คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Chapter 18 ตัวจริง
แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านสีสวยที่พริ้วไหวตามแรงลม หมู่สาลิกาต่างบินวนส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้วไพเราะหู แต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่างเล็กที่นอนหลับไหลอยู่บนที่นอนลืมตาตื่นสักนิด ซ้ำแล้วยังขดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนหนาเพื่อหลีกหนีเสียงที่ดังรบกวนอีกต่างหาก
ร่างสูงที่เดินเข้ามาหวังจะปลุกก็ได้แต่ยืนมองท่าทีที่เหมือนเด็กน้อยภายใต้ผ้าห่มผืนหนาก่อนที่จะลอบยิ้มออกมาโดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัว...
‘ตอนหมดฤทธิ์นี่ก็น่ารักเหมือนกันนะ’
ใบหน้าหวานที่ถูกแอบมองโผล่ขึ้นมาจากผ้าห่มช้าๆ ดวงตาใสกลมโตจ้องมองโตโน่อย่างไร้เดียงสา ปากกว้างหาววอดๆพร้อมกับลุกขึ้นบิดขี้เกียจ
“เช้าแล้วหรอหมอออ”
เสียงเล็กๆอู้อี้ของคนเพิ่งตื่นเอ่ยถามอย่างงัวเงีย
“เช้าที่ไหน สายแล้วต่างหาก ไปอาบน้ำไปวันนี้จะพาไปเที่ยว”
“ฮะ ไปไหนอ่ะ”
“ดูหนัง :]”
ได้ยินอย่างนั้นร่างเล็กๆก็รีบผุดลุกจากที่นอนทันที ขาเรียวเล็กวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ท่าทางกะโปโลเหมือนเด็กๆทำเอาภาคินหัวเราะไล่หลัง
เสียงสายน้ำที่ไหลผ่านฝักบัวยังดังอยู่ต่อเนื่อง ร่างสูงเดินสำรวจห้องกว้างไปเรื่อยๆเพราะตั้งแต่เขามาอยู่ที่นี่ก็มัวแต่ยุ่งอยู่กับงานจนไม่ได้สังเกตอะไรสักอย่าง ...
“หมอออ เอายาสีฟันให้ริทหน่อยสิ”
เสียงตะโกนดังออกมาจากห้องน้ำดังขึ้น ร่างสูงได้ยินดังนั้นก็รีบเดินไปหยิบให้ทันที
...แต่เขาไม่รู้ว่าริทเก็บไว้ที่ไหน??
ประตูตู้เก็บของแต่ละบานถูกเปิดออกสำรวจอย่างเร่งรีบ จากชั้นล่างไปถึงชั้นบนสุด มือหนาที่ควานหาอย่างไม่ทันระวังก็ไปปัดโดนเข้ากับสิ่งของบางอย่างตกลงมา...
ตุบ
กล่องใบขนาดกลางล้มคว่ำอยู่ที่ปลายเท้า สิ่งของภายในพาลไหลออกมาจนหมด ร่างสูงย่อตัวลงเพื่อก้มลงเก็บ แต่เมื่อเห็นสิ่งของแต่ละชิ้นชัดๆก็พอจะเข้าใจ...
รูปถ่ายหลายสิบใบที่มีใบหน้าหวานน่ารักกำลังยิ้มแฉ่งอวดฟันสวยกับผู้ชายหน้าตาคมเข้มสไตล์ไทยๆกอดกันกลม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาคนนั้น...คือคนรักของริท
เขารีบเก็บของลงกล่องก่อนที่เจ้าตัวจะมาเจอ รูปภาพแต่ละใบถูกเรียงใส่กล่องอย่างทะนุถนอมดังเดิม พร้อมกับสิ่งของต่างๆเช่นสร้อยข้อมือ แหวน ตุ๊กตา แม้กระทั่งดอกไม้ที่มันแห้งเหี่ยวไปแล้ว บ่งบอกถึงความรักของเรืองฤทธิ์ที่มีต่อชายคนนั้นมากมายขนาดไหน...
กล่องใบโตถูกยกขึ้นวางไว้ที่เดิมให้เรียบร้อย พร้อมกับยาสีฟันหลอดใหม่ที่เขากำลังถือไปให้คนตัวเล็กนั่น
ภาคินเดินมานั่งรอที่โซฟาตัวยาว พลางคิดถึงสิ่งของเมื่อครู่ที่เขาได้พบ
ถึงแม้เวลาจะผ่านไปนานขนาดไหน แต่รักแรก ก็ยังคงฝังใจอยู่ดี...
สายตาที่เหม่อลอยเพราะจมอยู่ในห้วงแห่งความคิดไม่รู้เลยว่าริทแต่งตัวเรียบร้อยและยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
“คุณ คุณ หมออออ”
เสียงเล็กๆลากยยาวเพื่อปลุกโตโน่ให้หลุดออกจากภวังค์ เขาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมามองร่างเล็กที่ยืนยิ้มท่าทางดีใจอยู่ตรงหน้า ใบหน้าหวานราวกับผู้หญิงทำเอาเขาต้องมองสำรวจไปทั่วร่างว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้เป็นชายหนุ่มหรือหญิงสาวกันแน่
ผมซอยระต้นคอที่เริ่มยาวสีดำเข้มรับกับใบหน้าที่ขาวใสอมชมพูเป็นอย่างดี เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีฟ้าอ่อนยิ่งขับผิวให้ดูขาวขึ้นชวนมอง กาวเกงขาสามส่วนดีไซน์สวยยิ่งทำให้ร่างเล็กๆนี่น่าฟัด เอ้ย น่ารักเข้าไปใหญ่
“หมอ...ทำไมทำหน้าหื่นอย่างนั้นอ่ะ”
“ก็คนตรงหน้ามันน่าขย้ำมั้ง หึหึ รีบไปเถอะก่อนที่จะไม่ได้ออกจากห้อง”
“หมะ หมายความว่ายังไงเนี่ยยยยย”
ร่างเล็กถูกดึงออกจากห้องอย่างเร็ว ก็น่ารักขนาดนั้นใครมันจะไปอดใจไหว ยิ่งสถานที่เสี่ยงๆแบบนั้นแล้ว ถ้าไม่ได้ไปดูหนังขึ้นมาก็อย่ามาโทษเขาละกัน
.
.
.
.
รถคันหรูเคลื่อนตัวเข้าจอดภายในสถานที่บันเทิงครบวงจรขนาดใหญ่ ทั้งสองลงจากรถก่อนจะเดินเข้าไปในตัวอาคาร เรืองฤทธิ์ที่แสดงอาการดีใจอย่างเห็นได้ชัด เกาะแขนเขาไว้แน่นเหมือนเป็นผู้ปกครอง
“ทานข้าวกันก่อนแล้วกันนะ”
ภาคินพูดขึ้นก่อนจะเดินนำไปร้านอาหารเล็กๆน่ารักๆร้านหนึ่ง ทั้งสองสั่งอาหารทานให้เรียบร้อย เพราะเขากลัวว่าคนไข้ของเขาจะเป็นลมเป็นแล้งไปเสียก่อน เมื่ออาหารถูกนำมาเสริฟก็ก้มหน้าก้มตากินเหมือนไปอดอยากมาจากไหน
“เดี๋ยวก็สำลักหรอกคุณ”
ใบหน้าหวานเงยขึ้นมามองอย่างน่ารักน่าหยิก ก่อนจะคลี่ยิ้มออกน้อยๆแล้วทานต่อ
เขาส่ายหัวเบาๆกับท่าทีเหมือนเด็กๆของร่างตรงหน้าที่ใครๆก็ว่าร้ายกาจ จริงๆถ้าได้อยู่ใกล้ๆได้สัมผัสกับตัวจริงๆ เขาคนนี้ก็ไม่ได้มีอะไรเลยนอกจากความรักที่บริสุทธิ์ ถึงแม้ว่าวันนี้ความรักของเขาจะถูกทำร้ายไปขนาดไหน...
อาการทางจิตที่เกิดขึ้นเป็นเพราะการขาดความรักความอบอุ่นจากครอบครัวที่แตกแยก จนเจ้าตัวได้พบกับความรักที่คิดว่าเป็นรักแท้ในช่วงเวลาที่ยาวนานจนไม่ได้เผื่อใจไว้พบกับความผิดหวัง..
“หมอ ไม่กินหรอ??”
“หืม อะ อ่อ อิ่มแล้วครับ”
สติที่หลุดลอยไปถูกกดึงกลับมาอีกครั้ง นี่วันนี้เขาเป็นอะไรรู้สึกจะเหม่อๆนะ
“คุณไม่สบายหรืเปล่า ริทเห็นเหม่อๆบ่อยจัง”
“เปล่าหรอก ทานเสร็จแล้วใช่ไหม”
“อื้ม”
ร่างสูงเดินลุกออกไปเช็คบิล โดยที่ริทมองตามหลังไปอย่างงงๆ
‘เป็นอะไรของเขานะ?’
ไม่นานโตโน่ก็เดินกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มที่อบอุ่นเช่ยเคย ทั้งคู่เดินมายังหน้าโรงภาพยนต์ ก่อนที่คุณหมอหนุ่มจะเป็นคนอาสาไปซื้อตั๋วที่ต่อคิวอย่างยาวเหยียดเอง
“คุณรออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวผมไปซื้อให้”
ร่างเล็กพยักหน้ารับคำก่อนจะนั่งรออยู่บนเก้าอี้ตัวยาว สายตาหวานๆมองไปรอบๆเห็นคู่รักหลายคู่ที่เดินจับมือกันไปมา เห็นแล้วก็นึกถึง...ภาพความทรงจำเก่าๆ
ที่เมื่อก่อนเขากับคนรักจะมาดูหนังด้วยกันอยู่บ่อยๆตามประสาเด็กมหาลัยที่บางวันก็มีคาบว่างซะมากมาย ที่ตรงนี้เขาก็เคยนั่งคู่กัน แต่วันนี้มีเพียงริทที่นั่งอยู่คนเดียว เครื่องเล่นต่างๆที่เคยเล่นด้วยกัน ที่ต่างคนต่างเอาชนะ และทุกครั้งกันก็ยอมให้ริท สายตาหวานจ้องมองไปยังตู้เกมตู้เดิมๆแต่วันนี้ไม่มี....
“กัน”
เสียงเบาๆถูกปล่อยออกมาจากริมฝีปากบางที่แทบจะลอยไปในอากาศ ขาทั้งสองข้างยืนขึ้นช้าๆก่อนที่จะวิ่งไปอย่างรวดเร็ว
‘กัน กันใช่ไหม??’
แขนเล็กๆเอื้อมไปคว้าข้อมือแกร่งของใครบางคนและดึงให้เขาหันมา
“กัน!”
เมื่อสายตาปะทะเข้ากับใบหน้าที่คุ้นเคยตรงๆร่างเล็กๆก็โผเข้ากอดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาด้วยความดีใจ ร่างสูงของนภัทรที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวนิ่งไปชั่วครู่เมื่อจู่ๆคนรักเก่าที่ไม่คิดว่าจะเจอก็วิ่งเข้ามากอด...
“กัน กันกลับมาหาริทใช่ไหม กันกลับมาแล้ว”
ร่างสูงกอดตอบอย่างแผ่วเบาก่อนจะคลายออกอย่างช้าๆ
“กันมีเรื่องจะคุยกับริท ริทพอมีเวลาให้กันไหม”
น้ำเสียงนุ่มๆที่ไม่ได้ฟังเป็นเวลานาน ยิ่งทำให้คนตัวเล็กดีใจเหมือนฝัน มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุดพร้อมกับพยักหน้าตอบรับ ก่อนที่จะพากันเดินไปโดยที่เขาลืมใครบางคนไปเสียสนิท...
.
.
.
.
ร่างสูงที่ถูกปล่อยทิ้งที่ยืนรับรู้การกระทำทั้งหมด ตั๋วสองใบที่อยู่ในมือถูกปล่อยให้เก้อ เพราะคนที่จะนั่งข้างๆเขา จากไปเสียแล้ว...
‘เธอยังคงไม่ลืมเขา เขาที่เธอนั้นฝังใจ
แม้จะนานสักเท่าไร ก็ยังคิดถึงเรื่อยมา
และเธอก็คงจะเลือกเขา ถ้าเขาจะกลับมาหา
และฉันก็รู้ว่า ฉันต้องไปอยู่ดี’
ดราม่ามาเยือน มะเหมี่ยวขอโทษที่แต่งหวานๆไม่ค่อยเป็น
ฮ่าๆๆ พี่กันกลับมาแล้ววว กลับมาทำไม??T^T
สงสารเฮียชะมัด เป็นกำลังใจให้เฮียของเราด้วย หุหุ
ความคิดเห็น