คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 16 ฝันร้าย
“ฝันดีนะครับ คนไข้คนเก่ง”
คำอวยพรจากคุณหมอหนุ่มที่ส่งริทเข้านอนเป็นประจำทุกวัน ก่อนจะมอบจุมพิตลงบนหน้าผากมนเบาๆเช่นเคย ร่างสูงเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างๆเพื่อรอให้เขาหลับสนิทพลางกุมมือเล็กๆไว้ในอุ้งมือหนา
ใบหน้าหวานหลับพริ้มจมสู่ห้วงแห่งนิทราที่ไหลลึกจนเข้าสู่ช่วงแห่งการทำงานของจิตใต้สำนึกอย่างช้าๆ
.
.
.
.
‘เราเลิกกันเถอะ’
ภาพความทรงจำเก่าๆถูกย้อนเข้ามาในหัวอีกครั้ง ไม่ใช่ครั้งแรกที่ร่างเล็กฝันถึงเหตุการณ์แบบนี้ แต่เป็นทุกครั้ง...ที่หลับตา
ภาพของคนสามคนที่ยืนอยู่ใกล้กัน แต่เหมือนเขา กำลังถูกทิ้งไว้ ไกล...แสนไกล
‘กัน พู...ด ว่า อ..อะ ไร น..นะ’
เสียงเล็กๆที่สั่นเครือบ่งบอกว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักเอ่ยถามคนรักที่เริ่มจะเป็นอดีต(?)
‘กันขอโทษนะริท’
สองมือที่กุมกระชับกันแน่นขึ้นยิ่งเป็นภาพที่บาดใจ มือนึงที่คอยกุมให้ความอบอุ่นเขาเสมอจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรัก และอีกมือนึงที่คอยกุมให้กำลังใจเขาเสมอจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็น...เพื่อนสนิท
แต่ตอนนี้สองมือนั้นกำลังกุมกันไว้อย่างแน่นหนา ยาก...ที่จะแยกออก
‘ไม่จริง เซน มันไม่จริงใช่ไหม บอกริทสิมันไม่จริง พูดสิเซน’
แรงเล็กๆตรงเข้าเขย่าเพื่อนสนิทที่ยืนนิ่งไม่ไหวติง และไม่พูดอะไรออกมาสักคำ เพราะลึกๆเซนเองก็รู้สึกผิดเหมือนกัน แต่เรื่องของหัวใจ ยังไงก็ห้ามไม่ได้...
‘เซน ขอโทษ’
เพี๊ยะ
ฝ่ามือเล็กฟาดลงบนใบหน้าหวานอย่างแรงทันทีที่พูดจบ ของเหลวสีแดงสดไหลออกจากมุมปากเล็กน้อย จากการกระแทกกันของกระพุ้งแก้มและฟัน
‘ริท!!!!’
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยที่ไม่มีใครทันตั้งตัวทำเอากันตกใจไม่น้อยเผลอผลักริทออกไปเต็มแรง จนร่างเล็กๆล้มลงบนพื้น
‘กัน?’
แววตาผิดหวังถูกส่งออกจากสายตาหวาน เพราะไม่คิดว่าคนที่รักกันมานานจะทำกับเขาแบบนี้ กันที่ทุกครั้งเคยทะนุถนอมริทเสมอ ทุกครั้งที่เคยปกป้องดูแลริท ทุกครั้งที่เป็นห่วงและแคร์ริทมากกว่าใครๆ แต่วันนี้กันเปลี่ยนไปก็เพราะมัน!!!
‘กันขอโทษ’
‘ฮึก ไม่พอ...มันไม่พอหรอกกัน แค่คำขอโทษ กับที่ริทต้องเจ็บ เราคบกันมาสามปี ปีนี้จะขึ้นปีที่สี่อยู่แล้ว กันไม่เคยผลักริท ไม่เคยทำร้ายร่างกายริท กันดูแลริท เป็นห่วงริททั้งร่างกาย และจิตใจ แต่วันนี้ กันทำริทเจ็บ ฮึก ริทเจ็บได้ยินไหมกัน เจ็บทั้งตัว เจ็บทั้งใจ’
น้ำตาที่คิดว่าเหือดแห้งไปแล้วไหลลงมาอีกเป็นสาย ด้วยความรู้สึกอ่อนแอ...ที่เกินจะรับไหว
‘และอีกอย่างริทจะเจ็บน้อยกว่านี้ถ้าคนที่ยืนอยู่ข้างๆกันไม่ใช่เซน ไม่ใช่เพื่อนสนิทของริท ไม่ใช่...คนที่ริทไว้ใจ’
ผิดที่ริทใช่ไหมที่พาเขาทั้งสองคนให้รู้จักกัน
ผิดที่ริทใช่ไหมที่รักกันจนไว้ใจไม่คิดว่าคนที่รักจะนอกใจ
ผิดที่ริทใช่ไหมที่เชื่อใจเซนจนวางใจไม่คิดว่าเพื่อนสนิทจะหักหลัง
ร่างสูงก้มลงประคองเรืองฤทธิ์ให้ยืนขึ้นช้าๆก่อนจะดึงร่างเล็กเข้ามากอดเอาไว้ ใบหน้าหวานเกยอยู่บนไหล่กว้างพร้อมกับปล่อยน้ำตาออกมาเหมือนเขื่อนแตก สองมือโอบกอดนภัทรไว้แน่นเหมือนกลัวเขาจะหายไป จังหวะการหายใจที่ยังสะอึกสะอื้นทำเอามือหนาต้องลูบหลังร่างเล็กเบาๆ
‘ริทรักกันนะ กันได้ยินไหม ริทรักกัน ริทเสียกันไปไม่ได้ ฮึก ริ..ท ฮึก’
คำพร่ำเพ้อถูกพรรณาออกมาอย่างมากมายเพื่อหวังว่าคนรักของเขาจะเปลี่ยนใจ...
‘อยู่กับริทนะกัน’
‘กันขอโทษนะริท’
แต่สิ่งที่หวังคงไม่ใช่ เพราะอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นถูกคลายออกช้าๆ พร้อมกับภาพที่จำฝังใจ...คนสองคนเดินจับมือกันออกไปทั้งๆที่เมื่อก่อนคนที่ยืนข้างๆกันเป็นที่ของเขา...
‘ตั้งแต่วันนั้นที่ข้างๆกันไม่มีริทอีกแล้ว
จนวันนี้ที่ข้างๆริทก็ยังรอกันเสมอ’
.
.
.
.
.
.
.
ภายนอกที่หลับใหลอย่างไร้เดียงสาเจ้าตัวไม่รู้เลยว่าถูกจ้องมองเป็นระยะเวลานานจากสายตาคมที่แสนอบอุ่น มือหนายกขึ้นปัดปอยผมที่ปิดบังความหวานของใบหน้าเรียวออกเบาๆเพื่อที่จะได้มองใบหน้าที่แสนน่ารักนั่นชัดๆ
จังหวะที่หอบหายใจสม่ำเสมอนั้น บ่งบอกว่าเจ้าตัวนั้นหลับสนิทแล้ว ทำเอาร่างสูงอดไม่ได้ที่จะเคลื่อนเข้าไปใกล้ๆเพื่อหวังจะขโมยจุมพิตจากริมฝีปากเรียว...
ลมหายใจที่เริ่มจะแตะกันกลับถูกขัดขึ้นจากเสียงที่เปล่งออกจากริมฝีปากน่าสัมผัส ทำเอาเขาชะงักเล็กน้อย...
“กั...น”
เสียงละเมอที่เบาหวิวจับไม่ได้ความทำให้โตโน่ต้องเอียงหูฟังใกล้ๆอีกครั้ง
“กัน กันอย่าทิ้งริทไป”
‘... เขาคนนี้ใช่ไหมที่ทำให้ริทต้องเป็นแบบนี้’
ความคิดที่ประมวลผลออกมาถูกเดาได้ไม่ยากเพราะอาการที่แสดงออกมาของริท ใบหน้าหวานๆที่เริ่มส่ายไปมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเป็นสายอย่างไม่รู้สาเหตุ
“อย่าไปกับมัน อย่าไป ริทรักกันนะ กัน อยู่กับริทสิ”
ทั้งสองมือไขว่คว้ากลางอากาศจนมือหนาต้องคว้ามากุมไว้แนบอก ก่อนจะช้อนตัวคนที่ละเมอเข้ามากดซบไว้กับแผ่นอกกว้าง พร้อมกับปลอบประโลม...
“ริท ริทอยู่กับหมอแล้วนะ ไม่มีใครทิ้งริทนะ ริทครับ”
เขาลูบแผ่นหลังเล็กๆเบาๆหวังจะให้คนตัวเล็กรู้สึกถึงความห่วงใยของเขา เสียงสะอึกสะอื้นเริ่มเงียบลงสติสตังของริทเริ่มกลับมาทีละนิด ทีละนิด...
เมื่อดวงตาหวานสองข้างลืมขึ้นก็พบว่าตัวเองอยู่ภายในอ้อมกอดของคุณหมอซะแล้ว...
“ฝัน...ฝันร้าย”
เสียงพูดอู้อี้อยู่ตรงแนอกกว้างยิ่งทำให้เขากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
“หมอรู้ว่าริทเจ็บ ริททรมานใช่ไหม อยู่กับหมอนะ หมอจะทำให้ริทลืมเขา”
แขนแกร่งคลายอ้อมกอดออกมาช้าๆพลางประคองใบหน้าหวานให้เงยขึ้นเพื่อสบตากับเขา สายตาคู่นี้ที่มีแต่ความอบอุ่นส่งให้เสมอมา ทำให้ร่างเล็กอดไม่ได้ที่จะปล่อยน้ำตาให้ไหลมาอีกครั้ง
“ริทขอโทษ ที่ยังละเมอถึงเขา...”
มือเล็กยกขึ้นจับข้อมือของคุณหมอที่ยังประคองใบหน้าเขาไว้อยู่เพื่อเป็นคำขอบคุณ
“ริทขอโทษที่ริท...ลืมเขาไม่ได้”
สายตาหวานเบนหนีด้วยความรู้สึกผิด แต่มือหนาก็จับคางมนให้หันกลับมามองเขาอยู่ดี
“สักวันริทต้องลืมเขา หมอจะอยู่กับริทเอง^^”
ใบหน้าคมส่งยิ้มหวานละลายใจออกมาทำเอาคนตัวเล็กยิ้มออก โผกอดคนเป็นหมอที่นั่งอยู่ใกล้ๆอย่างแรง
“อย่าทิ้งริทนะ”
แขนแกร่งกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเพื่อตอบรับว่าเขาจะไม่ทิ้งร่างเล็กๆในอ้อมกอดอย่างแน่นอน
‘หมอจะอยู่กับริทเสมอนะ’
...ฉันเองก็เป็นเหมือนคนอื่นทั่วไป ไม่เป็นอย่างเจ้าหญิงในนิยาย
จะรักกันเหมือนเดิม หรือเดินจากฉันไป ถ้าฉันบังเอิญไม่เป็นอย่างฝันเธอ...
หายไปหลายวันเลยอ่ะ มะเหมี่ยวขอโทษษษ
เนื่องจากภารกิจบางอย่างและการทะเลาะกับเพื่อน ทำเอาหมดอารมณ์ แต่วันนี้มาอัพแล้วน้า
และอีกไม่นานจะพยายามอัพอีกตอน หะหะ
ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามและคอมเม้นนะคะ
ยินดีต้อนรับรีดเดอร์คนใหม่ด้วย ;]
ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านฟิคนี้กันนะคะ
หลงเข้ามากันเยอะๆอิอิ
บ๊ายบายยย
ความคิดเห็น