คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
ผม้าวเินเ้ามาในานเลี้ยลออสำนัพิมพ์ที่ผมทำานอยู่
ผมไม่ไ้เินรีบร้อนอะไรมาเพราะผม็ไม่รู้ว่าะรีบไปทำไมในเมื่อผมไม่ใ่ ’ัวเอ’ อาน
ัวเออานที่แท้ริำลัยืนพูุยับนนอื่น
ๆ ในานอย่ามีวามสุ ผมยืนมอเธอยิ้ม มอเธอพูุย ยิ่มอ
ผม็้นพบว่าผู้หินนั้น่าน่า ‘สมเพ’ สิ้นี ผมเธอสั้นประบ่า
ร้อยยิ้มอเธอสะทุสายา
ุที่เธอใส่วันนี้ยิ่ทำให้เธอูีว่าิมอีเป็นร้อยเท่า เธอือนัเียนื่อัที่เปิัววรรรรมเล่มแรอเธอ็ทำให้เธอัเป็นพลุแ
นทั้ประเทศพร้อมใันอ่านหนัสืออเธอ ใร็ื่นมผลานอเธอ ยเว้นผมนหนึ่
ทุอย่ามันเือบะีแล้ว ถ้าเธอไม่ไปโมยผลานใรเามา และานนนี้ผม็ไ้เป็นแ่ัวอิาเธอเท่านั้น
ทำไมนะเหรอ ? เพราะเธอเป็นนาเอไปแล้วไ แ่ัวเอไม่ำเป็น้อเป็นนาเอเสมอไปใ่ไหมละ
? เพราะั้นผม็เป็นัวเอสินะ อ่า? ผมบ่นอะไรเนี่ย
ผมหยิบแ้วไวน์ึ้นมาระ
แล้ววาสายามอไปรอบ ๆ าน และแน่นอนผม็เอแ่นในสำนัพิมพ์นั่นแหละะมีนนออยู่แ่ไม่็น
และนที่เป็นนนอ็เป็นเ้าอานนั้นแหละเิมา
“ิมินอู”
ผมหันไปมอามเสียที่เรียผมมาา้าหลั ผมมอผู้ายที่เรียผม พอมอูแล้วผมไม่รู้ัแน่นอน
ผู้ายรหน้ายิ้มให้ผม “ไ้เอุสัที” ผมมวิ้วอย่า ๆ
“รับ
?”
“ผมยุนฮยอนะรับ”
ผมพยัหน้าแล้วยไวน์ึ้นื่มอีรอบ
พลามอหน้าไปทาอื่นเพราะผมไม่อยาุยับนรหน้าแล้วไ “ผมอบหนัสืออุทุเล่มเลยถึแม้ว่ามันะ....”
ผมหันมามอ แล้วพูแทรึ้นมาแทน
“ายไม่่อยออ
และไม่่อยมีนอ่านใ่ไหมรับ” ผมยิ้มให้เมื่อพูบ
“ือผม..”
ผมหรี่ามอ แล้วพูึ้นอีรอบหนึ่
“านเียน
มันมัะไร้่าเสมอถ้าไม่มีนอ่าน” ผมพูแล้วยิ้มให้ ผู้ายรหน้ายิ้มให้ผมเื่อน
ๆ ผมมอออหรอน่าว่านรหน้าเป็นนใี
“มันไม่ไร้่าหรอรับ
ผมยัเป็นนหนึ่ที่อบหนัสือุ”
“อ่า...อย่าน้อยผม็ีใที่มีนส่วนน้อยอย่าุอบมัน” เาพยัหน้าให้ผม “เพราะนส่วนให่มัะมอ้ามหนัสืออผม”
“ผมะิามผลานอุไปเรื่อย
ๆ นะรับ ุMERCURY”
“อบุรับ”
MERCURY นั่นแหละรับนามปปาาผม
นส่วนให่มอ้ามหนัสืออผมไปเลย หยิบึ้นมาูเปิ ๆๆๆ แ่เล่มที่หยิบไป่ายเินริ
ๆ ลับเป็นอฮเยริเ้าอานนี้แหละรับ
หรือนส่วนให่รู้ัเธอในนามปาา Saturn ผมหันไปมอเธออนนี้
เธอำลัมีวามสุับนที่ยืน้า ๆ เธอ ผมไม่รู้หรอว่าผู้ายนนั้นที่ยืน้า ๆ
ฮเยริเป็นใร แ่เป็นบรราผู้ายอเธอนั่นแหละ
ผม้มูนาฬิา้อมือ็พบว่าอนนี้ใล้ะเที่ยืนแล้ว
มันถึเวลาที่ผมวระ้อลับ ผมเินมาเรื่อย ๆ ็เอทั้ฮเยริและผู้ายอเธอยืนอยู่้วยัน
ผมเินเ้าไปใล้มาเรื่อย ๆ ็ทำให้ไ้ยินสิ่ที่สอนนั้นุยัน
“หนัสือเล่มนี้ันเียนึ้นไ้เพราะุเลยนะ”
หลอลว
“ถ้าไม่ไุ้ันเียนออมาไม่ไ้ริ
ๆ”
โห
“อบุนะ”
เธอหันมาเอผมพอี เธอยิ้มใหฟ้ผม ยิ้มทีู่เหมือนริใ แ่สำหรับผมแล้วทุอย่าที่เธอทำมันลับู
‘ลวโล’ ไปหม “ินอู” เธอเรียผม
ผมยิ้มให้เธอนิหน่อย แล้วะพาัวเอออารนี้ให้เร็วที่สุ “อบุนะที่มา”
ผมยิ้มให้เธอ
“ยินี้วยนะ”
ผมพูแล้วบมือเธอ อนแรผมิว่าผมะเินผ่านเธอไปเลย แ่สุท้ายผม็หยุอยู่้า
ๆ เธอระิบลที่้าหูเบา ๆ เพื่อให้ไ้ยินแ่สอน “ภูมิใให้มา ๆ
นะผลานที่ไปโมยเามา” ผมผละออมาแล้วยิ้มอาบยาพิษให้เธออีรอบ ฮเยริทำหน้าไม่ถู
เธอทำไ้แ่ยืนนิ่ ๆ ผมลับหันไปมอผู้ายที่ยืนอยู่ับฮเยริ ‘นาสมเพ’ สิ้นี
-MINHO-
“ยินี้วยนะ” ผู้ายที่ัวเล็ว่าผมพูับฮเยริ
ผมมอผู้ายนนั้นที่เหมือนะเินออไปแ่ลับหยุพูโอะไรสัอย่าับฮเยริเธอถึไ้ทำหน้าาแบบนั้น
แถมยันิ่ ๆ ไปอี ผมหรี่ามอ ่อนผู้ายนนั้นะเินออไป เาหันลับมามอผมแป็ปนึ่
แ่สายาที่มอมานั้นมันไม่ไ้เป็นสายาที่เป็นมิรเท่าไหร่
“เาพูว่าอะไรนะ”
ผมถามฮเยริ แ่สายารผมยัับ้ออยู่ที่ผู้ายร่าเล็ที่เริ่มห่าออไปเรื่อย
ๆ วาลมโที่สบับผมเมื่อี้นั้นลับูเหมืออนว่ามีอะไรบาอย่าแปล ๆ
“เปล่าหรอทัทายามประสาเพื่อนน่ะ”
ฮเยริอบ ผมพยัหน้ารับถึแม้ว่าผมะไม่เื่อ็เถอะว่าเป็นารแ่ทัทายัน “อบุนะที่วันนี้มาลอ้วยัน”
ผมยิ้มรับ ถ้าพูถึวามสัมพันธ์อผมับฮเยริ ะเรียว่าเป็นแฟนัน็ไ้ผมไม่ีเรีนสหรอ
่วที่เธอเียนหนัสือเล่นนี้เธอ็มาปรึษาผมประำ นเราพันาวามสัมพันธ์
ะเรียว่าผมอบทัศนิอเธอ็ไ้
“วันนี้ึแล้วนะรับ”
ผมไ้ยินเสียน้อายัวเอัึ้นมา ยุนฮยอเป็นน้อายแท้ ๆ อผมนี่แหละรับ
ผมพยัหน้าให้ยุนฮยอ
“ับรถี
ๆ นะ”
“รับ
อบุนะ” ผมยมือลูบหัวฮเยริ แล้วยมือบายบ๊ายเธอ
“พี่มินโฮ”
หลัาับรถออมาไ้สัพัยุนฮยอ็พูึ้นมา
“อะไร”
“ผมเอนัเียนที่พี่อบอ่านหนัสือเา้วยละ”
หนัสือที่ผมอ่านมันเป็นอนัเียนนนหนึ่
นามปปาาอเาไม่ไ้เป็นที่รู้ัอนทั่วไป แ่ผมลับรู้สึว่าอบผลานเามา
ผมหลลรัานเียนอเามาเ่นัน
“อืม”
ผมอบ “ัน็อยารู้ัเาเหมือนัน”
“เาูเหมือนนที่มีอะไรลอเวลา
อนที่ผมพูับเาผม็รู้สึแปล ๆ”
“อะไรที่แปล ?” ผมถาม
“ไม่รู้สิ”
ยุนฮยอส่ายหัวให้ผม “แ่ถ้าพี่เอเา
พี่หลระเาเหมือนที่พี่หลรัานเียนอเานั่นแหละ”
“หึ”
ผมยิม้ออมา อย่าน้อยเา็เป็นนแรที่ผมอบั้แ่ยัไม่เห็นหน้า อบที่เาส่วามรู้สึผ่านัวหนัสือออมา
“ยิ้มให่เลยนะรับ”
ยุนฮยอส่ยิ้มมาให้ผม ผมไม่ไ้อบอะไร
ผมว่าสัวันผมับนนัเียนนนั้นไ้เอันเร็ว ๆ นี่แหละ
:)
้วยรั
อมเมน์ันนะ
TWITTER : XXIIHYON
ความคิดเห็น