คนดีของปรัชญ์ (Prach's Darling)

​

สวัสดีค่า...

วันนี้ได้ฤกษ์เปิดเรื่อง "คนดีของปรัชญ์" แล้วนะคะ

เหมือนเดิมเลยทำความเข้าใจกันก่อนน้า 

ตัวละครในนิยายเรื่องนี้เป็นลูกชายคนกลางของพี่เป๊ะ - ปรัชญาจากนิยายเรื่อง "ในอ้อมกอดรัก"

ตอนแรกไม่ได้คิดจะเขียนภาคต่ออะไรทั้งน้ันค่ะ 

แต่วันดีคืนดีคุณหญิงเองนี่แหละที่คิดถึง (คนเขียนมูฟออนบ่ดั้ยยยเอง 555+)

ก็เลยเขียนเรื่อง "เจ้าสาวของปริญญ์" ออกมาค่ะ

>> E-Book เจ้าสาวของปริญญ์

แล้วพอเขียนไปเขียนมา เอ้า...น้องปัณณ์ก็น่ารัก เขียนต่อเลยแล้วกัน

>> E-Book คนนี้ของปัณณ์

และใช่ค่ะ เดาไม่ผิดเลย...เขียนน้องปัณณ์อยู่ก็คิดพล็อตพี่ปรัชญ์ได้เฉยเลย

เลยเกิดเป็นเรื่องนี้ขึ้นมานั่นเอง

อัปเดตทุกวันเวลาประมาณหนึ่งทุ่มนะคะ

40-50% ของเรื่องเหมือนเดิมค่ะ 

***มีทั้งอีบุ๊ก และ รูปเล่ม ค่ะ***

ฝากติดตามด้วยนะคะ

ขอบคุณทุกคนที่สนับสนุนและติดตามนะคะ 

คุณหญิง ร่ำรวยมหาศาล

----------------------------------------------

// มีคำโปรยแถมอีกนิดนะคะ //

เรามาลุ้นกันว่าเรื่องจะไปในทางไหนกันแน่นะ 5555

แต่ไม่ได้ซับซ้อนซ่อนเงื่อนหรอกนะคะ ขายขำแหละนิยายเค้าน่ะ 

.

.

“เดี๋ยวก่อนนาว คุยกันให้รู้เรื่องก่อนสิ”

ปรัชญ์ยื้อแขนเรียวเอาไว้ แต่พอเห็นสายตาไม่พอใจของหญิงสาวจึงปล่อยมือ

“พี่รู้สึกว่าเราชอบหลบหน้าพี่”

“ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ นาวแค่ไม่ชอบคุณปรัชญ์” ต้องมนตราตอบตามตรง นั่นทำให้คนรอฟังเหตุผลหน้าเหวอ

“มีเหตุผลอะไรล่ะที่เธอไม่ชอบพี่”

“ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ทำไมคุณปรัชญ์ต้องถามหาเหตุผลด้วยล่ะ”

ชายหนุ่มกวาดตามองไปทั่วร่างบอบบางของคนที่ประกาศปาวๆ ว่าไม่ชอบเขา

ดวงตาฉายแววงุนงงระคนสงสัย แต่เหนืออื่นใดคืออยากเอาชนะ...เขาขยับตัวเดินเข้าใกล้เธออีกนิด

“ไม่ใช่ว่าไม่ชอบพี่ เพื่อให้พี่สนใจ...เหรอ?”

“นาวจะทำแบบนั้นทำไม” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน

“ไม่รู้สิ เธออาจจะชอบพี่มากๆ จนต้องหาวิธีเอาตัวมาเข้าใกล้พี่”

“หลงตัวเองมากนะคะคุณปรัชญ์”

“ดูสิเรียกคนอื่นว่าพี่ แต่เรียกพี่ว่าคุณเนี่ยนะ”

“คุณปรัชญ์เป็นบอสไง”

“เธอโกหกพี่อยู่ มีอะไรไม่พอใจพูดมาตรงๆ จะดีกว่า...พี่มีอะไรดีน้อยกว่าคนอื่นตรงไหน”

ต้องมนตราเบ้ปาก ถอนหายใจแรงๆ ให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอไม่อยากจะเสวนาด้วย

แต่ถ้าไม่คุยกับเขาให้รู้เรื่อง ผู้ชายคนนี้คงจะคาดคั้นไม่เลิกรา

“คุณลองบอกอะไรที่ว่าดีของตัวเองมาสามข้อสิคะ”

“อืม...อันที่จริงอะไรที่ว่าดีของพี่มีเยอะมากนะ ถ้าต้องเลือกคงจะเป็น...ปากดี เอวดี แล้วก็...น่าจะลีลาดีแหละ”

คนฟังหน้าร้อนผ่าวกับคนอวดอ้างสรรพคุณ ‘เรื่องดีๆ’ ของตัวเองหน้าตาเฉย

“ไม่พ้นเรื่องอย่างว่าเลยสักข้อ...”

“เรื่องอย่างว่านี่แหละมันสำคัญนะรู้ไหม คู่รักตั้งหลายคู่ที่ต้องเลิกกันเพราะเรื่องนี้น่ะ”

“คนที่เขาเลิกกันเพราะไม่มีความรักให้กันแล้วต่างหาก หรืออาจจะเลิกกันเพราะผู้ชายห่วยหรือผู้ชายรักอิสระ ไร้ความรับผิดชอบ”

ต้องมนตราเถียงกลับทันควัน หัวใจปวดร้าวอย่างที่สุดเมื่อนึกถึงเรื่องนี้

ทว่าต้องสะกดเก็บความรู้สึกเอาไว้ให้มิดเม้น

ปรัชญ์ขมวดคิ้ว สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดในน้ำเสียงนั้น จ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาค้นหา

“พี่แน่ใจว่าพี่ไม่เคยรู้จักเธอ...แต่ทำไมพี่ถึงรู้สึกเหมือนคุ้น...บอกไม่ถูก”

“เราไม่เคยรู้จักกันหรอกค่ะ คุณปรัชญ์ไม่ต้องกังวลหรือคิดให้เสียเวลา”

ต้องมนตราตัดบทด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“แล้วพี่มีข้อเสียอะไรที่เธอไม่ชอบ”

คนถูกถามยกมุมปากขึ้น “คุณปรัชญ์ว่าประชากรประเทศจีนเยอะไหมคะ”

“เยอะสิ ตอนเรียนคุณครูบอกว่าเยอะที่สุดในโลกเลยล่ะ”

ปรัชญ์ตอบตามที่รู้ แต่งงนิดหน่อยว่าจำนวนประชากรจีนเกี่ยวอะไรในเรื่องที่คุยกันอยู่

“ค่ะ ก็ตามนั้นเลย”

“เธอหมายความว่าอะไร”

“เมื่อกี้คุณปรัชญ์ถามว่าอะไรล่ะคะ”

ต้องมนตราย้อนถาม แล้วเดินเร็วๆ ออกจากออฟฟิศไปทันที

ทิ้งให้ปรัชญ์ยืนงงในดงของเล่น กะพริบตาปริบๆ ทรุดนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ ก่อนจะพึมพำออกมา

“แสบ...แสบมากนะนาว สักวันพี่จะเอาคืนให้พูดไม่ออกเลยคอยดู!”

.

.

.

ลุ้นนนนนนนนนกันค่ะ