คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : Hormones' Part : 16
ประสาท ไม่ต้องไม่เป็นความจริง เชื่อกันไปได้ยังไง บ้าไปแล้ว!!
ฮะแฮ่ก
ร่างกายมันเหนื่อยแต่เธอไมคิดจะสนใจ
คนมองเยอะแยะแต่เธอก็ไม่หยุดที่จะก้าวเดินเร็วๆจนเกือบจะเป็นวิ่งที่มีเป้าหมายเพียงหนึ่งเดียวคือ...
ห้องพักครูที่เธอคุ้นเคย
ตอนเช้าแบบนี้มันใกล้ถึงเวลาที่ทุกคนต้องใจจดใจจ่อกันการรวมกลุ่มใต้ลานอเนกปรสงค์แต่ไม่มีซักคนจะสนใจทำในเมื่อมีเรื่องร้ายแรงกว่าที่ดึงความสนใจไปได้ซะหมด สมองเธอตื้อ คิดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าอะไรคือความจริง ภาพที่ได้เห็นมันชัดทุกความเคลื่อนไหวแต่แค่นั้นมันไม่เพียงพอจะให้ตัดสินว่าอะไรคือสิ่งที่เกิดขึ้นจริง อีกแค่ไม่ไกลจะถึงที่หมายและขวัญก็ยิ่งเร่งฝีเท้าเรื่อย เดินดุ่มๆเร่งผ่านเสาหินเรียงรายที่กางเหมือนเป็นอนาเขตบ่งบอกถึงที่พักของครู เธอรีบเร่งอยากจะถามทุกสิ่งที่ต้องการรู้ และเหมือนเธอคงจะมาถูกจังหวะคนที่สามารถตอบคำถามได้ถึงเดินลงมาจากบันไดเพื่อที่จะเข้าไปห้องพักครู
ครูอ้อ
จากแค่ก้าวเดินเปลี่ยนเป็นวิ่ง เร่งฝีเท้าอย่างรวดเร็วเมื่อครูเดินตรงมาหวังจะถามแต่กลับต้องเบรคแทบไม่ทันเมื่อครูเปิดประตูเลี้ยวเข้าห้องพักครูหลบหน้ากัน ของขวัญยืนลุกลี้ลุกลนอยู่หน้าห้องพักครูอย่างร้อนใจ ทุกอย่างมันทำให้เธอมึนงงไปหมด ครูอ้อทำอะไร เรื่องจริงมันคืออะไรกันแน่ สองคนที่ตอบคำถามได้ แน่นอนคนแรกคือครูที่รีบชิ่งเข้าห้องพักราวกับอับอายเรื่องฉาวที่เกิดขึ้นจนทนมองหน้านักเรียนไม่ไหว และอีกคนที่ไม่อยากจะเฉียดใกล้แม้แต่จะใช้อากาศร่วมหายใจ
นายชัยชนะ
เราไม่ได้สนใจกัน และเขาไม่ได้ระรานเธอเหมือนทุกที
เอาแต่ชะเง้อพยายามมองเข้าไปให้องพักครูหมือนช่เธอเพราะคงมีเรื่องที่ร้ายแรงยิ่งกว่า
แกร๊ก
ประตูกระจกทึบตรงหน้าเปิดออกพร้อมด้วยร่างของครูอ้อที่อ้อมแขนแบกลังกระดาษ
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันหมายถึงอะไร
ขวัญรีบโพล่งเรียกครู ใช้น้ำเสียงพยายามจะทำให้มันเป็นปกติ
“ครูอ้อคะ” ครูมองเธอ แต่สายตาครูอ้อไม่เหมือนทุกที
ดวงตาครูสั่นระริกเหมือนไม่กล้าจะมองหน้าลูกศิษย์คนโปรดแต่เธอยังเลือกทีจะถามต่อ
“คือ...มันไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเราเห็นใช่ไหมคะ”
คำถามง่ายๆ ที่ครูกลับเม้มปาก ดวงตาครูคลอไปด้วยน้ำตาเหมือนไม่อยากแม้แต่เปล่งคำพูด เธอรอฟังแต่ครูอ้อกลับหันไปทางนายวินที่ยืนอยู่ด้านหลัง สายตาเหมือนครูใช้มันตั้งคำถามแทนที่จะเอ่ยปาก ทำแบบนี้กับครูได้ยังไง เธอแปลมันออกแค่นั้น และมันยิ่งทำให้พูดไม่ออก
สีหน้านายวินซีดเผือก ไม่แม้แต่จะเอ่ยปากอะไรทั้งสิ้นจนสุดท้ายครูอ้อเป็นฝ่ายเดินหนีไปอย่างรวดเร็วจนเธอได้แต่รั้งไว้ด้วยเสียงเรียกที่ไม่เป็นผล ได้แต่ยืนมองตาม หน้าผากเธอมันปวดด้วยคิ้วขมวดเข้า ไม่ใช่เพราะความผิดหวัง แต่แค่ต้องการคำตอบในเรื่องบ้าๆพวกนี้
ขวัญมองตามหลังครูที่เธอรักและเคารพ
และจนถึงตอนนี้หรือแม้แต่วันต่อๆไปทุกความรู้สึกที่มอบให้ครูก็จะเหมือนเดิม
ส่วนคนที่กล้าทำร้ายคนสำคัญของเธอ
ขวัญตะหวัดสายตามองนาย ชัยชนะ อะไร ครั้งนี้เขาต้องการชนะอะไรอีกถึงทำเรื่องบ้าๆพวกนี้ได้
นั่นคือครู ใช่ ครูที่ให้ความรู้และความเอาใจใส่พวกเรามาโดยตลอด กล้าทำ....ได้ยังไง
สีหน้าวินอาจจะรู้สึกผิด หรือแสร้งทำเป็นรู้สึกผิด แต่นั่นก็ช่างหัวมันเพราะเธอมันไม่ใช่สิ่งที่เธออยากรู้ ขวัญรีบหันหลังกลับ เดินดุ่มๆแยกตัวออกไปทันที ในเมื่อครูอ้อไม่อยู่ให้คำตอบและถึงแม้คนที่คงจะตอบคำถามได้จะยืนอยู่ตรงหน้า แต่เธอก็ไม่คิดจะเสวนาด้วย
มันร้ายแรงเกินไป เรื่องครั้งนี้มันเกินกว่าที่เธอจะรับได้ และสิ่งที่วินทำมันยิ่งทำให้เธอ....
กระชากมันทิ้งได้ทั้งหมด เศษความรู้สึกที่เคยฝังแน่นอยู่ในใจ
..
.
.
.
.
“โห มึง ...แม่งงง คุณวินอะไม่น่าเลยยยย”
เสียงเพื่อนตุ๊ดมันดังเข้าหูแต่เธอไม่คิดจะสนในเมื่อคลิปที่มันเปิดให้ดูดึงความสนใจไปได้ซะหมด
ปากเธออ้าค้างด้วยตกใจกับสิ่งที่ได้เห็น
ครูอ้อกับวิน?
เหมือนเพื่อนจะเริ่มวิจารณ์กันอย่างมันส์ปาก บ้างก็ด่าไอ้วิน บ้างก็บอกว่าครูอ้อเล่นด้วย
สไปรท์เม้มปากแน่นละสายตาจากภาพการเคลื่อนไหวบ้าๆนั่นก่อนจะลุกพรวดจากโต๊ะรีบวิ่งไปทั้งที่ไม่รู้ที่หมาย
แต่จุดหมายของเธอคือคนเดียว ที่ถ้าจะให้เดาคงต้องแอบไปทำบ่อน้ำตาตื้นอยู่แน่ๆ
ขวัญ
.
..
“ครูอ้อเป็นครูที่ดี ใส่ใจพวกเราทุกเรื่อง ในเวลาเราเสมอ ไม่ว่าเรื่องเรียน หรือเรื่องส่วนตัว”
แค่เสียงก็รู้ว่าใคร ขามันเปลี่ยนทิศไปยังจุดหมายที่ได้เห็นหลังบางๆของขวัญ ตรงหน้ามีพวกคู่รักวีอาร์ซอสที่ดูจะไม่กระดี้กระด๊าในการกระจายข่าวฉาวอย่างทุกที สีหน้าทุกคนเจื่อน แต่เธอไม่รู้ว่าสีหน้าขวัญเป็นแบบไหนหรอก แต่แค่ไหล่ที่ลู่ลงเหมือนโดนความเศร้าโศกกดทับมันทำให้แทบอยากจะเข้าไปกระชากมากอดให้รู้แล้วรู้รอด แต่กลับต้องยั้งตัวเองไว้เพื่อจะฟังทุกสิ่งที่ขวัญอยากจะเอ่ยผ่านสื่อเดียวของโรงเรียน
“ครูอ้อเคยสอนพวกเราว่า...ความเชื่อใจ
ถ้าอยากได้ ก็ต้องให้ก่อน”
แปลกดีที่เธอคิดว่าเสียงขวัญสั่น ไม่ใช่เสียงที่เอ่ยจากปาก
แต่เป็นเสียงในใจที่กำลังสั่นคลอนเพราะความอ่อนแอ
“ครูอ้อเชื่อใจพวกเรา ถ้าเราอยากทำอะไรครูก็จะคอยให้คำแนะนำ คอยเตือน
และครูก็เชื่อใจเราว่า... เราจะรับผิดชอบมันได้
ครูจึงใจดีกับพวกเรา และก็ให้โอกาสพวกเราเสมอ”
อีกครั้งที่ขวัญหยุดการพูดเพื่อสูดลมหายใจ นานพอดูลยหล่ะ
เหมือนกับว่าขวัญกำลังต่อสู้กับความอ่อนแอที่มันดั้นด้นจะออกมาทางเบ้าตาให้ได้
“พอมาวันนี้ วันที่................. เกิดเรื่องขึ้น”
ถึงแม้จะไกลพอดู แต่หลังบางนั่นกลับสั่นขึ้นมาเหมือนกับจะทนแรงกดดันไม่ไหว
แต่ยังพยายามต้านมันเพื่อจะเอ่ยคำออกไป
“หนูเชื่อใจครูนะคะ”
แค่นั้น... คงหมดแล้วที่ขวัญอยากบอก พวกคู่รักวีอาร์ซอสถึงค่อยลดกล้องลง รับไมท์ที่ขวัญส่งคืนให้ และแทบจะทันทีที่ขวัญหมุนตัวกลับเพื่อมุ่งทิศจะไปห้องน้ำ เธอคิดว่าแบบนั้นนะ ร่างกายของเธอมันก็ขยับทันควัน รีบรุดวิ่งไปดักหน้าขวัญให้หล่อนชะงักฝีเท้า สไปรท์ทำแค่ยืนมองคนที่ก้มหน้าก้มตามองพื้นกระเบื้องโง่ๆและค่อยเงยหน้าขึ้นเลื่อนสายตาให้ดวงตาชุ่มช่ำไปด้วยของเหลวใสสบกับเธอ
ไปรท์
เหมือนจะได้ยินเสียงในใจที่หล่อนเอ่ยเรียกกันถึงได้ยิ้มอ่อนๆไปให้
ฟุ่บ
ร่างบางเซถอยไปนิดเมื่อร่างตรงหน้าพุ่งเข้าสวมกอด รัดคอซะแน่นจนแทบหายใจไม่ออก กดฝังใบหน้าลงกับไหล่บางๆของเธอและสไปรท์ก็ยกขนขึ้นกอดตอบ ลูบหลังสั่นระริกเหมือนปลอบใจเด็กน้อยของเธอ ไม่เป็นไร ทุกอย่างมันต้องดีขึ้น เธอกระซิบบอกไปแบบนั้นแม้จะไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นจริงรึเปล่า ไหล่เธอมันเปียกชื้นไปหมดเพราะน้ำตาที่ขวัญปล่อยใส่ ถึงแม้จะไร้เสียงสะอื้น แต่ก็มากพอที่จะทำให้เธอปวดใจเหมือนพยายามดึงความเจ็บปวดที่ขวัญได้รับปักไว้เข้าที่ตนเองบ้างก็ยังดี ฮึก....
‘เราก็เชื่อใจ ครูอ้อของเธอเหมือนกัน’
คำกระซิบข้างใบหูที่ทำให้ขวัญยิ่งรัดลำคอแน่นขึ้น หล่อนกดริมฝีปากจูบที่คอเธอมือนจะสื่อคำจากใจ
ขอบคุณนะ ขอบคุณมาก....
ขอบคุณจริงๆ
**
เปรี๊ยะ!!!!
“เงียบ!!”
เสียงเซงแซ่เม้าประเด็นร้อนมันเงียบลงทันที เมื่อครูปกครองฟาดไม้เรียวใส่โต๊ะดึงความสนใจนักเรียนแห่งห้องมัธยม5/1ได้ซะหมด
นั่นรวมถึงเธอที่ค่อยเงยหน้าขึ้นหลังจากการเอาแต่นั่งก้มหน้ามองสีกระโปรงทึมๆของตัวเองซะนานสองนาน
เธอรออย่างใจจดใจจ่อทั้งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่คาบภาษาอังกฤษจะถูกสอนด้วยครูคนเดิม อีกครั้ง ที่ครูฝ่ายปกครองนั่นพูด
“คาบภาษาอังกฤษครูจะมาสอนแทนเอง”
ประโยคนั่นทำให้เธอถอนหายใจออกมา คาบภาษาอังกฤษที่เคยชอบนักหนาคงต้องเปลี่ยนมุมมองแล้วหล่ะ
มือชาๆของเธอมันยิ่งกำแน่นเมื่อครูตรงหน้าแสยะยิ้มขึ้นเหมือนพอใจอะไรตามด้วยพ่นประโยคที่ทำเอาเล็บมันจิกเข้าไปในอุ้งมือ
“พอดีว่าเกิดเรื่องเลวๆขึ้นในโรงเรียนของเรา”
ครืด!!!!
เสียงขาเก้าอี้ลากพื้นมันเรียกความสนใจคนทั้งห้องได้หมด ของขวัญหันไปตามต้นเสียงที่เจอกับร่างของนายวินที่ลุกขึ้นพรวด หน้าตาของเขามีแต่ความโกรธเคือง เธอสมควรจะรู้สึกยังไงดี สมน้ำหน้า? สะใจที่โดนถากถาง? ก็คงจะไม่ผิด ครูปกครองค่อยเดินถือไม้เรียวไปประชันหน้ากับนายชัยชนะ เขาไม่แสดงท่าทีหยี่ระซักนิด เรียกว่าติดจะพอใจในท่าทางโมโหร้ายของนายวินเสียมากกว่า
“มีปัญหาอะไรหรือ นายชัยชนะ”
เขาคงอยากต่อยครูใจแทบขาดจากมือที่กำหมัดแน่น
น่าตลกดีที่เธอกลับภาวนาให้เขาเกิดสติหลุดเสยหมัดใส่หน้าครูปากมากนี่ไปซักทีคงสะใจพิลึก
มันมีแต่สายตาแข็งกร้าวราวกับกำลังสาปแช่งปละความเงียบที่เขาส่งให้ครูปกครอง
“พักกลางวันไปพบครูที่ห้องปกครองด้วย
ทางโรงเรียนได้แจ้งผู้ปกครองเธอให้ทราบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว”
แค่นั้น ที่ครูพูดแล้วหมุนตัวกลับมายังหน้าห้อง
เปิดปากสอนราวกับตัดเชือกบุกเบิกหนทางการเรียนภาษาอังกฤษที่สุดแสนจะน่าเบื่อให้บรรยากาศอึมครึมมันปกคลุมไปทั้งห้องอีกครั้ง
ขวัญหันมองวินแค่เพียงให้เห็นใบหน้านั่นลางๆที่หางตา ก่อนจะกลับมาสนใจสมุด
ที่ยังคงมีชื่อครูผู้สอนคนเดิมแปะหลาแปะหลาอยู่หน้าปก
.
.
.
.
ออดดดดด
ทันทีที่พักแรกเริ่มต้น ชัยชนะรีบรุดออกจากห้องเรียนน่าอึดอัดนั่น สีหน้าเยาะเย้ยของครูนั่นมันยิ่งทำให้เขาฉุนยิ่งกว่าคำว่าโกรธ
แทบอยากจะประเคนหมัดใส่ปากดีๆของมันซักครั้งให้สมกับท่าทางพยอง
เด็กหนุ่มเดินดุ่มๆออกจากห้องไม่แคร์แม้เพื่อนสนิทจะวิ่งตามอย่างเป็นห่วงหรืออะไรก็ช่างหัวมัน
”เห้ยไอ่วิน มึงใจเย็นนะเว้ย
อย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่กว่านี้นะมึง”
เสียงหมอกมันทำให้เขากันหลับไปอย่างหงุดหงิด ตามกูทำไมวะ!
“มึงอย่าเสือกได้ปะ”
หันกลับไปพ่นคำด่าตอกใส่หน้าให้หมอกมันเลิกตามที่ได้ผลชะงักเลยหล่ะ
เหมือนมันจะสบทไล่หลังแต่นั่นก็ช่างหัวมัน เบื่อเต็มทนกับเรื่องห่วยๆที่ต้องเจอ
ขายังคงก้าวพาร่างของตนไปยังทางที่ไร้ทิศ เดินกระแทกไหล่ไปหลายคนที่เขาไม่สนใจ
และไอ่พวกขี้ขลาดนั่นก็ไม่คิดจะเอาเรื่อง ปอดแหก ปอดแหกกันหมด!
ปึ๊ก! โอ้ย!!
ขากำลังจะก้าวผ่านอย่างไม่แคร์เพื่อนร่วมโลกเหมือนทุกที นี่เขากำลังจะไปไหน? วินเงยหน้ามองทางตรงหน้าที่มันร้างผู้คนราวกับใช้สัญชาติญานสั่งให้ก้าวเดินมากกว่าสมองนำทาง โรงยิม เขามาทำบ้าอะไรวะเนี่ย จิ๊ปากอย่างหงุดหงิดตัวเองก่อนจะก้มลงมองร่างที่กองอยู่แทบเท้า ใบหน้าคุ้นๆของคนเคยคุ้นเคยมันทำให้เขาเลิกคิ้วขึ้น
สไปรท์?
ไม่รู้ทำไม แค่เห็นหล่อนกลับยิ่งทำให้ความโกรธยิ่งทวีคูณ น่าตลกดีนะ ขนาดผู้หญิงมั่วไปทั่วอย่างยัยนี่ขวัญยังสะเออะให้ความสำคัญ แล้วทำไม.... ถึงไม่คิดจะเลือกเขาบ้างวะ วินทำแค่ยืนมอง คนที่กุมข้อศอกตะหวัดสายตามองกันอย่างเคืองๆ เขาแสยะยิ้ม ยื่นมือราวกับจะยื่นความหวังดีที่สไปรท์เมินมันตามที่คาด หล่อนดันตัวขึ้นปัดตามเสื้อแล้วรีบรุดจะเดินหลบราวกับรังเกียจกันมากมาย รังเกียจ? หึ
หมั่บ!
ร่างนั่นหันกลับมาทันทีที่เขาคว้าแขนไว้ ไม่จำเป็นต้องใช้แรงมากมายเลยซักนิด
แรงน้อยหรือตั้งใจไม่สู้เหมือนตอนทำเรื่องอย่างว่ากันนะ ทุเรศ
วินยิ้มเยาะเมื่อสไปรท์เริ่มส่งสายตาหาเรื่องให้เขาหรี่ตาลง มองปากบางๆเปล่งเสียงน่าฟัง......เสียงครางพร่าที่ข้างหูจริงๆ
“ปล่อย”
“ถ้าบอกว่าไม่หล่ะ”
จิ๊!! สไปรท์จิ๊ปากอย่าดังเลยหล่ะ ท่าจะรำคาญท่าทางกวนประสาทน่าดู หล่อนกระชากแขนออกอีกครั้งทีตัวเขาแทบไม่ขยับซักนิดถึงได้แต่กัดฟันกรอดๆส่งสายตากินเลือดกินเนื้อมาให้กัน “จะเอาไง” วินหัวเราะหึในลำคอหรอกตามองรอบข้างที่มันปลอดคนดีถึงย้อนสายตากลับมาสบกับเด็กสาว
“จะเอาเธอไง”
พูดตอกไปแบบนั้นแต่สไปรท์กลับยิ้มเยาะ
ทำสีหน้าเย้ย หลุบตามองเหยียดเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าที่มันเรียกให้ความโกรธมันกระหน่ำตีใส่จนอกแทบระเบิด
“ก่อนจะเอาคนอื่น เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ ”
ปากดีเนอะ
วินล้วงกางเกงมืออีกข้างก็ไม่ยอมปล่อยแขนสไปรท์ที่นางก็จ้องหน้าสู้อย่างไม่ยอมกัน
“ได้ยินว่า..... เดี๋ยวนี้ยากแล้วหรอ”
เห็นสไปรท์เปลี่ยนสีหน้าเป็ขมวดคิ้วขึงอย่างกับรอฟังประโยคจากปากเขานักหนานี่กลับทำให้ยิ่งกระหยิ่มใจ
สาเหตุหน่ะไม่รู้หรอก แต่น่าตลกดีที่ยัยนี่เลิกมั่วตั้งแต่ขวัญยอมกลับไปคบเป็นเพื่อน เพื่อน? แค่นั้นจริงดิ
กดเสียงต่ำจนแทบกระซิบ พูดตามที่คิดหวังจะให้คนตรงหน้าปรี๊ดแตกกระตุ้นความสะใจเล่น
“หรืออยู่ในช่วงทดลอง ทำตัวง่ายกับผู้หญิงหล่ะ”
พุ่บ! หมั่บ!!
วินพุ่งมือคว้าแขนที่วาดหวดอากาศหมายจะฝาดหน้าเขา ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าแขนทั้งสองของสไปรท์อยู่ในกำมือของเขาไปโดยปริยาย นางขืนจนแขนสั่นที่สู้แรงเขาไม่ได้อยู่ดี วินยิ้มเยาะใส่คนตรงหน้าที่กัดฟันกรอดจ้องเขาอย่างกินเลือดกินเนื้อ ตะหวาดใส่หน้าเขา
“พูดให้มันดีๆนะเว้ย!!”
“พูดดีๆไม่เป็นหรอก มีแต่ความจริง อยากฟังไหมหล่ะ”
“เก็บปากไว้ด่าตัวเองเหอะ”
คำพูดคุ้นๆเลยเนอะ วินยิ้มใส่คำด่าที่ราวกับลอกเพื่อนสนิทมา ของหัวเราะกวนๆที่มันกระตุกต่อมโมโหสไปรท์ได้มีประสิทธิภาพสุดๆ
ถึงได้จะกระทืบใส่เท้าที่เขาชักหลบทัน พ่นคำต่อเร่งให้ผู้งหญิงตรงหน้าเลิกพยายามกลบสันดานตัวเองซักที
“ความจริงก็คือ ผู้ชายมันถึงใจกว่าเยอะ เออ...ที่จริงเธอก็น่าจะรู้ดีที่สุดแล้วมั้ง
แต่อยากลองทบทวนความจำอีกครั้งรึเปล่าหล่ะ ถ้าเป็นท่าที่ขวัญชอบ เรา...ช่วยแนะนำได้นะ”
เขายิ้มมุมปากเมื่อเรียกสีหน้สไปรท์ให้เคียดแค้นได้เป็นเท่าตัว
สบกับดวงตาแข็งกร้าวกัดฟันกรอดเหมือนจะพ่นคำด่าใส่หน้าเขาซะน่าหัวเราะซะจริงๆ
“ไอ่เชี่ย!”
อื้อ!
เขาอุดปากเก่งๆของคนตรงหน้าด้วยริมฝีปากนี่แหละ สนุกดีที่สไปรท์ครางอู้อี้พยายามสะบัดหน้าหนีที่สู้แรงเขาไม่ได้ตามเคย วินดึงสไปรท์เข้ากอดรัดไม่ให้หนีได้ ถึงจะโดนเล็บคมๆของยัยคนอวดเก่งข่วนใส่ซะแขนแสบยิบแต่ไม่คิดจะปล่อย ผงกหน้าตามทิศที่สไปรท์พยายามสะบัดหลบไม่ให้ริมฝีปากมันหลุดจากกัน
พลั่ก!!
เขาเซออกด้วยแรงกระชากตามด้วยพลักซ้ำอย่างแรงจนตัวเซไปด้านหลัง
และกว่าที่เขาจะตั้งหลักได้กลับโดนภาพตรงหน้ายิ่งทำให้สมองมันมึน
วินพยุงตัวให้ตั้งตรง สบกับใบหน้า ของขวัญ ที่จ้องเขาด้วยสีหน้านิ่งสนิทแต่ดวงตาคู่นั่นกลับลุกไปด้วยไฟโกรธ
ราวกับต้องใช้พลังในการหักห้ามไม่ให้หวดมือใส่หน้าเขาอย่างสุดความสามารถ
“อย่า....ยุ่ง”
ไม่รู้ว่าทำไมคำพูดปากกล้าของเขากลับหายลงคอหมด
ได้แต่มองริมฝีปากนั่นเปล่งคำพูดแค่แผ่วแต่กลับชัดก้องได้ยินเต็มสองรูหู
“กับของของเรา”
ของ....ขวัญ งั้นเรอะ สไปรท์เนี่ยนะ? วินมองตามร่างที่คว้ามือคนที่ยังถูปากตัวเองไปมาอย่างกับรังเกียจมันนักหนาให้ตามไปราวกับไม่อยากเสียเวลาแม้เสี้ยววิเพื่อต่อบทสนทนาอีก วินกัดฟันจนสันกรามปวด โพล่งไปราวกับหวังจะใช้คำพูดชุ่ยๆรั้งของขวัญได้
“ถ้าคนอื่นรู้เรื่องนี้จะเป็นไงวะ!”
ได้ผล ขวัญชะงักทันที
หล่อนยืนนิ่งเพียงนิดและเหมือนสไปรท์จะเริ่มเลิ่กลั่ก สีหน้าหวั่นแต่คนที่ตีหน้านิ่งใส่กันตะหากที่เขาสนใจ
ทำแค่มองรอดูท่าทีของขวัญ จะทำอะไรได้ ด่าเขา? หรือทำปากดีใส่เหมือนสไปรท์หล่ะ
“อยากทำอะไร ก็เชิญ”
วินกำหมัดแน่นและร่างที่หมุนตัวเดินไปอีกครั้งมันทำให้ขาเขาขยับ รีบวิ่งเข้ากระชากแขนบางที่ขวัญสะบัดออกแทบจะทันที เขาร้องเหอะเมื่อภาพสไปรท์ที่พยายามขยับมาบังคนตรงหน้ากลับถูกขวัญกระชากให้หลบอยู่ด้านหลัง รักกันดีเนอะ เด็กหนุ่มมองเหยียดร่างที่ขวัญพยายามปกป้องนักหนาเพียงนิดถึงเสตากลับมาสบกับดวงตาที่ขวัญพยายามทำให้ดูนิ่งสนิท
“แน่ใจนะว่าจะเอายัยนี่ อ๊อ แต่อย่างว่าแหละ สไปรท์ของเธอหน่ะ”
วินเพยิดหน้าไปทางสไปรท์ หรี่ตาลงเหยียดมุมปากที่เธอไม่คิดว่ามันเป็นรอยยิ้มเลยซักนิด
ขวัญบีบมือสไปรท์ที่เธอกุมอยู่แรงขึ้นอย่างลืมตัวเมื่อปากของไอ่คนตรงหน้ามันพ่นคำใส่ให้เธอนึกอยากหวดมือใส่หน้ามันซักที
“ยิ่งตอนอยู่บนตัว... ซ่าถึงใจโคตรเลยหว่ะ”
ขวัญโกรธ แน่อยู่แล้ว ไม่งั้นแววตาจะวาวโรจน์เหมือนแทบจะพุ่งเข้าขย้ำคอเขาอยู่แบบนี้หรอ วินยิ้มเยาะ
นี่จริงจังกันมากเลยรึไง คิดจะจริงจังกับคนอย่างสไปรท์เนี่ยนะ เขาทำแค่มองร่างที่ยังไม่คิดจะปริปาก
ถึงแม้คนที่อยู่ด้านหลังจะพยายามกระตุกแขนขวัญเหมือนไม่อยากให้รับรู้สิ่งที่เขาพ่นมาก็เถอะ
“ที่อยากพูด มีแค่นี้ใช่ไหม”
เขาไม่ได้ตอบแต่กลับยักไหล่นึกขันท่าทางโกรธจัด
กำลังจะใส่ไฟอีกซักนิดแต่ปากบางๆของคนตรงหน้ากลับโพล่งขึ้นมาก่อน
“งั้นช่วยฟัง และจำเข้าไปในสมองเธอด้วยก็ดี”
หล่อนกระตุกแขนให้สไปรท์ถลามาเคียงข้าง
กดน้ำเสียงเหมือนใช้เรี่ยวแรงมากมายในการกดไม่ให้มันดังเกินความจำเป็น
“ที่ผ่านมาสไปรท์จะไปทำซ่าให้เธอพอใจมากแค่ไหนเราไม่สน นั่นมันเรื่องในอดีต
แล้วรู้ไหม ว่าเรากำลังมองคนที่พยายามกลบเกลื่อนความอ่อนแอของตัวเองด้วยการดูถูกความรักของคนอื่นว่ายังไง
ช่างเถอะ ถึงไม่อยาก เราก็จะบอกไว้ให้”
น้ำเสียงที่เขาเคยชอบนักหนากดลงต่ำแทบจะกระซิบที่มันกลับดังชัดสองหู กรามมันปวดเพราะการกัดฟันอย่างบังคับตัวเองไม่ได้
ไม่รู้ว่าปากบางๆของคนตรงหน้าจะพ่นคำพูดอะไรแต่ความอวดดีงี่เง่ามันวิ่งไปหลบมุมอยู่ไหนหมดวะ!
“อย่าลดคุณค่าของตัวเองด้วยการกระทำอย่างกับหมาจนตรอก
นั่นคือคำเตือนด้วยความหวังดีนะ วิน”
ทิ้งคำพูดสุดท้ายให้เขาได้แต่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ราวกับโดนทิ้งให้ว้าเหว่เหลือแต่ความเงียบกระหลั่วๆที่มันยังอุส่าห์อยู่เป็นเพื่อน
สองตายังคงจับจ้องแผ่นหลังบางๆของผู้หญิง ที่เดินเคียงข้างกันอย่างกับพยายามใช้ความอ่อนแอปกป้องกันเอง วินก้มหน้าลง
แววตากวนประสาทกลับกลายเป็นหม่นหมอง มองมือที่กำจนสั่นเหมือนจะย้ำให้รู้ว่ามันคือความจริง
ครั้งแรก ....ที่รู้สึกเหมือนโดนทิ้งให้โดดเดี่ยวในโลกโสมมใบนี้
.
.
.
.
ตึกๆๆๆๆๆ
โอย...เดินช้าๆหน่อยได้ไหมเนี่ย
สไปรท์ถลาตามของขวัญที่ไม่คิดจะชะลอฝีเท้าถึงจะเดินออกจากโรงยิมนั่นแล้วก็เถอะ
สไปรท์มองแผ่นหลังของคนด้านหน้าที่เดินกระแทกเท้าซะผมหางม้าปัดไปมา หายใจเข้าลึก ตัดสินใจพูดกับคนที่ดูเหวี่ยงขั้นสุด
“คือเราแค่บังเอิญเจอวินแล้วมีเรื่องกันนิดหน่อย แต่เราไม่คิดว่ามันจะทำเรื่องบ้าๆนี่เลยนะ”
เห็นขวัญไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองจึงพูดเสียงแผ่ว ถอนหายใจใส่ท่าทางโมโหเงียบ
“ขวัญ...โกรธเราหรอ”
“เธอไปโรงยิมทำไม”
ตอบคำถามด้วยคำถาม ชะงักกึกหันกลับมาประชันหน้าเธอ
แอบน้อยใจนิดๆเหมือนกันนะเมื่อรู้สึกเหมือนจะโดนขวัญเหวี่ยงใส่
อ้อมแอ้มตอบไป
“เราหลับในคาบ เอ่อ...มันคาบพละหน่ะแต่คาบนี้ครูสอนทฤษฎีบนห้อง
ครูเลยให้เอาสมุดเพื่อนมาส่งที่โต๊ะครู”
เธอเห็นขวัญถอนหายใจแรง จึงกัดปากแน่น ถามไปตามที่คิด
“เธอ....คิดว่าเราตั้งใจมาเจอวินใช่ปะ”
ขวัญชะงักสบตาเธอทันทีตามด้วยส่ายหัวนิดๆก่อนจะกุมไหล่เธอไว้ เอียงคอมองคนที่คงน้อยใจน่าดูหล่ะ
“เปล่า แต่เราคิดว่าวินมันตั้งใจมาเจอเธอ”
“แล้วมันต่างกันยังไง สรุปคือเธอก็ไม่เชื่อใจเราอยู่ดีปะ”
“ไปรท์เราไม่ได้หมายความแบบนั้น”
บีบไหล่สไปรท์นิดๆเพื่อว่าจะทำงอนสะบัดออก ส่งสายตาจริงจังไปก่อนจะพูดต่อ
“เราเชื่อใจเธอ แต่เราไม่ไว้ใจมัน”
สไปรท์กัดปากแน่นเมื่อคำพูดนี่มันราวกลับดึงคำพูดในอดีตของคนเก่าเข้าโยนกระแทกใส่หน้า
เค้นเสียงแผ่ว
“เธอพูดเหมือนตอนที่...”
ย่นคิ้วแน่นเหมือนกดอารมณ์น้อยใจที่กระหน่ำตีใส่ให้กลับเข้าไปภายใน
“ไผ่กำลังจะบอกเลิกเราเลยหว่ะ”
ของขวัญนิ่งไปด้วยโดนคำพูดของสไปรท์สตั้น เริ่มมึนเมื่อคนตรงหน้าก้มหน้าลงเหมือนกลัวเรื่องแย่ๆในอดีตมันเกิดขึ้นอีก
ละมือข้างหนึ่งจากไหล่บางเข้ากุมแก้มอุ่นเพื่อจะเชยให้เรียวหน้าสวยเงยขึ้นสบกับดวงตาของเธอ
“นี่ ฟังนะ ไผ่ก็คือไผ่ แต่นี่เรา คนละคนกัน
แค่คำพูดเหมือนไม่ได้แปลว่าเราต้องทำแบบเค้าซะหน่อย”
เห็นสไปรท์ไม่หลบตาเหมือนเก่าราวกับเปิดใจฟังมันทำให้เธอวาดยิ้มอ่อนๆไปให้
เกลี่ยนิ้วหัวแม่โป้งลูบผิวเนียนนุ่มแค่แผ่วราวกับหลงใหลมันนักหนา เปล่งคำ ที่เธอต้องการสื่อให้เข้าใจตรงกัน
“เราเชื่อใจเธอแต่เราไม่ไว้ใจวิน เพราะเรากลัวมันจะทำร้ายเธอ
ที่เราพูดแบบนั้นไปมันหมายความว่า...
เราเป็นห่วงเธอนะไปรท์”
สไปรท์ก้มหน้างุดๆเลยหล่ะ ไม่รู้ว่าเข้าใจหรืออะไรถึงถามย้ำ”เข้าใจรึเปล่า”
ที่ได้เสียงงึมงำไม่ได้ยินให้ถามอีกรอบที่เจ้าตัวตะหวัดสายตาใส่พูดเสียงแผ่วในลำคอ
“เข้าใจแล้วน่า เลิกถามซักที”
ชอบจัง เวลาสไปรท์เขินกันแบบนี้ ขวัญเอียงคอมองคนน่ารัก
อา...ไม่รู้ทำไมยิ่งอยู่ด้วยกันกลับรู้สึกว่าสไปรท์ทำตัวน่ารักขึ้นทุกครั้งที่เห็นหน้า
ขวัญมองเรียวหน้าสวยอย่างเคลิบเคลิ้มและยิ่งรู้สึกหายใจสะดุดขึ้นมาเมื่อปากได้รูปเผยอออก
“ ไอ้วินมันปากหมามากอะ รู้ปะมันบอกว่าจะแนะนำท่าอู้อ้าที่เธอชอบ
โห่ย! ของแบบนี้ไม่มีใครรู้ดีกว่าเราแล้วปะ!“
อู้อ้า? อะไรของไปรท์เนี่ย ยัยลามกเอ้ย
ขวัญหลุดหัวเราะใส่คำพูดที่สไปรท์พ่นมาไม่ขาดแล้วนางก็เปิดปากขึ้นอีก
“เออว่าแต่...เธอรู้ได้ไงอะว่าเราอยู่นี่”
“ก็ไปหาเธอที่ห้อง ไมค์กี้บอกว่าเธอมาโรงยิม”
เหมือนสไปรท์จะพูดอะไรอีกแต่กลับไม่ได้เปล่งเสียงเพราะนิ้วเรียวของเธอทาบทับ
เกลี่ยริมฝีปากนุ่มนิ่มราวกับพยายามลบสัมผัสของคนฉวยโอกาส นางครางงือ....เรียกความสนใจจากเธอที่ได้ผลตามเคย
“แล้วถ้าวินเอาเรื่องของเราไปบอกคนอื่นจะทำไงดีอะ”
ทำไง? ขวัญวาดยิ้มเอ็นดูสีหน้ากังวลใจของสไปรท์เหลือเกิน
“ไม่เห็นต้องทำยังไง ”
“อ่าว แล้ว..”
อื้ม
กดนิ้วใส่ริมฝีปากนุ่มนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยวขัดการถามซะสไปรท์ทำหน้ามุ่ย เลยกระซิบหยอกไป
”ถามเยอะจัง เป็นคนขี้สงสัยตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
ขวัญหลุบตามองสาวที่ยังจะดึงดันขยับปากถาม อย่าทำหน้างอแงแบบนี้ซี่ นี่ไม่รู้จริงๆรึไงว่าตัวเองน่ารักแค่ไหน
จะ...ไม่ทนแล้วนะ
“เราแค่กลัวเธอลำบากใจหรอก ทำไม เลิกแคร์สื่อแล้วเง๊ะ”
มีเลิกคิ้วใส่ซะหน้าผากย่นเธอก็ยิ้มกว้าง อืม..ครางในลำคอเป็นคำตอบแถมผยักหน้าไปให้สไปรท์ดีใจเล่น
ยอมอยู่นิ่งปล่อยให้เธอลูบปากบางๆอยู่แบบนั้น
“อือ....แล้วขวัญ เชื่อที่เราพูดจริงๆรึเปล่า”
สายตามองริมฝีปากที่มันดูยั่วยวนขึ้นมาอย่างล่องลอย สไปรท์ที่ขี้ระแวงราวกลับกลัวเสียเธอไปแบบนี้นี่น่า..’รัก’ จริงๆ
เปล่งคำพูดตามที่ก้อนเนื้อในอกมันสั่ง
“เราจะ...ไม่เชื่อคำพูดของคนที่เรา รัก ได้ยังไง”
ตามด้วยย้ำคำทับใช้ริมฝีปากเบียดรสจูบลบสัมผัสของคนอื่นด้วยริมฝีปากตน อืม... ชอบนะเวลาสไปรท์หายใจแรงรดใส่หน้าเธอแบบนี้ ซึมซับความหวานเพิ่มความชุ่มชื่นให้หัวใจเพียงนิดก่อนจะผละใบหน้าออกให้เห็นดวงหน้าแดงก่ำของสไปรท์จึงลูบเกลี่ยผิวแก้มร้อนแผ่วเบา ถนุถนอมราวกับเป็นอวัยวะของเธอเอง
“เราเป็นของเธอนะขวัญ”
ทำตัวน่ารักอีกแล้ว
“อือ รู้แล้วหน่ะ”
ทางเดินระหว่างตึกเรียนมันมีคนอยู่นิดหน่อยแต่นั่นก็ช่างมัน
‘คนอื่น’หน่ะ เธอไม่แคร์หรอก
TBC.
ก็ ใกล้จบแล้วนะคะ ยิ่งแต่งแล้วยิ่งผูกพันกับเรื่องนี้มากเลยอะไม่รู้ทำไมฮ่าๆ เอาเป็นว่าแล้วเจอกันโอกาสต่อไปค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะคะ ^^
ปล. ลิงค์เอนซีของพาร์ท13เราแก้ใหม่แล้วนะคะ น่าจะโหลดได้ไม่ติดขัดอะไร
ความคิดเห็น