ติ่งน้อยในต่างแดน

ลำดับตอนที่ #1 : วันแรกของติ่งน้อย ณ ต่างแดน

17 พ.ค.56 

เช้าวันแรกที่โซล วันนี้ บ่ายมีงานคอนเสริต์ที่ย่านกังนัม เป็นมินิคอนเสริต์ 2PM IS BACK with Genie ครั้งแรกหลังจากคัมแบคอัลบั้มที่ 3 ติ่งน้อยเดินทางจากกรุงเทพถึงโซลประมาณ 6โมงเช้า เดินทางไปที่พักด้วยซับเวย์ใช้เวลาประมาณ ชั่วโมงกว่า น้องสาวที่ไปรอที่โซลก่อนแล้วโทรมาบอกว่าให้รีบไปที่จัดคอน เพราะเค้ามีการรันคิวกันตั้งแต่เมื่อคืน #ห๊ะเมื่อคืน นู๋ยังอยู่บนเครื่องอยู่เลย ด้วยความที่กระเป๋าหนักมาก เพราะแบกมะม่วงอบจากไทยไปให้อิลูก(ชานซอง)เกือบ30ถุงได้รวมกับกล้วยอบน้ำผึ้งด้วย เลยบอกน้องไปว่าให้ไปรันคิวก่อนเลย เดี๋ยวเอากระเป๋าไปเก็บที่พักแล้วจะตามไป ถึงที่พักอาบน้ำอาบท่าแล้วพี่ที่มาด้วยกันกับน้องอีกคนก็พาไปกินข้าวก่อนจะไปงานคอน  ถึงสถานที่จัดคอนประมาณ บ่าย 3 ก็รีบเดินไปรันคิว พระเจ้าได้คิวที่ 356 โอ้ จะได้อยู่ส่วนไหนของเวทีกันหน่อ แล้วทีมแม่เกาที่รันคิวก็แจ้งว่าให้มาเจอกันอีกที 5 โมงเย็น เอาไงหล่ะทีนี้ หันซ้ายหันขวาแดดก็ร้อนมาก เดินไปรอบๆงาน เลยแวะไปนั่งที่ร้านดังกิ้นโดนัทข้างๆสถานที่จัดงาน หลับๆตื่นๆด้วยความที่ไม่ได้นอนมาตั้งแต่เมื่อคืน พอใกล้ 5 โมงเย็น ก็เลยเดินไปที่สถานที่รันคิวข้างหลังเวที แม่เกาก็เริ่มเรียกคิวไปเรื่อยๆต่อแถวกันไปเรื่อยๆ ฟังออกมั่งไม่ออกมั่ง อาศัยแอบอ่านคิวคนข้างหน้าเอา 555 แต่ที่น่าสงสารสุดๆก็คือคนที่มาแต่เช้า กางเก้าอี้แล้วนั่งรอข้างๆเวที การ์ดไล่ไม่ได้นั่ง ต้องมารันคิวใหม่ทั้งหมดทุกคน#จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดีก็ไม่รู้

พอเวลาประมาณ 6โมงกว่าๆทีมงานก็ค่อยๆพาเข้ามาในสถานที่จัดงาน ไม่รู้ด้วยที่แถวยาววนไปวนมาหรือพี่การ์ดงง ตัดแถวที่อยู่ด้านหลังของติ่งน้อยคนนี้ ไปต่อแถวหน้าอีกประมาณเกือบ 20 คนเลย เอาแล้วงัยซวยแล้ว เราก็เลยโว้ยวายว่ามันไม่ใช่นะ ต้องเป็นแถวเราแถวต่อไป อิการ์ดมันก็ไม่สนใจ หรือมันฟังภาษาอังกฤษแบบงูๆปลาๆของเค้าไม่ออกก็ไม่รู้ ซักพักมีคนเกาอีกกลุ่มนึงเรียกการ์ดมาคุยแล้วโว้ยวายว่านั่นไม่ใช่แถวต่อไปนะ ต้องเป็นแถวเราก่อน(เออตอนตรูโวยวายมัยไม่ช่วยพูดตั้งแต่ตอนนั่นว่ะ 555) โอเคคุยกันเข้าใจการ์ดตัดแถวเราให้เข้าสู่ขบวนที่จะเดินเข้างาน แต่อีพี่การ์ดเข้าใจผิดหรือใจดีไม่รู้ ตัดแถวเราลัดคิวเพื่อนไปอยู่แถวแรกๆที่จะได้เข้า เอาแล้วงัยในความซวยยังมีโชคดีอยู่เล็กๆ 555 เข้าไปก็จับจองที่นั่งตรงกลางเวทีเลยฮ๊ะ กะว่าเห็นชัดๆแน่ๆ ประมาณทุ่มกว่าๆ ทีมงานเริ่มกางแบนเนอร์ แล้วก็ฉายเอ็มวีบนตึกข้างๆสถานที่จัดคอน พอใกล้เวลา2ทุ่มทุกคนที่นั่งๆอยู่ก็ลุกฮือยืนกันหมด เอาแล้วงัยเราตัวเตี้ยซะด้วย แม่เกาแม่ยุ่นพกเก้าอี้พับมาเพียบ มองไม่เห็นอะไรเลย แต่ก็ยังดี ยืนแบบห่างๆคงเห็นบ้างหล่ะ เตรียมพร๊อบทั้งป้ายไฟ ทั้งผ้าเชียร์ด้วยความกล้วน้องชานไม่เห็น555 พอคอนใกล้เริ่มทุกคนกลูเข้าหน้าเวทีเบียดเสียดกันไปกันมายิ่งกว่าปลากระป๋องอีก ความฝันทุกๆอย่างสลายไปกับตา มองไม่เห็นน้องแถมยังต้องมาโดนเบียดไปเบียดมา เป็นเหมือนคลื่นเลย ไร้มารยาทมากๆ น้ำตาจิไหล คือมองไม่เห็นน้องจริงๆค่ะ แค่ประคองตัวเองให้ยืนอยู่ได้นี่เก่งมากแล้ว เราเลยหันไปบอกพี่ที่มาด้วยกันว่าช่วยด้วยเก้าอี้ที่แม่เกากะแม่ยุ่นเอามายืนกันมันแตก แล้วคนเยียดไปเบียดมามันบาดขา เพราะรู้สึกเจ็บๆแล้วก็แสบๆเหมือนมีแผลเเละเลือดออก เลยตัดสินใจบอกพี่สาวว่าไม่เอาและ ไม่ดูและ จะออกไปข้างนอกและ แต่ด้วยความที่คนเยอะมากเบียดมา หมุนไปทางไหนก็ไม่มีช่องให้ยืนและเดินออกเลย สุดท้ายต้องทนยืนอยู่ในฝูงคนที่เบียดกันไปเบียดกันมาต่อไป 

หนุ่มๆร้องแบบว่าหลายเพลงมาก แต่ไม่ได้เห็นเลยเห็นแค่น้องชานกับจุนโฮเพราะยืนอยู่ฝั่งที่เรายืนพอดี กว่าคอนจะเสร็จก็3ทุ่มกว่าๆ ชั่วโมงครึ่งที่ต้องทนเล่นคลื่นเวฟอยู่ในคอกคอนเสริ์ต พอคอนจบ ตอนออกก็เบียดกันออกอีก พระเจ้าวันแรกที่โซลก็เกือบเอาชีวิตติ่งอันน้อยนิดไม่รอดแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่คิดไว้มลายหายไปในพริบตา อยากเก็บกระเป๋ากลับบ้านให้มันรู้แล้วรู้รอดไป เหนื่อย นอยย์ ทุกอย่าง แรงจะเดินไปขึ้นซับเวย์กลับที่พักยังไม่มีเลย กลับห้องพัก อาบน้ำรู้สึกแสบที่ขา เลยก้มลงดู พระเจ้า ได้แผลมาทั้ง2ข้างเลยจร้า งืมๆๆๆ จบวันแรกอย่างสงบ สงบทุกอย่าง T.T"