ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic]When I do love เมื่อฉัน...จะรัก!

    ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 เจ้าของ

    • อัปเดตล่าสุด 26 ธ.ค. 53


    บรื๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

    รถสปอร์ตคันงามของผู้ได้รับชัยชนะคืนนี้ขับออกไป สองร่างที่ยืนอยู่ข้างกันต่างไม่ปริปากพูดอะไรจนวาโยทนไม่ไหวเอ่ยปากออกก่อน...

     

    “ขึ้นรถ มีเรื่องต้องคุยกันอีกยาว”

     

    พูดจบร่างสูงก็เดินนำไปที่รถทันทีโดยไม่หันมามองร่างบางที่ยืนอยู่สักนิด

     

    เหมือนจะโกรธแฮะ หึ ยาวแน่แหละคืนนี้...พี่เก่ง

     

    ปฎิภาณก้าวตามไปแล้วเปิดประตูด้านข้างคนขับออก ร่างบางๆแทรกตัวเข้าไปนั่งโดยไม่สนใจคนขับซักนิด

     

    รถคันหรูออกตัวด้วยความเร็ว ร่างบางกำเบาะแน่นด้วยความหวาดเสียวแต่ยังคงทำสีหน้าเป็นปกติ...

    “มาที่นี่ทำไม”

     

    เสียงเย็นยะเยือกปลุกสติร่างบางให้ตื่นจากความหวาดกลัว

     

    “จะให้เซนตอบว่ายังไงดีหล่ะ พี่เก่ง”

    น้ำเสียงกวนๆถูกส่งออกจากริมฝีปากเรียวบาง อารมณ์ที่ครุกกรุ่นอยู่แล้วของวาโยเจอคำพูดนี้ยิ่งเหมือนเป็นเชื้อไฟที่สุมเข้าไปอีก

     

    “อยากได้ผู้ชายขนาดนั้นเลยรึไง ฮะ!!

    เสียงตะคอกจากเก่งทำเอาเซนสะดุ้ง แต่เขากลัวซะเมื่อไหร่ หน้าหวานๆหันไปยิ้มให้กับคนรักก่อนที่มือเล็กๆจะไล้ไปตามร่างกายของร่างสูง..

     

     

     

    “ก็เซนรู้ว่ายังไงคนที่ได้เซนไปก็ต้องเป็นพี่เก่ง”

    น้ำเสียงออดอ้อนหวานๆดังน้ำผึ้งทำอารมณ์ร้อนๆของอีกคนเย็นลงได้นิดหน่อย...

     

     

    “แต่คนที่ชนะไม่ใช่พี่ ถ้าไอ้โน่เอาเซนไปหล่ะ ไม่ต้องไปนอนกับมันหรือไง”

     

    อีกคนประชดประชันกลับ...มันก็จริงถ้าหากเพื่อนเขาไม่ให้คืน เขาไม่ต้องเป็นบ้าตายหรอกหรอ

     

    “คงงั้นมั้ง จะว่าไปเซนก็เสปกเขาไม่ใช่หรอ ถ้าเขาไม่รู้ว่าเซนคบกับพี่เก่ง เซนอาจจะ....อื้ม”

     

     

    รถถูกเหยียบเบรกกระทันหัน  ริมฝีปากบางที่อวดดีถูกประกบปิดจนมิดเพื่อลงโทษ รสจูบที่รุนแรงจากอารมณ์ที่ร้อนรนจากร่างสูง ลิ้นร้อนเข้าตวัดเก็บความหวานไปทั่วโพรงปาก ริมฝีปากบางถูกขมลงโทษจนเลือดออก แต่ไม่นานจูบที่รุนแรงก็ถูกสยบจากอีกคน...

     

    แขนเรียวยกขึ้นคล้องคอร่างสูงช้าๆ มือนุ่มๆขยุ้มเส้นผมสลวยเพื่อระบายอารมณ์  แรงเสน่หาต้านทานแรงอารมณ์ที่รุนแรงเอาไว้จนร่างสูงอ่อนยวบ...

     

     

     

    ยั่วกันขนาดนี้...

     

     

    ร่างสูงถอนจุมพิตที่เย้ายวนออกก่อนจะก้มลงทำคิสมาร์คไว้ที่ซอกคอขาวๆนั่นและหันกลับมาขับรถตามเดิม เพราะถ้าไม่หยุดตอนนี้....

     

     

    มันไม่จบแค่นี้แน่...

     

     

    ปฏิภาณได้แต่ยิ้มย่องเหมือนผู้ชนะ ใครที่มันคิดจะมาเล่นกับแมวยั่วสวาทอย่างเขา...ไม่ได้ออกจากวันวนนี้ง่ายๆแน่ๆ

     

    รถคันหรูเคลื่อนตัวเข้าจอดภายในบ้านหลังใหญ่ วาโยเปิดประตูลงจากรถและกำลังจะเดินเข้าไปในบ้านเต่ก็ต้องชงัก...

     

    ทำไมไม่ลงมานะ

     

    ร่างสูงเดินอ้อมไปด้านข้างคนขับมือหนาเปิดประตูรถออกให้กับร่างบางที่นั่งตาแป๋วอยู่ในนั้น..

     

    สายตาหวานๆถูงส่งออกมาจากภายในพร้อมกับคำพูดที่ไม่คาดคิดว่าเขาจะได้ยิน...

     

    “อุ้ ม ห น่ อ ย สิ”

     

     

    จะยั่วกันไปไหนโว๊ยยยยยยย

     

     

     

    ร่างบางถูกช้อนตัวออกมาตามคำขอ ประตูรถถูกถีบปิดด้วยเท้าวาโยแรงๆ สายตาคมจ้องมองคนในอ้อมแขนที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แถมยังยกแขนขึ้นมาโอบรอบคอเขาไว้อีกต่างหาก

     

     

    “ถ้าพี่ทนไม่ไหวใครจะรับผิดชอบ..”

     

     

    วาโยพูดพร้อมกับเดินเข้าบ้านไปเรื่อยๆ แมวตัวน้อยๆยังคงยิ้มหวานให้กับเจ้าของอย่างเชื่องๆ..

     

     

     

     

    “นี่พี่ยังทนไหวอีกหรอ...”

     

     

    สิ้นคำพูดพร้อมกับเท้าที่หยุดกึกอยู่หน้าห้องพอดี มือหนาเอื้อมบิดลูกบิดประตูเข้าไป พร้อมกับวางร่างบางลงบนเตียงนุ่มอย่างเบามือ...

     

    “ตอนนี้พี่คงทนไม่ไหวแล้วแหละ..”

     

     

    ร่างสูงก้มลงซุกไซร่ที่ซอกคอขาวเนียนอย่างถือวิสาสะ...

     

     

     

    “อื้ออ พี่เก่ง เดี๋ยวสิ เซนหิวน้ำ”

     

    ข้อมือเล็กผลักอกหนาขึ้นเบาๆเพื่อหยุดกิจกรรมที่กำลังจะเกิดขึ้น (?)

     

    “เดี๋ยวเซนไปเอาไวน์มาให้พี่เก่งดีกว่า รอแปปนึงนะครับ”

     

    พูดจบร่างบางก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องทันที ทิ้งร่างสูงนั่งค้างอยู่คนเดียว...

     

     

    มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก...พี่เก่ง..

     

     

     

     

     

     

    แก้วไวน์สีสวยสองแก้วถูกถือขึ้นมาโดยร่างบาง ขาเรียวๆก้าวเข้ามาในห้องที่มีร่างสูงนั่งรออยู่ที่ปลายเตียง ของเหลวสีม่วงเข้มถูกส่งให้มือหนาหนึ่งแก้วก่อนที่อีกแก้วจะยกชนกันและกระดกเข้าริมฝีปากเรียวทั้งสอง...

     

    “หมดแก้ว”

     

    เซนท้าอย่างสนุก ไวน์ทั้งสองแก้วถูกดื่มจนหมด  แก้วเปล่าถูกวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง...

     ร่างบางที่ยืนอยู่ถูกมือหนารั้งเข้ามาใกล้ตัว ดวงตาสวยทั้งคู่สบตากันอย่างรู้ทัน มือนุ่มๆผลักไหล่กว้างที่นั่งอยู่ลงไปนอนราบกับเตียง..

     

    “พี่เก่งคิดว่า...

     

    พี่...หรือ...เซน จะชนะ”

     

     

    ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มพร้อมกับมือเรียวเล็กที่ไล้ไปตามแผ่นอกกว้างของร่างสูงที่นอนอยู่ภายใต้...

     

    “ถ้าพี่บอกว่าพี่หล่ะ...”

     

     

    แมวยั่วสวาทยิ้มอย่างน่ากด นิ้วเล็กๆปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตร่างสูงออกอย่างช้าๆ...

     

    ทีละเม็ด...

     

    ทีละเม็ด...

     

    .....

     

    ..

     

    จนหมด...

     

    เผยให้เห็นผิวกายเนียนขาวน่าสัมผัส ใบหน้าหวานๆยิ้มอย่างยั่วยวนแล้วก้มลงไซร้ที่ซอกคอขาวฝากรอยคิสมาร์คไว้บ้าง...

     

     

     

    “อื้อ  ซะ เซนน”

     

     

    เสียงครางของร่างสูงภายใต้ยิ่งทำให้เซนพอใจ...แต่แรงน้อยๆอย่างเขามีหรือจะสู้คนอย่างวาโยได้...

     

    ร่างบางๆที่อยู่ข้างบนถูกพลิกกดลงมาอยู่ด้านล่างบ้าง...

     

    “พี่บอกแล้วไงว่าพี่ต้องชนะ..”

     

    “แน่ใจหรอ..พี่เก่ง”

     

    “คอยดู”

     

    จบคำพูดริมฝีปากบางก็ถูกประกบพร้อมกับรสจูบที่เร่าร้อน ทั้งสองตวัดพันเกี่ยวลิ้นร้อนๆกันไปมาด้วยอารมณ์แห่งปรารถนา...

     

     

     

    ครืดดด ครืดดดด

     

     

    โทรศัพท์ของวาโยที่ถูกวางไว้บนหัวเตียงสั่นเตือนเพื่อให้รับรู้ว่ามีสายเข้า...

     

    ครืดดด ครืดดดด

     

     

     

    แต่ลิ้นร้อนๆที่เริ่มลิ้มรสไปทั่วร่างบางยังไม่หยุดการกระทำ...

     

     

    “พี่เก่ง ทะ โทร ศัพ ท์”

     

     

    ร่างสูงเคลื่อนตัวขึ้นมาซุกไซร้ที่ซอกคอขาวเนียนอีกครั้งพร้อมกับกระซิบด้วยเสียงเบาๆที่ข้างใบหูเหมียวว่า...

     

     

     

    “ตอนนี้อะไรก็หยุดพี่ไม่ได้แล้วหล่ะ”

     

     

     

    คิสมาร์คหลายจุดแดงเป็นปื้นบนคองามระหงส์ที่แสดงความเป็นเจ้าของที่วาโยเป็นคนปรนเปรออยู่นั้นพร้อมกับคำพูดเมื่อครู่ทำเอาเซนยิ้มไม่หุบ..

     

     

    ให้มันรู้ไปสิว่าใครเป็นใคร..

     

    zZZ

    การกระทำแสนหวานถูกหยุดลงพร้อมกับร่างสูงที่เข้าสู่ห้วงแห่งนิทรา....

     

    ปฏิภาณออกแรงผลักคนที่อยู่บนร่างให้นอนลงกับเตียงพร้อมกับลุกขึ้นมายิ้มให้กับผลงานของตัวเอง...

     

    “ยาพี่รุจนี่ดีชะมัดผสมไวน์แค่นิดเดียว หลับเป็นตาย”

     

    มือเรียวเล็กจัดการปลดอาภรณ์ร่างสูงออกจนหมดพร้อมกับเสื้อผ้าของตนเองก่อนจะโยนลงที่พื้น...

     

    ร่างบางสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนหนาก่อนจะเอื้อมหยิบโทรศัพท์ของวาโยที่สั่นครืดเมื่อกี๊มาดูว่าใครที่โทรเข้ามา

     

    เมื่อสายตาหวานปะทะกับจอโทรศัพท์ก็ยิ้มขึ้นมาอีกทันที

     

    เดาไม่ผิด

     

     

    ริท

     

     

    หึ

     

     

    แชะ แชะ แชะ

    โทรศัพท์ถูกรัวกระหน่ำชัตเตอร์อย่างพอใจ ภาพเขาและวาโยที่นอนคู่กันถูกบันทึกลงในโทรศัพท์ร่างสูงที่นอนไม่รู้เรื่อง

     

    นิ้วเรียวจิ้มลงบนโทรศัพท์อย่างสนุกเพื่อทำอะไรบางอย่าง...

     

    ก่อนจะวางลงอย่างพอใจและซุกตัวเข้านอนข้างๆวาโย...

     

    -----------------------------------------------------------------

    ตื๊ดด ตื๊ดดด

     

    เสียงเรียกเข้าข้อความดังขื้นร่างเล็กของเรืองฤทธิ์ที่หลับไปได้สักพักงัวเงียตื่นขึ้นมาเปิดดู

     

    NEW MESSAGE

     

    นิ้วเรียวเล็กกดเรียกดูเมื่อเห็นสิ่งที่ถูกส่งมาอาการง่วงก็หายไปทันที..

     

    มือเล็กกำโทรศัพท์แน่น ด้วยความโกรธ....

     

    เพราะภาพที่เห็นคือเหตุกาณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่...

     

    พี่เก่งกับเซน...

     

     

     

     

    มันมีอะไรกัน !!!

     

     

     

     

    รูปภาพสามสี่รูปถูกส่งมาอย่างต่อเนื่องยิ่งเพิ่มแรงโกรธและสิ่งสุดท้ายทำเอาริทแทบปรี๊ดแตกกับข้อความสุดท้ายที่ถูกส่งมา...

     

     

     

     

     

    He’s mine…

     

     

    --------------------------------------------------------------------------------

    ขอบคุณทุกๆคอมเม้นและทุกๆกำลังใจนะค้าเมอรี่คิสมาสย้อนหลัง?ด้วย อิอิ

    ฟิคนี้เคะทั้งสองดูแรงจัง ฮ่าๆๆ จากการอ่านมาหลายเรื่อง โดนกระทำซะเยอะ หุหุ จัดหนักเลยทีนี้

    สุดท้ายเฮียเก่งก็เสร็จน้องเหมียว กร๊ากกก แมวยั่วสวาทอย่างเซนไม่ยอมริทเหมือนเรื่องก่อนแน่นอน

    ฮ่าๆๆๆ ริทเองจะแรงกว่าเรื่องเก่าเท่าไหร่ ติดตามๆๆกันนะค้า

    ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่คอมเม้นเป็นกำลังใจให้มากๆๆเลย

    เรื่องเก่าไม่ปิดก็ไม่ปิด  เต่คงพักไว้ก่อนยังไม่ได้อัพนะคะ มะเหมี่ยวยังคิดพล็อตดราม่าได้ไม่พอ ฮ่าๆๆๆๆ

    บ๊ายบายยย


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×