คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 11 หนี่เที่ยว
‘Loveism อาการเสพติดความรัก
เป็นความผิดปกติทางจิตเกี่ยวกับความรู้สึกจากจิตใต้สำนึก ผู้ป่วยที่พบจะเกิดความผิดปกตินี้ได้ก็ต่อเมื่อมีเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่งเกิดขึ้นและกระทบกระเทือนจิตใจอย่างรุนแรง จนระบบประสาทตอบสนองความรู้สึกที่ผิดปกติออกมา...’
“ทำอะไรหน่ะคุณ”
เสียงเล็กๆดังขึ้นจากด้านหลังทำเอาภาคิณสะดุ้ง เขากดเซฟงานที่ทำไว้ก่อนจะหมุนเก้าอี้ไปด้านหลัง เมื่อเห็นคนตัวเล็กทำหน้าสงสัยก็เอื้อมมือดึงข้อมือเล็กเข้าหาตัวเบาๆ
“ทานยาหรือยังคุณ”
“ยังอ่ะ พึ่งอาบน้ำเสร็จ แล้วเมื่อไหร่คุณจะกลับเนี่ย ดึกแล้วนะ”
ร่างเล็กถามเชิงไล่ ก็เขามีภารกิจที่ต้องทำเป็นประจำทุกคืน? นี่นา
“หืม ผมบอกคุณแล้วไงว่าจะดูแลคุณตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง”
“เฮ้ย ได้ไง คุณผมต้องการความเป็นส่วนตัวนะ”
“ได้สิ ในเมื่อผมเป็นหมอประจำตัวของคุณ”
“ผมไม่ได้เป็นโรคจิตร้ายแรงขนาดไปฆ่าใครตายนะ!!!!”
เรืองฤทธิ์ตะโกนเสียงดังเมื่อถูกขัดใจ ถ้าโตโน่ยังอยู่เขาไม่มีทางได้ออกไปที่ผับแน่ๆ
“แต่คุณกำลังจะฆ่าตัวเองนะริท!!! ถ้าคุณยังทำตัวเดิมๆอยู่แบบนี้ คุณตามใจตัวเอง ไม่รักษาตัวเองอย่างนี้ แล้วใครจะช่วยคุณได้”
เมื่อความอดทนของอีกฝ่ายลดต่ำลงเหมือนกัน คำพูดเสียงดังทำให้ริทนิ่งด้วยความตกใจ
“...”
“คุณยังไม่ได้ทานยาเลยหนิ ทานยาแล้วไปพักผ่อนซะ”
ร่างเล็กไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ไปทานยาตามที่เขาบอกแล้วเข้าเดินไปห้องนอน แต่ยังไม่ทันที่จะเข้าห้องริทหันกลับมามองคุณหมอประจำตัวที่หันไปจดจ่อกับโน๊ตบุ๊คอย่างเคร่งเครียด
มือที่กำลูกบิดประตูที่กำลังจะเปิดเข้าไปกลับปล่อยออกแล้วเดินไปที่ห้องครัว ไม่นานนักเขาก็เดินออกมาพร้อมกับของบางอย่างในมือ
“อ่ะ ดื่มซะ”
แก้วนมใบสวยถูกยื่นให้ร่างสูง ภาคิณมองอย่างงงๆก่อนจะรับมาไว้ในมือ
“ขอบคุ..”
เสียงทุ้มกลับหายไปเมื่อนิ้วเรียวเล็กเอื้อมมาแตะที่ริมฝีปากบาง ใบหน้าหวานส่งยิ้มมาพร้อมกับเอ่ยคำพูดหวานๆให้เขา
“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณที่ช่วยเตือนสติผม ขอบคุณครับคุณหมอที่รัก”
คำพูดน่ารักๆที่ออกมาทำให้คนได้ฟังยิ้มแก้มปริ ร่างเล็กเอ่ยราตรีสวัสดิ์ก่อนที่จะเดินเข้าห้องไป
เมื่อส่งคนไข้เข้านอนเรียบร้อยเขาก็หันกลับมาจดจ้องกับงานวิจัยของตัวเองที่ยังคั่งค้างอยู่โดยไม่ได้สนใจความผิดปกติอะไรที่เกิดขึ้นสักนิด...
นิ้มเรียวยาวยังคงเคาะแป้นพิมพ์เพื่อพิมพ์ข้อมูลที่ศึกษามาอยู่เรื่อยๆ...
‘ในเคสที่ศึกษาอาการจะเกิดขึ้นเมื่อต้องการได้ยิน หรือสัมผัสกับความรู้สึกที่เรียกว่ารัก แต่ถ้าไม่ได้รับการตอบสนองคนไข้จะเกิดการอาละวาด ต่อด้วยการเกร็งของร่างกาย ถ้าปล่อยไว้โดยไม่ใช้ยารักษาอาจทำให้คนไข้ช็อคหรือเสียชีวิตได้...’
ครืดด ครืดด
โทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆสั่นเตือนเพื่อให้เจ้าของโทรศัพท์รู้ว่ามีคนโทรเข้า สายตาคมละจากจอคอมเพื่อดูว่าใครโทรเข้ามา
‘เก่ง’
นิ้วเรียวกดรับพร้อมกับกรอกเสียงลงไป
“ว่าไง มีอะไรวะ”
(คืนนี้จะออกมาไหม กูอยู่ผับเดิมนะ)
“หืม เอ่อ คงไปไม่ได้อ่ะตอนนี้รับเคสใหม่มา โทษทีหว่ะ”
(อะไรวะ นี่จะเที่ยงคืนอยู่แล้วมึงยังดูแลคนไข้อีกหรอ)
“เคสนี้พิเศษหว่ะ กูต้องทำวิจัยไปด้วย”
(เออๆ อ๊ะอย่าเพิ่งใจร้อนสิครับ อ๊ะ)
“เฮ้ยกูว่ามึงวางสายกูแล้วไปจัดการเรื่องของมึงเถอะไปๆ”
(เออๆ ฮ่าๆ เดี๋ยวสิครับริท ใจเย็นๆ)
ติ๊ด
“เก่ง มึงอยู่กับใครนะ เก่ง เก่ง เฮ้ย แม่งเอ้ย”
ชื่อที่คุ้นหูถูกส่งออกมาตามสายโทรศัทพ์ ทำเอาคนที่ได้ฟังถึงกับสะอึก ริท? ความไม่แน่ใจทำให้เขาต่อสายหาวาโยอีกครั้ง
‘หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้’
ความแคลงใจทำให้ขายาวๆรีบวิ่งไปที่ห้องนอนทันที มือหนาผลักประตูบานใหญ่เข้าไปอย่างแรง
พลั๊วะ
“ปัดโธ่เว๊ย!”
ภาคิณสบถเสียงดังเมื่อที่นอนยังคงเหมือนเดิม ไม่มีร่อยรอยการใช้สักนิด เป็นไปได้ว่าริทหนีออกไปตอนที่เขากำลังยุ่งอยู่กับงานอย่างแน่นอน
“ไวนักนะริท!”
กุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะถูกคว้าพร้อมกับร่างสูงที่วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว...
-------------------
“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ขณะนี้”
โทรศัพท์ที่ถูกยกขึ้นแนบหูครั้งที่สิบได้ยินประโยคนี้ซ้ำๆ ร่างบางที่เพิ่งมาถึงสถานที่ๆคิดว่าคนรักของตัวเองจะต้องอยู่ในที่นี้ ถึงกับหงุดหงิด สายตาหวานๆสอดส่องไปทั่วก่อนที่จะตัดสินใจเดินเข้าไป
‘อยู่ไหนนะพี่เก่ง’
ความคิดกระวนกระวายตีกันในหัว ตั้งแต่เย็นที่พี่เก่งบอกเซนว่าจะออกมาหาลูกค้าแต่นี่มันจะเข้าอีกวันแล้วเขาก็ยังไม่กลับ!!!
‘อยู่ไหนของเขาเนี่ยยย’
ยิ่งตามหายิ่งหงุดหงิดด้วยผู้คนที่พลุกพล่าน เบียดเสียด จนเขาโดนลวนลามจากคนที่เดินสวนกันไปมาหลายรอบ
“นั่น”
ร่างสูงคุ้นตาถูกฉายอยู่ตรงหน้า แต่ภาพที่เห็นทำเอาหัวใจแทบหมดแรง
...พี่เก่งกับ...ริท
มือทั้งสองข้างกำแน่นด้วยความโกรธ น้ำตาที่ปะปนด้วยความน้อยใจ เสียใจ ไหลรินโดยไม่รู้ตัว...
ขาทั้งสองกำลังจะก้าวเข้าไปแต่กับถูกขวางด้วยแขกที่ไม่ได้รับเชิญ!
“จะรีบไปไหนครับน้องเซน”
“พี่รุจ!!”
-------------------------------------
“พี่เก่ง ริทคิดถึงพี่เก่งมากเลยรู้ไหม?”
มือเล็กที่สาละวนกับแผ่นอกกว้างไล้ไปตามจังหวะเสียงเพลงอย่างคุ้นชิน เสียงออดอ้อนเหมือนเช่นเคยกล่าวออกจากริมฝีปากบาง
“พี่ก็คิดถึงริทครับ คิดถึง...ลีลาของริทด้วย”
ริมฝีปากเล็กเอื้อมประกบคำพูดที่ถูกใจ จูบที่เย้ายวนเคลือบไปด้วยแอลกอฮอล์ทำเอาทั้งสองเคลิบเคลิ้มกับรสชาติของความหลงไหล ลิ้นร้อนๆที่สับเปลี่ยนแลกรสชาติกันอย่างเป็นจังหวะโดยไม่สนใจว่าจะมีใครอยู่แถวนั้นบ้างเลยสักนิด
ร่างเล็กถูกดันจนติดกำแพงก่อนที่ลำคอเนียนขาวจะถูกซุกไซร้ด้วยริมฝีปากเรียวอย่างพิศวาท
“ริทขอโทษที่ชอบโวยวายใส่พี่เก่งนะ อื้อ อืมม ระ ริทว่าเราไปหาที่ที่...”
“รอช้าอยู่ทำไมหล่ะครับ หืม?”
คำตอบที่ทำเอารอยยิ้มน้อยๆผุดขึ้น มือหนาโอบเอวบางเพื่ออกจากผับทั้งสองเดินมายังรถของวาโย หัวทุยๆของริทซบกับไหล่กว้างไปเรื่อยๆจนเดินมาถึงรถของเขา
ร่างสูงเปิดประตูให้ริทเข้าไปตามมรรยาทแต่จู่ๆแขนเล็กๆก็ถูกรั้งไว้จากมือปริศนา?
“กลับไปกับผม เดี๋ยวนี้!!!”
เรืองฤทธิ์ถูกกระชากไปโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างเล็กๆถูกเหวี่ยงเข้าไปในรถสปอร์ตคันหรูก่อนที่เจ้าของรถจะหันมาหาวาโยเพื่อพูดอะไรบางอย่างและออกรถไปอย่างรวดเร็ว
“พี่เก่ง”
รถคันหรูขับออกไปได้ไม่นานเสียงเรียกที่คุ้นหูจากด้านหลังก็ทำเอาวาโยตกใจไม่น้อย เมื่อหันหลังไปก็พบกับร่างบางที่คุ้นเคยยืนอยู่ไม่ไกล
“เซน มาทีนี่ได้ยังไง”
??????
จะพยายามอัพวันละสองตอนนะคะ ถ้าคอมเม้นเยอะตอนดึกๆจะมาลงอีกตอน^^
ขอบคุณที่ยังอ่านฟิคเรื่องนี้กันอยู่นะคะ
ตอนหน้าเตรียมพบกับ เซอรไพรซ์ๆๆๆๆ
^____^
ความคิดเห็น