คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 9 อีกครั้ง
“คุณเรืองฤทธิ์ สิริภานิช พบแพทย์ที่ห้อง 86I ค่ะ”
เสียงโอเปอเรเตอร์สาวเรียกชายหนุ่มร่างเล็กตามใบนัดของแพทย์ ริทลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวยาวพร้อมกับเดือนเข้าไปที่ห้องคุณหมอทันที มือเล็กๆเอื้อมผลักประตูให้เปิดออกเพื่อเข้าไปข้างใน
“สวัสดีครับคุณหมอ”
เมื่อเข้าไปในห้องเจ้าตัวก็ยกมือไหว้ตามมารยาท
“สวัสดีครับคุณริท ไม่ทราบว่าอาการที่เป็นเริ่มหายไปบ้างหรือยัง”
“เอ่อ..ยังครับ”
ผู้เป็นแพทย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเริ่มอธิบายวิธีการรักษาอย่างละเอียดอีกครั้ง
“คุณริท โรคที่คุณเป็นอยู่ตอนนี้มันยังอยู่ในระยะแรกๆ ถ้าคุณไม่หัดควบคุมอารมณ์มันอาจจะลามขึ้นไปเรื่อยๆนะครับ คุณไม่อยากหายหรอ คุณต้องพยายามทำสมาธิไม่ให้ตกเป็นทาสของอารมณ์นะ”
“ผมพยายามแล้วนะหมอ”
ร่างเล็กตอบเสียงเบา ก็จริงอย่างที่ว่าการรักษามันต้องบังคับไม่ให้ตัวเองตกเป็นทาสของอารมณ์ แต่มัน...ทำไม่ได้
“แล้วตอนนี้ผมจะต้องย้ายคงไม่อาจรักษาคุณได้ต่อ แต่จะมีจิตแพทย์คนใหม่มาดูแลเคสของคุณ”
“หมอจะไปไหน?”
ริทสวนทันควันด้วยความตกใจ ก็คุณหมอคนนี้ดูแลเขามาตั้งนานจนจะสนิทกันอยู่แล้ว แล้วจะมาเปลี่ยนคนดูแล มันไม่ง่ายเลยนะที่จะให้ใครมารับรู้ว่าตัวเองเป็นโรคแบบนี้ได้ง่ายๆ
“หมอย้ายไปโรงพยาบาลแถบชนบท ไม่ต้องเป็นห่วงนะผมหาแพทย์คนใหม่ไว้ให้คุณแล้ว”
“หมอ แต่”
“ไม่ต้องเป็นห่วงแพทย์คนนี้เก่ง ผมยืนยันได้”
“ถ้าหมอว่าอย่างนั้นก็..ได้”
“งั้นหมอจะจ่ายยาให้เพิ่มแต่คุณริทต้องสัญญากับผมนะว่าคุณต้องรักษามันด้วยตัวคุณเองมากกว่าใช้ยา”
“ครับ ผมจะพยายาม”
เรืองฤทธิ์รับปาก แต่ก็แบบนี้ทุกครั้งที่เขารับปากซะดิบดี แต่ก็ทำ...ไม่เคยได้
“คุณหมอคะ โทรศัพท์ค่ะ”
“อ่ะ สักครู่นะครับคุณริท”
แพทย์หนุ่มรับโทรศัพท์จากพยาบาลสาวพร้อมกับกรอกเสียงลงไป
“ฮัลโหล สวัสดีครับ”
“ครับ อยู่ครับ”
“เข้ามาแล้วหรอ”
“ครับ ห้อง 86I”
“ครับ สวัสดีครับ”
กริ๊ก
สายโทรศัพท์ถูกวางลง คุณหมอหันกลับมาสนทนากับเรืองฤทธิ์อีกครั้ง
“ผมจะดูแลเคสคุณวันนี้เป็นวันสุดท้าย”
“อะไรนะ”
ร่างเล็กร้องเสียงหลง อะไรกัน จะไปก็ไปนี่เขายังไม่ได้เตรียมตัวสักนิด
“คุณหมอคนใหม่ำลังมาอีกไม่นานหรอกเดี๋ยววันนี้ก็น่าจะได้เจอกันแล้ว หมอต้องขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้บอกคุณก่อน”
“เอ่อ ถ้ามันเร่งด่วนก็ไม่เป็นไรหรอกครับ งั้นอีกนานไหมกว่าที่หมอคนใหม่จะมา ผมจะได้ไปซื้อของมาให้คุณหมอเพื่อเป็นการขอบคุณ”
“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกครับ มันเป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้ว”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถือเป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆที่ผมจะให้ก่อนที่จะไม่ได้เจอกันอีกละกัน อีกอย่างผมก็ดื้อกับหมอเยอะ หึหึ”
“งั้นถ้าคุณริทสบายใจก็ไม่เป็นไรครับ”
“^^”
รอยยิ้มหวานปรากฎบนใบหน้าที่เรื่อมสดใส เรืองฤทธิ์ลุกออกจากห้องอย่างรวดเร็วเพื่อไปหาซื้อกระเช้าของขวัญเพื่อเป็นการตอบแทนโดยไม่ทันสังเกตว่าเดินสวนกับใครบางคนที่เดินเข้ามาในห้องนี้
“อ้าวโตโน่ สวนกับคนไข้พอดีเลยเมื่อกี้”
เสียงแพทย์หนุ่มร้องทักเมื่อชายร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาภายใน ทำเอาร่างสูงหันขวับแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
“ไปไหนหรอครับ”
“เห็นว่าจะไปซื้อของให้หมอหน่ะ ว่าแต่เราเถอะจะรับมือไหวเร้อคนไข้คนนี้ดื้อน่าดูนะ”
“ไหวสิครับไหนๆเคสนี้ก็เคสสุดท้ายที่ผมจะได้รักษา ผมทำเต็มที่อยู่แล้ว”
เสียงทุ้มต่ำตอบด้วยสายตาที่มุ่งมั่น เคสสุดท้ายก่อนที่เขาจะไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศยังไงเขาก็ต้องทำมันให้ดีที่สุด
“งั้นผมฝากด้วยนะ ประวัติคนไข้คุณคงทราบแล้ว”
“อืม แต่ผมร็สึกคุ้นหน้าจังใบรูปที่ให้มา”
“แหม ก็อาจจะเป็นคนที่คุณเจอตามสถานที่อโครจรแหละมั้ง รายนี้เที่ยวน่าดู แต่ผมว่าคุณก็น่าจะหยุดไปสถานที่แบบนั้นนะเราเป็นหมอนะถึงจะเป็นจิตแพทย์แต่ยังไงมันก็ดูไม่ดีถ้าหากใครๆเขารู้”
“เอาหน่า ยังไงซะผมก็ไม่ได้ใส่เสื้อกราวน์ไป และไม่ได้ไปในเวลางาน ผมยังรักษาภาพพจน์ของผมอยู่หรอกหน่า”
ทั้งสองสนทนากันไปเรื่อยๆผ่านไปสักพักเสียงเคาะประตูจากหน้าห้องก็ดังขึ้นพร้อมกับเอ่ยชื่อตัวเองออกมา
“ริทเองครับ”
แกร๊ก
ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างเล็กที่ในมือถือกระเช้าแบรน์ใบโต แต่ก็ต้องยืนอึ้งเมื่อเห็นแขกอีกคนที่นั่งอยู่
“คุณ??”
..................................................................................................................................
วันนี้มาแบบมึนๆเนื่องจากไวรัสเข้าคอมแงๆ
ขอบอกรีดเดอร์ที่รักใครคนนึงที่แอดเมลมะเหมี่ยวไปแล้วคุณส่งไวรัสมาให้
ด้วยความซื่อบื้อสุดๆกดรับไปเต็มๆ หึหึ
เป็นเหตุให้เมื่อวานไม่ได้อัพ แถมมาอัพวันนี้ยังมาแบบมึนๆค้างๆงงๆ
ไม่ได้แต่งนานอ่ะ ไม่รู้ว่ายังสนุกอยู่หรือเปล่า ถ้าไม่สนุกก็ขอโทษด้วนน้า จะพยายามปรับปรุงนะคะ
ความคิดเห็น