คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : WRTE 3
SONGMINHO
X JINWOO
WRITE
3
ปั!!
เสียเปิประูเ้ามาทำให้ผมผละออาัวมินโฮ
ในหัวผมยัิประโยที่มินโฮพูเมื่อี้อยู่ ‘่อนทีุ่ะ่าผม ผม็่าุ่อนเหมือนัน’ ั้นเหรอ ผมไ้ยินไม่ผิใ่ไหม ?
“พวนายสอนทำอะไรัน ?” เสียฮเยริพูึ้นมาทำให้ผมเรียสิัวเอลับมาไ้
ผมมอหน้าฮเยริที่เธอทำหน้าเหมือนะเ้ามา่าผมให้ไ้เพราะผมไปยุ่ับผู้ายอเธอแ่มัน็่วยไม่ไ้นิเนอะ
ผู้ายอเามายุ่ับผมเอ
ผมยัไม่ทันะไ้รู้เลยว่ามินโฮรู้ัินฮวานไ้ไเธอ็ลับเ้ามา่อน
ัว้าทุอย่า ผมวัหาามอเธอเพราะเริ่มรำาเธอเ็มที
“ไม่พูอะไรันหน่อยเหรอ”
เฮ้อออออออออ
ผมถอนหายใออมายาว
ๆ เพื่อให้เธอรู้ว่าผมรำาเธอมาแ่ไหน ถ้าให้ผมิผมิว่าเธออยาบผมมาเลยละอนนี้แ่เธอ้อหายาร์นาเออนอยู่่อหน้ามินโฮไ
“ันะลับแล้ว”
ผมพูโบ็เินออมาเลยไปไ้หันไปมอมินโฮมีมีสีหน้ายัไ ผมเินออมาหน้าร้าน็เห็นินฮวานยืนอยู่
ผมยิ้มให้น้อผมเล็ ๆ ินฮวานยิ้มอบแ่เหมือนะพยายามยิ้มมาว่า
มีอะไรหรือเปล่าเนี่ย ?
“ินฮวานเป็นอะไรหรือเปล่า” ผมถาม
“เปล่าฮะ
?” ผมพยัหน้า
“ลับบ้านัน”
ินฮวานพยัหน้าแล้วเินามผมมา ผมอยาะถามินฮวานว่ารู้ัับมินโฮไ้ยัไแ่พอมาลอิอีที
มินโฮเป็นถึลูเ้าอห้าใรไม่รู้ั็บ้าแล้ว
มัน็มีแ่ผมเท่านั้นที่ไม่รู้ัสอนพี่น้อนั้น
“พี่เป็นหรือเปล่า”
“เปล่าหรอ
พี่ิอะไรไปเรื่อยอะ” ผมอบ ผมเินเ้ามาในบ้านพร้อม ๆ ินฮวาน ินฮวาน็ูเียบ
ๆ ไปเลย หรือว่าเป็นเพราะผมหรือเปล่าเนี่ยที่ทำให้ินฮวานเป็นแบบนี้ “ินฮวาน...”
ผมเรียินฮวาน่อนะเินึ้นไปบนบ้าน
“ะรับ...”
ผมหรี่ามอินฮวานอย่าับผิ “ผมเห็นพี่ับพี่มินโฮเอ่อ...”
“...”
“พี่มินโฮเาอุ้มพี่อ่า”
เรื่อนี้เอเหรอ
“ไม่มีอะไรหรอ ไม่้อิมาพี่แ่ทะเลาะันนิหน่อยไปนอนเถอะ”
ผมบอินฮวาน ินฮวานพยัหน้าแล้วยิ้มให้ผม ินฮวานเินึ้นไปบนห้อแล้ว
ผม็ล้มัวลบนโฟาในห้อนั่เล่นทันที ในหัวผมมันีันไปหมทั้ประโยที่มินโฮพูและอีหลาย
ๆ เรื่อ ่อไปนี้ผม้อเลี่ยที่เอเาแล้วละ เพราะยิ่ผมทำแบบนี้มัน็ยิ่ทำให้ัวเออันรายเปล่า
ๆ
“พี่ินอูทำไมไม่ไปนอนบนห้ออ่า”
เสียินฮวานพูึ้นมาทำให้ผมื่นาารนอนหลับ ลุึ้นมานั่บนโฟา
ผมหลับ้าล่าเหรอเนี่ย
“เผลอหลับ..”
ผมมอินฮวานที่แุ่นัศึษาเรียมไปเรียน “ะไปเรียนแล้วไ” ผมถาม
“อือ
พี่ไม่้อไปส่หรอนอนเถอะ ผมไปและสวัสีรับ” ินฮวานพูบ็รีบเินออาบ้านไป
ผมมอามออไปนอบ้าน ็เห็นรถออยู่บ้านเพื่อนินฮวานมารับแน่ ๆ ปิผมไปส่ินฮวานไ
ผมลุึ้นไปอาบน้ำแ่ัวเพื่อเรียมัวไป้านอ ่วนี้ผมหยุเียนหนัสือ่อน
เพราะผมมีเรื่อ้อัาร่อน้าเยอะมา เรื่อพ่อแม่ผมนั่นและรับ พ่อแม่ผมเสียั้แ่ผมึ้นมหาลัยปีหนึ่่วนั้นผมรู้สึไปหม
ไม่รู้ะทำยัไี แ่สุท้ายผม็ั้หลันไ้ถึแม้ว่ามันะใ้เวลานานไปหน่อย็าม
พ่อผมเป็นนมีื่อเสียในวารหนัสือมา ๆ เลยรับ นามปาาอท่านัมา ๆ
พ่อผมนี่แหละรับเป็นนที่ทำให้ผมอยาเป็นเหมือนพ่อัวเอ
พ่อผมเยัมานะุุหนึ่แ่สุท้ายสิ่นั่นมัน็หายไปพร้อม ๆ
ับีวิอพ่อผม
วันนี้ผมว่าะไม่เอารถผมไป
ผมว่ามันะสะวว่าถ้าผมใ้ารวิธีารไป้วยารนั่รถไฟฟ้า
ผมออมาไ้สัพั็เหมือนมีนเินามหลัผมอยู่
แ่พอหันไปมอลับไม่เอใรเลย ผมว่าผมไม่ไ้ิหนี้ใรนะ
พอเริ่มเินอีรอบผม็ไ้ยินเสียนเินามมา พอผมหยุเินเสียนั่น็หายไป
อย่าให้รู้นะว่าเป็นใร ถามว่าอนนี้ผมลัวไหม ยอมรับรับว่าลัวมา
“ผมอโทษนะรับ
โนสั่มา”
ฟึ่บ!!
“เห้ยย!! ใรวะ ???”
พอสิ้นเสียอโทษเสร็
ผมโนถุสีำลุมหัว ผมไม่รู้เลยว่ามันเิอะไรึ้น “เห้ยย!! ปล่อยิวะ” ผมิ้นอย่าแรเพื่อให้นพวนั้นเอาถุออาหัวผม และแน่นอนพวนั้นแ็แรมา
ฟึ่บ!!
พวที่ับผมวาผมล
อเาว่าเป็นรถ ผมึสิ่ที่ลุมหัวผมอออย่าโมโห พอเห็นนที่อยู่บนรถ ผม็ทำไ้แ่มวิ้ว
เพราะผมไม่ิว่านที่ทำอะไรแบบนี้ไ้
“สวัสีรับพี่ินอู”
ผมปาผ้าที่ใ้ลุมหัวใส่อีนทันที
ให้ายเถอะโลนี้มันัะบ้าไปให่แล้ว
“ผมไม่ิเลยว่าุะเป็นนแบบนี้”
ผมมอ “ยุนฮยอ” เออยุนฮยอผมไม่ิว่าะบ้าทั้พี่ทั้น้อนานี้
“อโทษรับที่ใ้วิธีรุนแร
ือถ้าบอพี่แบบปิพี่็ไม่มา”
ผมยัไม่ไ้พูอะไร่อยุนฮยอ็ออรถทันที
แผนวันนี้ที่ผมวาไว้็พัหมเพราะเานเียว ผมไม่รู้เหมือนันว่าเาะพาผมไปไหน
ผมไ้แ่นั่เียบ ๆ อผม่อไปเรื่อย ๆ
ยุนฮยอเลี้ยวรถเ้าไปในบ้าน ? ผมไม่รู้ว่ามันะเรียว่าบ้านไ้ไหมนะ
เพราะมันให่เิน แ่เี๋ยว่อนเาพาผมมาทำไม แล้วนี้บ้านใร
ผมหันไปมอยุนฮยอที่เอาแ่ยิ้มอยู่ไ้
“นี่พาผมมาที่ไหนเนี่ย
?”
“บ้านผม”
“ห๊ะ
?”
ผมหันไปมอนที่ับรถอย่ารวเร็ว บ้านยุนฮยอันนี้นี้็บ้านมินโฮ้วยสิไม่นะ
ม่ายยยย ผมยัไม่อยาเอมินโฮอนนี้ แล้วพาผมมาบ้านเาทำไมัน
“เ้า้าในัน”
ผมส่ายหัว ทำไม้อพาผมมา้วยเนี่ยผมไม่เ้าใริ ๆ บ้าทั้พี่ทั้น้อ
นิสัยเหมือนันไม่มีผิอย่าับอนโทรลีอนโทรลวี “ไปเถอะรับ”
หมับ!!
“เห้ยย!! อย่าระาเ็บ”
เนื่อาผมไม่ยอมลารถยุนฮยอ็ระาผมลารถทันที ผมเินามเาเ้าบ้านและนที่เินับมือผมอยู่็ูเอาแ่ยิ้มนผมอยาะแล้เป็นลมสะเี๋ยวนี้ พอเ้ามาในบ้านผม็พบว่ามันูหรูไปสะทุอย่า
บ่บอไ้ถึวามรวยเลยละรับ “พามาทำไม”
ผมถามเสียเรียบ
“ือี้นะพี่ือแม่ผม...”
“ยุนฮยอมาแล้วเหรอลู
พามาแล้วใ่ไหม” ผู้หิวัยลานถึะูมีอายุแ่มอยัไผม็ว่ายัสวยอยู่เินเ้ามาหายุนฮยอ
แ่พอมอเ้าไปอี ผม็เห็นมินโฮำลัเินมาเหมือนัน ผมสะุ้้วยวามใเล็น้อย
มินโฮมวิ้วอย่า ๆ “นี้เหรอ” แม่ยุนฮยอี้มาทาผม ผมมวิ้ว มันืออะไรัน
“รับ
?”
“อืมน่ารัั
หน้าาเหมือนผู้หิเลย แม่ว่าละว่าทำไมยุนฮยอมันถึอบ”
“อะไรนะ
!!!!” ราวนี้ลับเป็นมินโฮพูึ้นมาเสียั
อนนี้ผมไปหมเรื่อบ้าอะไรเนี่ย อบ อบอะไรอบผมเนี่ยนะบ้าไปแล้วแน่ ๆ “แม่เ้าใผิแล้วมั่รับ”
“เ้าใถูแล้ว
นนี้ใ่ไหมละที่แพาไปห้าเมื่อวานแล้วอุ้มเาเ้าไปในห้อลอุนเือบูบันในนั้น”
“ไม่ใ่นะรับ”
ผมรีบอบ “แล้วรู้ไ้ไรับ” ผมถามอีรอบ
“นั่นห้าแม่นะลู”
แม่มินโฮยิ้มให้ผม ผมยิ้มอบแล้วพยัหน้า้า ๆ
“เป็นแฟนมินโฮใ่ไหม ?” แม่มินโฮยิำถามส่มาที่ผมทันที ผมไ้แ่ทำหน้า ๆ แฟน ? แฟนบ้าอะไร เรื่อนี้มันัะบ้าันไปให่แล้ว
“รับแฟนผมเอ
ทีหลัให้ผมไปรับนะไม่้อให้ยุนฮยอไปรับ” มินโฮเินเ้ามาอเอวผม
เท่านั้นไปพอยัหอมแ้มผมอี
“OoO เอ่อือผม...”
“วันนี้ไม่มีอะไรหรอแม่แ่เอนะ
ีว่าฮเยริอะไรนั่นเยอะเลย” แม่มินโฮพูบแล้วมออีรอบ “มาหาแม่บ่อย ๆ ละ
น่ารัริ ๆ ไม่อยาะเื่อว่ามินโฮะหาแฟนไ้นานี้” แม่มินโฮพูโบแล้วเินออไปเลยทิ้ให้ผมยืนอยู่ับสอพี่น้อ
ผมผลัมินโฮให้ออให้ไปห่า ๆ ผมทันที
“พี่ไปส่แฟนพี่เอแล้วันนะรับ
ผมมีธุระ”
“นี่!!!”
ผมะโนเรียให้ยุนฮยอลับมาแ่อีน็ไม่ยอมลับมา
“เี๋ยวไปส่อึ้นเปลี่ยนุ่อน”
ผมไม่รู้้อทำยัไเลยทำไ้แ่พยัหน้าอบไป ผมมอมินโฮที่เินไปเปลี่ยนุ
ผมมอูรอบ ๆ บ้านเา สุท้ายแ่มอมันไม่พอ ผมเลยเินูรอบ ๆ
นผมเอห้อสมุอบ้าน
ผมเินเ้าไปูเพราะผมำไ้ว่ายุนฮยอเยบอว่าอบอ่านหนัสืออผม พอเินเ้าไปผม็้อะัทันทีเพราะมอไปที่หนัสือั้นแรทั้ั้นมัน็มีแ่อผมทั้นั้น ผมหยุอยู่ที่ั้นหนัสือพวนั้นพอมอ ๆ ู็มีแ่อผมริ
ๆ ผมไม่อยาะเื่อเลยริ ๆ
หมับ!!
ผมหันไปมอนที่สะิผมา้าหลั
็เห็นว่าเป็นมินโฮผมเลยแปลในินึ มินโฮเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็แล้ว ผมเลยเินนำออมา่อน
แ่ผม็้อหยุเินเพราะประโยที่มินโฮพูออมา
“เื่อไหม
? ว่าหนัสือพวนี้เป็นอผม”
ผมหันลับมามออย่า ๆ “ไม่ใ่อยุนฮยอ”
“ถ้าผมอบว่าไม่เื่อละ”
“ผมอบหนัสือหนัสือทุเล่มทีุ่เียนนั่นแหละ”
เารู้เหรอว่านั่นผมเียน ผมพยัหน้า “ุอาะไม่รู้ ผมอบแม้ระทัุ้อนนี้และหนัสือพวนั้น”
“...”
ผมเียบเพื่อฟัเา
“แ่มัน็ทำให้ผมแปลใอีอย่า”
“อะไร?”
“ผมไม่ิว่านเียนหนัสือพวนี้เป็นุ
มันูแ่าันไปหน่อย” แ่าั้นเหรอ
ผมว่าเาิว่านเียนหนัสือพวนี้อาะเป็นพวผู้หิแบบฮเยริ็ไ้ “แ่ผม็ีใที่มันเป็นุ”
“อันที่ริุไม่ำเป็น้อหา็ไ้ว่าใรเป็นนเียนหนัสือพวนี้
ผมรู้สึแปลทีุ่พยายามามหาผม ผมอใหุ้อบผลานผม่อไปนะรับ อบุ”
ผมมอมินโฮที่ทำสีหน้าเรียบ ๆ ที่ผมพูแบบนั้น็ีแล้วละ ผม็เพิ่รู้เหมือนันว่ามินโฮอบอ่านหนัสือแบบนี้
มินโฮเป็นนที่ทำให้ผมแปลใลอเวลา หลาย ๆ เรื่อเลยละ ผมมอเลยไหล่มินโฮไป็เห็นเหมือนรูปใรสันที่ผมุ้นเยเป็นอย่าี
ว่าแ่มันมาอยู่ที่นี่ไ้ไ
ผมหวัว่ามินโฮไม่ไ้รู้ัินฮวานเป็นารส่วนัวใ่ไหม
“ผมอบุผ่านัวหนัสือพวนั้นเลยนะ”
“ุแลูอบน่ายั”
ผมหันลับมาถาม
“เปล่า”
ผมพยัหน้า รูปินฮวานมาอยู่ที่นี่ไ้ไัน
ผมไม่ไ้พูอะไรอีมินโฮเลยเินนำผมออมา ในหัวผม็ิอะไรไปเรื่อยเลย
ทำไมินฮวานไม่เยบออะไรผมเลย นั่นือสิ่ที่ผมสสัย ีวิผมเริ่มแบอะไรไว้มาเินไปแล้วนะ
ผมไม่เยัารปัหาพวนั้นไ้เลยสัรั้
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
มินโฮพูึ้นมา
“เปล่า”
้วยรั
อมเมน์้วยน่ะ
(ละสิ ั้น็เหมือนัน ฮ่าาๆๆ เอันอนหน้า
ล้าเพราะลืมโน้บุ๊ไว้ลาระบั่ะ เพิ่ไปเอามา ฮิฮิ)
ความคิดเห็น