คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 15 ดอกไม้
สามอาทิตย์ผ่านไปที่ริทใช้เวลาอยู่กับนายแพทย์ประจำตัวอย่างโตโน่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ทั้งสองเริ่มสนิทคุ้นเคยจากที่เป็นแค่คนรู้จัก แทบจะเป็น...คนรู้ใจ
ดอกไม้สีสวยถูกจัดวางในแจกันอย่างมีชั้นเชิงโดยฝีมือเรืองฤทธิ์ ดอกไม้พวกนี้จะมาจากใครได้นอกซะจากคุณหมอหนุ่มเนื้อหอม ที่เข้าโรงพยาบาลที่ไรออกมาก็จะมีดอกไม้ช่อโตติดมือกลับมาเสมอ ใช่ว่าเขาเองจะไม่เคยเอ่ยปากถามว่าได้มาได้ยังไง คำตอบที่ได้มาทุกครั้งก็คือคนไข้รายเก่าๆทั้งหลายของเขานั่นแหละที่เอามาให้แทบทุกวัน ครั้นจะทิ้งก็เสียดายจนต้องลำบากตัวเองมาเป็นคนจัดดอกไม้อยู่ทุกวี่ทุกวัน...
“คุณนี่เนื้อหอมจังเนอะมีคนมาบอกรักทุกวัน”
จนบางทีริทเองก็หมั่นไส้อดแขวะบ้างไม่ได้
“คุณเคยดมหรือไงฮะ ถึงรู้ว่าหอม”
โตโน่พูดพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆสีหน้ากวนๆทำเอาเรืองฤทธิ์หมั่นไส้ไม่น้อยขโมยหอมแก้มใสๆที่ยื่นมาไปเต็มๆ
ฟอดดด
“ชื่นจายยยย”
“คุณนี่จริงๆชอบแต๊ะอั๋งผม”
“หรือคุณไม่ชอบฮะ คุณหมอเนื้อห๊อมหอมมม”
ใบหน้าหวานพูดพลางทำหน้าทะเล้น จนไม่ทันได้ตั้งตัวว่าจู่ๆร่างสูงก็ถาโถม ตัวเข้ามาหาเขาที่นั่งอยู่บนโซฟาเต็มๆพร้อมกับกอดรัดไว้แน่น
“อ๊ากกก คุณหนัก”
เสียงเล็กๆกรีดร้องภายใต้อ้อมกอดที่โดนกดทับ ร่างเล็กๆดิ้นขลุกขลักไปๆมาๆหนีใบหน้าคมที่ระดมหอมแก้มหวานๆของเขาอย่างกับคนโรคจิต
“คุณรู้ได้ไงว่าคนไข้ที่เขาให้ดอกไม้ผมมาคือเขาบอกรักผม หืม”
ภาคิณถามพร้อมกับลุกขึ้นนั่งดีๆแต่มือหนาก็ยังเนียนกอดร่างเล็กนั่นไว้ไม่ปล่อย
“คุณไม่เคยฟังเพลงหรือไง”
“เพลง? เพลงอะไรอ่ะ”
เขาถามพร้อมกับเอาคางมนๆมาเกยไหล่เล็กนั่นไว้ สีหน้าที่พยายามทำหน้าตาให้สงสัยเต็มที่เหมือนจะเฟคทำเอาริทหลุดขำกับความกวนของเขา อดไม่ได้ที่จะตีหัวทุยๆที่เกยอยู่บนไหล่ด้วยดอกกุหลาบสีสวยที่อยู่ในมือเล็กๆนั่น
“ภาษาดอกไม้ไง”
“หืม ดอกไม้พูดได้หรอคุณ”
‘ปัญญาอ่อน’ คำๆนี้ผุดขึ้นในหัวทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของโตโน่
“นี่คุณจบแพทย์จริงๆหรือซื้อเอาเนี่ย”
“โหย ใบปริญญานะคร๊าบ ไม่ใช่ใบขับขี่จะได้ซื้อได้”
“ไม่พูดกับคุณและ”
ใบหน้าหวานๆแกล้งงอนทันที ยิ่งเห็นแบบนี้ยิ่งทำเอาร่างสูงหมั่นเขี้ยวดึงแก้มนุ่มๆเล่นด้วยความเอ็นดู
“เจ็บบบ”
“จะบอกผมได้ยัง ว่าดอกไม้พูดว่ายังไง”
ร่างเล็กถอนหายใจยาวๆก่อนจะหยิบดอกกุหลาบสีแดงสดขึ้นมาชูให้เขา
“ดอกกุหลาบสีแดงแทนคำว่ารักหมดใจ”
“โหซึ้งงงงง แต่ผมชอบดอกลิลลี่อ่ะคุณ หมายความว่าไงอ่ะ”
“ดอกลิลลี่ขาวหมายความว่าคุณมีรักที่บริสุทธิ์”
ดวงตาคมจ้องมองเข้าไปในสายตาหวานพร้อมกับถามคำถามหนึ่งออกมา
“แล้วคุณว่ารักของผมบริสุทธิ์ไหม”
สายตามุ่งมั่นของเจ้าของคำถามที่ส่งมาทำเอาริทเองเริ่มอึดอัด เพราะบางทีเขาก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าความรักที่เขาได้จากนายแพทย์หนุ่มคนนี้ คือความรักแบบคนๆหนึ่งที่พร้อมจะอยู่ด้วยกันตลอดไป หรือเป็นเพียงฐานะหมอกับคนไข้ที่พยายามจะรักเขาให้เขาหายจากโรคบ้าๆนี่แล้วจากไป...
ยิ่งสายตาคมจ้องมองเข้ามาลึกมากเท่าไหร่ก็ยิ่งยากที่จะหาคำตอบ ในเมื่อความรู้สึกของเขาเองยังคงสับสน คำตอบที่ตอบออกไปก็คงจะเป็นที่เล่นทีจริงจะดีกว่า
“ผมจะรู้ได้ไงว่าหมอหนุ่มรูปหล่ออย่างคุณจะบริสุทธิ์หรือไม่บริสุทธิ์ คุณเคยซ่ำกับใครหรือเปล่าล่ะ”
“เหวอออ ผมบริสุทธิ์คร๊าบบบ จะลองมั๊ยยย”
“อย่ามาทะลึ่ง”
“อืม ผมไม่เห็นคุณให้ดอกไม้ผมมั่งเลยอ่ะ คุณไม่คิดจะรักหมอตัวน้อยๆคนนี้มั่งหรอ”
‘ตัวน้อยๆ==’
“อยากได้ดอกไม้จากผมหรือคำว่ารักจากผมล่ะ”
“เอ้า ก็ดอกไม้แทนคำว่ารักไม่ใช่หรอ ขอสองอย่างเลยได้ป่ะ”
“โลภนะคุณ”
“ก็ผมอยากไ...ด้ / บอกคำเดียวว่ารัก ว่ารัก รัก รัก รั...ก”
ริมฝีปากเล็กที่เอ่ยคำรักจบก็ตรงเข้าทาบทับเรียวปากคุณหมอทันที ทำเอาเซอร์ไพรซ์คำรักนี้ภาคิณแทบสำลัก มือหนายกขึ้นประคองใบหน้าหวานไปตามอารมณ์ ประคับประคองรสจูบที่แสนหวานให้ได้ลิ้มลองไปนานๆ ลิ้นเล็กๆของคนไข้กล้าที่จะรุกเข้ามาในโพรงปากของเขา ก่อนจะดูดกลืนความหวานด้วยอารมณ์ที่ปราถนา...
ริทถอนจูบออกช้าๆก่อนจะเสหน้าไปทางอื่นด้วยความอาย
“บอกแบบนี้ทุกวันได้ไหม ไม่เอาดอกไม้ก็ได้แต่จะเอา...”
คำพูดที่เว้นช่วงต่างคนต่างรู้ว่ามีความหมายว่ายังไง ได้ยินอย่างนั้นใบหน้าหวานก็แดงเรื่อขึ้นด้วยความอายก่อนจะฟาดมือเล็กๆลงบนแขนแกร่งเข้าไปเต็มแรง
‘ขืนบอกทุกวันปากริทได้ช้ำหมดพอดี ไอ้หมอบ้า >3<’
!!!! ^3^ ^3^ ^3^ ^3^ ^3^ ^3^ ^3^ ^3^ ^3^ ^3^ ^3^ ^3^ ^3^ ^3^ ^3^ ^3^!!!!
‘บอกคำเดียวว่ารัก ว่ารัก รัก รัก ไม่มีดอกไม้ให้ไป
มีแค่คำนี้เป็นภาษาดอกไม้ให้เธอ ได้ยินแล้วให้เธอช่วยรู้ตัว
ว่าฉันมีเธอทั้งหัวใจ รักที่บริสุทธิ์ทุกๆความในใจเธอช่วยรับมันไปได้ไหม
...ฉันมอบมันให้เธอ’
ตายๆๆกับความหวาน ตอนนี้อาจสั้นๆเพราะฟีลมาตามเพลง แหะๆ
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นมากๆนะคะ ใครที่คิดถึงป๊าม๊าก็รอแปปนึงน่าจะออกตอนหน้านะคะ
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นทุกๆกำลังใจมากๆนะคะ^^
รีบปั่นรีบอัพเพราเดี๋ยวจะไม่มีเวลาแล้ว อิอิ
บ๊ายบาย ^3^
ความคิดเห็น