คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : SPECIAL PART (Mistress)ll PattiexKao : Cat Burglar (แมวขโมย)
กุกกัก
“แล้วก็บอกว่าไม่หิวนะ”
“ก็เพิ่งหิวไงเล่า ชอบขัดจังเลยพี่นี่”
แมวขี้หงุดหงิดบ่นงุ้งงิ้งปนกับเสียงโครกครากด้วยความหิวโหย
บอกให้แวะหาไรกินก่อนก็ไม่เชื่อ
แพทตี้ส่ายหัวขำๆกับแมวหิวที่กำลังหาของประทังกระเพาะสุดกำลัง เปิดตู้นู้นนี่ในห้องครัว ดูท่าแล้วคงไม่ได้ซื้ออะไรตุนไว้หล่ะมั้ง
แพทตี้กวาดตามองภายในบ้านที่มันเงียบสนิทได้อย่างน่าแปลกใจ
“แล้วพ่อแม่เธอหล่ะ”
เก้าปิดตู้ชั้นล่างยักไหล่หนึ่งที
“ฮันนิมูน”
“แล้วทิ้งเธออยู่คนเดียวเนี่ยนะ”
แพทตี้ยกแก้วน้ำขึ้นจิบให้น้ำเย็นๆไหลลงคอ มือเช็ดหยาดน้ำที่ไหลเลอะคาง มองเจ้าบ้านที่สั่งให้บริการตัวเองเมื่อเธอบ่นว่าคอแห้ง
เพราะเจ้าตัววุ่นกับการจัดการกระเพาะที่ครางโครกครากไม่หยุด มองร่างในชุดเสื้อยืดแขนยาวตัวมโหราฬแต่คนตัวเล็กแบบเก้าใส่ก็ดู....เซ็กซี่ดี
“ไม่ดีตรงไหน อยู่คนเดียวสบายจะตาย”
ตอบไปแต่ก็ยังเดินเปิดตู้นู่นนี่สุดท้ายเขย่งดึงที่จับตู้ลอยเปิดออกแล้วทำตาลุกวาวได้อย่างน่าเอ็นดู
มาม่า? แพทตี้ส่ายหัวหน่ายๆกับของทำลายสุขภาพ วางแก้วน้ำไว้บนตู้เย็น
มองคนที่กระโดดเหยงๆพยายามคว้าซองของกินที่มันดันไกลเกินเอื้อม ทำแบบนั้นเดี๋ยวก็ล้มหรอก
“หึ๊ย! อีกนิด”
อ๊ะ
เก้าผงะทันทีเมื่อแผ่นหลังแนบกับความนุ่ม ลมหายใจอุ่นๆกำลังรดรินศีรษะเธอเพราะแพทตี้กำลังยืนซ้อนหลัง เขย่งตัวเพียงนิดยืดแขนผ่านหัวเธอหยิบมาม่าเจ้าปัญหานั่นให้ “เตี้ยนะเรา” พี่เค้าซ้ำเติมปมด้อยแต่เธอกลับยิ้มหวาน พลิกตัวหันอย่างรวดเร็ว จงใจให้ปลายจมูกปัดริมฝีปากที่ได้ลิ้มลองมาก่อนหน้า ชอบจัง เวลาพี่แพทหายใจสั่นๆรดใส่หน้าเธอแบบนี้
“นี่แหละ ข้อดีของการอยู่คนเดียว”
พี่แพทหัวเราะในลำคอ ปล่อยให้เธอจูบ ยอมให้แมวขี้อ้อนนัวเนียซะให้พอ เก้ายกแขนขึ้นคล้องรอบลำคอบาง พงกหน้าตามที่พี่เค้านำทางจนร่างกายที่แทบไม่เหลือช่องว่างระหว่างกันอยู่แล้วกลับยิ่งเบียดชิดแทบจะหลอมรวม แพทตี้จับเอวบางดันนิดเป็นสัญญาณให้เก้าถดตัวนั่งเคาเตอร์ เห็น... ว่าพี่แพทวางซองมาม่าไว้ข้างตัวเธอแต่เธอกลับไม่มีอารมณ์ต้มน้ำร้อนประกอบอาหารตอนนี้หรอกนะ แกรบ โอเค...คงนั่งทับมันไปเต็มก้น อดกินเลยแห๊ะ เสียดายจัง
อืม...ยังไงก็เถอะ ปากนุ่มนิ่มของพี่แพทน่ากินกว่าเยอะ
เสียงดูดดึงจากการผละออกดังเพียงนิด เรากำลังแย้มยิ้มให้กันด้วยความสุขมันอบอวลฟุ้งอยู่รอบตัว
เก้าแตะนิ้วเข้าที่ริมฝีปากรุ่นพี่คนสวย เกลี่ยมันแผ่วเบาทิ้งสัมผัสวาบตามน้ำเสียงที่เปล่งออก
“ไม่ต้องทานข้าวแล้วหล่ะ”
แพทตี้ผงกหน้ามาเหมือนทนรอเธอจบประโยคไม่ไหว แต่นิ้วเรียวกลับหยุดไว้ให้พี่เค้าครางฮื่อขัดใจ
แบบนี้ไง ถึงเลือกที่จะยอมอดข้าว เพราะมันคงดีกับพวกเรามากกว่า
“กินเก้าแทนดีกว่า”
ประโยคเชิญชวนที่แพทตี้สนองด้วยการดึงมือเธอออกและแทนที่ด้วยรสจูบดูดดื่ม
สอดมือเข้าลูบไล้เอวคอด ลากไล้ตามหน้าท้องราบเรียบและเกลี่ยผิวอ่อนที่โผล่พ้นขอบยีนส์
“ขี้อ่อยแบบนี้ แม่ไม่ว่าหรอ”
เก้าหัวเราะคิกเมื่อแพทตี้รูดซิบยีนส์ตัวเก่งลง ไต่นิ้วตามขอบแพนตี้อย่างซุกซน
“ว่าได้ไง แม่ไม่รู้”
“หืม เด็กนิสัยไม่ดีเลยนะ”
เด็กอีกแล้ว เก้าจิ๊กปากเมื่อรุ่นพี่พ่นคำดูถูกวุฒิภาวะจึงงับริมฝีปากบนเจ้าหล่อนแรงๆข้อหาทำตัวน่าหมั่นไส้
ยกขาเกี่ยวเอวพี่สาวแล้วรั้งให้หล่อนขยับเข้าหา ดูท่าพี่แพทจะชอบการกระทำยั่วยวนแบบนี้ไม่น้อยเลยหล่ะถึงได้ลูบเรียวขาเธอเหมือนจะบอกว่าพอใจ
“เด็กไม่เด็ก เดี๋ยวก็รู้”
พี่เค้าหัวเราะใส่คำท้าทาย ก่อนจะป้อนจูบรุ่มร้อนอีกครั้ง สอดมือเข้าใต้แพนตี้ที่ทำเอาเก้าหายใจแรงขึ้นทันควันแต่ก็ยังทำซ่ากระทุ้งส้นเท้าใส่ก้นพี่สาวคนสวยเล่นซะแพทตี้ครางฮึ่ม!คว้าขาซนๆดึงให้เกี่ยวเอวพี่เค้าไว้นิ่งๆแทน
“แล้วพี่ทำแบบนี้ แฟนไม่ว่าหรอ”
มือที่กำลังลวนลามร่างกายเธอชะงักเพียงนิด และพี่แพทกลับยกมุมปากที่เกือบจะเป็นรอยยิ้ม
แววตาวาววับของพี่แพททำให้เธอรู้ว่าพี่เค้ากำลังสนุก นักแสดงรุ่นพี่กดจูบหนักๆใส่เธอทิ้งท้ายแล้วกระซิบเสียงพร่า
“ถ้าไม่บอกให้รู้ ก็ไม่ว่าหรอก”
เธอกำลังสยิวเพราะพี่เค้าเกลี่ยเรียวคางเธอ เน้นคลึงที่เนื้ออ่อนใต้สันกรามกดหนักเข้าที่แอ่งชีพจรจนตัวอ่อนยวบ
เห็นหน้าซื่อๆ ร้ายไม่เบาเลยหล่ะรุ่นพี่คนนี้ ยังไม่ทันจะเคลิ้มกับสัมผัสชวนฝันไปมากกว่านี้แพทตี้ก็ยื่นข้อเสนอที่มันน่าสนใจไม่น้อยเลยทีเดียว
“แล้วเก้า
อยากปากโป้ง หรือเงียบซะแล้วมาสนุกกันดีหล่ะ”
เลือกดีๆนะ พี่เค้ากระซิบต่อมาแบบนั้น เก้าเหยียดยิ้มขึ้น ครางอือเมื่อเบื้องล่างกำลังถูกรุกรานจนต้องตะกองกอดแพทตี้หาที่ยึดเหนี่ยว เปล่งคำกระซิบชิดใบหูที่รุ่นพี่เหยียดยิ้มอย่างพอใจ
“งั้นขอลองสนุกแบบเงียบๆแล้วกัน
น่าตื่นเต้นดี”
**
ครืด ครืด ครืดครืด.....
อือ...
ร่างบางขดตัวซุกเข้าหาความนุ่มนิ่มอีกนิดเมื่อเสียงสั่นครืดคราดกับแสงแยงตามันรบกวนการหลับนอน
มือกระชับร่างอบอุ่นหมายจะใช้เป็นที่กำบังอุปสรรคการนอนเสียหน่อยแต่หล่อนกลับผลุบไปให้เธอได้แต่กอดก่ายอากาศ
“อยู่บ้านเพื่อนค่ะ เย็นนี้หรอ ก็ได้นะ แพทก็อยากเจอพี่หมือนกัน”
เหอะ คุยกับแฟนอยู่ชัว
บทสนทนากับคนรักเป็นไปได้อย่างลื่นไหลอย่างน่าชื่นชม เก้าปรือตานอนปรับโฟกัสจนเห็นแผ่นหลังเรียบเนียนของคนที่นั่งห้อยขาอยู่ขอบเตียง อา..พี่แพทนี่ก็เซ็กซี่ไม่เบานะ แผ่นหลังที่ปลกด้วยเส้นผมสีดำสนิทกำลังขยับตามการเคลื่อนไหวที่ตรึงสายตาเธอได้ชะงัด พี่เค้าเสยผมลวกๆหาวหวอดยาวๆหนึ่งทีปนกับเสียงงุ้งงิ้งคุยกับแฟน เก่งนะ พูดจาออดอ้อนแฟนได้ทั้งที่เพิ่งนอนกกกับเธออยู่แท้ๆ
น่าหมั่นไส้
เก้าเลื้อยไปกอดซ้อนหลังแพทตี้และก็ได้รอยยิ้มทักทายยามเช้า อรุณสวัสดิ์ รุ่นพี่คนสวยขยับปากไร้เสียง เมื่อเธอเกยคางลงกับไหล่ลาดบางของหล่อน กดคลึงนิดๆเรียกความสนใจเมื่อแพทตี้เอาแต่จดจ่อกับบทสนทนาอยู่ได้ เรียกแบบนั้นก็ไม่ถูก ก็พี่เค้าลูบแก้มเธอไปปากก็คุยโทรศัพท์กับแฟน โปรของจริงเลยคนนี้ เก้าจับมือซนๆของพี่เค้ามาจูบกลางฝ่ามือ ขบริมฝีปากคลึงข้อนิ้วพี่สาวให้พี่เค้าลูบริมฝีปากเธอคืน
“วางได้แล้ว”
เก้ากระซิบข้างหูแพทตี้ พรมจูบตามสันกราม เห็นไม่ได้ผลจึงเลื้อยมือผลุบเข้าใต้ผ้าห่มแตะท้องน้อยพี่เค้าในจุดล่อแหลม แน่นอนว่าพี่แพทคว้ามือเธอห้ามไว้ แต่ก็หันมาแตะจูบที่มุมปากเร็วๆก่อนจะบอกปลายสายประมาณว่าจะไปอาบน้ำอะไรประมาณนั้นก่อนจะตัดสาย เก้ากอดคอพี่แพทแถมยังทิ้งน้ำหนักใส่หลังพี่สาวจนพี่เค้าตัวเอนไปด้านหน้า
“หนักนะเก้า อ้วนขึ้นรึเปล่าเนี่ย”
แพทตี้พูดแหย่และเก้าก็กัดหูทำโทษทันที พี่เค้าร้องโอดโอยแล้วดึงแขนเธอออก ปล่อยให้เธอนั่งจ๋องอยู่ด้านหลัง
“พี่แพท”
หืม?
พี่เค้าครางรับแต่ลุกไป เก้าทำตาลุกวาวเมื่อได้เห็นร่างเปลือยพี่เค้าเต็มสองตา แล้วมุ่ยหน้าเมื่อแพทตี้คว้าเอาผ้าขนหนูของเธอมาพันตัว
“พี่แพท”
แพทตี้หัวเราะเมื่อแมวช่างอ้อนเอาแต่เรียกอย่างกับร้องเหมียวๆงั้นแหละ
เธอเดินไปนั่งข้างเก้าเหมือนเดิม สางผมคนที่รวบผ้าห่มมากอดไว้ปิดของล่อแหลม
“ว่าไง เรียกอยู่ได้
พี่ขอใช้ห้องน้ำหน่อยนะ”
ถามแต่ไม่รอให้เก้าตอบ แล้วยังจะลุกไปห้องน้ำจริงๆซะอีก เก้ามุ่ยหน้าอย่างขัดใจ รีบพรวดพราดไปหาแพทตี้
และความโก๊ะมันก็บังเกิดเมื่อขาไม่รักดีมันดันสะดุดผ้าปูเตียงพาหน้าถลาทิ่มใส่พื้นด้วยท้วงท่าอันสวยงาม
ว๊าย!! โครม!
คิกคิก แทนที่จะช่วยพี่แพทกลับยืนปิดปากกลั้นขำจนตัวสั่นหงึกๆ
จนสุดท้ายอั้นไม่ไหวปล่อยก๊ากเสียงดังงอตัวกุมท้องอย่างกับตลกนักหนา
“เก้าเจ็บนะพี่! ขำไมเนี่ย”
“โทษทีๆ จะรีบไปไหน ปวดหนักหรอ”
เห็นแมวงอนนักเจ้าของเลยง้อ ช่วยประคองแมวซุ่มซ่ามขึ้นยืนเป็นผู้เป็นคน
แพทตี้เลิกคิ้วเมื่อเก้าคว้าหมั่บจับปมผ้าขนหนูด้วยแววตาซุกซน อืม ถึงจะไร้เครื่องสำอางก็ยังสวยอยู่ดีนะ คิดไม่ผิดเลยจริงๆ
“อาบด้วยสิ”
คงไม่ต้องอนุญาตแล้วหล่ะ
ในเมื่อแมวขี้เล่นกระตุกผ้าขนหนูทีเดียวมันก็ร่วงกองแทบเท้า ตามด้วยกอดรัดแนบผิวกายเสียสนิท
“ทะลึ่งนะเรา”
ปรามด้วยรอยยิ้มและยัยตัวแสบก็ไม่สะทกสะท้าน
“นะ ขอเก้าอาบด้วยนะพี่แพท”
เล่นอ้อนมาอย่างนี้ ถ้าไม่ยอมก็ใจแข็งเกินไปแล้ว
“ตามใจ”
ดันให้ไปได้อย่างง่ายๆ ก็ไม่แปลก ที่จะถูกทิ้งขว้างจนแทบไม่เหลือความสำคัญ
***
นานๆทีจะได้พักอยู่บ้านแต่กลับต้องมาคุยโทรศัพท์อย่างกับคนติดแฟนแทนซะอย่างนั้น
เอาหน่ะ มันก็ไม่ได้แย่ซักหน่อย
‘พี่ทำไรอยู่อะ’
“เล่นกับหมา”
‘อีกละ ไม่เบื่อรึไง เก้าว่าแมวน่ารักกว่าตั้งเยอะ’
คนรักหมาหัวเราะนิดๆมือข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์ก็เกาหูเกาคางปอมปอมตัวขาวจั๊วะ มันครางหงิงๆทำหน้าอยากวิ่งเต็มแก่เลยแย่งลูกบอลยางที่สัตว์หูตั้งอีกสองตัวกำลังชิงกันอย่างเมามันมาครองไว้เอง ง้างแขนทำมุมนิดแล้วปาออกไปให้หมารักทั้งสามวิ่งหน้าตั้งตามลูกบอล พอสนใจหมาเงียบนานเข้าหน่อยปลายสายก็บ่นอีก
‘พี่แพท ฟังอยู่ปะเนี่ย อยู่กับหมาแล้วลืมเก้าตลอดอะ’
“แล้วเราว่างนักรึไง”
‘ว่างสุด นอนจนตัวบวมแล้วเนี่ย’
มีบ่นงุ้งงิ้งต่อว่าน้ำหนักขึ้น หญิงสาวทิ้งตัวนั่งลงที่สนามหญ้าหน้าบ้าน แดดร่มกำลังพอดีเลยออกมาสูดอากาศบ้าง
“ระวังหน้าบวมแล้วพี่ย้งตัดออกหล่ะ
แล้วว่างนัก ทำไมไม่โทรหาแฟนหล่ะ”
เหมือนคำถามจะไปกระแทกต่อมพูดเก่งซะสะอึก
ก็ไม่ได้มีเจตนาประชด ก็แค่พูดตามทีคิด
‘อย่าพูดถึงคนอื่นได้ไหม’
ระดับเสียงหงอยลงซะน่าเห็นใจ เลยเปลี่ยนเรื่องคุย มือก็รับลูกบอลที่หมาภัคดีคาบมือคืน
มันส่ายหางดุ้กดิ้กพร้อมวิ่งต่อเลยปาไปอีกรอบมองมันยกโขยงวิ่งไปฟัดบอลจนดินเลอะตัวไปหมด
“โอเค แล้วนี่ไม่ออกไปไหนหรอ ไหนบอกเบื่อบ้าน”
‘เบื่อไงเลยออกมาเนี่ย’
แพทตี้เลิกคิ้วเริ่มสนใจปลายสายมากขึ้น
“ไปไหน ”
‘ทายดิ’
ยังจะกวนอีกนะ วางมือลูบหญ้าเล่นแล้วบอกไป
“ยอมแล้วกัน เฉลยมาได้แล้ว”
หลุดยิ้มออกมาเมื่อปลายสายจิ๊ปากใส่
‘ยอมง่ายไปปะ งั้นถามใหม่
พี่คิดถึงเก้าไหม’
อารมณ์ไหนหล่ะเนี่ย แพทตี้ถดขาขึ้นกอด จะเอาความรู้สึกจริงๆหรืออะไรหล่ะ
เหม่อมองก๊วนปอมปเกลือกกลิ้งกับพื้นหญ้าซักนิดแล้วตอบไป
“คิดถึง”
‘แค่ไหนอะ’
เสียงงอแงใส่ เธอเลยหัวเราะกลับ เก้าก็ใจร้อนจะเอาคำตอบให้ได้
ถามเร่งอีกรอบเลยตอบไปให้สาวใจร้อนสบายใจ
“มาก พอใจไหม”
‘ตอบไม่จริงใจเลยพี่นี่ ช่างเหอะ
แล้วไอ่มากของพี่เนี่ยมากกว่าหมาพี่ปะ’
“เอาไปเทียบกับหมาเนี่ยนะ พาลนะเรา”
‘ตอบมาเหอะน่า’
บ๊อก บ๊อก! นี่ก็อย่างกับฟังภาษาคนรู้เรื่อง ปอมปอมตัวขาว ชื่อนีออนมันวิ่งหูตั้งมาตะกุยตะกายมุดนั่งตักให้เธอต้องถดขานั่งขัดสมาธิแทน มันนอนหงายพุงเป็นสัญญาณให้เกาหนูหน่อย เจ้าของก็ตามใจเกาพุงนุ่มนิ่ม แบบนี้ไงถึงชอบหมา ขี้อ้อน น่ารัก แล้วยัง.......ซื่อสัตย์กับเจ้าของ
“อยากเห็นหน้า นี่มากพอรึเปล่า ”
หรือที่จริงเก้าอาจจะเหมือนหมามากกว่าแมวก็ได้นะ
เงียบเลยนะ คงพอใจแล้วหล่ะมั้ง
‘งั้นหยุดเล่นกับหมาแล้วมาเปิดประตูให้หน่อย’
ห๊ะ?
แพทตี้หันควับตามทิศจากปลายสาย เจอรุ่นน้องคนสนิทยืนกอดออกยักคิ้วกวนๆอยู่หน้าบ้าน
มาได้ไงเนี่ย แล้วยังจะพูดใส่มือถืออีกนะ
‘มาเปิดเร็วๆสิ ชักช้าจริงพี่นี่ ข้อเสื่อมหรอ’
คราวนี้กวักมือหยอยๆ แพทตี้ตัดสายทิ้ง อุ้มนีออนลงจากตักแล้วลุกไปยังประตูรั้ว
แขกไม่ได้รับเชิญยืนเกาะรั้วยิ้มกริ่มดูพอใจกับเซอร์ไพซ์ที่โยนใส่หน้าเธอสุดๆ
“มาทำไม”
เก้าเลือนรอยยิ้มลงเพียงนิดแล้วดันมุมปากขึ้นใหม่ ตอบน้ำเสียงหลั่นล้าทำเป็นไม่รู้สึกรู้สากับคำพูดหักหน้า
“ก็พี่คิดถึงนิเลยมาหา ไม่ดีหรอ”
รุ่นพี่ยังคงขมวดคิ้วใส่ซะเริ่มหวั่นใจ คลายมือจับซี่รั้วแค่หลวมๆแล้วก้มหน้าลงเหมือนเด็กทำผิด
ตัวเกร็งด้วยความกดดันขึ้นมาเสียดื้อๆเมื่อแพทตี้ถอนหายใจยาว
“เดี๋ยวพี่มีนัดต้องออกจากบ้าน เก้ากลับไปดีกว่าไหม”
ไล่ได้ไม่นึกถึงความรู้สึกเธอเลยนะ เก้ากัดปากแน่น คงเป็นหมาของพี่แพทหน่ะแหละ เลี้ยงสามตัวเลยหรอ
เด็กสาวก้มหน้ามองหมาปากเปาะมาเห่าบ็อกแบ๊กกระโดดดึ๋งดูอยากผูกมิตรด้วยเต็มแก่
“เก้า ฟังพี่อยู่รึเปล่า”
“อืม ”
ตอบสั้นๆด้วยน้ำเสียงผิดหวัง ท่าทางไหล่ตกทำเอาแพทตี้เสยผมอย่างหนักใจ
แต่จะให้ทำยังไง เดี๋ยวเห็นพี่แดน แล้วจะมางอแงใส่อีก
รุ่นน้องยังจะยืนนิ่งราวกับใช้การกระทำดื้อดึงยืนยันในสิ่งที่อยากทำ แพทตี้กรอกตาขึ้นแล้วพูดตัดรำคาญ
“ก็ได้ๆ งั้นเข้ามาก่อน แต่พี่คงอยู่บ้านอีกไม่นานนะ”
กึง.... เธอดึงที่ล็อครั้วออกและจะเลื่อนรั้วให้เปิดแต่มือบางของคนตรงหน้ากลับจับซี่รั้วแน่นไม่ปล่อยให้เธอได้ทำอย่างที่หล่อนต้องการนักหนา
“พี่จะไปกับใครหรอ”
อีกครั้งที่แพทตี้ถอนหายใจ
“พี่แดน”
เห็นแล้วหล่ะว่าเก้ากัดปากแรงจนกลัวจะช้ำ
หล่อนพยักหน้าหงึดหงัดรับรู้ และเอ่ยเสียงแปร่งสร้างความหนักใจให้เธอ
“เข้าใจแล้ว งั้นเก้ากลับก่อนแล้วกัน”
พูดจบพร้อมทั้งหันตัวเดินกลับไปทางเดิมอย่างปากว่า แพทตี้เลื่อนประตูรั้วออก
เอาเท้าเขี่ยๆหมาสอดรู้ไม่ให้มันหลุดจากเขตบ้านแล้วเลื่อนประตูรั้วปิดอย่างรวดเร็ว เดินเร็วๆไปคว้าแขนเก้าให้หันมาประชันหน้ากัน
“เก้า เราเป็นแบบนี้พี่หนักใจนะ”
“แล้วพี่ไม่คิดบ้างรึไงว่าทำแบบนี้เก้าจะรู้สึกยังไง”
อย่าร้องไห้หน่ะ
รุ่นน้องกำลังจะบ่อน้ำตาแตกขอบตาเริ่มแดงและเจ้าตัวก็สะบัดหน้าหนี
แพทตี้กุมหน้าผากด้วยความเครียดแล้วกุมแก้มทั้งสองของเก้าไว้ เพิ่มแรงกุมเมื่อเก้าจะดึงหน้าหนี
เธอวาดรอยยิ้มปัดบรรยากาศน่าอึดอัดให้บรรเทาลง
“โอเค พี่ขอโทษ ไว้วันอื่นเราไปหาอะไรกินกันดีไหม พี่รับที่บ้านเลย”
แปลกดีนะที่มาฟูมฟายใส่เธอแทนที่จะเอาเวลาว่างไปผลาญกับแฟน การที่เก้าพยักหน้ามันทำให้เธอพอใจ ยื่นหน้าเข้าใกล้จะแตะจูบเป็นรางวัลสำหรับเด็กดีแต่ภาพลางๆด้านหลังเก้ามันทำให้เธอรีบผละออกก่อนจะได้สัมผัสริมฝีปากแสนหวาน แพทตี้รีบตีสีหน้านิ่งสนิทเมื่อเห็นรถคันคุ้นมาจอดข้างๆแทบจะพร้อมกักระจกที่เลื่อนลงเห็นหน้าคนขับเต็มสองตา
“อ้าวหนีเที่ยวกับเด็กหรอเนี่ย แล้วนัดพี่หล่ะ”
พี่เค้าแหย่เล่นมาตามนิสัย ดีที่ยังไม่เห็น ยิ้มให้เก้าที่ทำตัวไม่ถูกกับการไม่เจอย่างไม่ทันตั้งตัว
แดนชี้ทางเก้าแล้วหันมาหาแพทตี้
“ใครหน่ะ ญาติหรอแพท”
“เปล่าค่ะ รุ่นน้องที่กองหน่ะ”
ตอบไปตามที่สมควร ก็จะว่าถูก็ไม่เชิง เก้าเค้นยิ้มใส่คำแสดงสถานะ
รีบปั้นหน้ายิ้มแย้มไหว้แดนและเขาก็รับไหว้ด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร
“สวัสดีค่ะ ”
“สวัสดีครับ เอ้อแล้วนี่จะไปไหนกัน จะเบี้ยวนัดพี่หรอแพท”
เก้าหันมองคนที่ยิ้มสดใจเหมือนหญิงสาวทั่วไป่เค้าตอบกลั้วหัวเราะ ยิ้มตาปิดได้เป็นธรรมชาติจนน่าชื่นชม
“ก็แย่ละ เก้าจะกลับแพทเลยเดินมาส่ง”
“อ้าวหรอ กลับไงหน่ะ”
พี่เค้าถามคงเพราะเป็นห่วงผู้หญิงตัวเล็กๆ เล็กพอ ขอไม่ใช้คำว่าเตี้ยอย่างที่คนใจร้ายชอบซ้ำเติมปมด้อยแล้วกัน
เก้าทำหน้าคิดซักนิดแล้วตอบพี่เค้า
“คงแท็กซี่หน่ะค่ะพี่”
“แท็กซี่คนเดียวเนี่ยนะ งั้นพี่ไปส่งก่อนดีกว่า ใกล้มืดแล้วอันตราย”
เห็นเลยว่าพี่แพทขมวดคิ้วไม่เห็นด้วยออกนอกหน้า ทำอะไรไม่เคยคิดถึงความรู้สึกเธอเลยนะ
แพทตี้ส่งสายตามาประมาณว่าให้ปฎิเสธซะแต่เธอกลับพยักหน้าขัดคำสั่งทันที
“ถ้าพี่เต็มใจหนูก็ไม่ขัดค่ะ”
พี่แดนหัวเราะใส่คำพูดขี้เล่น แล้วบอกให้ขึ้นมาเลย เก้ายิ้มกริ่มแล้วกำลังจะเปิดประตูหลัง
แต่สีหน้าไม่พอใจของแพทตี้กำลังทำให้เธอรู้สึกคิดผิดที่ดันไปแหย่พี่เค้าแบบนั้น แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ขอหน่อยเถอะ
เก้าผลุบนั่งเบาะหลังแล้วชะงักทันทีที่แดนโน้มตัวดึงเซฟติเบ้ลคาดให้พี่แพท มือเธอกำแน่นจนเจ็บ
ไม่น่าเลยนังเก้า
“เอ้อ แล้วนี่น้องชื่อไรนะ”
เสียงจากคนชับทำเอาเก้าสะดุ้ง รีบตอบไป
“เก้าค่ะ”
“ชื่อเหมือนผู้ชายเลยแห๊ะ”
เก้าหัวเราะใส่คำชวนคุย และพี่เค้าก็กลับไปสนใจเส้นทางและคนข้างตัว
“แล้วเธอเป็นไง ซีรีย์ถ่ายถึงไหนแล้ว เหนื่อยรึเปล่า”
“ก็ดีค่ะ พอไหวอยู่”
ประโยคคุยกันระหว่างคู่รักกำลังทำให้เธอรู้สึกแย่ ภาวนาให้ถึงบ้านเร็วๆ ทำเป็นมองออกนอกหน้าต่างแต่หูกลับได้ยินบทสนทนาชัดเจนทุกคำ เป็นห่วงกันเหลือเกินนะ จะด้วยความหมั่นไส้หรืออะไรก็เถอะ เก้าผลุบตัวไปเกาะเบาะข้างคนขับเสนอหน้าไปเกยคางรดลมหายใจใส่กกหูแพทตี้แล้วชวนแดนคุย
“พี่แดนรู้ปะ ตอนเด็กเก้าเป็นแฟนคลับดีทูบีเลยนะ”
“จริงดิ ชอบใครๆ”
เก้าทำหน้าคิดให้พี่เค้าลุ้นแล้วตอบเสียงกังฟังชัด
“ชอบพี่แดนหน่ะแหละ โคตรเท่อะ”
โกหก เธอได้ยินพี่แพทพึมพำมาแบบนั้นแต่เธอไม่ได้สนใจ แถมยังเกาะที่รองศีรษะพี่เค้าและตั้งใจให้นิ้วมือข้างชิดกระจกสัมผัสใบหน้าคนสองหน้า แฟนไม่เห็นซะหน่อยก็แค่อยากทำ เก้าหัวเราะใส่ท่าทางดีใจสุดๆของแดน ลักยิ้มน่ารักเนอะ
“เห้ย เอาลายเซ็นไหม พี่ให้เลย”
“หนูไม่มีปากกาอะพี่”
“นั่นดิ พี่ก็ไม่ ไว้โอกาสหน้าแล้วกัน”
พี่แดนเป็นคนดีนะ หมายถึง น่าจะเป็นแฟนที่ดีเลยหล่ะ ไม่แปลกที่พี่แพทจะรักนักหนา
รัก? เก้าบอกทางไปบ้านอีกครั้งเมื่อระยะทางใกล้เข้ามา รู้สึกได้ว่าพี่แพทเอียงใบหน้า
จงใจสัมผัสเรียวนิ้วที่ลูบหยอกผิวหน้าพี่เค้าอยู่ ท่าทีออดอ้อนเพื่อให้เธอเชื่องที่ได้ผลตามเคย
เธอเคยคิดว่ารับได้นะ เป็นเบอร์สองก็ไม่ได้แย่อะไรมากมายในเมื่อเธอเองก็มีคนรักเหมือนกัน หลอกตัวเองชัดๆ
“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” บอกและเปิดประตูลงจากรถ ยืนโบกมือลาอยู่หน้าบ้านด้วยสายตาที่จดจ้องอยู่เพียงคนคนเดียว
ก็ดี อย่างน้อยพี่เค้าก็ยังยิ้มให้เธอ นึกว่าจะโกรธซะอีก
เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนเป็นวงจรอุบาทว์ รู้ทั้งรู้นะว่ามันไม่ดี ค่อนไปทางเลวเลยก็ว่าได้
แต่จะให้ทำไง ในเมื่อ พลาดไปแล้ว พลาดอย่างแรงเลยหล่ะ
ไม่น่าหลวมตัวไปรักคนอย่างพี่เลยจริงๆ
--
นั่นแหละที่มาของพฤติกรรมหลบๆซ่อนๆจนถึงทุกวันนี้
ตอนนั้นเราสนิทกันนะ ดูเหมือนจะสนิทกันพอดูเลยหล่ะ ก็ไม่รู้สาเหตุที่แน่ชัดหรอกว่าทำไมพี่แพทถึงต้องตีตัวห่างเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นด้วย เอาเถอะ อาจจะกลัวคนอื่นรู้ความสัมพันธ์สุดประหลาดจนเอาไปเม้าเข้าหูคุณแฟนก็เป็นได้
ใส่ไว้ เป็นตัวแทนของเรา จนถึงตอนนี้เธอยังจำความรู้สึกที่พี่แพทสวมเครื่องประดับกักขังหัวใจไว้ที่ลำคอได้อย่างแม่นยำ
เธอเต็มใจทั้งที่รู้ว่ากำลังเล่นอยู่กับตัวอันตรายที่พร้อมจะทำลายกันได้ทุกเมื่อ
ใส่เป็นปลอกคอมากกว่าหน่ะสิ
เก้าแตะสร้อยคอเส้นเล็ก มันเป็นแค่เครื่องประดับเรียบๆที่มีตัวพีห้อยไว้ราวกับแสดงความเป็นเจ้าของ
แต่ทำไงได้ ก็รักไปแล้ว
เห้อ... ทูเวย์แบบนี้พ่อแม่รู้เข้าคงปลื้มใจน่าดู เธอไม่เคยชอบผู้หญิง และพี่แพทเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้รู้สึกอยากมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง แต่ที่น่าตลกคือเธอไปเป็นกิ๊กของผู้หญิงที่มีแฟนเป็นผู้ชายเนี่ยนะ ประสาทไปแล้วแน่ๆ
แต่มาคิดๆดู ถึงพี่แพทเป็นผู้ชายก็คงไม่ต่างหล่ะมั้ง ในเมื่อสิ่งที่พี่เค้าเป็นมันทำให้เธอรู้สึกดี
ก็ไม่แน่ใจอีกหน่ะแหละว่าเป็นแค่การสวมหน้ากากใส่กันรึเปล่า
เด็กสาวตบแก้มเปาะแปะเรียกให้หลุดจากภวังค์ จะคิดให้หดหู่ทำไมเนี่ยยัยวิปริต!
มองการทำงานของทีมงานมืออาชีพ
ตอนเย็นไปหาไรกินกัน พี่จองโต๊ะไว้แล้ว
เพราะประโยคนั่นที่ทำให้เธอยังนั่งแกร่วรอคนพูดที่ยังติดถ่ายละครอยู่ตอนนี้ไง
เห้อ อยากกลับบ้านนอนชะมัด
“อ่าว....ไม่กลับบ้านหรอเก้า”
เจ้าของชื่อเงยหน้ามอง พีช ที่ยืนมองเธออย่างงงๆ เก้าส่ายหัว มองตามร่างที่ทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ผ้าร่มข้างกัน ก็พี่แพทต้องเข้าฉากกับพีชและไมเคิลแหละ ตอนนี้มันคงจะประมาณทุ่มนึงรอบโรงเรียนถึงได้มืดหมด พีชหน่ะยังอยู่ในชุดนักเรียนรอคิวต่อไป แต่เธอเปลี่ยนมาชุดลำรองเรียบร้อยตั้งแต่เย็นแล้ว เหตุผลว่าอยากดูคนอื่นแสดงมันก็เข้าท่าพอที่พี่ย้งปล่อยให้เธอมานั่งสลอนอยู่ในกองต่อ ว่าแล้วก็เอาเท้าเขี่ยๆหมาปอมปอมที่มาดมฟุดฟิดแถวเท้าเธอ แหย่เยอะไปหน่อยจนมันนึกว่าชวนเล่นถึงกระโดดพุ่งใส่ตักให้เก้าผวาเกือบตกเก้าอี้
บ๊อก บ๊อก!
“อย่าเลียหน้านะนีออน!
บอกว่าอย่าไง อึ๊ย!”
เอาแต่ใจเหมือนเจ้านายแกจริงๆ เก้ายกเจ้าหมาปอมปอมตัวขาวจั๊วะยืดไปสุดแขนเมื่อมันตะหวัดลิ้นเลียหน้าเธอแพลบๆอย่างกับจะเขมือบหัวกันอยู่แล้ว เด็กสาวย่นหน้าใส่หมาปุกปุยเมื่อมันตะกายขาเห่าบ๊อกแบ๊กทำท่าจะเลียหน้าเธอให้ได้ นี่ถ้าไม่ใช่หมาของพี่แพทปาลงถังขยะไปแล้วนะ เก้าหย่อนตัวมันวางพื้นแต่หมาขี้เล่นมันกลับกระโดดดึ๋งดั๋งดูติดใจเธอมากมาย
“ไปไหนก็ไป ชิ่วๆ”
มีโบกมือไล่ใช้ภาษาคนคุยกับหมา แต่ดูท่าน้องนีออนจะอยากเล่นกับพี่เก้ามากกว่าถึงทำตาแป๋วนั่งแลบลิ้นแฮ่กๆ เอาขาหน้ามาเขี่ยๆตักพี่สาว ลู่หูไปด้านหลังซะเก้าถอนหายใจ “เออก็ได้ ขึ้นมานั่งมา” ตบตักแปะๆแล้วนีออนก็กระดี๊กระด๊ากระโดดนั่งตักพี่เก้าส่ายหางดุ๊กดิ๊กสภาพดีใจสุด เก้าลูบขนฟูฟ่องของนีออนเล่น ยิ้มบางๆเมื่อมันนอนหมอบปล่อยให้เธอลูบขนมันอย่างเพลิดเพลิน หมากับเจ้าของนี่ เอาแต่ใจ ขี้อ้อน แถมยังชอบทำให้เธอใจอ่อนเหมือนกันเลยนะ
เก้ามองพีชที่หยิบเกมส์กดมาเล่นฆ่าเวลา แค่ไม่นานเขาก็ถูกเรียกไปเข้าฉาก เด็กสาวมองตามคนทีวิ่งไปหานักแสดงรุ่นใหญ่พูดตามบทที่พีชหมอกยืนสนทนาตามการแสดงอยู่ไม่ไกล อืม...ของขวัญนี่น่ารักดีนะ ดูใสซื่อดี
ไม่เห็นเหมือนตัวจริงเลยซักนิด
“ไปกัน”
รออีกไม่นานคนที่นึกถึงก็มายืนค้ำหัวกันสภาพชุดลำลองพร้อมกลับบ้าน
เก้าพยักหน้ารับ เก็บอุปกรณ์ฟังเพลงใส่กระเป๋าอุ้มนีออนส่งให้เจ้าของแล้วจึงไหว้พวกพี่ๆทีมงาน บอกลาเพื่อนนักแสดง เห็นพี่แพทจับขาหน้าเจ้านีออนให้โบกบ๊ายบายพี่ๆหลังจากพามาวิ่งเล่นเปิดหูเปิดตาที่กองถ่าย ก่อนจะเดินนำเธอไปยังรถคันเดิม
“แหม่ๆ ไปส่งบ้านกันอย่างกับแฟนเลยนะ เดี๋ยวนี้หัดเลสแล้วหรอ”
“ปากนะปาก”
เก้าหัวเราะนิดๆเมื่อพี่แพทชี้นิ้วคาดโทษพีช แล้วเขาก็ขอตัวกลับเหมือนกัน
เก้าทิ้งตัวนั่งด้านในรอคนขับสตาร์ทรถก็ปรับแอร์เย็นๆให้พัดใส่หน้า รับนีออนมานั่งตักเมื่อพี่แพทยื่นส่งมาให้
“ดื้อกับพี่เก้ารึเปล่านีออน”
“สุดๆ เลียหน้าเก้าด้วย ถ้าสิวขึ้นนะเจ้าของมันต้องรับผิดชอบ”
เก้าชี้หน้าตัวเองมีแยกเขี้ยวขู่ฟ่ออย่างกับแมวถูกหมาแหย่เล่น
“พี่ถามนีออนตะหาก”
แพทตี้สวนกลับติดจะขำเมื่อเก้าทำหน้าเงิบหันไปจ้องหน้านีออนอย่างกินเลือดกินเนื้อเมื่อมันตะกุยอกหล่อนเรียกร้องความสนใจ ท่าทางนีออนจะชอบเก้าน่าดูเลยนะ แพทตี้จัดของในรถก็พวกซีดีจัดวางให้เป็นระเบียบและเก้าก็ชวนคุย
“แล้วกินที่ไหนอะ คงไม่ใช่ร้านอาหารหมาหรอกนะ”
แพทตี้ส่ายหัวขำให้กับคำพูดดัก คิดไปได้นะคนเรา
“อาหารเวียดนาม เห็นบ่นอยากกินนี่ช่วงนี้”
“รู้ใจแบบนี้รักตายเลย”
พูดหยอกไปที่พี่เค้าก็แค่หันมายิ้มมุมปากให้ก่อนจะจัดของต่อ ล้วงหยิบมือถือมาวางที่ที่วางติดประตูก่อนจะเข้าเกียร์จะบังคับตัวรถให้เคลื่อน
ครืด ครืด..
หืม? พี่แพทชะงัก มองมือถือ
เข้าเกียร์ว่างทันทีเพื่อที่จะรับมัน เก้าชะงักมือที่กำลังห้ามปรามลิ้นบานๆของนีออน และกลับปล่อยให้มันเลียหน้าเสียง่ายๆเมื่อสายตาไม่รักดีมันดันมองคนที่ยกมือถือแนบหูเปิดบทสนทนาที่เธอ ไม่อยากฟังเลยซักนิด
“ค่ะพี่ อื้อ เพิ่งถ่ายเสร็จหน่ะ อืม เหนื่อยนิดหน่อย แต่สนุกนะไม่เครียดเลย”
แพทตี้เหลือบมองคนที่เมินออกนอกหน้าต่าง หูรับฟังปลายสาย
‘งั้นมาหาไรกินกัน ร้านเดิมนะ คิดถึงจะแย่’
ตอนนี้? แพทตี้กัดปาก มองคนข้างตัวอย่างช่างใจ ไม่รู้ว่าที่เก้าหันกลับมามองหน้าเธอแบบนั้นเพราะรถมันเงียบเกินเลยทำให้บทสนทนาจากปลายสายมันเข้าหูรึเปล่าถึงได้มองกันเหมือนรอดูท่าที สีหน้าที่หมองหลงเหมือนถูกเธอดึงความหวังทิ้งมันทำให้ยิ่งลำบากใจ แต่ทำไงได้....
“โอเคค่ะ งั้นเจอที่ร้านเลยนะ แพทเอารถมา อืม
คิดถึงเหมือนกัน”
ติ๊ด
ก็ พูดออกไปแล้ว
“วันนี้วันเกิดเก้า”
เธอเงยหน้าจากมือถือ มองคนที่ทำเป็นสนใจความมืดมิดตรงหน้าก่อนจะหันมาให้ได้เห็นดวงตาสั่นระริกและเปิดปากแดงๆนั่นพูดอีกครั้ง
“เก้าอุส่าห์รอ....ทั้งที่รู้ว่าที่บ้านคาดหวังให้กลับไปเร็วๆ
รู้ว่าพี่ลืม แต่นั่นก็ไม่เป็นไร เก้าเข้าใจ ถึงไม่มีของขวัญให้ก็ไม่ว่า
แล้วนี่พี่.......”
หล่อนหายใจลึกที่ดันมีเสียงสูดของเหลวปนอยู่ด้วย
“ยังจะทิ้งเก้า ไปหาเขาจริงๆหรอ”
คำพูดตัดพ้อที่ทำให้แพทตี้ไม่รู้จะตอบกลับยังไง นิ่งใส่จนเก้าหันหน้าหนี ปาดเช็ดน้ำตาที่ดันไหลมาประจานความโง่ของตน
น่าตลกดีที่นีออนมันนั่งนิ่งไม่ระรานเก้าด้วยรู้ดีว่าพี่สาวคนสวยไม่มีอารมณ์เล่นด้วยเหมือนก่อนหน้า
แพทตี้เอื้อมมือข้างหนึ่ง แตะไหล่สั่นเทา พูดสิ่งที่พอจะทำได้
“ขอโทษ”
ทำได้แค่นี้จริงๆ เก้าถึงเปิดประตู พรวดพราดออกจากรถที่เธอไม่ได้รั้ง ปล่อยให้เด็กสาววิ่งไปโบกแท็กซี่ นีออนมันกำลังเห่าบ๊อกแบ๊กเป็นหมาปากเปราะ คงจะตกใจที่ผลุบจากตักนุ่มๆร่วงใส่เบาะแทนหน้าขาพี่สาวคนสวยหล่ะมั้ง แพทตี้อุ้มนีออนวางมันไว้ที่เบาะหลังและหยิบเครื่องมือสื่อสารมาส่งข้อความ ก็รู้ ว่าคงไม่ทำตามที่สั่งหรอก ก็แค่ทำอะไรที่พอจะแสดงความรู้สึกเท่าที่สมควรจะทำ
Pattie : ถึงบ้านแล้วบอกพี่ด้วย
**
นักแสดง
นั่นคืออาชีพที่เธอกำลังทำและกำลังใช้มันเป็นหน้ากากที่มีประสิทธิภาพสุดๆเลยหล่ะ
“ก็พี่เค้าเดินข้ามถนนไปซื้อมาม่าถูกรถชนตายอะ”
ฮะ ฮะ ฮะ
เป็นการแสร้งหัวเราะได้สมจริงดีนะ เก่งไม่เบาเลยหล่ะสุภัสสรา
ความคิดที่ผุดขึ้นในขณะที่เราแสดงการหัวเราะให้เข้ากับบทบาท ต่อบทสนทนากันอีกนิดก็หมดเทค จึงนั่งแกร่วรอพี่ย้งนั่งพิจารณามอนิเตอร์อยู่แบบนี้ เธออึดอัดและรำคาญตัวเองที่ตาไม่รักดีมยังสะเออะจะมองคนตรงข้ามอยู่ได้ ทั้งที่โดนปั่นหัวเอาหัวใจไปให้หล่อนเล่นจนพังยับเยินมาไม่รู้กี่รอบ
“ง่วงแล้วหล่ะสิ”
ก็ตัดใจไม่ได้ซักที
คำถามจากแพทตี้ที่เก้าไม่ตอบ รู้... ว่าพี่เขาพยายามชวนคุยปัดบรรยากาศน่าอึดอัดทิ้ง แต่เป็นแบบนี้หน่ะดีแล้ว ไม่อยากจะเอาใจบ้าๆนี่ไปผูกกับอีกคนให้มันแน่นมากกว่าเดิม ไม่รู้ว่าพี่แพทจะทำอะไรอีก แต่การที่แพทตี้เลื่อนแขนมาเหมือนจะกุมจับมือเธอที่วางนาบอยู่บนโต๊ะมันทำให้เก้าชักมือหลบทันที ทำเป็นนั่งเท้าคางแทน ดวงตาเห็นลางๆว่าแพทตี้กำลังถอนหายใจราวกับระอาท่าทีทำเมินเฉยของเธอเหลือเกิน หรืออาจจะเริ่มเบื่อกันแล้วก็ได้ ดีเหมือนกัน รีบๆเบื่อและเขี่ยเธอทิ้งซักทีเหอะ
“ดีมาก แพทเก้าไปเปลี่ยนชุดเลยนะจะได้ถ่ายต่อ”
เก้าพยักหน้ารับพี่เค้าเนือยๆที่พวกผู้ใหญ่ตีความไปว่าเธอง่วงถึงได้แซวกันใหญ่ ส่งยิ้มให้พวกพี่ๆแล้วรับเสื้อผ้าจากทีมงานเตรียมจะเข้าห้องน้ำในห้องที่ใช้ถ่ายทำนี่แหละ แต่แค่บิดกลอนดันประตูเข้าไปกลับต้องผงะหันควับมาด้านหลังแทบไม่ทันเมื่อรู้สึกถึงกลิ่นกายคุ้นเคยปะทะเข้าที่ด้านหลัง
“เข้าไปสิ”
มันคือคำสั่ง ที่เธอแปลได้จากสีหน้าแพทตี้ เก้าเดินเข้าห้องน้ำอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ การที่นักแสดงหญิงเปลี่ยนเสื้อในห้องเดียวกันคงไม่เป็นที่แปลกใจของทีมงานเท่าไหร่ แน่หล่ะ ใครมันจะมาคิดอกุศลว่าผู้หญิงมีพันธะจะมาคั่วกับนักแสดงรุ่นน้องในกองซะได้
“ยังโกรธพี่อยู่อีกหรอ”
คำถามจากแพทตี้ทำเอามือที่วุ่นวายอยู่กับกระดุมชะงัก เก้าทำเป็นหูทวนลมก้มหน้าก้มตาปลดกระดุมถอดเสื้อนักเรียนพาดไว้กับราวใกล้ตัว กำลังจะสวมใส่เสื้อกล้ามสีเทาแต่กลับถูกแพทตี้ฉวยไปจากมือให้เก้าเริ่มหงุดหงิด เธอทำเป็นไม่สนใจสายตาที่ไล่มองเรือนร่างเกือบเปลือยท่อนบนฉกตัวจะแย่งเสื้อคืนแต่แพทตี้กลับชักมือหลบ ก่อนจะดึงแขนเธอไว้ ยื้อสุดแรงสู้แรงสะบัดของเด็กดื้อดึง
“ถ่ายเสร็จไปดูหนังกัน อยากดูไม่ใช่หรอ”
“เมื่อไหร่พี่จะทิ้งเก้าไปซักทีวะ”
สวนประโยคที่ทำให้แพทตี้นิ่งงัน เผลอคลายแรงจนปล่อยให้เก้าแย่งเสื้อไปสวมใส่ ทำแค่มองคนที่จัดการเปลี่ยนท่อนล่างเรียบร้อย หล่อนคว้าชุดนักเรียนที่ถอดทิ้งไว้เดินเฉียดไหล่เธอเพื่อออกจากห้องน้ำแคบๆซะ
หมั่บ
“ไม่รู้เหมือนกัน”
คำกระซิบชิดใบหูที่เก้าลืมที่จะยื้อแขนกลับ ได้แต่มองบานประตูตรงหน้าเมื่อลมหายใจร้อนรดรินใส่จนความวาบแล่นเข้าด้วยริมฝีปากขบคลึงใบหูจนขนอ่อนลุกเกลียว ตามด้วยคำกระซิบต่อประโยคที่ทำเอาใจเธอเต้นแผ่ว ราวกลัวจะหมดแรงเสียดื้อๆ
“ทำตัวให้น่าเบื่อสิ พี่อาจจะรู้สึกอยาก'ทิ้ง'ขึ้นมาบ้างก็ได้”
สาดความเย็นชาใส่และคลายมือให้เธอได้เป็นอิสระ เก้าเรียกสติรวมเรี่ยมแรงที่พอมีเหลือ เปิดประตูออกแต่แค่มันแง้มเพียงนิด
“อืม.......
แล้วขอเตือนอะไรไว้อย่างนะ”
เธอได้ยินเสียงเนื้อผ้าเสียดสีกันพี่เค้าคงจะถอดชุดจัดการธุระของตัวเองบ้าง
“ถ้าพี่คิดจะเลิกขึ้นมาจริงๆ คนที่เสียใจหน่ะไม่ใช่พี่ แต่เป็นเธอ
เพราะฉะนั้นก่อนจะพูดอะไร คิดให้ดี”
เกลียดคนรู้ทันชะมัด
TBC.
talk:
บะแบด แบด แบด แบดกายส์ ชอบแพทตี้เลว #พหวีดดดดดดดด
ความคิดเห็น