คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 4 เตรียมเป็นเด็กฝึก
Yoseob…
และพี่อีกคนก็พูดต่อ
“ที่จะเรียนก็มี เรียนเต้นทุกชนิด เรียนร้องเพลงตามแนวที่ถนัด เรียนแอกติ้ง เรียนภาษา และเรียน บลาๆๆๆ”
เรียนอะไรมากมายขนาดนี้เน๊ยะ และหลังจากนั้นพี่เค้าก็จัดการแบ่งกลุ่ม ให้เป็นที่เรียบร้อยและฉันก็บังเอิญโชคดี (เอ๊ะ หรือจะไม่ดี )ได้อยู่ห้องนอนเดียวกับกีกวังอีกแล้วเหมือนตอนอยู่หอที่โรงเรียน และสมาชิกอื่นๆอีก4 คน เอาเป็นว่ากลุ่มฉันมี 6 คน
“และหลังจากนี้เราจะทำการดร๊อปการเรียนของทุกคนไว้ก่อนเป็นเวลา 1 ภาคเรียนเพื่อจะได้มีเวลาในการฝึกฝนก่อนจะคัดเลือกเด็กฝึกหัดมาเป็นกลุ่มๆและยังดูการฝึกฝนและความถนัดด้านต่างๆก่อนแล้วจึงจะตัดสินว่าใครจะได้เป็นศิลปินกลุ่มที่จะได้เดบิวต์เพื่อเป็นศิลปิน”
ห๋า!!!!!!ดร๊อปเรียน
นี่มันอะไรกัน ทำไม มัน..ถึง..ได้.....โชคดีอย่างนี้เน๊ยะ อ๊ากกก ดีใจโว้ย แต่ทำไมต้องคัดเลือกเยอะแยะตาแปะกินไก่อย่างนี้กันเล่า
“เพราะว่าบริษัทเราต้องการคุณภาพในตัวของศิลปินมากๆ จะได้ไม่มีใครว่าค่ายเราไม่ได้คุณภาพ หาได้แต่หน้าดีๆแต่ทำอะไรไม่เป็น!”
รุ่นพี่คนหนึ่งพูดขึ้นและมันก็ตอบโจทย์ที่ฉันสงสัยเมื่อกี้ได้ดีมากทีเดียว
หอพัก(ของเรา).. ในโรงเรียน....
Kikwang….
“นายจะดรอบเรียนจริงๆน่ะเหรอ”
“ฉันว่าฉันน่าเป็นคนพูดคำนั้นมากกว่านะ”
ซอบบี้บอกผม เพราะผมเป็นคนที่รักเรียนมาก เค้าเองก็รู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี และผมก็ฝันอยากจะมีอาชีพที่มั่นคงในอนาคต แต่เป็นเพราะเค้านะผมถึงได้ตัดสินใจไปเป็นเด็กฝึกหัด ในค่ายเพลงนั่นน่ะ
“นายน่ะปรึกษาทางบ้านแล้วเหรอ”ซอบบี้ถาม
“ยังอ่ะ แต่ยังถึงยังงัยก็คงไม่มีคนขัดฉันหรอก”
“เพราะ....อย่างนั้นสินะ”
ซอบบี้ล่ะไว้คงรู้แหละว่าทางบ้านผมเป็นยังไง เพราผมจะเล่าให้ฟังบ่อยๆตอนที่เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่(แล้วตอนนี้เป็นอารายกันล่ะเนี๊ยะ>////<) คือว่าพวกเค้าจะไม่ค่อยสนใจผมเท่าพี่ๆสักเท่าไหร่ จึงส่งผมมาอยู่ที่โรงเรียนประจำงัยล่ะ
“นายก็รู้ดีอยู่แล้วนิ _-_”
ผมแกล้งทำหน้าเศร้า เพื่อเรียกร้องความสนใจจากหมอนี่ดีกว่า 555
“นายอย่างเศร้าไปเลยน่า ฉันว่าเราเก็บเสื้อผ้าเพื่อไปที่หอใหม่ในวันพรุ่งนี้กันดีกว่านะ”
ว่าแล้วจะต้องชวนเปลี่ยนเรื่องคุย ด้ายยงั้นได้เจอไม้ตายแน่ ยาง.. โยซอบ “ฉัน...”
ผมพูดพร้อมบีบน้ำตาสุดฤทธิ์
“นายเป็นอะไรไปน่ะ ถ้าไม่สบายใจก็อย่าไปคิดถึงมันสิ ยิ้มไว้นะ ^^”
เป็นห่วงผมแล้วล่ะสิ งั้นก็..แสดงสดต่อไป
“ฉัน...น่ะกลัวว่าที่บ้านจะ...”
จะทิ้งฉันแล้วให้ส่งเงินไปให้มากกว่าเดิมล่ะสิ งกกันทั้งบ้าน
เฮ้อ...พูดเกือบจะจบประโยคแล้วเชียว ต้องให้บิวต์อารมณ์ก่อนใช่มั้ยถึงจะยอบปลอบกันแบบนี้ได้อ่ะ รอมาตัง้นาน(เฮ้ย!กวางมันเริ่มจะโรคจิตแล้วอ่ะ>//<)
“นายไม่ต้องร้องนะฉันจะอยู่ข้างๆนายเองนะ โอ๋ๆอย่างร้องนะเด็กดี โอ๋เอ๋ ๆแมวเหมียวเคี้ยวไก่ เอ๋โอ๋ๆ ”
ซอบบี้เข้ามากอดฉันไว้เพื่อปลอบใจและพูดประโยคที่แสนจะ เอ่อ..คือว่า...มันเห็นฉันเป็นเด็กอยู่รึงัยกันเนี๊ยะ#_#
ความคิดเห็น