คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : WRITE 2
SONGMINHO
X JINWOO
WRITE
2
เรื่อวันนี้ทำให้ผมรู้ว่าผู้ายที่ื่อ ‘มินโฮ’ น่าลัวมาริ ๆ ทั้ท่าทาารพูหลาย ๆ อย่ารวมัน มีอย่าที่ไหนันที่มายุ่ับผมทั้ที่บับฮเยริแท้
และั้แ่ผมพูออไปว่าะ่าฮเยริเาูเหมือนสสัยอะไรผมหนัหนา็ไม่รู้
ุิว่าผมะ่าเธอริ ๆ ั้นเหรอบ้าแล้ว
นั่นมันโหร้ายไปนะถึแม้ว่าฮเยริเธอะน่า่ามาแ่ไหน็าม
และที่ที่ผม้อไปอีที่อนนี้็ือสำนัพิมพ์ผม้อเ้าไปเอาอผมไม่ลาออหรืออะไรหรอนะ
นทั้สำนัพิมพ์็ให้วามสนใแ่ฮเยรินั่นเหละ
ผมไม่ไ้โเ่นอะไรเลยในสำนัพิมพ์ผมแ่ทำานที่ผมอยาทำเท่านั้น
ผมเินเ้ามาในบริษัท็เห็นนอื่น ๆ ยืนุยันอยู่ ผมไม่ไ้สนิทับนพวนั้น
ผมเินนิ่ ๆ เ้าไปไม่ยุ่ับนพวนั้น เพราะนพวนั้นร้ายว่าที่ทุน
ทั้หลอลว หหลั นสอหัว ำพวนี้แหละที่อธิบายนพวนี้ไ้
“ินอู”
่อนที่ผมะเินถึโ๊ะ พี่ผู้หิ็เรียผมไส้่อน
ผมหันลับมามอแล้วเลิิวเป็นารถาม “ือพี่มีอะไรอยาถามนายหน่อย” ผมพยัหน้า
“ไ้รับ”
“ไปุย้านอนะ”
ผมพยัหน้า ผมิว่าผมุยับพวเธอมันไม่ไ้ับัน่าย ๆ หรอ เธอพาผมมาุยที่ห้อน้ำหิ
ห้อน้ำหิแหละรับไ้ยินไม่ผิหรอ
นั่นไผมว่าแล้วเธอไม่ไ้อยาุยับผมนเียว นอื่น ๆ
อยาุย้วยเหมือนัน ถึไ้พาันเ้ามาหาผมอนนี้ าอนแรที่มีแ่ผมับเาสอนอนนี้มีห้าถึหไ้
แย่ะมัิว่าผมะทำอะไรเธอหรือไถึไม่ยอมให้เธอับผมุยันสอน
“รีบ
ๆ พูมาีว่า ผมรีบ” ผมพู พวผู้หิพวนี้เป็นเพื่อนับฮเยริทั้หม
ผมไล่มอหน้าพวเธอทีละน พวนี้เป็นไ้แ่นรับใ้ให้ฮเยริเท่านั้นแหละ
ฮเยริแ่แล้ทำี้วยเท่านั้น ผมยยิ้มให้แล้วพยัหน้า “มีอะไร”
ผมเสีย่ำแล้วมอพวเธอ้วยสายาที่ไม่เยใ้ับใรมา่อน
“นายรู้ัมินโฮไหม๊”
อินถามผม ผมส่ายหัวผมไม่รู้ัริ ๆ
เรื่อเมื่ออนลาวันที่ผมุยับมินโฮนี่ยัไม่ถือว่ารู้ัันหรอ
“ไม่รู้ั”
ผมอบเธออไป
“โห”
หนึ่ในนั้นพูึ้นมาอีรอบ ผมหันไปมอนที่พูแล้ววัหาาใส่เธอ
“มีนเห็นนายอยู่ับมินโฮ”
“ไร้สาระ”
ผมว่าฮเยรินี่้อพูอะไรให้พวนี้ฟัแน่นอนไม่ั้นพวนี้ไม่มาถามแบบนี้
“ที่แลลอรี่ภาพ
นายรู้หรือเปล่าว่ามินโฮเป็นใร”
“ไม่ใ่พ่อัน
ันไม่ำเป็น้อรู้ั” ผมยิ้มให้อีรอบ “เอาเวลาไปทำอย่าอื่นเถอะ”
“ปาี
สมวรแล้วที่ไม่ใรอบแ ฮเยริีับนายนานี้นายยัแแย่ผู้ายอเธออี”
ฮเยริเนี่ยนะีับผมพวเธอเ้าใผิแล้ว สมับเป็นหมารับใ้อฮเยริริ ๆ “นายทำฮเยริร้อไห้”
“แ่ร้อไห้ไม่ไ้าย”
ผมพู
“ปาีหนันะ”
เหมือนเธอะทนไม่ไหวเธอยมือึ้นมาทำท่าะบเ้าที่หน้าผม ผมยืนอยู่เย ๆ
ไม่ไ้อบโ้อะไรเธอ เพราะนพวนี้อบโ้ไป็เท่านั้น “อบแหน่อยเหอะ!!!”
เพี้ย!!
หน้าผมหันไปามแรที่ระทบลมาบนใบหน้า
ผมหันลับมามอพวเธอที่อนนี้เธอยิ้มเยาะเหมือนว่าัวเอไ้รับัยนะาผม
ผมยิ้มเหยีย ๆ ให้พวเธอ
“รู้ไหมทำไมันถึยอมให้พวเธอบัน่ายนานี้”
ผมถามพวเธอ บานทำหน้า ๆ ที่ผมถามออไปอย่านั้น ผมไม่ไ้ลัวพวเธอหรอ
“เพราะันะเอาืนหลัานี้ไ
“แะทำอะไร!!”
“ทำไมัน้อละ”
ผมยิ้มให้อีรอบ
หันหลัให้พวนั่นพอเปิประูออมา็เอฮเยริยืนอยู่หน้าห้อน้ำเธอทำเหมือนะยิ้มให้ผมแ่็ไม่ยิ้มออมา
ผมไม่ไ้สนใอะไร
ผลั่!!
ผมเินนไหล่เธอ
ไม่มีใริว่าผมล้าทำสินะ ผมหยิบอที่โ๊ะผมแล้วออมาาบริษัททันที
่อนที่ผมะเปิประูึ้นรถัวเอผม็หันไปเอมินโฮที่ำลัอรถ
มารับฮเยริสินะ มินโฮเปิระรถแล้วยิ้มให้ผม ผมไม่ไ้ยิ้มอบลับแ่ทำหน้านิ่
ๆ ลับไป
ผมเปิประูรถแล้วึ้นรถัวเอทันทีอนนี้ฮเยริะใล้รั่ายและละที่เห็นมินโฮยิ้มให้ผม
ผมลับรู้สึสะใที่เห็นเธอเือร้อนที่ะแย่อที่เป็นอเธอืน
แหม่ผมว่าะทำให้เธอไ้รับวามรู้สึที่โนแย่มันเป็นยัไ
ุ้บ
ุ้บ
เสียทุบระรถทำให้ผมหันไปมอ
มินโฮ ? อยู่ผม็นึอะไรบาอย่าไ้
ถ้าวันนี้ผมไปลับมินโฮแทนละ สนุน่าู ผมปลล็อรถแล้วปืนไปนั่อีฝั่นึแทน
มินโฮรู้แหละว่าผม้อารสื่ออะไร มินโฮยิ้มออมาแล้วเปิประูลมานั่ฝั่นับ
“ุยอมไปุยับผมและเหรอ
ถึทำแบบนี้” ผมยัไหล่
“ไม่ไ้ยอม”
ผมหันไปอบ “วันนีุ้อยาไปับผมไหมละ” ผมถามอีรอบ
“แน่นอน”
มินโฮอบออมาอย่ารวเร็ว
“แล้วรถุละ”
“ผมให้นมาเอาลับไปแล้ว”
ผมพยัหน้า มินโฮมั่นใมาสินะว่าผมะไปให้เาไป้วย
ป่านนี้ฮเยริะะอัเลือายไปหรือยันะ
“ผม้อไปรับน้อ่อน”
“ที่ไหน”
ผมบอมหาลัยที่ินฮวานเรียนอยู่ มินโฮ็ับผมออไปทันที
และสิ่ที่เิึ้นระหว่าเราสอนือ
เิวามเียบรอบลุมพวเรา่าน่าไม่ยอมพูอะไร ผมมอมินโฮผ่านระ
มินโฮ็ูเหมือนนิอะไรลอเวลา เาลัวโนผมหรอหรือไัน
และอีอย่าที่ผมไ้ยินมาลอ็ือเสียโทรศํพท์อมินโฮที่ัอยู่ลอ
มินโฮไม่ิที่ะรับแ่หยิบึ้นมาูและ็เ็บลระเป๋าามเิม และมินโฮไม่ัสายทิ้้วย
เาไม่รับ็ยัะโทรมาอี
“รับโทรศัพท์นายสะ
่อนที่ันะทนไม่ไหวโยนโทรศัพท์นายทิ้ไป”
“ล้า ?” มินโฮหันมาถามผม
และ็เป็นรอบที่ร้อยที่โทรศัพท์อเาัึ้นมา มันทำให้ผมอารม์เสียสุี
“ทำไมะไม่ล้า”
ผมพูบแล้วเอือมมือไปลไปลวโทรศัพท์อมินโฮออมาาระเป๋าาเอเา
มินโฮยยิ้มเล็น้อย ยิ้มบ้าอะไรันผมไม่ไ้ทำให้เาสัหน่อย
ในหัวเาิไ้แ่แบบนี้หรือไัน พอหยิบออมาาระเป๋าาเไ้แล้ว
เบอร์อฮเยริโว์อยู่ที่หน้าอโทรศัพท์
ฟิ้ว!!
ผมปาโทรศัพท์ออนอรถทันที
มินโฮไม่ไ้ไม่ไ้มีท่าทีอะไรที่ผมปาโทรศัพท์เาทิ้
“ผมไม่รับผิอบที่ปาโทรศัพท์ุทิ้นะ”
ผมพู
“บ้านผมรวยพอที่เลี้ยผู้หิทั้ประเทศไ้”
ว้าววว ผมยยิ้ม “ถึผมะเลี้ยผู้หิทั้ประเทศไ้ แ่ผม็อยาเลี้ยุนเียว”
“ไม่เป็นไรรับ ผมรวยพอที่ะเลี้ยัวเอไ้นายเหมือนัน” ำพูอผมทำให้มินโฮยยิ้มอีรั้
ในที่สุ็ถึหน้าะที่ินฮวานเรียนอยู่สัที และแน่นอนินฮวานยืนรอผมอยู่แล้ว
ินฮวานึ้นรถมาอย่า ๆ ไม่ยอมพูโอะไรเอาแ่ยิ้มให้
“พี่ินอูพาใรมา้วยเนี่ย”
ินฮวานถามผม
“ไม่้อรู้ัหรอรู้ัไป็เปลือสมอเปล่า” ผมอบน้อัวเอ
“โห่
ใร้ายอะ” ินฮวานยู่ปา “แ่เาเหมือนพี่มินโฮเลย” ผมหันไปมอินฮวานอย่ารวเร็ว
เพราะินฮวานพูออมามัน็ือื่ออนที่ำลัับรถอยู่ไ “เหมือนริ ๆ นะ”
ินฮวานพรึมพร่ำออมา “แล้วทำไมวันนี้พี่ถึมาลับเาละ” ินฮวานถามผมอีรอบ
“พี่มีธุระับเานะ”
ินฮวานพยัหน้า
“ผมไป้วยไม่ไ้ใ่ไหม”
“ไ้แน่นอน”
ผมยยิ้ม ินฮวานพยัหน้าแล้ว้มเล่นโทรศัพท์อัวเอ
“ทำไมุไม่บอื่อผมับน้อุละ”
มินโฮพูึ้นมาทำให้ินฮวานหันมามอหน้าผมอีรอบ
“ไม่ำเป็น”
ผมพูแ่นั้น มินโฮยิ้มออมาแล้วอยู่เา็ถอแว่นันแอเาออ ินฮวานที่อนแรแ่เย
ๆ อนนี้ถึลับทำาโ ใอะไรนานั้น แ่มินโฮเอนะ
“พี่มินโฮ”
ินฮวานพูออมา สอนนี้รู้ััน้วยเหรอ
“รู้ัันหรือไ”
“นิหน่อยฮะ”
ิว่าผมเื่อหรือไไอ้ที่บอรู้ันิหน่อย สายาที่มินโฮมิินฮวานนั้นอี แ่มันไม่เหมือนสายาที่ใ้มอผู้หิมันเหมือนสายาที่มอ้วยวามรัอะไรทำนอนั้น
ไม่ไ้มอ้วยวามไร่
“เหรอ”
ินฮวานพยัหน้า ผมมอมินโฮที่ไม่ยอมพูอะไรสัอย่าเอาแ่ยยิ้มอย่าเียวนผมรำา
รู้ัินฮวานไ้ยัไัน
ในที่สุพวเราสามน็ถึห้าันสัทีผมเินามมินโฮไม่ไ้เินไปพร้อมเาแ่อย่าใผมเินไป้า
ๆ ินฮวาน ผมไม่อยาเินไปู่ับมินโฮ ผมพอะเาไ้บาแล้วละมินโฮที่บ้านทำธุริอะไร
เพราะั้แ่้าวเ้ามาพนัานในร้าน็ทัทายสวัสีทุร้าน
บาร้านถึลับออมา้อนรับ
“พี่ินอูฮะ
?” ผมหันไปมอินฮวาน
“ผมอไปอยู่ร้านหนัสือับเพื่อนผมนะฮะ
ผมไม่อยาวน”
“อืม็ไ้”
ินฮวานเินเลี่ยไปอีทา ผมยัไม่ไ้หันลับมาสนในรหน้า
ยัไินฮวาน็ยัเ็สำหรับผมอยู่ีนั่นแหละ
“เินสิ”
เสียมินโฮัึ้นมา ผมเรียมที่ะ้าวามเาไป แ่มินโฮลับเอามือมาับที่แนผมไว้แล้วระาให้เินามไป
ผมพยายามะึมือแนผมออแ่มินโฮลับับแนผมไว้แน่นว่าเิม
พนัานที่ห้าเริ่มมอผมแปล ๆ หลัที่เาับแนผมไว้
ผมไม่อบสายาที่ทุนมอผมแบบนั้นเลย ผมไม่เหมือนผู้หิทุนที่มินโฮพามานะ สายาพวนั้นมันเหมือนสายาที่ผมไ้รับเมื่อสิบปี่อน
“เป็นอะไร?”
“เปล่า”
สายาูถูเหยียหยามพวนั้น ผมเลียสิ้นี
ผมสิผม้อมอนพวนั้น้วยสายาแบบนั้น
“ปล่อยมือ”
ผมพู
“อะไรนะ
?”
“บอว่าปล่อยมือไ”
ผมพูรอบนี้มันทำให้มินโฮยอมปล่อยมือผม่าย ๆ ผมมอนในห้าที่มอเราสอนแปล ๆ อาะไม่แปลสำหรับมินโฮแ่แปลสำหรับผม
เราสอนยืนมอันอยู่เหมือนะทะเลาะัน แ่็ยัไม่มีใรพูอะไรออมา
“ถ้าไม่อบนพวนั้น.....”
มินโฮหยุพูแล้วมอไปรอบ ๆ “็ไม่้อมอ” นที่ไ้รับสายาพวรนั้นเป็นผมไม่ใ่เา
เาะรู้สึอะไร
“มินโฮ”
“ฮเยริ”
ผมหันหลัลับไปมอ ฮเยริยืนอยู่้าหลัผม เธอยิ้มให้ผมเหมือนทุรั้ที่เอ แ่ผมไม่ไ้ยิ้มอบลับ
เธอหน้าเือนไปเล็น้อยแ่สุท้าย็ปั้นหน้าลับมายิ้มไ้เหมือนเิม
เธอามมาเอมินโฮไ้แสว่าสายสืบอเธอ้ออยู่แถวนี้แน่นอน อาะเป็นพนัานร้านไหนสัร้าน็ไ้ที่อยรายานลอว่ามินโฮพาใรมา
“ไม่ิเลยว่าะมาเอินอูที่นี่
แถมอยู่ับมินโฮอี่าหา” เธอเินไปเาะแนมินโฮแล้วยิ้มให้ “มาเอันไ้ไเนี่ย”
“บัเอิ/มา้วยัน”
เสียผมับมินโฮัึ้นมาพร้อมัน ผมยิ้มให้ฮเยริอีรอบ ทายสิว่าผมอบแบบไหนออไป
“ว่าไนะะ
?” เธอถามอีรอบ
“บัเอิแบบไม่บัเอิรับ”
ผมยิ้มเธอทำหน้า ๆ อีรอบ นผมแทบอยาะำออมา ฮเยริเป็นนโ่ะาย ใร ๆ
็ูออ มีแ่นโ่้วยันเท่านั้นแหละทีู่เธอไม่ออ “่ามันเถอะ”
“ไปิน้าว้วยันไหมินอู
ไหน ๆ ็เอันแล้ว”
“ไม่ละ..”
ผมหยุพู “เี๋ยวเผลอสาน้ำใส่หน้าเธอ” ผมพูบำลัะ้าวาหนีสอนนี้แ่ผมลับโนลาโนแรออีนให้เินามไป
มินโฮลาผมแรนผมรู้สึเ็บที่อมือไปหม ผมพยายามืนัวเอไปให้โนลาไป้วย
สุท้ายมินโฮ็หยุลาผมแล้วยืมมอผมเหมือนำลัิอะไรบาอย่าอยู่
พรึ่บ!!!
“เห้ยยย!! ปล่อยย!!”
“มินโฮ!!!” มินโฮยผมึ้นพลาบ่าแล้วพาผมเ้าไปในร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่
ฮเยริยัะโนเรียมินโฮอยู่อย่านั้น
“เห้ยย
ปล่อยย ทำไรวะเนี่ยยย!!” ผมออแริ้นเพื่อให้อีนปล่อยผมล
แู่หมือนเาะแ็แรมาถึไมู่เหนื่อยหรือหนัอะไร
มินโฮพาร้าผมเ้ามาพนัานให้ร้านทำหน้า ๆ แ่็ไม่มีนเ้ามา่วย
ใระเ้ามา่วยผมละนี่มันมินโฮลูเ้าอห้าเลยนะโว้ยยย
ปั!!
เสียปิประูห้อลอุัสนั่น
หลัานั้นมินโฮ็ปล่อยผมลไหล่เา ผมมออย่า ๆ พาเ้ามาทำไมวะ
“ุ
?? ทำอะไรเนี่ย??” ผมถามอย่าหัวเสีย
“ทำไมุ้อพูาแบบนั้นใส่ฮเยริ
เป็นเพื่อนันไม่ใ่เหรอ ?”
“ไร้สาระ”
ผมพูแล้วเอามือเาะที่ไหล่อมินโฮ “ไม่มีำว่าเพื่อนสำหรับนแบบนั้นหรอ”
รอบนี้มินโฮไม่ไ้แะ้อัวผม มีแ่ผมที่เอามือไปล้อออีนไว้
มินโฮระุยิ้มออมา “แสว่ารัันมาสินะ ผมพูแ่นิเียวถึลับเ้ามา่าผมนานี้”
ผมยิ้ม “รู้ัับินฮวานไ้ไ” ผมยิำถามไปที่มินโฮทันที
“ไม่มีำอบสำหรับำถามนี้”
“แ่อบมาผมยอมทุอย่า”
“ใถึนิ”
ผมพยัหน้า แล้วันัวมินโฮให้ิับพนัห้อลอุ หลัานั้นไม่นานมินโฮ็เปลี่ยนให้ันให้หลัผมิผนัแทน
“แ่....”
“อะไร?”.
“่อนที่ผมะยอมทุอย่าผมะยิุทิ้่อนีไหม?” ผมยิ้มแล้วมูลที่อออมินโฮเบา
ๆ
“่อนทีุ่ะ่าผม ผม็่าุ่อนเหมือนัน”
เอันอนหน้า ฝาอมเมน์เ้อ
รู้สึว่าเียนววนเว่อร์
TWITTER : XXIHYON
(มาเม้ามอยส์ไ้นะ)
ความคิดเห็น