คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 17 ขอร้อง
“พี่เก่ง กับข้าวเสร็จแล้ววว”
เสียงหวานใสดังขึ้นจากห้องอาหารเอ่ยเรียกคนรักที่ยังจดจ้องอยู่กับจอสี่เหลี่ยนแบนๆขนาดยักษ์ที่แปะอยู่บนฝาผนัง กำลังฉายภาพผู้ชายนับยี่สิบชีวิตวิ่งกวดกันแย่งลูกกลมๆลูกหนึ่งบนสนามหญ้าสีเขียวนั่น
ไม่รู้เหมือนกันว่ามันน่าสนใจอะไรกันขนาดนั้นถ้าลำบากมากเดี๋ยวเซนซื้อแจกคนละลูกเลยดีกว่ามั้ง==’
ร่างบางยกจานกับข้าวน่ากินทั้งหลายมาวางไว้บนโต๊ะอาหารดีไซน์สวย สายตาหวานเหลือบมองคนรักที่ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยแม้แต่น้อย
‘จะจ้องอีกนานไหมเดี๋ยวหมูกระทะที่เซนทำพี่เก่งจะได้กินแต่กระทะแทน’
เซนเดินไปหาวาโยก่อนจะนั่งลงข้างๆแล้วตะโกนใส่หูเขาอย่างดัง
“กินข้าวได้แล้วคร๊าบบบ ที่รัก”
“หืมมม วันนี้เซนทำอะไรหล่ะครับ”
สายตาคมหันกลับมาจดจ้องคนรักอีกครั้ง ใบหน้าหวานๆทำเอาร่างสูงอดไม่ได้ที่จะกดเรียวปากลงบนแก้มนุ่มๆ
“หมูกะทะกับราเมน”
“กินเซนไม่ได้หรอ เกาหลีๆเหมือนกัน”
คำแซวที่ออกจากปากร่างสูงมีปฏิกิริยาต่อใบหน้าเรียวที่แดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด อดไม่ได้ที่เขาจะแกล้งแซวต่อ
“นั่น สุขแล้วใช่ไหม แดงเชียว งั้นกินละนะ”
ร่างบางถูกผลักและกดลงบนโซฟา โดยที่อีกฝ่ายยังไม่ทันตั้งตัวล้มลงไปนอนอย่างแรง
“อ๊ะ พี่เก่ง เซนเจ็บ”
“ยังไม่ทันเข้าไปเลยเจ็บและรู้สึกไวจังนะ”
“พี่เก่ง บ้า>///<”
ร่างกายถูกรุกรานอย่างต่อเนื่อง โดยไม่มีการห้ามปราม อาหารร้อนๆที่ตั้งอยู่บนโต๊ะถูกปล่อยให้รอเก้อเนื่องจากอาหารจานเด็ดที่หวานกว่าถูกเสริฟให้วาโยอย่างถึงที่ด้วยรสชาติที่หวานล้ำและร้อนแรงที่อยากจะกลืนกินให้หนำใจ บทรักที่แสนหวานบรรเลงไปเรื่อยๆทำเอาอาหารที่ถูกจัดเตรียมอย่างดีพ่ายแพ้ไปในที่สุด...
“พะ พี่เก่ง อื้อ อ้...า อืม เซน มะ ไม่ไหวและ แล้ว”
เสียงร้องครางอย่างไพเราะบ่งบอกรสชาติที่ได้ลิ้มลองเป็นอย่างดีว่าฝีมือการป้อนของร่างสูงมันถึงใจขนาดไหน
“ปล่อยออกมาสิครับที่รัก พี่ก็ อืม จะ ถะ ถึงแล้วเหมือน กั..น”
ริมฝีปากเรียวทั้งสองประกบลงส่งท้ายบนรักที่แสนหวานก่อนที่ร่างบางจะถูกอุ้มเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย แต่ไม่วายที่มือหนายังคงไล้วน ถูสบู่ให้เพื่อเล้าโลมอย่างจงใจและเริ่มกิจกรรมรัก...อีกครั้ง
“ยังไม่อิ่ม อีกหรือไง อึก พะ พี่เก่ง”
“พี่ขอกิน...อีกครั้ง :]”
หลังจากทานอาหารหวานเสร็จทั้งสองครั้งทั้งเก่งและเซนก็ต้องเอาอาหารลงท้องอยู่ดี กับข้าวฝีมือดีถูกตักใส่ปากร่างสูงอย่างต่อเนื่องจนไม่รู้ว่าเพราะอร่อยจัดหรือหิวจัดกันแน่ ยังไงก็แล้วแต่ภาพที่เห็นก็ทำให้คนที่ตั้งใจลงมือทำอดยิ้มออกมาไม่ได้
“อร่อยมั๊ยพี่เก่ง”
ใบหน้าคมที่จดดจ้องมองแต่อาหารในจานเงยขึ้นเมื่อถูกเรียก ริทฝีปากหยักยิ้มนิดๆอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเอ่ยคำตอบออกมมา
“อร่อย...แต่สู้เมื่อกี๊ไม่ได้”
คำชมที่แสนหวานทำเอาใบหน้าหวานแดงซ่านก้มหน้าลงจัดการกับอาหารในจานตัวเองอย่างเขินอาย ยิ่งทำให้เก่งได้ใจ
เมื่อทั้งสองทานอาหารเสร็จก็เป็นหน้าที่ของเซนที่ต้องเก็บล้าง มือบางๆที่สาละวนอยู่กับการถูน้ำยาล้างจานถูกยื้อแย่งจากร่างหนาที่ซ้อนทาบเข้ามาจากด้านหลัง
“เหนื่อยมั๊ย พี่ล้างให้ดีกว่า”
เสียงทุ้มต่ำที่กระซิบลงข้างหูอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวทำเอาร่างบางขนลุกซู่
“อะ เอ่อ พี่เก่ง ไม่เป็นไรเซนล้างเองได้”
“หน่า เซนเหนื่อยแล้วให้พี่ล้างเถอะ”
ยังไงๆเขาก็ยังยื้อที่จะช่วยแฟนตัวเองล้างจานอยู่ดี จนเซนใจอ่อนปล่อยมือออก
“พี่เก่งถอยสิ เซนจะได้ออกไป”
มือเล็กๆผลักอกแกร่งออกเบาๆ แต่คนเจ้าเล่ห์อย่างเขามีหรือจะยอม
“ล้างท่านี้แหละ อบอุ่นดี หึหึ”
“พี่เก่ง!!”
กำปั้นน้อยๆทุบลงบนอกหนาเพื่อระบายความอาย ก่อนจะยืนนิ่งๆตามคำสั่ง..
‘พี่เก่งเป็นแบบนี้กับเซน ตลอดไปได้ไหม??’
ครืดดดด ครืดดดดดดด
โทรศัพท์เครื่องสวยที่วางอยู่บนโต๊ะกินข้าวสั่นเตือนว่ามีสายเข้า ดึกขนาดนี้จะเป็นของใครไปได้นอกจากวาโย จานที่ล้างสะอาดถูกคว่ำไว้อย่างดีก่อนที่เจ้าตัวจะหันมายิ้มให้เซนและเดินไปที่โทรศัพท์
“ฮัลโหล”
“เออ มีไร”
“ตอนนี้หรอ อืม ได้สิ”
“ผับเดิม เออๆเดี๋ยวกูไป”
มือหนากดวางสาย พร้อมกับคำถามที่ส่งไปจากร่างบางที่ได้ยินทุกคำพูด
“พี่เก่งจะไปไหน”
“ไปข้างนอกหน่อยหน่ะ เซนไม่ต้องรอพี่นะ นอนไปเลยก็ได้”
เขาพูดอย่างรวดเร็วก่อนที่จะไปแต่งตัวเพื่อออกไปสังสรรค์กับเพื่อนๆเฉกเช่นทุกวันที่เซนเผลอ
อุ้งมือบางกำแน่นด้วยความน้อยใจ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเก่งไปไหน เพียงแต่เซนยอมที่จะทำเป็นไม่รับรู้ และต่อต้านโดยวิธีของเซนเช่นกัน
ร่างบางเดินไปยังตู้เย็นก่อนจะเปิดมันออกและหยิบขวดไวน์ออกมาเพื่อเทลงแก้วใบใสและใส่ของบางอย่างลงไปในแก้วใบนั้น ก่อนจะแกว่งเบาๆให้เข้ากัน และเดินไปหาวาโยที่กำลังแต่งตัวอยู่ในห้อง
“พี่เก่งดื่มไวน์นี่ก่อนสิ เซนเทมาให้ล้างปากหน่ะ”
แก้วไวน์ใบสวยที่ผสมยานอนหลับถูกยื่นให้วาโย เขารับมันไปอย่างไม่รู้และกระดกเข้าปากอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะได้ออกไปตามนัด
ใบหน้าคมหันมายิ้มหวานให้เขาก่อนที่จะเดินผ่านออกไปโดยที่ไม่รู้ตัว...
แต่เมื่อถึงประตูบานใหญ่ที่เป็นด่านสุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้แก่ฤทธิ์ยา ร่างสูงหมดสติฟุบลงหลับใหลเข้าสู่ห้วงแห่งนิทราทันที!!!
‘เซนขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ แต่ที่เซนทำเพราะไม่อยากเห็นพี่ไปเป็นของใครอีก’
‘แต่ถามว่ารักไหม เหนื่อยนักแล้วรักไหม ฉันคงยังมีใจตอบว่ารัก
แต่ถามว่าท้อไหม ฉันตอบเลยว่ามาก ยากเย็นจนเกินความเข้าใจ’
ความคิดเห็น