คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 14 ลูกชาย
“เพราะฉะนั้นผมจะรักคุณเอง”
ใบหน้าหวานที่ก้มอยู่เงยขึ้นอย่างกระทันหันเพราะคำพูดเมื่อครู่ อาการเหวอของคนตัวเล็กทำให้ภาคิณขำออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
“จะ จริงๆนะ”
เหมือนโลกที่เคยว่างเปล่าถูกเติมเต็มอีกครั้ง จู่ๆน้ำตาก็รื้นขึ้นคลอโดยไม่รู้ตัว เหมือนหัวใจที่เคยเหี่ยวแห้งได้รับน้ำมารดให้ชุ่มฉ่ำ ชีวิตที่เอาแต่วิ่งหาความรักก็มีความรักวิ่งเข้ามาหา ถึงแม้ว่าความรักครั้งนี้จะไม่ระบุว่าจะอยู่ในฐานะอะไร แต่ความรู้สึกที่มีอีกคนคอยดูแล ห่วงใย กลับเหมือนมีชีวิตใหม่...อีกครั้ง
“จริงสิ ทานเสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำผมจะพาคุณไปที่ๆนึง”
“หืม คุณไม่พักผ่อนหน่อยหรือไง แล้วคุณจะพาผมไปไหน”
“เอาหน่า แค่ผมเห็นคุณอาการดีขึ้นก็หายเหนื่อยแล้วแหละ เดี๋ยวก็รู้ว่าผมจะพาคุณไปไหน”
ริทพยักหน้ารับคำก่อนที่จะเก็บจานแล้วลุกขึ้นไปล้าง แต่กลับโดนยื้อจากมือหนาไว้
“เดี๋ยวผมจัดการเอง ไปอาบน้ำเถอะคุณ”
“ขอบคุณครับ >3<”
ใบหน้าคมถูกโขมยหอมแก้มจากคนตัวเล็ก เขายิ้มน้อยๆไล่แผ่นหลังบางที่รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป...
รถสปอร์ตคันเดิมแล่นเข้ามาจอดหน้าสถานที่หนึ่งที่ๆเขาบอกว่าจะเป็นเซอไพรซ์ให้กับคนไข้ของเขา เข็มขัดนิรภัยฝั่งคนขับถูกปลดออกพร้อมกับมือหนาที่เอื้อมไปเปิดประตูรถแต่ก็ต้องชะงักเมื่อผู้โดยสารที่นั่งข้างๆกลับนั่งนิ่งสนิท
“ริท คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”
เมื่ออีกฝ่ายมองเห็นอาการที่เปลี่ยนไปก็เอ่ยปากถามทันที อาการที่คนไข้ของเขาแสดงออกมาทำเอาเขาเองก็ตกใจไม่น้อยเมื่อมือเล็กๆเริ่มกำและเกร็งแน่น
“พาผมมาที่นี่ทำไม”
“ริท ไม่เป็นไรนะ ไม่มีอะไร”
มือหนาพยายามจะแกะอุ้งมือเล็กๆที่กำลังจิกเข้าเนื้อตัวเองนั่นออก พร้อมกับดึงร่างเล็กๆเข้ามากอดเพื่อคลายความกังวล
“คุณลงไปกับผมนะ สิ่งที่คุณเห็นอาจไม่ใช่สิ่งที่คุณคิด ใจเย็นๆนะครับ”
เมื่อร่างเล็กเรื่มมีปฏิกิริยาเอนอ่อนผ่อนตาม เขาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออกให้ก่อนที่ตัวเองจะลุกออกไปเพื่อเปิดประตูให้อีกฝั่งหนึ่ง
“ไม่เป็นไรนะริท คุณยังมีผมอยู่ด้วยนะ”
เขาพยายามประคองร่างเล็กออกมาจากรถพร้อมกับเดินเข้าไปในสถานที่เห่งนั่น
‘บ้านทอฟ้า’
สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่มีขนาดกลาง ไม่แปลกที่เรืองฤทธิ์จะมีอาการขัดขืนในตอนแรก...เพราะเหมือนภาพความทรงจำถูกฉายย้อนเข้าไปในสมอง ถึงแม้เขาจะไม่ได้อยู่ในสถานที่แบบนี้ แต่ความรู้สึกที่ขาดที่ความรักจากพ่อแม่ก็ไม่ต่างจากเด็กพวกนี้มากเท่าไหร่...
การที่ภาคิณพาริทมาที่นี่ไม่ใช่ว่าจะตอกย้ำความรู้สึกที่เขาขาดหาย เพียงแต่อยากจะให้คนไข้ของเขาได้เปิดมุมมองใหม่และสัมผัสถึงความสุขเล็กๆของเด็กเหล่านี้ก็เท่านั้น...
“คุณดูเด็กพวกนี้นะริท เขาไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ บางคนเกิดมาไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าหน้าตาของพ่อหรือแม่เป็นแบบไหน แต่พวกเขาก็สามารถใช้ชีวิตบนโลกแห่งความเป็นจริงได้อย่างมีความสุข”
“...”
สายตาหวานกวาดมองไปรอบๆ เด็กเล็กๆอายุหลากหลายปีต่างวิ่งเล่นในสนามเด็กเล่นกันอย่างเพลิดเพลินดูแล้วไร้เดียงสายิ่งนัก ระหว่างทางที่เดินเข้ามาสังเกตเห็นเจ้าหน้าที่ที่คอยดูแลต่างยกมือไหว้ภาคิณทุกคนจนเจ้าตัวเกิดความสงสัย
“ทำไมเจ้าหน้าที่ต้องไหว้คุณทุกคนด้วยอ่ะ คุณเป็นคนสร้างหรอ ใจบุญจังนะ”
“หึหึ เปล่าผมแค่เป็นผู้อุปถัมภ์คนหนึ่งแค่นั้นแหละ”
“พ่ออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ”
จู่ๆก็มีเด็กชายหน้าคาน่ารักน่าชังวิ่งเข้ามาหาโตโน่ก่อนที่จะกระโดดกอดอย่างรวดเร็ว ทำเอาร่างสูงที่ยังไม่ทันตั้งตัวเซไปด้านหลังเล็กน้อย
“ลูกคุณหรอ”
เสียงเล็กๆเอ่ยถามอย่างเร็วด้วยความสงสัย สีหน้าที่เปลี่ยนไปทำให้ภาคิณหัวเราะออกมาอย่างตลก
“ครับ ลูกผมเอง”
ยิ่งคำตอบที่ยืนยันทำเอาใบหน้าหวานถอดสีไปเลย ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไรแต่เหมือนก้อนสะอื้นเริ่มจุกอยู่ที่คอซะแล้ว
“ใครหรอครับพ่อ”
เด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดเอ่ยถามอย่างสงสัย ใบหน้าน่ารักน่าเอ็นดูแบบนั้นถอดออกมาจากคนที่ตัวเองเรียกว่าพ่อไม่มีผิด
“คิดว่าเป็นใครล่ะครับ หืม”
สีหน้าเด็กน้อยทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะตอบออกมาเสียงดังฟังชัด
“แม่!!!!!!!!!”
พูดจบร่างเล็กๆก็ถูกจู่โจมเข้ากอดทันที
“พ่อโน่พาแม่มาหาริวจิแล้ว เย่ๆๆๆๆ”
“อะไรนะ คุณหมายความว่ายังไงเนี่ย”
ริทถามออกไปด้วยความสงสัยที่เริ่มตีกันในหัว ทำเอาหมอหนุ่มยิ้มน้อยๆก่อนจะแกะมือที่กอดขาร่างเล็กไว้แล้วอุ้มขึ้นมา
“นี่ริวจิ เขาอยู่ที่นี่ ไม่รู้อะไรทำให้ผมถูกโฉลกกับเขาจนต้องรับมาเป็นลูก”
“งั้นก็แสดงว่า...”
“อืม ไม่ใช่ลูกผมแท้ๆหรอก แต่คุณนี่ตอนคิดว่าเป็นลูกผมหน้านี่ซีดอย่างกับไก่ต้มแหนะ ฮ่าๆๆๆ”
เพี๊ยะ
ปากแดงๆที่หัวเราะชอบใจกลับโดนฟาดเข้าไปเต็มแรงจากเด็กที่อยู่ในอ้อมกอด แรงเล็กๆที่ไม่รู้ว่าแรงขนาดไหนก็ทำเอาคนที่ถูกกระทำหุบปากลงทันที
“ตบพ่อทำไมเนี่ย”
“พ่อว่าแม่เป็นไก่ น่าเกลียดมากกก”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
ความไร้เดียงสาของริวจิทำเอาริทหัวเราะออกมา ใบหน้าหวานๆที่เริ่มยิ้มแย้มทำเอาภาคิณยิ้มตามไปด้วย เขาพยายามจะคลายความรู้สึกที่โดดเดี่ยวของริทออกไป...ให้ได้มากที่สุด
“บอกลูกคุณทีสิว่าผมไม่ใช่แม่เค้า เด็กเข้าใจผิดใหญ่แล้ว”
“ทำไมจะไม่ใช่ ก็พ่อบอกว่าถ้าพ่อมีแม่จะพามาหาริวจิเป็นคนแรกนี่นา”
“เอ่อ...คือ”
ร่างสูงเริ่มอึกอักกับท่าทีช่างพูดช่างเจรจาของริวจิ พูดเก่งจริงๆเด็กคนนี้
“นี่อ่ะแม่ของริวจิ ริวจิเอาแม่คนนี้คนเดียวนะ สวยๆอย่างนี้ริวจิชอบ^^”
“หา”
ริทอ้าปากค้างเมื่อได้ฟังประโยคจากเด็กน้อยเมื่อครู่ สวย? เขาหูฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย
“คุณผมเป็นผู้ชายนะ จะสวยได้ยังไง”
“หืม อ่าวตกลงคุณเป็นผู้ชายหรอกหรอ ตายหล่ะหน้าหวานขนาดนี้ผมนึกว่าผมอยู่กับผู้หญิงซะอีก ฮ่าๆๆ”
“คุณ!!!!”
“เอาหน่า เด็กยังไม่รู้เรื่องคุณก็รับๆเป็นแม่ไปก่อนแล้วกันนะจ๊ะ หึหึ”
“แต่.../เอาหน่า นะๆๆๆ”
ใบหน้าคมๆออดอ้อน มองแล้วไม่รู้ว่าจะน่ารักหรือน่าตบให้หันดี ยิ่งตาแป๋วๆของริวจิแล้วยิ่งทำให้ริทใจอ่อนได้ไม่ยาก
“ริท ยังไงซะริวจิก็ไม่สามารถมีพ่อแม่ที่แท้จริงได้ แต่เราสามารถเติมเต็มให้เขาได้ไม่ใช่หรอผมหน่ะมาที่นี่บ่อยๆอยู่แล้ว ถ้าคุณเหงา คุณก็มาเล่นกับเขาก็ได้”
“เอ่อ..”
“แม่ เป็นแม่ให้ผมเถอะ ผมไม่อยากเห็นคุณพ่อเฉาตาย คิกคิก”
“ว่าไงคุณ”
“กะ ก็ได้”
“เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
สีหน้าริวจิบ่งบอกว่าดีใจเป็นที่สุด เห็นอย่างนั้นยิ่งทำให้ริทเองนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า
‘เพราะฉะนั้นผมจะรักคุณ’
การได้รับความรักมาเติมเต็มมันทำให้เรามีความสุขอย่างนี้นี่เอง สายตาหวานส่งตอบแทนคำขอบคุณไปให้ ขอบคุณที่ทำให้เขาได้รู้จักความรัก...มากขึ้น
เวลาทั้งวันที่ทั้งสองให้เวลากับลูกชายที่น่ารัก ทั้งพาไปทานข้าว ซื้อของใช้ส่วนตัว รวมไปถึงเล่นของเล่นในห้างสรรพสินค้า ดูแล้วยิ่งเหมือนครอบครัวเล็กๆจริงๆ ความสุขนั้นส่งออกทางสีหน้าของริท.โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยสักนิดแต่กลับรับรู้โดยอีกคนที่คอยสังเกตอยู่ตลอด ทำเอาทั้งวันทั้งเขาทั้งริททั้งริวจิต่างมีความสุขกันอย่าง...บอกไม่ถูก
‘จากฝันก็กลายเป็นมากกว่าฝัน ฝันกลายเป็นจริงขึ้นมาเมื่อในเวลานี้มีเธอทั้งคน
จากฝันก็กลายเป็นมากกว่านั้น เมื่อเธอได้เดินเข้ามา
หนึ่งคนที่เคยมองหาไม่เคยใช่ใคร แต่ใช่เธอ’
.................................
อร๊ายยยยย เฮียอบอุ่นเว่อร์
ชอบมาดนี้จัง><
ขอบคุณคอมเม้นทุกๆคอมเม้นนะคะ^^
ชอบเฮียแบบนี้กันไหม?
อิอิ หวังว่าคงถูกใจใครหลายคนนะคะ หลายคนเรียกร้องแบบหวานๆ
ไม่รู้ว่าตอนนี้จะหวานพอหรอเปล่า ;]
บ๊ายบายค่ะ
Music Playlist at MixPod.com
ความคิดเห็น