เหยื่อรักกามเทพ

ลำดับตอนที่ #5 : หนีไม่พ้น..ยอมซะดี ๆ

“ภพ..เธอเป็นยังไงบ้าง..”อนิรุทถามเพื่อนอย่างร้อนใจ..เมื่อเห็น นายแพทย์กวินภพ  อัศวเดช  ออกมาจากห้องฉุกเฉิน

“นายสบายใจได้เพื่อน..เธอแค่เป็นลมไปเท่านั้นเอง  คงเพราะตกใจน่ะ..ส่วนบาดแผลตามร่างกายก็ไม่มีอะไรมาก  แค่ถลอกนิดหน่อยเอง..พยาบาลกำลังทำแผลให้อยู่  สักพักคงเข็นไปพักที่ห้องผู้ป่วยน่ะ..สักพักคงจะฟื้นแล้วกลับบ้านได้เลย..ไปต้องค้าง..รับรองนายไม่โดนข้อหาฆ่าคนตาย เพราะขับรถด้วยความประมาณหรอก..”คุณหมอหนุ่มเย้าเพื่อาอย่างอารมณ์ดี..

“ไอ้บ้า..ฉันไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นหรอกน่า.. แค่กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรมากแค่นั้นเอง..”อนิรุทดุเพื่อนออกไป..

“ว่าแต่นายขับรถอย่างไรว่ะ..ถึงได้ไปชนแม่สาวหน้าหวานคนนี้ได้...”กวินภพถามอย่างสงสัย  ปรกติเพื่อนเขาขับรถไม่เคยประมาณ  ถึงจะขับเร็วขนาดไหนก็ตาม...

“พอดีเธอรีบข้ามถนนไม่ได้ดูน่ะ  แล้วฉันก็ขับมาอย่างเร็ว และไม่ทันดูเพราะเห็นว่าเป็นหน้าบริษัทก็เลยเป็นอย่างที่นายเห็นนั่นแหละ..”อนิรุทเล่าอย่างไม่ปิดบัง...

“เหรอ..งั้นก็คงเป็นพนักงานในบริษํทสนายล่ะมั้งหรือจะมาสมัครงาน..เพิ่งรู้นะนี่ว่าที่บริษัทนายก็มาคนน่ารัก น่ารักอย่างนี้ด้วย  สงสัยต้องมีบริการหลังการรักษาแล้วล่ะมั้ง...” เสียงนุ่ม ๆ บอกอย่างมีเลศนัย...

“ฉํนว่านายเอาเวลาที่มีค่าของนายไปทำอย่างอื่นเถอะ  มันคงมีประโยชน์กว่ามั้ง...”เสียงราบเรียบบ่งบอกว่าเจ้าตวเริ่มอารมณ์ไม่คงทีแล้ว...

“อะไรว่ะ..หรือว่าหวงจะเก็บไว้กินเองเหรอไง...สมภารไม่กินไก่วัดนะโว้ย...”

“ฉันจะทำอะไรคงไม่ต้องมารายงานตัวกับนายหรอกนะ  ฉันดูแลตัวเองมาตั้งนานแล้ว...” บอกอยากไม่สบอารมณ์  พร้อมกับเดินตามรถที่เข็นร่างที่ไม่ได้สติของสาวน้อยทันที ไม่สนใจเพื่อนหนุ่มที่ยืนอ้าปากค้างกับคำย้มของเพื่อน พร้อมกับพึมพำกับตัวเองอย่างมึนงงกับท่าทางของเพื่อน....

“ไอ้นี่  พูดแค่นี้ต้องมาอารมณ์เสียใส่ด้วย..แถมมันยังไม่ปฏิเสธเรื่องสมภารกินไก่วัดอีก..หรือมันสนใจแม่สาวน้อยคนนี้ว่ะ..” บ่นเสร็จ คุณหมอหนุ่มเดินกลับห้องตัวเอง  เมื่อเพื่อนตนเองสนใจแต่สาวน้อยเพียงคนเดียว..

อนิรุท..กวาดสายตามองร่างบอบบางที่ยังไม่ได้สติอย่างสำรวจหาร่องรอยของบาดแผล ด้วยความเป็นห่วง  เมื่อไม่เห็นว่าสาวน้อยไม่เป็นอะไรมาก ก็ถอนใจอย่างโล่งอก  ชายหนุ่มทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ เอื้อมมือไปกุมมือเล็ก ๆ ของหญิงสาวเอาไว้  จับจ้องไปที่หน้าหวานใสที่ตอนนี้ ไม่ได้ซีดเหมือนเมื่อตอนแรกแล้ว..ด้วยความกลัวว่าถ้าเขาเผลอไปแปบเดียวสาวน้อยบนเตียงอาจหายไปอีก..สักพักมือที่ชายหนุ่มกุมไว้เริ่มขยับเขยือน  ทำให้ชายหนุ่มที่นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยต้องหยุดความคิดพร้อมกับจับจ้องมองที่หญิงสาวอย่างรอคอยให้ดวงตาที่ชายหนุ่มรู้ดีว่าสวยขานดไหนลืมตาขึ้นมา..

แก้วกันหาค่อย ๆ ลืมตา ก่อนจะมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างมึนงง  ด้วยความสงสัยว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหนกันนะ..ก่อนจะค่อยบ ๆ ลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น....ใช่เธอกำลังจะข้ามถนนเข้าบริษัท  แล้วเกิดอุบัติเหตุ..เธอโดนรถเชี่ยว..ลัวคู่กรณีของเธอก็คือ...หญิงสาวคืดได้แค่นั้นเพราะโดนเสียงทุ้มกังวานมาหยุดความคิดของเธอซะก่อน..

“เป็นไงบ้าง..เจ็บตรงไหนหรือเปล่า..”อนิรุทเอ่ยถาม  เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังคงนิ่ง  เหมือนคิดอะไรในใจ..

“ไม่นะ..เธอต้องฝันไปแน่ ๆ แก้วกันหา...” เสียงหวาน ๆ พึมพำ บอกตนเอง  เมื่อหัน ไปมองเจ้าของเสียงที่ตอนนี้มองมาที่เธออย่างสนใจ..ก่อนจะหลับตาลง  เพื่อให้สิ่งที่เธอเผชิญอยู่ตรงนี้หายไปจากสายตาของเธอ..

“เธอเป็นอะไรเหรอเปล่า..รู้สึกเจ็บตรงไหน บอกฉันมาสิ...” อนิรุทถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน  เมื่อเห็นว่าคนป่วย มีสีหน้าเหมือนกับเจ็บปวดกับบ้างสิ่งบ้างอย่าง..จึงเอื้อมมือไปสำรวจตามร่างกายของหญิงสาวอีกรอบ  เพื่อความแน่ใจ..หรือว่าเธอมีบาดแผลตรงไหนโดยที่ไอ้หมอมันไม่รู้นะ..อนิรุทคิดก่อนที่จะชะงัก  เมื่อเสียงแข็ง ๆ ของคนป่วยตวาดมา แล้วขยับตัวหนีปัดมือของเขาทิ้งด้วยท่าทางรังเกียจ..

“เอามือสกปรกของแกออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ..” แก้วกันหาบอกอย่างเสียงแข็ง  เมื่อตั้งสติยอมกับกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้..

“นี่อยู่เฉย ๆ สิ  ฉันก๋แค่จะดูเท่านั้นเองแหละว่าเธอเป็นอะไรตรงไหนอีกเหรอเปล่า  จะขยับหนีไปไหนล่ะ..”อนิรุทบอกเสียงดุ  เมื่อหญิงสาวไม่ยอมอยู่เฉย..

“แกไม่ใช่หมอ  ไม่ต้องมาดูฉัน..ถึงใช่ฉันก็ไม่ให้คนอย่างแกรักษาฉันหรอก...” สิ่งที่หญิงสาวตอกกลับมาทำให้อนิรุทเงยหน้ามองหญิงสาวอย่างดุ ๆ แต่หญิงสาวมองตอบกลับอย่างไม่กลัว...

“ปากเหรอนี่..หน้าตาก็ดี  แต่พูดออกมาแต่ละคำฟังไม่ได้เลย..เหรอผู้หญิงจำพวกเธอเอาใจแขกแต่ตอนกลางคืน หือ..”ชายหนุ่มถามย้อนกลับไป ทำให้หญิงสาวแทบจะร้องกรี๊ดออกมาด้วยไม่เคยถูกใครดูถูกอย่างนี้มาก่อนเลย...

“ไอ้บ้า...ผู้หญิงอย่างมันเป็นยังไง..แล้วทำไมฉันต้องพูดดีกับไอ้คนที่มันทำลายชีวิตฉันอย่างพวกแกด้วย หา..!!..ฉันไม่แจ้งความจับพวกแกก็ดีเท่าไหร่แล้ว...ไอ้คนทุเรศ...” หนอย ทำลายชีวิตคนอื่นเค้า  แล้วยังมาหาว่าเธอเป็นอีตัวอีก...

“อ้าวก็ผู้หญิงอย่างพวกเธอ มันทำได้ทุกอย่าง เพื่อให้ได้เงินไม่ใช้เหรอ..แม้แต่ขึ้นไปยืนโชว์เรือนร่างเพื่อให้ผู้ชายเลือกกลัดมันมาประมูลน่ะ...” ถามด้วยน้ำเสียงถากถาง เย้ยหยัน...

“ไอ้บ้า..แกจะดูถูกฉันมากเกินไปแล้วนะ..ออกไปเลยนะ  ออกไป๊ !!..”แก้วกันหาร้องไล่ออกไป  พร้อมกับหยิบหมอกกว้างใส่ชายหนุ่มด้วยความโกรธแค้นเต็มที่...

“เฮ้ย..หยุดร้องเดี๋ยวนี้เลยนะ..เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะ..หยุด  บอกให้หยุดไง..”อนิรุทตะคอกกลับเพื่อให้หญิงสาวหยุดร้องโวยวาย..เดี๋ยวพวกพยาบาลข้างนอกก็เข้ามากันเต็มหรอก..เพราะคิดว่าคนไข้เป็นอะไร..อนิรุทคิดอย่างหัวเสีย  เกินมาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนเป็นอย่างคนตรงหน้ามาก่อนเลย...

“ไม่ฉันไม่หยุด..จนกว่านายจะออกไปจากห้องนี้...หรือมีใครเข้ามาจับนายออกไปจากห้องนี้”แก้วกันหาสวนกลับออกไป  พร้อมกับร้องเสียงดังกว่าเก่า  เพื่อให้คนข้างนอกได้ยิน...

“ได้..ไม่หยุดใช่ไหม..งั้นฉันจะทำให้เธอหุบปากเอง...”อนิรุทบอกเสียงเย็น แล้วเข้าไปรวบตัวหญิงสาวไว้ในอ้อมกอดร่างสูงใหญ่แนบชิดสนิทจนไม่มีช่องว่างพร้อมกับก้มหน้าคมเข้มลงมาชิดจนทำให้หญิงสาวจ้องชะงักหยุกร้องกะทันหันโดยอัตโนมัติ..เหมือนมีปุ่มปิดทันที..เมื่อเห็นใบหน้าดุดันของชายหนุ่มที่มองจ้องหน้าเธออยู่ตอนนี้..

“ปล่อย..ปล่อยฉํนเดี๋ยวนี้นะ..” บอกอย่างเสียงสั่นรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว...

“เก่งนักไม่ใช่เหรอ หยุดร้องทำไมล่ะ...”ชายหนุ่มถามอย่างท้าทาย  เมื่อรู้สึกอาการตัวสั่นของคนที่ตัวเล็กกว่า..

“ใครว่าฉันกลัว..นาย.คิ..”หญิงสาวเอ่ยได้แค่นั้น..เพราะริมฝีปากของชายหนุ่มแนบลงมาทันทีเหมือนรอโอกาสอยู่แล้ว..ชายหนุ่มครอบครองริมฝีปากอิ่มอย่างเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ..และรุนแรงเหมือนจะแก้ลงให้หญิงสาวจริงมากกว่าจะมีอารมณ์พิศวาส แก้วกันหาพยายามสะบัดตัวหนี..ส่ายหน้าไปมาแต่ก็ไม่สามารถทำได้อย่างที่ตั้งใจ  เพราะถูกมือแข็งแรงของชายหนุ่มล๊อคต้นคอของเธอไว้เพื่อไม่ให้เธอหันหน้าหนีไปได้..

“เป็นไงจะดื้ออีกไหม..”อนิรุทถามเมื่อเงยผละออกจากริมฝีปากอิ่มที่ตอนนี้แดงกร่ำไปหมด..

“แก..ไอ้คนทุเรศ..ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ..”แก้วกันหาด่าออกไปอย่างเจ็บใจ..เมื่อโดนคนตรงหน้าจูบเอาอย่างหยาบคาย...พร้อมกับพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากอ้อมแขนแข็งแกรงของชายหนุ่ม..

“อ้อ...ยังไม่หมดฤทธิ์..สงสัยจะชอบที่ฉันจูบใช่ไหม..”ว่าแล้วชายหนุ่มก็แนบริมฝีปากลงมาทาบทับอีกครั้งอย่างรวดเร็วจนหญิงสาวที่กำลังจะอ้าปากเถียงเป็นการเปิดโอกาสให้ชายหนุ่มเข้าไปสำรวจข้างในโดยง่าย..จูบของชายหนุ่มทั้งดูดดื่มเรียกร้องให้สาวน้อยตอบสนอง  จนทำให้ร่างบอบบางสั่นสะท้านอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  พร้อมกับตอบสนองชายหนุ่มอย่างเงอะ ๆ งะ ๆ จนทำใครชายหนุ่มครางออกมาอย่างพอใจที่สามารถทำให้หญิงสาวสยบลงได้..และก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปมากกว่านี้..ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับเสียงร้องของใครบ้างคนที่ร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นเหตุการณ์ในห้อง...

“โอ๊ะ!..” เสียงร้องอย่างดังเรียกสติของคนในห้องได้เป็นอย่างดี.. แก้วกันหาหันไปมองที่หน้าประตูที่ตอนนี้ปรากฎร่างสูงใหญ่ที่อยู่ในชุดเสื้อกราวที่บ่งบอกว่าเป็นคุณหมอแน่นอนที่มองมายังเธอและชายหนุ่มด้วยดวงตาที่เป็นประกายตาล้อเลียนและอีกคนคือพยาบาลสาวที่ตอนนี้ใบหน้าแดงกร่ำเมื่อเข้ามาเห็นฉากเลิฟซีนของคนในห้อง ซึ่งตอนนี้เอาแต่ก้มมองพื้นห้องอย่างเดียว..แก้วกันหาแทบแทรกแผ่นดินหนีกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  เธอไม่เคยต้องอับอายอย่างนี้มาก่อนเลยให้ตาย  เพราะเขาคนเดียวที่ทำให้เธอต้องมาเจอกับเหตุการณ์อย่างนี้... หญิงสาวคิด้วยความโกรธพร้อมกับสะบัดตัวอย่างแรงเพื่อให้หลุดออกจากออกแขนของชายหนุ่ม  ที่มัวแต่มองมายังแขกไม่ได้รับเชิญอย่างไม่สบอารมณ์...พร้อมกับสะบัดมือตบลงบนใบหน้าคมเข้มของอนิรุทเต็มแรงที่สุดเท่าที่ทำได้..

“เพี๊ยะ!..ไปตายซะไอ้บ้ากาม..”ก่อนจะฉวยกระเป๋าของตัวเองที่วางอยู่บนหัวเตียงแล้ววิ่งออกจากห้องทันที..ท่ามกลางสายตายตกตะลึงของทุกคน...

อนิรุทมองตามสาวน้อยที่กล้าตบหน้าเขาและวิ่งหน้าไปด้วยสายตาแข็งกร้าวดุดัน..ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครทำให้เขาขายหน้าอย่างนี้มาก่อนเลยให้ตายสิ...มันหน้าตามไปหักคอสวย ๆ นั้นนัก...เราต้องเจอกันอีกแน่..แล้วเขาจะปราบให้หมดฤทธิ์เชียว..ชายหนุ่มคิด..ก่อนจะหันไปสนในแขกที่ไม่ได้รับเชิญที่ดูการแสดงของสบายอกสบายใจ..แถมไอ้หมอมันยังยิ้มล้อเลียนเขาอีก  โธ่เว้ย..วันนี้มันวันอะไรของเขาว่ะ...ชายหนุ่มคิดอย่างหัวเสีย...ก่อนจะถามเสียงแข็งออกไป..

“ว่างกันเหรอไงว่ะ..เที่ยวมาเดินเข้าห้องโน้นออกห้องนี้น่ะ...” อนิรุท ถามเหมือนจะลืมว่าที่นี่เป็นโรงพยาบาลที่หมอกับพยาบาลสามารถเข้าออกห้องคนไข้ได้ตลอกเวลา...

“คุณพยาบาลไปทำงานต่อเถอะสงครามสงบแล้วล่ะ...”นายแพทย์กวินภพหันไปบอกพยาบาลที่ไปตามเขามาเพราะตกใจเมื่อห้องนี้เหมือนมีคนทะเลาะกันอย่างรุนแรง  ก็น่าจะแรงอยู่หรอกดูสิทั้งหมอนขและข้าวของอื่น ๆ หล่นเต็มพื้นไปหมด...

“ค่ะคุณหมอ..” พยาบาลสาวรีบออกจากห้องปล่อยใครชายหนุ่มสองคนเคลียร์กันเอง...

“แกถ้าจะลืมนะรุทว่าที่นี่โรงพยาบาล..เล่นส่งเสียงดังกันขนาดนั้น ทั้งหมอ พยาบาล  และคนไข้ของฉันพากันตกใจกันหมด..” คุณหมอหนุ่มบอกอย่างไม่จริงจัง..นาน ๆ จะได้เห็นเพื่อนเขาฟิวส์ขาดเพราะผู้หญิงสักที่..ช่างคุ้มอะไรเช่นนี้...ฮึ..ฮึ..

“ไอ้บ้านี่..หยุดหัวเราะเลยนะ...กลับไปทำงานได้แล้วไป..ก่อนที่ฉันจะไปบอกนักข่าวว่า หมอที่โรงพยาบาลนี้ละเลยหน้าที่  เพราะมัวแต่ยุ่งเรื่องของชาวบ้านเขา..”อนิรุทขู่เพื่อน เมื่อทำอะไรมันไม่ได้...

“แหมน่ากลัวจริง ๆ ใครเขาจะเชื่อนายว่ะรุท..อย่ามาทำเป็ฯหงุดหงิดใส่เพื่อนอย่างนี้ดิว่ะ..แค่โดนผู้หญิงตบเท่านั้นเอง...”คุณหมอยังแหย่ไม่เลิก...

“ไอ้หมอ!...ฉันจะให้ลูกน้องฉันระเบิด โรงงานผลิตยาของแก..ถ้ายังไม่หยุด...” อนิรุท บอกอย่างหัวเสีย..และเสียหน้า...

“อะไรว่ะล้อแค่นี้  ถึงขนาดระเบิกโรงงานฉํนเลยหรือว่ะ..ไอ้นักเลง..”

“ฉํนไม่คุยกัยแกแล้ว  กลับไปทำงานนีกว่า..”ว่าแล้วก็เดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว  ก็ที่อารมณ์ของเขาจะถึงจุดเดือดมากไปกว่านี้...

“เฮ็ย  จะรีบไปไหนว่ะ..เดี๋ยวก่อนสิ..ฮ่า..ฮ่า...ฮ่า..” นายแพทย์หนุ่มแกล้งเรียกเพื่อนเอาไว้..พร้อมกับหัวเราะตามหลังอย่างอารมณ์ดี..ส่วนอนิรุทเดินออกจากโรงพยาบาลอย่างอารมณ์เสีย..หน้าตาดุดันที่ใครเห็นก็ไม่อยากสบตาด้วย..........

ส่วนสาวน้อยตัวปัญหาเมื่อออกจากห้องได้ก็รีบวิ่งเข้าลิฟท์เพื่อออกไปจากที่โรงพยาบาลทันทีเหมือนจะกลัวว่าถ้าช้าไปกว่านี้นิดเดียวชายหนุ่มจะตามมาทัน  โชคดีที่มีแท็กซี่จอดส่งผู้โดยสารพอดีหญิงสาวจึงรีบขึ้นไปนั่งแทนผู้โดยสารคนเก่าทันที....

“หวังว่าเราคงไม่ได้พบได้เจอกันอีกหรอกนะ...” แก้วกันหาบอกกับตัวเอง...ก่อนที่โชเฟอร์แท็กซี่จะส่งเสียงเรียก..

“คุณครับ..ถึงแล้วครับ..”

“คะ..อ๋อถึงแล้ว...ค่ะรถเท่าไหร่ค่ะ..” แก้วกันหาถามเทื่อตั้งสติได้  ว่าถึงหน้าหอของเธอแล้ว..”

“..บาทครับ..” โชเฟอร์บอก  พร้อมกับมองหญิงสาวด้วยสายตาแปลก ๆ เพราะแลดูผู้โดยสารเหมือนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวยังไงไม่รู้....

“นี่ค่ะ..”หญิงสาวส่งเงินค่าโดยสารให้  ก่อนจะรีบลงจากรถ..เมื่อเห็นโชเฟอร์มองมาที่เธอด้วยสายตาแปลก ๆ พร้อมกับคิดว่า  เขาคงไม่หาว่าเราบ้าหรอกนะ...

“อ้าวน้องแก้วทำไมกลับมาเร็วนักค่ะ..”..เจ้อ้อยเจ้าของอพาร์ทเม้นท์ถาม  เมื่อเห็นหญิงสาวเดินเข้าตึกมา...

“คือแก้วมีอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ..แก้วของตัวก่อนนะค่ะ..”หญิงสาวตัดบท รีบเดินขึ้นห้อง  เพราะไม่อยากสนทนาด้วย..เพราะถ้าคุยด้วยต้องยาวแน่นอน..ใคร ๆ ก็รู้ว่าเจ้อ้อยเจ้าของอพาร์ทเมนท์ช่างคุยแค่ไหน..

............................

“คุณนิด..คุณช่วยต่อสายหาฝ่ายบุคคลมาพบผมหน่อยสิ...อ้อให้เขาเอาแฟ้มพนักงานใหม่ที่ยังไม่ถึงปีมาให้ผมหน่อยนะ” เสียงทรงอำนาจสั่งงานฝห้เลขาสาวทันที..เมื่อเลขาสาวเอาแฟ้มมาให้เซ็นต์...

“ได้ค่ะท่าน..”นิตยารับคำอย่างแข็งขัน..ก่อนจะนีบเดินออกไปทำตามคำสั่งของเจ้านายทันที..เพราะถ้าช้าไม่ทันใจท่านระเบิดอาจลงได้ทุกเมื่อ...

..สิบนาทีต่อมา...”

“ท่านค่ะคุณชื่นกลิ่มาแล้วค่ะ..” นิตยาต่อสายรายงาน  เมื่อคนที่ชายหนุ่มต้องการพบมาถึง..

“ให้เข้ามาได้เลย...”อนิรุท ตอบกับมาอย่างรวดเร็วเหมือนจะรออยู่แล้ว...

“เชิญค่ะคุณชื่น..”นิตยาบอกพร้อมกับยิ้มอย่างให้กำลังใจ...เพราะใครก็ตามที่ถูกท่านประธานเรียกพบนั้นต้องฟ่อกันหมดทุกคนด้วยความกลัวที่ว่าจะตอบคำถามไม่ถูกใจท่าน..แล้วจะโดนตะเพิดออกมา...เพราะมีคนโดนมาหลายคนแล้ว..

“เชิญนั่งก่อนคุณชื่น..” อนิรุทบอกอนุญาติ เมื่อลูกน้องทำความเคารพเรียบร้อยแล้ว...

“ขอบคุณค่ะท่าน..ไม่ทราบว่าท่านมีอะไรให้ชื่นรับใช้เหรอค่ะ..บอกชื่นมาได้เลยค่ะ..ชื่นยินดีรับใช้..” ชื่นกลิ่นถามหลับจากนั่งเรียบร้อยแล้ว...

“อ้อไม่มีอะไรหรอกครับ...ผมแค่อยากรู้ว่าตอนนี้..ทางบริษัทของเรามีการรับพนักงานใหม่มาบ้างไหม..ลัวรับเข้ามาที่แผนกไหนบ้างแค่นั้นเอง..” อนิรุทบอกสิ่งที่ตนต้องการออกไป....

“อ้อมีค่ะท่าน..พอดีพนักงานของแผนกบัญชีและการตลาดของการบุคคลากรเพิ่มน่ะค่ะทางเราและรับส่วนนี้เพิ่มขึ้นมาสองคนนึ่ค่ะ..เป็นผู้หญิงหนึ่งและชายอีกหนึ่งคนค่ะ..นี่ค่ะแฟ้มประวัติของสองคนนี้..”บอกพร้อมกับยื่นแฟ้มของพนักงานใหม่ให้

“เด็กจบใหม่เหรอครับ..” อนิรุทถามเมื่อเปิดแฟ้มดูแบบผ่าน ๆ

“ใช่ค่ะท่าน..เราทำตามนโยบายที่ท่านได้ให้ไว้  ที่เราจะรับเด็กจบใหม่มาร่วมงานด้วย  เพื่อเป็นการเปิดโอกาสให้คนรุ่นใหม่ได้เรียนรู้งานจากบุคคลชั้นนำขององค์กรของเราค่ะท่าน...แต่เด็กที่ชื่นคัดสรรมาก็เป็นระดับเกียรตินิยมทั้งนั้นนะคะ..เพราะจากที่เราสัมภาษณ์แล้วน่าสนใจทั้งคู่เลยค่ะ...” หัวหน้าฝ่ายบุคคลอธิบาย..

“..อืม..ที่คุณพูดมาก็น่าสนใจนะ...เอาเป็นว่าผมจะขอแฟ้มของเด็กสองคนนี้เอาไว้ดูก่อนแล้วกันนะ...คุณกลับไปทำงานเถอะผมไม่รบกวนเวลาของคุณแล้ว...”เสียงทุ้ม เอ่ยอนุญาติ  เมื่อเจอแฟ้มที่ต้องการแล้ว..

“ค่ะท่าน..ดิฉันลานะค่ะ..” ชื่นกลิ่น บอกลาพร้อมกับออกจากห้องอย่างนอบน้อม...พร้อมกับโล่งใจที่ตนไม่ถูกดุ...

เมื่ออยู่คนเดียวชายหนุ่มก็หยิบแฟ้มที่ตนต้องการตั้งแต่ที่แรกขึ้นมาดูด้วยความสนใจ ขณะที่อีกแฟ้มนึงนั้นถูกวางทิ้งไว้อย่งไม่สนใจแม้แต่หางตาก็ไม่เหลือบมอง..ก่อนที่ชายหนุ่มจะยิ้มออกมาอย่างพึ่งพอใจ  เมื่ออ่านประวัติของหญิงสาวอย่างละเอียด ริมฝีปากบางเอ่ยชื่อของหญิงสาวเหมือนจะจดใจให้ครึ่งใจ...

“แก้วกันหา  พิทักษ์ธรรม..แล้วเราจะได้เจอกัน..” 

..วันรุ่งขึ้น...

“อ้าวน้องแก้ว  ทำไมไม่หยุดอีกวันล่ะคะ..” เสียงจากรุ่นพี่ที่นั่งข้าง ๆ ถาม  เมื่อเห็นสาวน้อยนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานเรียบร้อยแล้วขณะที่เธอเดินเข้ามา...

“แก้สไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ..แค่รถเชี่ยวนิดเดียวเอง..”เสียงใส ๆ บอกออกไปพร้อมกับส่งยิ้มให้...

“โธ่..เราไม่ได้หยุดอย่างไม่มีสาเหตุซะหน่อย  พี่ทิพย์แกไม่ว่าหรอก...” รุ่นพี่อีกคนว่า..

“แก้วเกรงใจน่ะค่ะ..นั่นพี่ทิพย์มาพอดีแก้วขอไปรายงานตัวก่อนนะคะ..”  ว่าแล้วหญิงสาวก็รีบเดินเข้าห้องหัวหน้า  ที่มาถึงพอดี เพื่อตัดบทสนทนากับพี่ ๆ ในห้อง...

“สวัสดีค่ะพี่ทิพย์..” แก้วกันหา กล่าว  พร้อมกับยกมือไหว้หัวหน้าอย่างคนมีมารยาทที่ดี..

“อ้าว..หวัดดีจ้า  หายดีแล้วเหรอจ๊ะ..” ทิพย์ภา ทัยทาย พร้อมกับถามกลับอย่างเป็นห่วง...

“ค่ะ  แก้วไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ..แค่เป็นแผลถลอกนิดหน่อยเอง.แก้วขอโทษนะค่ะที่หยุดงานไปเมื่อวาน...” หญิงสาวบอก..

“ไม่เป็นไรหรอกน่า..เราไม่ได้ไปเหลวไหลที่ไหนซะหน่อย..ใครจะอยากให้เกิดอุบัติเหตุกันล่ะ..”  คุณทิพย์บอกอย่างใจดี..เพราะรู้สึกเอ็นดูเด็กคนนี้  ที่ทั้งทำงานเก่งและมารยาทดีด้วย  ไม่เคยเกเร..ตลอดเวลาเกือยสามเดือนที่ร่วมงานกันมา....

“หนูกลับไปทำงานเอถะจ๊ะ...เดี๋ยวพี่เอาใบลาไปให้ตอนบ่ายนะ..ตอนนี้ขอเคลียร์งบสิ้นเดือนก่อน..เดี๋ยวส่งไม่ทัน... “

“ค่ะงั้นแก้วไม่พี่แล้วค่ะ..”  หญิงสาวบอก  แล้วกลับมานั่งเคลียร์งานบนโต๊ะตัวเอง..โดยไม่สนทนากับใครอีก  จวบจนได้เวลาอาหารกลางวัน  ก็มีเสียงห้าว ๆ ดังมาทางหน้าประตู..จนทำให้พนักงานที่นั่งทำงานกันอย่างคร่ำเคร่งเงยหน้ามองกันเป็นแถว...

“สาว  ๆ ครับได้เวลาทานข้าวเทียงกันแล้วนะครับ...” เสียงบอกเวลา  พร้อมกับการรากฎตัวของชายหนามหน้าตาตี๋ผิวขาวบ่งบอกเชื้อสายว่ามาจากแถวเยวราชแน่นอน.. เดินมาหยุดตรงโต๊ะของแก้วกันหา  เหมือนจะบอกว่า ที่มานั้น  เพื่อชวนหญิงสาวไปทานข้าว...

“ไงจ๊ะ คุณประวิทย์  สาว ๆ ที่แผนกคุณไม่มีให้ชวนเหรอไง  ถึงจะมาชวนบสาวแผนกนี้แทนน่ะ...”  นีรญาเพื่อนสนิทแซวทันที..เพราะตั้งแต่น้องแก้วเข้ามานายนี่ต้องมาชวนไปทานข้าวด้วยทุกวัน...อยากจะจีบน้องเขาแต่ไม่สำเร็จสักที

“แหม  สาวในแผนกน่ะชวนเมื่อไหร่ก็ได้..แต่สาวแผนกนี้ถ้าช้า  อาจมาคนมาชวนไปแทน..”  ปากตอบคำถามของเพื่อนแต่ส่งสายตาไปที่หญิงสาวอีกคนแทน...

“เราไปกันรึยังครับน้องแก้ว...”ว่าแล้วก็เอ่ยปากชวนตรง ๆ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังเงียบอยู่..

“เสร็จแล้วค่ะ..พี่วิกับพี่ณีล่ะค่ะ..เสร็จหรือยัง..”หญิงสาวหันไปถามพี่อีกสองคน...

“จ้า...เดี๋ยวน้องแก้วออกไปกับพี่วิทย์ก่อนเลยก็ได้นะ..เดี๋ยวพี่กับพี่วิขอตัวไปเสริมสวยในห้องน้ำหน่อย..ไปพี่วิ..”  นีรญาบอกพร้อมกับหลากแขนเพื่อนสาวอีกคนออกไปทันที..ไม่รอให้สาวน้อยตอบกลับ...”

ส่วนชายหนุ่ม  เมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวเปิดโอกาสก็ยิ้มแก้มแทบปริ..รีบเปิดประตูให้สาวน้อยอย่างเป็นสุภาพบุรุษทันที่...

“เชิญครับน้องแก้ว...” แก้วกันหาเดินออกจากห้องอย่างจำใจ  เพราะไม่อยากเดินไปกับชายหนุ่มแค่สองต่อสอง..เพราะรู้ว่าชายหนุ่มนั้นต้องการสานสัมพันธ์กับเธอแบบไหน  แต่เธอคงรับความสัมพันธ์แบบนั้นไว้ไม่ได้หรอก  เพราะเธอนั้นไม่ใช่แก้วกันหาคนเดิมอีกแล้ว..

“ทำไมน้องแก้วไม่พักอีกวันล่ะครับ..พี่ณุ้ข่าวเมื่อวานอยากไปเยี่ยมแต่ไม่รู้จักบ้านน้องแก้ว..เลยไม่ได้ไปเลย..”  ชายหนุ่มบอกอย่างเสียดาย...ที่ไม่ได้ไปดูแลหญิงสาว

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ..อีกอย่างแก้วก็ไม่ได้เป็นเยอะอะไร...”  หญิงสาวบอก  พร้อมกับหญิงให้อย่างขอบคุณที่ชายหนุ่มเป็นห่วง..

“วันนี้ให้พี่ไปส่งที่บ้านนะครับ..พี่เป็นห่วง..น้องแก้วก็ยังไม่แข็งแรงดี..”

“อย่าเลยค่ะ  แก้วเกรงใจ...อีกอย่างแก้วแข็งแรงดีแล้วค่ะ...”  หญิงสาวปฎิเสธอย่างเกรงใจ...

“น้องแก้วรังเกียจพี่เหรอครับ..” ประวิทย์ถาม ใบหน้าขาวตี๋จ๋อยทันที..

“ไม่ใช่ค่ะ..แก้วแค่เกรงใจ  เอาอย่างนี้นะคะ ถ้าวันไหนแก้วกลับไม่ได้  แก้วจะบอกพี่วิทย์คนแรกเลยค่ะ...”  แก้วกันหารีบบอกทันที  เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเข้าใจผิดไปใหญ่...

“จริงนะครับน้องแก้ว...” ประวิทย์ยิ้นออกทันที เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ได้ตัดรอนทั้งหมด...สีหน้าที่ยิ้มได้ของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวยิ้มตอบทันที...ต่างกับชายหนุ่มอีกคนที่มองมาจากชั้นบนที่มองลงมาอย่างไม่สบอารมณ์ที่เห็นผู้หญิงของตน (คิดเข้าข้างตนเอง) เดินยิ้มคัยกระหนุงกระหนิงกับผู้ชายคนอื่น..ชายหนุ่มแทบจะลงไปกระชากคนมันมากระทืบให้นวมโทษฐานมาทำเจ้าชู้ใส่ผู้หญิงของเขา  ส่วนหญิงสาวนั้น เขาอยากจับมาฟัดให้น่วม โทษฐานไปให้ท่าผู้ชายคนอื่น....อย่าให้รู้นะว่าคิดจะเอาไอ้หน้าอ่อนนั่นมาแทนที่เขา  ไม่งั้นไม่ใครก็ใครต้องกลายเป็นผีไร้ญาติแน่..และใครคนนั้นก็ไม่ใช่เขาและก็เธอ...ชายหนุ่มคิดดวงตาคมกริบแข็งกราวที่ใครเห็นก็ต่างหวาดกลัว...

“คุณนิด..เดี๋ยวคุณช่วยเรียกพนักงานใหม่ที่ชื่อ แก้วกันหา แผนกบัญชีให้มาพบผมหน่อย..” เสียงดุ ๆ บ่งบอกว่าอารมณ์ไม่ดีดังขึ้น..ทำให้หญิงสาวที่เพิ่งกลับมาจากทานอาหารกลางวันต้องถามกลับทันที..เพราะตั้งแต่ทำงานกับชายหนุ่มมา  ไม่เคยมีสักครั้งที่ชายหนุ่มจะเรียกพนักงานใหม่มาพบ..ถ้าไม่ใช่ผู้บริหารระดับสูง...

“เออ..ท่านค่ะ..ให้เรียกพนักงานใหม่น่ะหรือค่ะ..” ถามเพื่อความแน่ใจ  แล้วก็ต้องหน้าซีดเมื่อเสียงที่ชายหนุ่มตอบกับมาอย่างห้วน ๆ บ่งบอกถึงอารมณ์ที่ไม่คงที่..

“ผมว่าผมพูดชัดเจนแล้วนะ..ถ้าคุณยังไม่เข้าใจหรอฟังไม่ร็เรื่อง  ผมว่าคงต้องหาคนที่เข้าใจอะไรง่าย ๆ มาทำหน้าที่แทนคุณแล้วล่ะ..คุณนิตยา..” พร้อมกับวางสายใส่ทันที  ไม่รอให้เลขาสาวตอบกลับมา...ทำให้นิตยารีบต่อสายถึงแผนกบัญชีทันที เพื่อตามตัวคนทึ่เจ้านายต้องการพบมาโดยเร็วก็ระเบิดจะลงมากไปกว่านี้..

“แก้ว..ท่านประธานเรียกพบน่ะ..” ทิพย์ภา เดินมาบอกลูกน้องใหม่ที่ โต๊ะ หลังจากวางสายของเลขาของท่านประธานเรียบร้อย  และรู้สึกสงสัยว่าท่านจะเรียกเด็กใหม่ไปพบทำไม..ทั้งที่ไม่เคยเรียกมาก่อน..

“แก้วเหรอค่ะ..เอ่อ  แก้วทำงานพลาดเหรอค่ะ..ทำไม..” หญิงสาวถามอย่างตกใจ

“ไม่ใช่หรอก..ถ้าผิดพี่ก็ต้องรู้สิ..เอาเป็นว่าแก้วรีบไปเถอะ...” ทิพย์ภาเร่ง  เพราะข้างบนบอกว่าให้รีบมา  ท่านอารมณ์ไม่ดีด้วย..คิดแล้วก็รู้สึกสงสารลูกน้องตัวเองเหมือนกัน  ท่านน่ะเวลาโกรธร้ายยิ่งกว่าอะไร...

“ค่ะ..แก้วจะไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ..” แก้วกันหารีบเดินออกจากห้อง..ท่ามกลางสายตาเพื่อนร่วมงานที่ทองมาอย่างสวสัย  แต่ไม่กล้าถาม  เพราะหน้าของหัวหน้าเธอเครียดอย่างกับอะไร  กลัวโดนลูกหลงไปด้วย..

“เออ..คือดิฉันมาพบท่านประธานน่ะค่ะ...” เสียงหวานๆ ใส ๆ ที่ดังหน้าโต๊ะ..ทำให้นิตยาที่ก้มหน้าก้มตาพิมพ์จดหมายตอบลูกค้า เงยหน้าขึ้นมอง..ก่อนจะคิดในใจว่า..ผู้หญิงอะไรจะสวยได้ขนาดนี้..นางฟ้าชัด ๆ คิดเสร็จก็กระแอมกระไอ

“ใช่คุณแก้วหรือเปล่าค่ะ..”

“ค่ะ..” รับคำพร้อมกับยิ้มให้อย่างผูกมิตร..

“เชิญเลยค่ะ  ท่านประธานรออยู่พอดี..” บอกพร้อมกับผ่ายมือไปทางประตูที่ปิดสนิทข้างหน้า  พร้อมกับส่งยิ้มเป็นกำลังใจให้น้องใหม่.. แก้วกันหายิ้มให้อย่างขอบคุณ ก่อนจะเดินไปเคาะประตูอย่างมีมารยาท  ก่อนจะเปิดเข้าไปเมื่อได้รับอนุญาติจากบุคคลข้างใน...

“สวัสดีค่ะท่านประธาน...ดิฉันแก้วกันหา  พิทักษ์ธรรม ค่ะ..”  หญิงสาวกล่าวรายงานตัว   เมื่อมายืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานขนาดใหญ่  ในขณะเจ้าของโต๊ะกับหังเก้าอี้ไปด้านหลัง  เหมือนกับจะชมวิวด้านนอกของตัวอาคาร...ก่อนจะค่อย ๆ หันเก้าอีกกลับมา  เมื่อหญิงสาวรายงานตัวเรียบร้อยแล้ว...แก้วกันหาผงะ ถอยหลังไปเก้านึงอย่างตกใจ  เมื่อเห็นหน้าของท่านประท่านอย่างชัดเจน  ว่าเป็นใคร...

“สวัสดีครับ คุณแก้วกันหา..เราได้พบกันอีกแล้วนะครับ..”  อนิรุท เอ่ยออกมาอย่างช้า ๆ รอยยิ้มเหมือนสะใจ ปรากฎอยู่บนใบหน้าคมเข้ม  เมื่อเห็นสีหน้าของหญิงสาว  สีหน้าอย่างนี้แหละที่เขาอยากเห็นนัก..คงตกใจมากน่ะสิแม่หนูน้อย...ชายหนุ่มคิด  ก่อนจะลุกขึ้นอย่างช้า ๆ ด้วยท่วงท่าอย่างกับราชสีห์ที่กำลังจะตระครุบเหยื่อ...

“ คุณ..เป็นไปได้ยังไงน่ะ..” แก้วกันหาอุทานอย่างไม่คาดฝัน  พร้อมกับหันหลัง เดินออกอย่างรวดเร็ว  แต่ก็ยังช้ากว่าชายหนุ่มที่ เดินมาดักหน้าหญิงสาวเอาไว้...

“จะรีบไปไหนล่ะครับ..เราฉันไม่ได้คุยกันเลยนะ...”

“ฉันไม่มีอะไรจะคุญกับคนอย่างคุณ  หลีก..” หญิงสาวบอกอย่างเสียงแข็ง  มองสบตาชายหนุ่มอย่างไม่กลัว...

“แหม..ถึงรู้นะนี่ว่าพนักงาน  สั่งเจ้านายได้ด้วย..กรุณาให้เกียรติผมด้วยนะครับ..”  อนิรุท  เอ่ยอย่างล้อเลียน..

“งั้นฉันขอลาออก..ตอนนี้เลย..” เสียงแข็ง ๆ บอก  พร้อมกับเดินหลีก  เพื่อออกจากห้อง...แต่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่กับเดินไปถึงประตูก่อน  พร้อมกับกดล๊อกประตูทันที..เพื่อขังตัวเองกับหญิงสาวเอาไว้ในห้อง แถมยังใส่รหัสที่มีไม่กี่คนที่รู้ในการเปิดซะด้วย..

“คุณ..ทำบ้าอะไรน่ะ..เปิดเดี๋ยวนี้เลยนะ..”  หญิงสาวร้องสั่งด้วยความโมโห..

“สั่งผมหรือ..” อนิรุทถามเสียงดุ..พร้อมกับเดินเข้าหาหญิงสาวด้วงท่าทางเสือล่าเหยื่อ  ทำให้แก้วกันหาต้องรีบเดินถอยหลังนี้  อย่างหวาดกลัว..จนชนกับโซฟาหลังให้ที่ใช้รับแขกผู้ใหญ่ที่มาหาชายหนุ่ม..พร้อมกับรีบแก้ตัวทันที.แล้วใช้มือยันหน้าอกไม่ให้ชายหนุ่มมาใกล้กว่านี้...เมื่อถึงทางตัน..

“ฉันไม่ได้สั่ง..ปล่อยฉันไปเถอะนะ..” แก้วกันหา ขอร้อง..

“ ฉันปล่อยก็ได้แต่เราต้องเธอกันให้รู้เรื่องก่อน  พร้อมกับสะสางคดีที่คุณทำไว้ด้วย...” ชายหนุ่ม บอก  พร้อมกับแกล้งโน้มหน้าหล่อ ๆ เข้าใกล้หญิงสาว..

“ คดีอะไร..ฉันไปทำอะไรให้คุณ..นี่อย่าเข้ามาใกล้นะ..”  เสียงหวาน ๆ ถามอย่างมึนงง 

“ก็เรื่องที่เธอตบหน้าฉันต้องหน้าคนอื่นไง.. ขอโทษมาก่อนแล้วฉันจะไม่เอาเรื่อง” อนิรุทบอกอย่างใจดี

“ก็คนอย่างนายสมควรโดนอย่างนั้นแล้ว..เรื่องอะไรฉันต้องขอโทษด้วย นี่ บอกให้ไปห่าง ๆ ไงล่ะ..” หญิงสาวบอกพร้อมกับเบี่ยงหน้าหนี  เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มยังคงเข้าใกล้มาเรื่อย ๆ

“สรุปจะไม่ขอโทษใช่ไหม..ได้..” ชายหนุ่ม ถามพร้อมกลับผลักร่างของหญิงสาวลงบนโซฟาตัวใหญ่  พร้อมกับโน้มตัวค่อมร่างของหญิงสาวเอาไว้ทันที..

“ไม่..ฉันไม่ขอโทษ..”  หญิงสาวปฎิเสธเสียงแข็ง..

“ดีเหมือนกัน..ฉํนก็ชักไม่อยากได้คำขอโทษแล้วเหมือนกัน...” ว่าแล้วก็แนบหน้าคมเข้มลงมาชิด ทำท่าเหมือนจะจูบหญิงสาว จนหญิงสาวต้องเบี่ยงหน้าหนี..พร้อมกับยอมขอโทษชายหนุ่มแต่โดยดี..

“ก็ได้..ก็ได้..ฉันขอโทษ..ปล่อยได้หรือยัง..” หญิงสาวร้องบอกในนาทีสุดท้าย

“ว่าไงนะ.”

“ฉันบอกว่าฉันขอโทษไง..”

“เต็มใจหรือเปล่านี่ ..”

“ก็พูดแล้วไงจะเอายังไงอีกล่ะ..ต้องกราบเลยไหม..” บอกอย่างประชด..

“ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไรนะ..”ว่าแล้วก็ทำท่าจะจูบหญิงสาวอีก..

“เต็มใจ..แก้วเต็มใจค่ะ..แก้วขอโทษจริง ๆ ค่ะ..” หญิงสาวบอกอย่างหน้าเสีย  เมือเห็นว่าชายหนุ่มจะจูบจริง ๆ

“ก็แค่นั้น..ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ไปได้..” ชายหนุ่มบอกอย่างดุ ๆ ขณะถอยห่างจากร่างบาง นั่งตัวตรง..

“แค่นี้ใช่ไหมต่ะ งั้นฉันไปได้หรือยัง..” หญิงสาวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เหมือนกลัวว่าชายหนุ่มจะเปลียนใจ..

“ยัง มีอีกเรื่องนึง..”ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบ  ทำให้หญิงสาวหน้ามุ่ย..ก่อนจะขยับไปนั่งโซฟาอีกตัวนึงที่ห่างจากขฃชายหนุ่มพอสมควร..ทำให้ชายหนุ่มยิ้มอยางรู้ทัน..

“มีอะไรอีกล่ะ..” หญิงสาวถามอย่างเสียไม่ได้..เรื่องอะไรจะพูดดีด้วยล่ะ..คนแบบนี้..หญิงสาวคิดในใจ.แต่ชายหนุ่มไม่ใส่ใจ..

“เอาตรง ๆ เลยนะ..เธอต้องการค่าตัวเท่าไหร่..สำหรับมาอยู่กับฉันน่ะ..” สิ่งที่ชายหนุ่มถาม  ทำให้หญิงสาวต้องนั่งอึ้งไปชั่วงครู่เพราะตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยเจอใครที่หยาบคายอย่างนี้มาก่อนเลย..จนต้องถามย้ำอีกครั้ง  เพื่อความแน่ใจ  เธอคงหูฝาดไปเอง..หญิงสาวปลอบใจตัวเอง..

“คุณว่ายังไงนะคะ คุณอนิรุท..” เสียงหวานถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ..

“เธอได้ยินไม่ผิดหรอก..ฉันขอบอกเธอตรง ๆ เลยนะ  ตั้งแต่คืนนั้น ฉํนรู้สึกติดใจเธอนะ..เลยอยากได้เธออีก..ตกลงนะ..ไม่ว่าเธออยากได้อะไรฉันหาให้เธอได้หมด..” อนิรุทพยายามโน้มน้าวหญิงสาว..

ชัดเจนเลยคราวนี้..สิ่งที่เธอได้ยินไม่ผิดแน่..ผู้ชายคนนี้กำลังใช้เงินซื้อเธอเพื่อไปเป็นนางบำเรอส่วนตัว..เขากล้าดียังไงถึงตีค่าผู้หญิงต่ำขนาดนี้..ช่างเป็นผู้ชายที่ทุเรศที่สุดเท่าที่เคยพบเคยเจอ..ช่างไม่มีความละอายใจเลย  ทั้งที่ตัวเองก็เกิดมาจากผู้หญิงเหมือนๆ กัน  ต่อให้เธออับจน จนต้องไปเป็นขอทาน เธอก็ไม่มีวันขายตัวเด็ดขาด..ยิ่งคิดจุดเดือดของเธอก็ยิ่งต่ำลงทำที่..มือเรียวเล็กของเธอกำแน่นทั้งสองข้าง..

“ว่าไง..เธออยากได้อะไรก่อนล่ะ..บ้าน..รถ..เครื่องเพชร..เหรออยากให้มัดจำค่าตัวเธอสักก้อนนึกก่อน..” ชายหนุ่มเริ่มเสนอค่าตอบแทน  ที่ใคร ๆ ได้ยินก็อย่างได้  เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังเงียบอยู่..หรือกำลังคิดต่อรองค่าตอบแทนที่จะเรียกเข้าอยู่ก็ไม่รู้ ชายหนุ่มคิดอย่างมั่นใจ ว่าข้อเสนอที่ตนให้นั้น ผู้หญิงคนไหนได้ยินก็ต้องวิ่งเข้าใส่ทุกราย..แล้วหญิงสาวก็กระโจนเข้าใส่ชายหนุ่มจริง ๆ แต่ไม่ได้วิ่งเข้าใส่ด้วยความดีใจ..แต่เป็นความโกรธที่มัยระเบิดออกมา  พร้อมกับร้องกรี๊ดจนชายหนุ่มแก้วหูแทบแตก..

“กรี๊ด..ฉันทนไม่ไว้แล้วนะไอ้ทุเรศ..ฉันไม่ใช่อีตัวนะ..จะดูถูกกันมากเกินไปแล้ว...”  หญิงสาวกรีดร้องด้วยความโมโห..พร้อมกับทุบตีชายหนุ่มด้วยกำลังทั้งหมดที่ตนมี..ใส่ความโกรธแค้นลงไปเต็มที่..อนิรุทที่นั่งอึ้งเพราะตามอารมณ์หญิงสาวไม่ทัน  พอตั้งสติได้ก็รวบตัวหญิงสาวเอาไว้เพื่อไม่ให้ทำร้ายตัวเองมากไปกว่านี้...

“เฮ้ย! ..อะไรกันนี่..หยุดโวยวายได้แล้ว...ฉันบอกให้หยุดไง..โอ้ย.เจ็บนะโวย .”อนิรุทบอกเสียงแข็ง  เมื่อเริ่มรู่สึกเจ็บ..เมื่อหญิงสาวเริ่มแปลงร่างเป็นแม่เสือสาวที่เริ่มข่วนเขาแล้ว..จึงพยายามรวบมือของหญองสาวเอาไว้  แต่หญิงสาวก็พยายามสะบัดตัวให้หลุดจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม..

“หยุดงั้นเหรอ..นี่แน่ะ..เพี๊ยะ..เพี๊ยะ..” กัวกันหาสะบัดมือตบไปที่หน้าของชายหนุ่มอย่างเต็มแรงด้วยอารมณ์ที่ยังเดือดอยู่..ถึงสองที่  แรงตบทำให้ชายหนุ่มถึงกับหน้าชาไปชั่วครู่  ก่อนที่ความโกรธเคืองเริ่มเข้ามาแทนที่ ความมึนงงและตกใจกับกิริยาของหญิงสาว..สองครั้งแล้วนะที่ผู้หญิงคนนี้ตบหน้าเขาทั้งที่ไม่เคยมีใครกล้าทำมาก่อน..ร่างน้อย ๆ ของหญิงสาวถลานั่งลงบนตักของชายหนุ่มตามแรงกระชาก..ใบหน้าหวาน ๆ เปลี่ยนจากความโกรธเป็นความหวาดกลัวที่เข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็วเมื่อเห็นหน้าของชายหนุ่มที่ตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับซาตานที่หลุดมาจากขุมนรกที่พร้อมจะทำลายล้างทุกอย่าง..หญิงสาวตัวสั่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้..

“เธอกล้าดียังไงถึงได้ตบหน้าฉันถึงสองครั้งสองหนฮะ..” อนิรุทถามเสียงกระด้าง..ที่ใคร ๆ ได้ยินก็ต่างหวาดกลัว  รวมถึงสาวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มเช่นกัน..แต่เธอก็ยังเชิดหน้าต่อตาชายหนุ่มอย่างแข็งใจทั้งที่ใจของเธอเต้นรัวจนแทบกระเด็นออกมาข้างนอกพร้อมกับต่อปากต่อคำออกไป..เสียงแข็ง

“ทำไมฉันต้องใช้ความกล้าด้วย..ในเมื่อคนอย่างคุณใช้แค่ความเกลียดอย่างเดียวก็พอ”แก้วกันตอบย้อนกลับเสียงกระด้างไม่ต่างกัน..สิ่งที่หญิงสาวตอกกลับมาทำให้อ้อมแขนของชายหนุ่ดรัดแน่นยิ่งขึ้น..จนทำให้หญิงสาวต้องยกมือยันหน้าอกของชายหนุ่มเอาไว้เพื่อไม่ให้ใกล้ชิดไปมากกว่านี้....

“งั้นฉันจะทำให้เธอรู้ว่าไอ้ความเกลียดที่เธอมีนั้นมันจะร้อนแรงขานดไหน แก้วกันหา..” เสียงเรียบเย็นของชายหนุ่มเค้นออกมาทีละคำ เหมือนกลัวว่าหญิงสาวจะไม่เข้าใจ...

“คุณ..หมายความ..ว่า..”  คำพูดต่อไปถูกกลืนหายเมื่อริมฝีปากของชายหนุ่มแนบลงมาอย่างรวดเร็ว  ทำให้หญิงสาวที่กำลังเอ่ยปากถามนั้น เปิดโอกาสให้ชายหนุ่มแทรกลิ้นเข้าไปในปากของหญิงสาวอย่างง่ายดาย..ร่างบางเริ่มดิ้นรนเมื่อได้สติ  จนทำให้อนิรุทต้องกอดหญิงสาวแน่นขึ้น  เพื่อไม่ให้หญิงสาวหลุดออกจากอ้อมแขนไปได้..มือน้อย ๆ ระดมทุบลงกับอกของชายหนุ่มตฃด้วยความตกใจ..ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าวด้วยความตื่นตระหนก..พร้อมกับพยายามสะบัดใบหน้าหนี..

อาการดิ้นรนของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างไร้ความปราณีจนทำให้ร่างบางหอบเพราะไม่สามารถทำอะไรเขาได้..อนิรุทครางเสียงเบา  เมื่อร่างนุ่มนิ่มของหญิงสาวเริ่มเบียดร่างเข้าหา..จนหน้าอกอวบอิ่มแนบกับหน้าอกแข็งแกร่ง  แก้วกันหาตัวสั่น..เมื่อถูกชายหนุ่มจูบเธอจนหายใจไม่ออก..จะขาดใจเสียให้ได้..ร่างบางครางประท้วงเมื่อเธอรู้สึกเหมือนจะเป็นลม..แต่อนิรุทก็ไม่ยอมปล่อย  เขายังคงจูบหญิงสาวเหมือนจะเรียกร้อง จนแทบระเบิดความต้องการ  ความปรารถนา..จนแก้วกันหาตั้งรับไม่ทัน..เธอรู้สึกเหมือนจะหมดลมหายใจ..เธอต้องเป็นลมแน่ ๆ  หากชายหนุ่มยังไม่ยอมผละออกห่าง..เหมือนสวรรค์จะรู้ว่าเธอจะหมดลมหายใจ  ชายหนุ่มยอมผละออกเล็กน้อย  แก้วกันหารีบสูกลมหายใจเข้าปอด..เมื่อชายหนุ่มยอมปล่อย  แต่เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น  เขาก็แนบริมฝีปากลงมาใหม่ ครั้งนี้ทั้งดูดดืมเรียกร้องการตอบสนอง  แก้วกันหาไม่อาจต้านทานความต้องการของชายหนุ่มได้  เธอจูบตอบเขาอย่างเงอะงะ  ไร้เดียงสา  จนได้ยินเสียงครางเบา ๆ หลุดมาจากปากของชายหนุ่ม  ยามที่เขาตั้งใจผละออกเล็กน้อย  ก่อนจะแนบมันลงมาอีกครั้ง  จูบของเขาช่างหวานชวนให้เธอเตลิดไป สมองพร่าเลือนขาวโพลนไปหมด  แก้วกันหายังคงตอบสนองเขาอย่างไม่รู้เรื่องไม่รู้ราว  มือใหญ่ที่ลูบไล้ตามแผ่นหลังนุ่มมือเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ทรวงอกอวบอิ่มเต่งตึงของเธอแทน  แก้วกันหาสะดุ้งเล็กน้อย  เมื่อรู้ว่าชายหนุ่มกำลังครอบครองดอกตูมของเธอ  มือใหญ่หยอกเย้าจนร่างสาวสะท้าน  ครางออกมาอย่างแผ่วเบา  ร่างกายของเธอร้อนราวกับเป็นไข้  กลิ่นกายสาวหอมหวานยั่วใจ  จนชายหนุ่มต้องจูบไปทั่วใบหน้าของเธอ..ในขณะที่มือยังคงวุ่นวายกับดอกบัวงามทั้งสองข้างของหญิงสาว  เสียงครางเบา ๆ ของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มยิ้มด้วความชอบใจ..แก้วกันหาไม่รู้ตัวว่ากระดุมเสื้อของเธอหลุดออกจากรังดุมเมื่อไหร่  อนิรุทใช้ความชำนาญแกะกระดุมอย่างใจเย็นเพื่อไม่ให้หญิงสาวรู้ตัว  ในขณะที่ปากยังคงซุกซนไล่จูบไปทั่วใบหน้าของหญิงสาว  ก่อนขะช้อนร่างบ่างบางขึ้นพร้อมกับก้าวเดินไปห้องส่วนตัวที่สร้างไว้พักผ่อนหรืออาศัยนอนอยามที่ทำงานดึกแล้วขี้เกียจขับรถกับบ้าน..พร้อมกัลกระซิบที่ข้างหูเล็ก ๆ ของหญิงสาว..

“เดี๋ยวเราค่อยเจรจากันใหม่นะ.หลังจากเสร็จธุระนี้ก่อน..นะคนสวย..” เสียงแหบพร่าของชายหนุ่มกระซิบบอกคนที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว..แล้ววางร่างบอบบางของหญิงสาวลงบนเตียงใหญ่กลางห้อง วินาทีนั้นเองที่เรียกสติอันน้อยนิดของหญิงสาวลับคืนมา..เธอพยายามดิ้นรนอีกครั้ง พร้อมกับร้องห้ามชายหนุ่ม..

“ไม่..ไม่นะ..” เสียงห้ามแผ่วเบาที่หญิงสาวคิดว่าดัง  แต่กลับเบาหวิวจนคนฟังแทบไม่ได้ยิน..พร้อมกับร่างสูงใหญ่ทาบทับลงมาทันที..เพื่อกักตัวหญิงสาวไม่ให้หนีไปไหน..แล้วกระซิบตอบหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่เร่าร้อนบ่งบอกอารมณ์ของชายหนุ่มเป็นอย่างดี..

“มาห้ามอะไรกันตอนนี้คนสวย..ไม่ทันแล้วล่ะ..เครื่องมันร้อนแล้ว..”พูดจบชายหนุ่มก็จูบเม้มที่ตึ่งหูของหญิงสาว เบา ๆ จนเธอขนลุกด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ที่กำลังแล่นไปทั่วร่าง  ก่อนที่จะเลื่อนริมฝีปากมาซุกซนไปทั่วใบหน้าเนียนใสและซอกคอหอมกรุ่มของหญิงสาว  ขณะที่นิ้วเรียว ๆของชายหนุ่มลูบไล้ลงมาที่หน้าท้องแบนราบก่อนจะปลดเปลื้องอาภรณ์ที่เหลืออยู่ของหญิงสาวออกจากร่างงดงาม..แก้วกันหาที่กำลังหลงเตลิดไปกับจูบของชายหนุ่มไม่รับรู้ว่าตนเองถูกแอบปลดเสื้อผ้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่..เพราะทั้งมือและปากของเขากำลังสร้างความปั่นป่วนให้กับเธอยิ่งนัก..ร่างบางเบียดเข้าหา..เมื่อรู้สึกว่าร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มกำลังจะผละออก..อนิรุทมองเรือยร่างเปล่าที่ไร้อาภรณ์ปกปิดอย่างพึงพอใจกับความงดงามดังเทวดาปั้นแต่งของหญิงสาวด้วยดวงตาที่เป็นประกายด้วยความภาคภูมิใจที่เขาได้เป็นผู้ครอบครอง..ชายหนุ่มรีบจัดการกับเสื้อผ้าของตนเองในเวลาเพียงไม่นานยังไม่ทันที่หญิงสาวจะรู้ตัวด้วยซ้ำ..ร่างแข็งแกร่งของเขาก็ทายทับลงมาอีกครั้ง..

“ไม่นะ..ไม่..” สำนึกส่วนลึกของหญิงสาว ร้องห้ามเขาเบาหวิว..ก่อนที่ชายหนุ่มจะปิดปากของเธอด้วยจูบอย่างดูดดืมเรียกร้องให้หญิงสาวตอบสนอง..ซึ่งหญิงสาวก็ไม่อาจต้านทานความต้องการของเขาได้..  หลังจากนั้นสติของหญิงสาวก็เลื่อนลอยพร้อมกับป่อยตัวปล่อยใจไปกับชายหนุ่มที่ค่อยนำพาเธอเดินทางไปยังดินแดนที่มีแต่เขาและเธอเท่านั้น..ชายหนุ่มซบร่างลงมาแนบกับร่างนุ่มนิ่มของหญิงสาวเมื่อเพลงรักจบลง  เสียงหัวใจของเธอและเขาที่เต้นแรง ค่อย ๆ สงบลง แต่มันยังไม่ทันปกติด้วยซ้ำ ร่างสูงใหญ่ก็ขยับอีกครั้ง และชักชวนหญิงสาวให้เดินทางไปยังดินแดนที่เขาเพิ่มพาเธอไปอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง..จนร่างบอบบางของหญิงสาวเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย..อนิรุทกอดประคองร่างบางให้นอนแอบอิงมายังซอกคอแข็งแรงของเขา  พร้อมกับกอดร่างเธอไม่ยอมปล่อย  ความสุขระบายไปทั่วใบหน้าคมเข้ม  เพราะถ้าเธอไม่หลับไปซะก่อนด้วยความอ่อนเพลีย  เขาคงไม่หยุดแน่ ๆ ทำไมเขาถึงได้มีเรียวแรงเล่นบทรักกับเธอนักนะ..แถมยังไม่เบื่อด้วย..ชายหนุ่มคิด..ก่อนจะหลับตาลงเพื่อพักผ่อนตามหญิงสาว.. เหมือนจะลืมว่านี่ยังไม่เลิกงาน และสาวน้อยที่ตนกอดอยู่นั้นเป็นพนักงานของตนเอง..