฉะ แฉะ
แฉะ แฉะ
เสียงฝีเท้าย่ำในสายฝนที่สาดโปรยตั้งแต่เย็นดั่งไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ความรู้สึกกังวลบางอย่างภายในใจเริ่มก่อตัวขึ้นท่ามกลางความหนาวเหน็บและเนื้อตัวที่เปียกปอน เสื้อนักเรียนสีขาวบางแนบเนื้อจนเห็นร่างกายภายในยิ่งทำให้ส่อการเกิดอันตรายร่างเล็กของวาโยได้แต่เพิ่มความเร็วจากฝีเท้าให้ยิ่งเพิ่มขึ้นๆพร้อมกับใจที่สั่นระรัว...
จะทันไหม จะทันไหม
ภายในสมองที่ภะวงกับเหตุการณ์ข้างหน้าที่กำลังจะเกิดขึ้น เพราะคำพูดใครบางคนที่ทิ้งท้ายเอาไว้...
‘รอพี่ที่บ้านนะ คืนนี้พี่จะไปหาเองที่ห้อง รับรองว่าพี่จะกลับมาก่อนเที่ยงคืน...’
ผมไม่สามารถหลุดจากพันธนาการของพี่ได้เลยใช่ไหม ร่างกายถึงเรียกร้องพี่...อย่างนี้
ร่างบางๆยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาเรือนสวยราคาแพง ที่หน้าปัดชี้บอกเวลาเกือบจะสองทุ่มก่อนจะสะบัดลงแล้วถอนหายใจออกเฮือกใหญ่...
เป็นเพราะนายนั่นแท้ๆถึงทำให้เลยเถิดแบบนี้
สมองนึกย้อนเวลากลับไปเมื่อตอนเย็นที่ได้พบกับชายคนหนึ่ง
ผู้หวังดี..
ตึก ตึก ตึก ตึก
เสียงก้อนเนื้อจากข้างในอกซ้ายจู่ๆก็ร่ำร้องเป็นจังหวะเสียงดังเมื่อนึกถึง ใบหน้าหวานๆแบบนั้น ท่าทีที่เป็นห่วยเป็นใยเขาแบบนั้น และ...อ้อมกอดที่อบอุ่นแบบนั้น...
อย่าบอกนะ...ว่า
ฮึ่ยยย
ศีรษะเล็กๆสะบัดไปมาไล่ความรู้สึกแปลกๆก่อนจะทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอีกครั้ง...
‘ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณเอง’
อ้อมกอดที่สัมผัสได้ถึงความหวังดี ความรู้สึกที่ไม่เคยได้รับจากใครแม้แต่คนที่ร่างกายกำลังเรียกร้องจะไปหา..
เสียงร่างกายที่เรียกร้อง...
กับ
เสียงหัวใจที่ร้องเรียก...
เหมือนจะเป็นสิ่งที่บอกว่า...ไม่ใช่คนๆเดียวกัน...
ฟุบ!!
เท้าทั้งสองข้างหมดแรงเดินล้มตัวลงกลางถนนยามวิกาลที่ไร้ผู้คน...อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวจะถึงบ้านแล้ว แต่ทำไมขามันหยุดไปดื้อๆ มือทั้งสองข้างยกขึ้นปิดใบหน้าสวยพร้อมกับปล่อยสายธารน้ำตาให้ไหลลงมา...
ไม่จริง ฉันไม่ได้คิดอะไรกับนาย ไม่จริง....
ตึก ตึก ตึก ตึก
ยิ่งสมองค้านความรู้สึก หัวใจยิ่งเหมือนจะตอกย้ำ
“ไม่ ม่ายยยยยย”
เสียงกรีดร้องจากความสับสนข้างในถูกปล่อยออกมาจากริมฝีปากบาง ความคิดตีกันภายในหัว..
“ไม่จริง ไม่ มะ...”
“เฮ้ยพวกเราดูซิว่าใครน่ะอยู่ตรงนั้นหน่ะ”
เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นหูถูกตะโกนฝ่าสายฝนเข้าสู่โสตประสาท ร่างบางที่นั่งอยู่สะดุ้งเฮือกถึงอันตรายที่กำลังคลือบคลานเข้ามา...
“พวกแก”
เท้าทั้งสองข้างลุกขึ้นยืนโดยเร็วเตรียมที่จะวิ่งหนีเศษสวะ พลันนึกโกรธตัวเองที่ไม่รีบเข้าบ้าน...
“จะรีบไปไหน.. น้องสาว”
“ถอยออกไปนะ”
เสียงเล็กๆตะโกนสู้ สายตาเริ่มกวาดหาทางหนีแต่ดูเหมือนจะยากเพราะถูกล้อมเอาไว้...ซะแล้ว
“เฮ้ย เมิงคิดว่าถ้ากรูกระชากเสื้อขาวๆที่แสนจะรกตานั่นออกจะเป็นยังไงวะ ฮ่าๆๆๆ”
“ไอ้ชั่ว อย่าเข้ามานะ”
เท้าทั้งสองหมุนทุกทิศทาง เพื่อหาทางออก...
ไม่มี ไม่มี
บัดซบเอ๊ย
“ถอยออกไปนะ”
“หึหึ”
“บอกให้ออกไปไง”
“ฮ่าๆๆ”
แคว่กกก
เสื้อสีขาวถูกฉีกกระชากจากแรงระยำ ใบหน้าสวยซีดลงด้วยความกลัว สองเท้าที่ถอยหนีถูกรั้งเอวคอดไว้ด้วยมือที่หยาบหนา...
“จะหนีไปไหน วันนี้วันเกิดไม่ใช่หรอ มีของขวัญจะให้”
บรื๊นนนนน เอี๊ยดดด
รถคันหรูถูกจอดเทียบข้างๆพร้อมกับประตูที่เปิดออก ใจที่สั่นระรัวจากความกลัวเริ่มชื้นขึ้น...
มีคนมาช่วยแล้ว...
“ขึ้นไป”
“หะ หา”
ผลั่ก!
ร่างบางถูกยัดเข้าภายในรถด้านหลังพร้อมกับสวะที่แทรกตัวตามเข้ามา
“ปล่อยฉันนะไอ้ชั่ว ไอ้สวะ ปล่อย ฉัน”
“หึหึ ร้องไปเถอะน้องสาวไม่มีใครได้ยินหรอก”
“ช่วยด้วยยยย ช่วยด้วยยย ฮึก ชะ ช่วย”
ความกลัวบีบเค้นในหัวใจ สมองที่มึนทึบแทบหาทางออกไม่เจอ ภายในรถที่มีผู้ชายคุ้นตาสองคนนั่งอยู่ด้านหน้าจะเป็นใครถ้าไม่ใช่ลูกน้องของมัน น้ำตาไหลรินจากความกลัวเนื้อตัวสั่นเทาเป็นลูกนก..
“ไม่ต้องกลัวเดี๋ยวพี่จะช่วยเอง ถึงสวรรค์แน่ครับน้องเก่ง”
“อย่านะ ออกไป อื้อ..”
เสียงร้องค้านถูกปิดด้วยริมฝีปากที่หยาบหนา ร่างกายส่วนบนที่ไม่มีอาภรณ์ปิดถูกรกรานจากมัจจุราช ร่างเล็กๆดิ้นเร่าๆภายในรสจูบที่น่าขยะแขยง น้ำตาไหลรินปานสายเลือด มือเล็กๆกำหมัดแน่นทุบดีผู้กระทำอยู่ไม่ขาด
“ฤทธิ์เยอะนักนะ เฮ้ยมึงสองคนสนใจดูหนังสดบนรถป่ะ ฮ่าๆๆๆ”
“อย่านะ ไอ้เลว ไอ้เดนนรก ปล่อยฉัน ฉันจะฟ้องพี่โตโน่”
ชื่อผู้มีอำนาจถูกเอ่ยออกขู่ให้อีกฝ่ายกลัว คนตัวโตหยุดนิ่ง มือหนาบีบคางมนอย่างแรง..
“โอ๊ย”
“คิดว่ากลัวมันนักหรือไง ฟ้องสิ ไหนๆก็จะฟ้องและเอาเรื่องนี้ไปฟ้องด้วยแล้วกัน หึๆๆๆ”
จบคำพูดร่างกายยิ่งถูกรุกรานหนักจากร่างหนาที่ทาบตัวลงมาเบียดเสียดแนบชิด เสียงกรีดร้องที่ขอความช่วยเหลือไม่ได้สิ่งใดตอบกลับ มีเพียงเสียงหัวเราะจากพวกมันที่ย่ำยี กับการกระทำที่ป่าเถื่อน รุนแรง
“อย่า อย่านะ”
อาภรณ์ชิ้นสุดท้ายถูกถอดออกเหลือเพียงร่างกายที่เปลือเปล่าปะทะกับแอร์ที่เย็นฉ่ำภายในรถ มือทั้งสองปัดป่ายปกปิดส่วนที่น่าอับอายกลับโดนขึงไว้ด้วยมือหนาเพียงข้างเดียวของร่างกายที่กำยำ ส่วนที่อ่อนไหวถูกสัมผัสกระตุ้นอารมณ์จากคนบนร่าง
“อ๊ะ อย่า ออกไป อย่า”
เสียงเรียกค้านปริ่มจะขาดใจถูกปล่อยออกมา พอที หยุดทำร้ายเขา...สักที
“อย่าทำหรืออย่าช้าครับน้องเก่ง ฮ่าๆๆ”
ขาเรียวเล็กถูกจับแยกพร้อมกับบางสิ่งที่ถูดสอดใส่เข้าไป...
“โอ๊ยยยยยยยยยยย ขอร้อง พอแล้ว เจ็บ จะ เจ็บ พะ พอ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
คำร้องขอถูกกลบด้วยเสียงหัวเราะจากพวกสวะ ส่วนที่ถูกรุกรานเจ็บจนจะขาดเป็นชิ้นๆหยาดน้ำตาไหลรินราวกับสายเลือด ภาพอับปรีย์ถูกส่งเข้าโสตประสาทบาดลึกลงสุดขั้วหัวใจ ร่างกายคนที่เหมือนเป็นเพียงของเล่นถูกกระทำอย่างไม่เหลือดี...
“อย่าเพิ่งหมดแรงนะครับน้องเก่ง เพื่อนพี่ยังมีอีกตั้งหกเจ็ดคน ฮ่าๆๆ”
“ขะ ขอ อย่า ทำ ก ะ เก่ ง”
เอี๊ยดดดด
รถถูกเหยียบเบรกเมื่อมาหยุดอยู่หน้าบ้านใหญ่หลังหนึ่ง ประตูรถด้านหน้าทั้งสองถูกเปิดออกพร้อมร่างทั้งสองที่ก้าวลง...
“ถึงแล้วครับ สวรรค์ที่แท้จริงของเรา”
“อย่านะ ไม่เอา ไม่ ไม่”
ร่างเล็กถูกลากออกจากรถ ขาทั้งสองข้างทรุดลงพื้นพร้อมกับมือที่ยกขึ้นไหว้ร้องขอชีวิต...
“ขอร้อง เก่งขอ อย่าทำเก่งเลยนะพี่ นะ นะ”
น้ำตาที่ไม่เหือดแห้งไหลลงมาเป็นทางยาวอาบแก้มเนียนสวย ดวงตาช้ำแดงก่ำ ผิวเนียนขาวที่มีรอยแดงไปทั้งตัวมองกี่ครั้งก็ยิ่งยั่วยวน...
“เก่งขอ พี่จัดให้ ฮ่าๆๆ”
ร่างบางถูกช้อนตัวขึ้นเข้าสู่ภายในบ้านก่อนจะถูกโยนลงบนเตียงใหญ่สีขาวสะอาด...
“เฮ้ย กูเปิดแล้วปิดให้กูด้วย ฮ่าๆๆๆๆ”
เสียงตัดสินถูกเอ่ยออกก่อนที่เดนมนุษย์ที่เหลือจะตรงเข้าใส่ร่างเปลือยที่อยู่บนเตียง...
“อย่า ขอร้อง ปละ ปล่อย ฮึก อยะ อย่าาาาาาาาาาาาาาาา”
ลมหายใจแทบจะหยุดลง เสียงกรีดร้องไม่ได้ช่วยให้การกระทำที่เลวทรามหยุดลงสักนิด ร่างกายยังคงถูกทรมาณต่อไป...อย่างไม่มีทางหลีกหนี ร่างกายที่ต้องรับอารมณ์ใคร่ของเดรัจฉานอย่างพวกมันแทบจะหยุดลมหายใจ นาทีนี้คงไม่มีใครช่วยเขาได้...อีกแล้ว...
เซน...ช่วยเก่ง...ที...
ร่างกายที่ถูกทรมาณจนแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆบอบช้ำเกินจะเยียวยานอนนิ่งอยู่บนเตียงด้วยสภาพที่หมดสติ เนื้อตัวผิวสีที่เคยขาวเนียนละเอียดปรากฎรอยฟกช้ำแดงเขียวไปทั่วตัว สภาพตอนนี้ไม่ต่างกับ...คนที่ตายทั้งเป็น...
ซ่า!!~~
น้ำเย็นถูกสาดเข้าใบหน้าสวย ดวงตากระตุกรีเฟล็กซ์ต่อสัมผัสน้ำเย็นๆก่อนจะปรือขึ้นช้าๆอย่างเหนื่อยอ่อน...
“ถึงเวลาที่จะต้องกลับไปฟ้องไอ้โตโน่มันแล้วครับน้องเก่ง หึหึ”
ฟึ่บ!
เสื้อผ้าที่ขาดลุ่ยถูกโยนเข้าใส่ใบหน้าสวย แล้วเดินจากไปพร้อมกับเสียงหัวเราะ...
พอใจแล้วใช่ไหม...ฮึก!
ขาเรียวสวยก้าวลงจากเตียง เมื่อสัมผัสถูกพื้นเย็นๆความเจ็บปวดจากร่างกายก็แผ่ซ่านเข้าสู่ความรู้สึกทรมาณ ริมฝีปากเม้มแน่นระบายความเจ็บ เมื่อแต่งตัวเสร็จ สติที่มีก็รีบพาตัวเองเคลื่อนกายออกจากบ้านหลังนั้นอย่างรวดเร็ว...
02.00 น.
ดวงตาช้อนขึ้นมองประตูรั้วบ้านหลังใหม่ที่เพิ่งจะย้ายเข้ามาอยู่ได้ไม่นานพาลเอาน้ำใสๆจากดวงตาไหลลงมาอีกครั้ง ปลายเท้าคู่สวยก้าวเข้าไปอย่างขมขื่น ความมืดในยามวิกาลไม่ปรากฎแสงใดๆภายในบ้านที่มืดสนิทบ่งบอกให้รู้ว่าสมาชิกทั้งหมดคงเข้านอนกันหมดแล้ว
วันเกิดปีนี้....หึ
ความรู้สึกได้แต่สมเพชตัวเองเบาๆก่อนจะก้าวขึ้นบันไดไปยังห้องของตัวเองอย่างเงียบๆ...
“อื้อ พอ อย่า”
“ร้องอีกสิ อ่า ร้องออกมา”
เสียงประหลาด(?)ถูกส่งออกมาจากภายในห้องๆหนึ่ง ความสงสัยพาร่างบางมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องบานใหญ่...
“นายไม่ได้เป็นแบบที่ใครๆคิดใช่ไหม อ่า อื้มม”
“อ๊ะ มะ ไม่ อื้ออ”
มือเรียวเล็กเอื้อมหมุนลูกบิดประตูอย่างเบามือที่สุด
แกร๊ก
ไม่ได้ล็อค
ประตูบานใหญ่ถูกผลักข้าไปช้าๆ......
“พูดสิว่าต้องการฉัน พูดมัน อึก ออกมา”
“มะ ไม่ อื้ออ พอ อ๊ะ อื้มมม พอละ อื้อ”
น้ำเสียงที่คุ้นหูยิ่งทำให้ความอยากรู้พาเอาเท้าทั้งสองก้าวเข้าไปใกล้เรื่อยๆ...
“ร้องขอฉันสิ อ่า ร้อง อ อก อืม มา”
“อะ อย่า อื้ม”
ตึก ตึก ตึก ตึก
เสียงหัวใจร่างบางเต้นอย่างระรัว แอร์เย็นๆภายในห้องทำเอาขนลุก ความอยากรู้ยิ่งทำให้เขาเดินเข้าไป...
ใกล้ขึ้น...
ใกล้ขึ้น..
.....
...
“ยะ ยอมแล้ว ตะ โตโน่ อ๊ะ อื้มมมม”
ภาพประจักษ์แก่สายตาทำเอาร่างบางแทบจะหยุดหายใจ....
นี่ใช่ไหม...ของขวัญ....วันเกิด...
ก่อนจะวิ่งหนีคำพูดสุดท้ายที่ได้ยิน...
มือเล็กยกขึ้นปิดปากกันเสียงสะอื้น ขาทั้งสองวิ่งตามความรู้สึกพาร่างกายออกมาจากห้องนั้นอย่างรวดเร็วพาตัวเองเข้ามาในที่ที่ควรอยู่ มือบางกระชากประตูเปิดออกและปิดเสียงดัง..
ปัง!!!
น้ำตาไหลไม่ขาดสาย พรั่งพรูราวกับเขื่อนแตกสมองประมวณเหตุกาณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นภายในวันนี้ที่มีทั้งดี?และร้าย...
‘พวกมึงทำอะไรน้องกูวะ’
เสียงสวรรค์ที่คอยช่วยเขาทุกครั้ง...
‘ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม’
น้ำเสียงที่แสดงความห่วงใยที่เขาไม่ได้...คิดไปเอง
‘รอพี่ที่บ้านนะ คืนนี้พี่จะไปหาเองที่ห้อง รับรองว่าจะกลับมาก่อนเที่ยงคืน แล้วจัดของขวัญวันเกิดชุดใหญ่ให้เก่ง โอเคมั๊ยครับ?’
คำสัญญาที่กล่าวทิ้งไว้...กับของขวัญชิ้นใหญ่ที่ได้รับ...
‘ต้องให้ได้อย่างนี้สิ กระต่ายน้อยของพี่’
เขาคนเดียวผู้เป็น...เจ้าของร่างกาย...
.
.
.
.
.
‘ผมบอกให้เงียบไง เดี๋ยวไอ่พวกนั้นก็มายำตีนซะหรอก’
น้ำเสียงที่แสดงความเป็นห่วงเป็นใยอย่างสัมผัสได้...
‘หวังอะไรหรอ? ผมหวังดีไง’
ผู้หวังดีที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ...ในชีวิตจริง
‘คุณว่ามั๊ย? ไม่แน่นะสายฝนอาจช่วยชะล้างอะไรในใจได้เวลาที่คุณน้ำตาไหลก็ไม่มีใครเห็นน้ำตา...เวลาที่อยากตะโกนอะไรออกมาก็ทำได้มันจะดีมั๊ยถ้าเราจะ...ไปเล่นน้ำฝนกัน’
หึ คงดีสินะถ้าได้น้ำมาช่วยชะล้างความเจ็บปวด...
ร่างกายที่แทบจะหมดแรงได้ทุกเวลาก้าวเข้าไปให้น้องน้ำกว้างก่อนจะนั่งลงในอ่าวจากุชชี่ใบใหญและเปิดน้ำจากฝักบัวสูงใส่ร่างกายตัวเอง
ซ่า!!~~
ฮึก ฮะ ฮึก ...
แขนเล็กๆโอบกอดตัวเองจากความหนาวเหน็บในสายธารน้ำที่เย็นฉ่ำ สติบางส่วนเริ่มเลือนลาง พร้อมกับคราบน้ำตาที่ถูกชะล้าง...
‘ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณเอง’
คำพูดพร้อมกับอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นที่ไม่เคยได้จากที่ไหนทำเอาใจลอยไปกับสัมผัสนั้น และหัวใจที่ลอยไปให้เขา...
อีกทั้งเหตุการณ์ที่อยากจะลืมเมื่อไม่นาน ศักดิ์ศรีที่ถูกย่ำยี...ความอับอายที่ถูกกระทำ...
ยังไม่เท่ากับหัวใจที่บอบบางถูกเหยียบอย่างแหลกละเอียด...เพราะสิ่งที่ได้รับรู้เมื่อครู่...
มือเรียวเอื้อมหยิบบางอย่างที่อยู่ไม่ไกลจากอ่างที่น้ำเริ่มจะเต็ม สายตาคมจ้องมองมันอย่างพิจารณาถึงอานุภาคของสิ่งนั้น....
...
..
.
ฟึ่บ
.
..
...
ก่อนจะตวัดลงบนข้อมือขาวเนียน....
ของเหลวสีแดงไหลออกเป็นทาง ใบหน้าขาวซีดเซียวแสะยิ้มออกมาน้อยๆ ดวงตาคู่สวยปิดลงตามธรรมชาติ พร้อมกับลมหายใจที่หายไป...และเสียงสุดท้ายที่ยังก้องอยู่ในหัว...
‘ในที่สุดนายก็แพ้ฉัน...เซน’
สุขสันต์วันระยำ....
เมื่อฉันบอกว่ารัก....นั้นคือหมดหัวใจและหวังฝากชีวิต...กับเธอนั้นไปจนตาย
แต่ฉันถูกทำร้าย ด้วยมือ คนที่ฉันเชื่อใจ
คนที่ไว้ใจ...สุดท้าย...ร้ายที่สุด
-THE END-
-----------------------------------------------------------------------
สวัสดีงามๆรีดเดอร์ที่รัก อันนี้เป็นภาคต่อจากน้องKuNgWoN นะคะ รู้สึกว่าSF ทุกเรื่องของไรเตอร์เคะตายหมด ฮ่าๆๆ
ไม่รู้ว่าจะมีใครงงหรือเปล่า เสียงสุดท้ายนั้นคือเสียงของเฮียโน่เองนะคะ คำพูดสุดท้ายก่อนที่พี่เก่งจะวิ่งออกมา
ไม่รู้ว่าจะถูกใจกันไหม ตั้งใจแต่งมากๆๆ ช่วยคอมเม้นให้กำลังใจหน่อยนะคะสำหรับSFเรื่องนี้ ถ้าชอบแนวนี้ อาจจะมีอีก ฮ่าๆๆๆ
ยังไงก็ขอบคุณทุกๆคอมเม้นทุกๆกำลังใจเหมือนเดืมนะคะ ^^
เนื้อเรื่องอาจจะทำลายจิต ดราม่ากระชากไต ทรมานสายตาในการอ่าน ฮ่าๆๆๆ
ขอให้สนุกนะคะ บ๊ายบายยย
ความคิดเห็น