คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 13 ดูแล
“คุณ จะนั่งจ้องผมอีกนานไหม??”
เสียงเล็กๆเอ่ยจากบนเตียง ก็ตั้งแต่ถูกลากกลับมา ไม่มีคำพูดใดออกจากปากของคุณหมอกวนประสาทนี่เลยสักนิดพอมาถึงห้องกลับมานั่งจ้องเขาอยู่ปลายเตียงเหมือนนักโทษอย่างนั้นแหละ
“คุณ พูดอะไรหน่อยสิ ผมรู้สึกผิดนะ”
ร่างสูงส่ายหน้าอย่างระอาก่อนจะยอมปริปากพูดออกมา
“รู้สึกผิด? คุณมีความรู้สึกแบบนี้ด้วยหรอ”
“โตโนนนนนนนนนนนนน่”
“นอนซะ ดึกแล้ว”
ร่างสูงเดินออกจากห้องนอนพร้อมกับน้ำเสียงที่เย็นชาบ่งบอกว่าเขายังไม่หายโกรธ ทำเอาร่างเล็กหน้าเสีย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมต้องมานั่งง้ออีตาทึ่มนี่ด้วย เพราะนายนั่นก็เป็นแค่หมอที่มารักษาเขาไม่ใช่หรอ ถึงสมองจะคิดแบบนั้น แต่ร่างกายกลับไม่ทำตาม ร่างเล็กๆวิ่งไปโอบกอดจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว...ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร?
“อย่าทิ้งผมไปสิ..ผมขอโทษ”
คำพูดและน้ำเสียงที่อ่อนลงเหมือนคนยอมแพ้กระซิบเบาๆอยู่ข้างหลัง สองมือรัดเอวภาคิณไว้แน่นเหมือนกลัวเขาจะหนีไปจริงๆ จนมือหนาด้องแกะออกช้าๆพร้อมกันหันมามองใบหน้าหวานๆชัดๆ
“ผมไม่โกรธคุณแล้ว ไปนอนซะ”
มือหนาเอื้อมประคองใบหน้าเล็กๆให้เงยขึ้นสบตา พร้อมกับส่งยิ้มที่อบอุ่นมาให้เพื่อให้ริทได้รู้ว่าเขาไม่ได้โกรธเล้ว
“งั้นรอผมหลับก่อนได้ไหม ไม่อยากอยู่คนเดียว”
โตโน่พยักหน้ารับก่อนจะเดินตามเข้าไปในห้อง ร่างเล็กก้าวขึ้นบนเตียงพร้อมกับผ้าห่มผืนหน่าที่คุณหมอประจำตัวหยิบขึ้นมาห่มให้
“ขอบใจนะ ที่...ไม่รังเกียจผม”
“หืม ผมจะไปรังเกียจคุณทำไม”
“ก็ผมเป็น....”
“อย่าบอกนะว่าคุณคิดว่าตัวเองเป็นบ้า”
“หรือไม่ใช่เล่า”
“คุณแค่ได้รับการกระทบกระเทือนทางจิต พักผ่อนเถอะดึกแล้ว กู้ดไนท์ครับ”
“กู้ดไนท์...คิส ไม่ได้หรอ”
สายตาหวานๆส่งออกไป ทำเอาคนที่ได้ฟังถึงกับอมยิ้ม ร่างสูงย่อตัวลงข้างๆก่อนจะก้มลงประกบริมฝีปากทาบทับกับเรียวปากที่แสนนุ่ม จุมพิตที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นที่มอบให้ไม่ใช่เพราะเพียงเสน่หา...
“พอใจหรือยัง ฝันดีนะครับคนไข้ที่รัก”
เรืองฤทธิ์ยิ้มรับน้อยๆ ดวงตาทั้งสองข้างปิดลงไปพร้อมกับราตรีที่ยาวนาน...
“อย่า อย่าทิ้งริท อย่าทิ้งริทไป”
“กลับมา ฮือ กลับมาก่อน กลับมาหาน้องริท ไม่ อย่า”
เสียงเล็กๆที่โวยวายดังเล็กลอดออกมาจากห้องที่เปิดประตูแง้มไว้ ทำเอาคุณหมอที่ยังไม่หลับตกใจวิ่งเข้าไปดูทันที
“ริท คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”
มือหนาคว้าเข้าจับสองมือที่ไขว่คว้ากลางอากาศมาแนบกับอกไว้ ร่างเล็กๆที่ยังไม่ได้สติยังคงละเมอต่อไปโดยไม่รู้ตัว
“พ่อ พ่อใช่มั๊ย พ่อกลับมาหาริทแล้วใช่มั๊ย”
คำละเมอทะเอาหมอหนุ่มขวมดคิ้วเข้าหากันแน่น
‘นี่กูหน้าแก่ขนาดนั้นเลยหรอวะ’
“ริท นี่หมอนะ ตื่นก่อนสิครับ”
“ไม่ ไม่จริง อย่าไป แม่ แม่อย่าทิ้งริท แม่อยู่ไหน แม่!!!!!”
ฟึ่บ!
ร่างเล็กสะดุ้งตัวตื่นขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา เมื่อเห็นคุณหมอหนุ่มอยู่ใกล้ๆที่กุมมือทั้งสองข้างของเขาไว้ก็รีบโผเข้ากอดทันที
“ฮึก อยะ อย่าทิ้งผมนะ ฮึ ๆๆ “
เสียงสะอื้นทำเอาภาคิณต้องปลอบประโลมโดยการลูบแผ่นหลังเบาๆ เพื่อให้รู้ว่าริทยังมีเขาอยู่ด้วย เพราะอาการแบบนี้ถ้าไม่รักษาด้วยกำลังใจ ขืนจะใช้ยาอย่างเดียวคงไม่มีทางหายแน่นอน
“ผมอยู่ตรงนี้นะ อยู่กับคุณ ไม่เป็นไรแล้วนะครับ”
“อือ ฮึก อย่าทิ้งผมนะ ฮึก อย่..า ทิ้ง ผ ม น...ะ”
คำพูดเริ่มเบาบางลงเรื่อยๆพร้อมกับสติที่ดับวูบวง คนไข้ตัวแสบหมดฤทธิ์คาอ้อมกอดของเขาซะแล้ว โตโน่ค่อยๆคลายอ้อมกอดออกช้าๆพลางเกลี่ยปอยผมที่ข้างแก้มให้เห็นใบหน้าหวานๆจังๆก่อนที่จะเช็ดรอยน้ำตาที่เปรอะเปื้อนนั่นออก
“ผมเข้าใจคุณนะริท คุณจะต้องหาย^3^”
เขาพูดพร้อมกับฝังรอยจูบเบาๆไว้บนหน้าผากมนๆอย่างอ่อนโยน ผ้าห่มผืนหนาถูกดึงขึ้นมาคลุมให้อีกครั้ง เขาจ้องใบหน้าหวานนั่นสักพักก่อนจะเดินออกจากห้องเพื่อมาปั่นงานต่อ โดยที่ไม่รู้เลยว่าจู่ๆรอยยิ้ของเขาก็ผุดขึ้นโดยไม่รู้ตัว...
07.30 am
“หมอ หมอ คุณอยู่ไหนหน่ะ”
ร่างเล็กลุกขึ้นตื่นสะลืมละลือลุกขึ้นจากที่นอน พลางกวาดสายตาหาคุณหมอประจำตัวไปรอบห้อง จู่ๆก็มีมือหนามารั้งข้อมือเล็กๆของเขาไว้ทำเอาเจ้าตัวตกใจไม่น้อย
“อ๊ะ”
“โธ่ ขวัญอ่อนไปได้”
“ก็คุณมาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงนี่ แล้วคุณยังไม่ได้นอนเลยหรอ ตาเป็นหมีแพนด้าเลยนั่น”
“อืมม ช่างเถอะ ผมทำอาหารเช้าไว้แล้ว เรามากินกันดีกว่า”
แขนเล็กๆถูกลากไปยังโต๊ะอาหารโดยที่ยังไม่ทันได้ปฏิเสธ อาหารเช้าอ่อนๆถูกวางอยู่บนโต๊ะดีไซน์สวย เก้าอี้สีสดถูกเลื่อนออกโดยคุณหมอเพื่อให้เขาสอดตัวเข้าไปนั่งก่อนที่เขาเองจะเดินมานั่งฝั่งตรงข้าม
“ขอบคุณนะ”
คำพูดขอบคุณถูกกล่าวออกมาเบาๆเหมือนกลัวจะเสียฟอร์ม ทำเอาคนตรงหน้าหลุดขำนิดๆ ไม่น่าเชื่อว่าคนตัวเล็กๆที่ใครๆก็ว่าร้ายจะมีมุมอ่อนไหวได้ขนาดนี้ สายตาที่แสนอบอุ่นจ้องมองเรืองฤท์ที่ยังสาละวนกับอาหารในจานเรื่อยๆจนสังเกตเห็นลักษณะบางอย่าง
ส้อมในมือของริทตักจิ้มกินผลไม้ภายในจานสลัดเกือบหมด จะเหลือนก็แต่พวกผักใบเขียวที่เจ้าตัวไม่คิดจะจิ้มเลยสักนิดแถมยังเขี่ยออกอีกต่างหาก ทำเอาอีกฝ่ายรู้เลยว่าไอ้ตัวเล็กนี่นอกจากจะร้ายแล้วยังไม่กินผักอีกต่างหาก
“คุณทำไม่ไม่กินผักเนี่ย เดี๋ยวก็เป็นโรคขาดสารอาหารหรอก”
“หืม ผมไม่ขาดหรอก แต่ไม่ชอบกินแบบนี้อ่ะ ผมชอบกินน้ำผักปั่นมากกว่า”
“ยังไงก็ขาดสารอาหารอยู่ดีนั่นแหละ ทานแบบนั้นยังไงก็ได้คุณค่าไม่เท่ากับทานสดๆหรอก”
“ไม่ขาดหรอก เพราะผมกินทุกวัน”
“ขาดสิ”
“ไม่ขาด”
“ขาด”
“ไม่ขาด”
“ขาด”
“เอ๊ะ !นี่คุณบอกว่าไม่ขาดก็ไม่ขาดสิ”
“อ่ะๆ ไม่ขาดก็ไม่ขาด”
จากคำถกเถียงเล็กๆจะเริ่มกลายเป็นสงคราม ทำเอาคุณหมอต้องเป็นฝ่ายยอมหยุดเสียเอง
“เห็นไหม ว่าผมหน่ะเพรียบพร้อม ไม่ขาดอะไรสักนิด”
ใบหน้าหวานพูดพร้อมกับทำหน้ามั่นใจสุดชีวิต แต่คำพูดที่ตอบกลับมาของภาคิณทำเอาสะอึกเลยทีเดียว
“แต่คุณเป็นโรคขาดความรัก”
“...”
ใบหน้าที่ฉีกยิ้มเต็มที่กลับหุบลงทันทีเมื่อเจาคำพูดนี้เข้าไป จากที่เถียงคำไม่ตกฟากกลับก้มหน้านิ่ง
“เพราะฉะนั้น ผมจะรักคุณเอง”
O[]O!!!! << สีหน้าไรเตอร์ขณะแต่ง หมอออออ อยากโรคจิตก็คราวนี้แหละ 55555
‘ให้ฉันดูแลเธอ รักเธอได้ไหม ...ให้ฉันดูแลเอ เมื่อเธอเหงาใจ
ไม่ต้องกลัว จะไม่ไปไหน...จะไม่ทำให้เธอเจ็บอีกเหมือนเคย
...จะดูแลอย่างดี...’
สวัสดีรีดเดอร์ที่รัก และขอบคุณที่ยังอ่านฟิคเรื่องนี้อยู่นะคะ
เพราะนอกจากคอมเม้นจะน้อยลง ยอดวิวยังน้อยลงอีกต่างหาก
ไม่เป็นไรค่ะๆ ยังไงก็ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
^^
รักรีดเดอร์ทุกคนน้า
@Mameaw_TNWY อันนี้ทวิตเตอร์ของมะเหมี่ยวนะคะ ใครที่เล่นก็ทวิตมาคุยกันได้
จะชื่นชมหรือติฟิคเรื่องนี้ ยินดีรับฟังเสมอ
^^บ๊ายบาย
ความคิดเห็น