กาฝากที่รัก....

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ปาฏลีสาวน้อยที่น่าสงสาร....

ตอนที่ ๑.....ปาฏลีสาวน้อยผู้น่าสงสาร....

“..อ้อกลับมาแล้วเหรอนังตัวดี..”

“ ปล่อยให้ฉันนั่งรอแกตั้งนานมั่วทำอะไรอยู่ฮะ”  เสียงของผู้เป็นป้าร้องทักขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะขุ่นมัวบ่งบอกถึงอารมณ์ที่ไม่ปกติของป้า....ทำให้ฉันต้องถอนใจ พร้อมกับคิดว่าจะมีสักวันไหมนะที่ป้าน้อมจะอารมณ์ดีกับเขามัง..ตั้งแต่ฉันจำความได้  ป้าแกไม่เคยจะอารมณ์ดีกับใครเขาเลย....แล้วคนที่ต้องคอยรองรับอารมณ์ของแกก็ไม่ใช่ใครที่ไหน..ฉันเองนั่นแหละ.... 

“ ป้ามีเรื่องอะไรกับลีหรือจ๊ะ...”ฉันถามไปด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลที่สุด  เพื่อไม่ให้ป้าอารมณ์เสียงมากไปกว่านี้...

“อ้อ..มีแน่..”  ป้าน้อมว่าพลางก้าวเดินอย่างช้า ๆ มาหาฉันด้วยใบหน้าที่ถมึงทึงที่สุด...

“..เพี้ย...”

เสียงฝ่ามือที่แสนจะหยาบก้านของป้าน้อมที่แกเหวี่ยงมาเต็มแรงของแกกระทบกับหน้าของฉัน..มันแรงเสียจนทำให้ฉันถึงกับหน้าหันเลยทีเดี่ยวพร้อมกันนั้นลิ้นของฉันก็ได้รับรู้ถึงเลือดที่มันไหลอยู่ในปากของฉัน...ฉันค่อย ๆ หันหน้ากลับมามองหน้าของผู้เป็นป้าของฉันด้วยน้ำตาคลอเบ้า.... ส่วนผู้เป็นป้ายังคงยืนมองฉันด้วยสายตาที่เกรียวกราด....

            “..ป้าตบหน้าลีทำไมหรือจ๊ะ..”  น้ำเสียงอันสั่นเทาของฉันถามออกไปอย่างสงสัย..เพราะฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าฉันทำอะไรผิดจึงโดนลงโทษแบบนี้..

            “แกยังมีหน้ามาถามฉันอีกหรือว่าทำอะไรผิด...หนอย..นังนี่นิสัยเหมือนแม่แกไม่มีผิด..ทำเรื่องไม่ดีไว้แล้วยังมาทำหน้าซื่อไร้เดียงสา  ว่าตัวเองไม่รู้เรื่อง......”ป้าน้อมว่าพลางทำน้ำเสียงเหยียดหยาม

            “ป้าจ๋า...ถ้าลีทำอะไรผิด...ป้า...จะดุ..จะด่าลี..ยังไงก็ได้...แต่ป้าอย่าว่าแม่ลีเลยนะจ๊ะ...ลีไหว้ล่ะจ้ะ....”

ฉันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสะอื้นพร้อมทั้งยกมือไหว้ผู้เป็นป้า....  

            “ทำไม...ทำไมฉันจะว่าแม่แกไม่ได้ฮะ...แม่แกมันดีแค่ไหน..ก็แค่..นังผู้หญิงใจง่าย...ที่แรดคอยให้ท่าผู้ชายไปวัน ๆ   แล้วสุดท้ายเป็นยังไง ...แม่แกก็ท้องไม่มีพ่อ...แกน่ะหัดสำนึกซะบ้างสิว่า...ใครเป็นคนเลี้ยงดูแกมา..ใครให้ข้าว..ให้น้ำแกกินฮะ..ไม่ใช่ฉันหรือนังเด็กอกตัญญู....นังแม่สำส่อนของแกน่ะมันคอยดูแลแกไหมฮะ....นู่นพอมันคลอดแกได้สามเดือนมันก็หนีตามผู้ชายไปนู่น.....แกยังไม่สำนึกอีก...อีกหน่อยแกก็คงเหมือนแม่แกนั่นแหละ..เห็นไอ้เด็กผู้ชายในซอยนี้ตามจีบแกเยอะนี่..อีกหน่อยแกก็คงท้องหาพ่อไม่ได้เหมือนแม่แกนั่นแหละ...”

ป้าน้อมพูดด้วยน้ำเสียงกระชาก..พลางเอานิ้วจิ้มไปที่หน้าผากโดยแรงจนทำให้ฉันต้องหน้าหงาย...

“..แกไม่ต้องมาทำสำออยบีบน้ำตานังลี...”  ป้าน้อมว่าอีกครั้งเมือเห็นว่าฉันก้มหน้าร้องไห้....

“...พรุ่งนี้แกไปบอกครูปราณีเลยนะว่าแกสละสิทธิ์ที่จะถือป้ายโรงเรียนในงานการแข่งขันกีฬาเขตเข้าใจไหม...แล้วแกต้องเสนอชื่อของน้องลูกน้ำแทน..เข้าใจไหม...”ป้าน้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบขึ้นเมื่อได้ระบายอารมณ์ออกไปแล้ว...

.แต่ครูปราณีเขาจะให้เปลี่ยนหรือจ๊ะในเมื่อทางโรงเรียนได้จัดการ  แล้ววัดตัวตัดชุดไปแล้วนะจ๊ะ...”

ฉันเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับสงสัยงว่าที่ป้าตบฉันนั้นด้วยเรื่องแค่นี้เองหรือ....

            “..ฉันไม่รู้ล่ะยังไงก็ต้องทำให้ได้ไม่อย่างนั้นแกจะโดนหนักกว่านี้เข้าใจไหม...”

ป้าน้อมบอกออกไปอย่างเสียงเข้มพร้อมกับจะเดินเข้าไปในบ้าน..หากแต่ต้องชงักเมื่อมีเสียงที่ถามตามหลังที่เต็มไปด้วยความสงสัย

“...เดี๋ยวก่อนจ้ะป้า....”

“..มีอะไรอีกล่ะ..”ป้าน้อมกระชากเสียงถามออกไปด้วยความรำคาญ

“..คือลีอยากรู้น่ะจ้ะ..ว่าที่ป้าตบลีนี่..แค่ลีได้ถือป้ายโรงเรียนแค่นี้น่ะหรือจ๊ะ...”  ฉันถามออกไปอย่างสงสัยเต็มที่

“ใช่..ทำไม..แกอยากมาทำตัวเด่นกว่าน้องลูกน้ำลูกของฉันได้ยังไง..แกจำใส่หัวที่แสนจะกลวงไว้..นะ..ว่าแกน่ะเป็นแค่นังเด็กไม่มีพ่อ.ที่.มีแม่ที่ใจง่ายและสำส่อน...และยังเป็นตัวภาระ..ของคนอื่นอีก..แกน่ะต้องรู้จักเจียมตัวซะบ้าง..อย่ามาทำตัวเด่นกว่าลูกของฉัน...ลูกของฉันจะต้องเด่นกว่าแก...และต้องได้สิ่งที่ดีที่สุด..จำไว้...”

ว่าแล้วป้าน้อมก็เดินเข้าบ้าน.....

โดยไม่ได้หันไปมองผู้เป็นหลานสาวที่ถึงกับเข่าทรุดลงไปนั่งกลับพื้นหน้าบ้าน...ก้มหน้าพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลรินออกมาโดยไร้เสียงสะอื้น....เมื่อได้ฟังคำพูดของผู้เป็นป้า  ซึ่งเป็นคำพูดที่คนฟังแล้วเจ็บร้าวเข้าไปในหัวใจ

            “..เราเป็นได้แค่นี้เองหรือ..ลูกไม่มีพ่อ..มีแม่ที่หนีตามผู้ชายไปโดยไม่ต้องการเรา..และสุดท้ายเราก็เป็นได้แค่ตัวภาระและกาฝากของเขาเท่านั้นเอง    แต่ถึงเราจะเป็นแค่ตัวกาฝาก  เป็นนังเด็กไม่มีพ่อ แต่อย่างน้อยเราก็มีหัวใจ  มีความรู้สึกเหมือนกับคนอื่น ๆ เหมือน ๆ  กัน  แต่ใครจะเข้าใจความรู้สึกของเราบ้างนอกจากตัวเราเอง  ปาฎลี”