ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic]When I do love เมื่อฉัน...จะรัก!

    ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 ค่ำคืน

    • อัปเดตล่าสุด 22 ธ.ค. 53


     

     

     

                   แสงไฟสลัวหลากสียามค่ำคืนในสถานที่อโคจรส่องวับวามในความมืดมิด เสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม แก้วทรงสวยที่บรรจุแอลกอล์ฮอล์หลากสีถูกวางเรียงราย ผู้คนมากหน้าหลายตาที่ย่างกรายเข้ามาต่างรู้ดีว่าสถานที่แบบนี้มันมีแต่ความรัก....จอมปลอม

     

    ความรักที่สวยงามมันก็มีแต่ในนิยายเท่านั้นเหละ โลกแห่งความเป็นจริงที่มีแต่ความหลอกลวงทำให้ร่างเล็กๆที่ใช้ชีวิตต่างจากผู้คนมานั่งอยู่ในที่นี้ สถานที่แบบนี้...

     

    สายตาหวานสอดส่องหาใครบางคนที่คิดว่าต้องมาที่นี่แน่ มือเรียวเล็กแกว่งแก้วทรงสวยที่บรรรจุของเหลวสีใสเบาๆเพื่อฆ่าเวลา

     

    เมื่อไหร่จะมาสักทีวะ

     

    ความคิดครุกกรุ่นอยู่ในใจที่ร้อนรน เพราะเขาไม่ใช่คนใจเย็น จะให้มารอใครคนนึงนานๆแบบนี้มันก็เบื่อเหมือนกันนะ!

     

    อ๊ะ นั่น...

     

    เมื่อเห็นเป้าหมายร่างเล็กๆที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวสูงก็ลงมา มือสวยที่ถือแก้วไวน์วางไว้ตรงเคาท์เตอร์หรูที่เดิมและเดินเข้าไปใกล้ๆเขา...คนนั้น

     

    แต่เมื่อเห็นร่างสูงจังๆแล้วกลับต้องหัวเสียทันที

     

    บ้าชิบ...จะพามันมาด้วยทำไมนะ!

     

    ร่างเล็กๆที่เบียดเสียดผู้คนไปเรื่อยๆโดนลวนลามจามคนโน้นคนนี้บ้าง...อาจจะชินสำหรับคนที่น่ากดอย่างเขา...

     

    โซฟาตัวยาวอาจเป็นที่สังเกตการณ์ที่ดีที่สุดเพราะอยู่ไม่ห่างจากจุดที่เป้าหมายยืนมากนัก ก่อนจะตัดสินใจนั่งลงและคอยมองไปทางนั้นอยู่บ่อยๆ...

     

     

     

    “เฮ้ยกูไปเข้าห้องน้ำแปปนึง ฝากแฟนกูด้วยนะเว้ย”

    เสียงคุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับร่างที่ลุกออกไปจากตรงนั้น...คนเดียว

     

     

     

    เสร็จ...

    ร่างเล็กไม่รอช้าลุกตามไปทันที...

     

     

    เรียวขาเล็กก้าวตามหลังมาเรื่อยๆโดยที่อีกคนไม่รู้ตัว ก่อนจะให้เขาเข้าไปทำธุระในห้องน้ำโดยที่ตัวเองยืนรออยู่ข้างนอก...

     

    ไม่นานเขาก็เดินออกมา...

     

    มือนุ่มๆเล็กๆคว้าข้อมือหนาไว้ทันที..

     

     

     

     

     

    “พี่เก่งครับ”

     

     

     

    เสียงหวานถูกส่งออกจากริมฝีปากเรียวน่าสัมผัส ร่างสูงหันกลับมาตามเสียงเรียก ก่อนจะทำหน้าสงสัยเล็กน้อยและปรับสีหน้าเป็นปกติ..

     

     

     

    “อ้าวริท มาที่นี่ด้วยหรอ”

     

     

     

    วาโยเอ่ยปากถามอย่างมีเลศนัย

     

    “ริทก็มาที่นี่แทบทุกวัน แล้วพี่เก่งล่ะพาแฟนมาด้วยหรอ ริทเห็นพี่มากับใครก็ไม่รู้”

    คำถามเสียงหวานๆออกอาการน้อยใจจากคนตรงหน้าทำเอาร่างสูงหัวใจแทบหล่นวูบ

     

    “เพื่...”

    คำพูดที่ยังไม่ทันจบถูกหยุดด้วยปลายนิ้วเรียวเล็กที่สัมผัสลงบนริมฝีปากเรียว..


    “จุ๊ๆๆ เดี๋ยวเขามาได้ยินจะน้อยใจเอาน้า...”

     

    มือหนากระชับเอวบางเข้ามาใกล้ๆก่อนจะสูดดมความหอมจากซอกคอขาว...

     

    “อื้ออ พี่เก่งจะรีบไปไหนเนี่ย”

    มือเล็กๆยันแผ่นอกกว้างเอาไว้เพื่อรักษาระยะห่าง ถึงแม้ว่าการกระทำนั้นจะเป็นสิ่งที่เขาต้องการ...

    แต่มันยังไม่ถึงเวลา!

     

    “ก็คนมันยั่ว..”

     

    “เฮอะ ริทยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”

     

    “แค่ยืนอยู่เฉยๆ พี่ก็อยาก....”

     

    ดวงตาคมจ้องมองเข้าไปในแววตาคู่สวยเพื่อสื่อ...คำที่ขาดหายไป...

     

    “บ้า”

     

    กำปั้นเล็กๆทุบลงอกเบาๆเพื่อแสดงออกว่าเขิน...ทั้งสองยืนอยู่ตรงนั้นนานพอสมควร นานพอที่จะทำให้ใครคนนึงเริ่มสงสัยและเดินตามออกมา...

     

    สายตาของบุคคลที่สามสอดส่องหาร่างที่บอกว่าจะออกมาเข้าห้องน้ำเมื่อกี๊แต่ก็หายไปนานจนเหมือนตกส้วมตาย ร่างบางเคลื่อนกายเข้ามาใกล้บุคคลทั้งสองเรื่อยๆโดยที่วาโยเองไม่รู้ตัว...

     

    เพราะเขาเดินมาข้างหลัง...

     

    สายตาหวานๆตวัดมองเห็นร่างบางที่กำลังสอดส่องหาคนรักตัวเองด้วยความเวทนาก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

     

     มือที่คล้องคอร่างสูงอยู่นั้น ออกแรงโน้มใบหน้าขาวสวยลงมาก่อนจะประทับริมฝีปากตัวเองลงโดยที่ร่างสูงไม่ทันตั้งตัว...

    เก่งเองที่ยังไม่ทันตั้งตัวกลับตอบรับสัมผัสจากริมฝีปากเรียวเล็กอย่างดุเดือดทั้งสองแลกลิ้นกับอย่างสนุกสนานโดยที่ไม่รู้เลยว่าสายตาของบุคคลที่สามนั้นมองเห็นการกระทำของทั้งคู่...ชัดเจน

     

     

    วาโย...อาจจะไม่รู้..

    แต่ริทนี่สิ...สะใจ...ไม่น้อย..

     

     

    อุ้งมือบางๆกำแน่นด้วยความโกรธจนเล็บแทบจะจิกเข้าไปในเนื้อขาวๆ ร่างกายสั่นเทาด้วยแรงโทสะ ดวงตาที่อ่อนหวานเริ่มแข็งกร้าว นัยน์ตาเริ่มแดงก่อนที่น้ำใสๆจะรื้นคลอขึ้นมา...

     

    เล่นแบบนี้เลยหรอริท...นายอย่าคิดว่าฉันจะยอม!!!

     

    ข้อมือถูกยกขึ้นปัดน้ำตาตัวเองออก  น้ำตาที่ไหลไม่ใช่เพราะเสียใจอย่างแน่นอน ร่างบางสะบัดตัวออกจากตรงนั้นทันที...

     

     

    โดยที่ผู้กระทำมองเห็นปฎิกิริยาอีกคนทุกอย่าง...

     

     

    มันไม่จบแค่นี้หรอกเซน..!!!

     

    “ต่อมั๊ยครับพี่เก่ง...”

    “ไปสิ หึหึ”

    --------------------------------------------------------

     

     

    สวัสดีรีดเดอร์ทั้งหลายที่หายไปนาน บางคนอาจจะรอ และบางคนอาจจจะ...ช่างมัน 555

    เนื่องจากมะเหมี่ยวติดสอบกลางภาคและการหยุดอัพฟิคเป็นเวลานานทำให้เรื่องเก่าแต่ต่อไม่ออก โฮฮฮ

    ใครที่รออ่านต้องขอโทษทีนะคะ ยังคิดพล็อตต่อไม่ออกเลย มะเหมี่ยวแต่งเคะแสนดีไม่ค่อยเป็นง่า ขอโทษน้าๆๆๆ

    เรื่องเก่าค้างไว้ก่อนช่างมันๆๆ เรื่องใหม่เอามาลงไม่รู้ว่าสนุกไหม ถามว่าจะอัพติดต่อกันไหม ก็จะพยายามนะคะถึงแม้ว่างานจะเยอะ ฮ่าๆๆ ตอนแรกคิดว่าจะหยุด เฮ้อ หยุดไม่ได้ กลับมาแต่งต่อแล้วขอคอมเม้นเป็นกำลังใจหน่อยน้า หุหุ

    เพราะไม่รู้ว่าแต่งออกมาแนวนี้ใครจะชอบไหม เอาตัวเล็กมาร้ายๆแบบนี้ ยังไงก็ฝากผลงานเรื่องนี้ไว้ด้วยนะค้า^^

    ลงตอนแรกไว้บางคนอาจจะงง อะไรของมันว๊า~~555

    ขอบคุณทุกคอมเม้นทุกกำลังใจนะคะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×