เพียงแค่เธอ

ลำดับตอนที่ #9 : หวั่นไหวกับอะไรที่ไม่ควร

ตอนที่ ๙  หวั่นไหวกับอะไรที่ไม่ควร

เธอมาถึงบ้านของเจ้านายตัวเองก็ตรงเวลานัดพอดีรถวันนี้ไม่ติดมากเลยทำให้เธอไม่ผิดเวลากับผู้ใหญ่ด้วยเมื่อมาถึงบ้านหลังใหญ่ที่มีระบบความปลอดภัยขั้นสูงด้านนอกบ้านเป็นสนามหญ้าและสวนที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามมีโรงจอดรถหลายคัน  และตรงกลางของพื้นที่เป็นบ้านสีขาวที่มีความสง่างามตั้งอยู่ เธอมาที่นี่แทบจะนับครั้งได้เพราะเธอเองก็ไม่มีธุระอะไรที่จะมาที่นี่แต่ที่เธอมาถูกก็เพราะธนภัทรส่งที่อยู่จีพีเอสมาให้เธอเลยใช้แผนที่ขับมาจนถูกทาง เมื่อเธอลงจากรถก็มีหญิงสูงวัยที่ท่าทางใจดีคนหนึ่งยืนรอต้อนรับเธออยู่

“คุณญาริกาใช่ไหมคะ  คุณท่าน คุณหญิง และก็คุณชายรออยู่ที่ห้องรับแขกค่ะ”  หญิงสูงวัยคนนั้นบอกแล้วยิ้มให้กับเธออย่างเป็นมิตร

“ใช่ค่ะ ขอบคุณนะคะ”  เธอตอบรับพร้อมกับยกมือไหว้หญิงคนนั้นเพราะพ่อกับแม่เธอสอนอยู่เสมอว่าไม่ว่าจะสูงสักแค่ไหนเจอผู้ใหญ่ก็ต้องมีความนอบน้อม  เธอเดินตามหญิงคนนั้นเข้าไปที่ห้องรับแขกซึ่งมีเจ้าของบ้านทั้งสามคนนั่งรออยู่  เมื่อก้าวเท้าเข้าห้องรับแขกแล้วเธอก็ยกมือไหว้ท่านประธานใหญ่และคุณหญิงทันทีร้อมกับยิ้มให้กับธนภัทรซึ่งเขาก็ลุกขึ้นพร้อมกับพาเธอไปนั่งเก้าอี้ข้างๆเขา

“สวัสดีค่ะ ท่านประธาน คุณหญิง”  เธอยกมือไหว้ทั้งสองท่าน

“สวัสดีจ้ะหนูแยม  เพิ่งมาเหนื่อยๆ พักก่อนนะ”  คุณหญิงผู้ที่มีความสวยไม่เป็นรองใครพูดแล้วก็ยิ้มให้กับเธอ

“ขอบคุณค่ะคุณหญิงแต่หนูไม่เหนื่อยค่ะ  ที่ท่านทั้งสองเรียกมามีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอรีบถามเข้าประเด็นทันที

“อยากจะให้หนูมาเล่าเรื่องโปรเจคใหม่ที่เกาหลีให้ฟังหน่อยนะจ้ะพอดีป้าอยากรู้แต่ไม่ได้เข้าประชุมด้วยเลยอยากทวนซ้ำ”  คุณหญิงพูดแบบนี้เธอก็เก็ททันทีแบบนี้สินะที่พี่ภัทรบอกจะปรึกษาเรื่องงาน

“อ้อได้สิคะ”  หลังจากพูดจบตอบรับแล้วเราทั้งสี่คนก็ไปที่ห้องประชุมทันทีพอเธอเข้าไปแล้วรู้ทันทีว่าเตรียมพร้อมมากแถมยังมีเอกสารเกี่ยวกับโปรเจคนี้อีกด้วย  เธอบรรยายไปเรื่อยๆในแต่ะขั้นตอนจนคุณหญิงเข้าใจแล้วดูว่ามีจุดไหนบ้างที่ควรแก้ไขบ้าง สุดท้ายโปรเจคนี้ก็สมบูรณ์พร้อมที่จะก่อสร้างหากสามารถดำเนินเรื่องได้อย่างรวดเร็ว

“หนูแยมเก่งจังนะนี่ขนาดเป็นโปรเจคต่างประเทศ ดูแลสองคนกับตาภัทรยังหาจุดแก้ไขแทบไม่ได้”  ผู้เป็นนายหญิงชมเธอแบบนี้เธอก็เขินนะ

“ขอบคุณนะคะ ถ้างั้นแยมขอตัวกลับก่อนนะคะ คุณท่าน  คุณหญิง”  เธอยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองท่านเพราะนี่กว่าจะบรรยายจบก็เกือบสามทุ่มซะแล้วมันจะดึกเวลาเธอขับรถกลับ

“แยมเดี๋ยวพี่เดินไปส่งหน้าบ้าน  คุณพ่อคุณแม่ครับผมขอตัวนะ”   ธนภัทรบอกเธอแล้วขออนุญาตท่านทั้งสองแล้วเดินไปส่งเธอที่รถที่จอดอยู่หน้าบ้าน

“แยมพี่ไม่คิดเลยนะว่าเราจะเก่งขนาดนี้ แทบจะไม่ต้องให้พี่นำเสนอเลย”  ธนภัทรพูดขึ้นหลังจากที่เดินออกมาไกลจากห้องรับแขกแล้ว

“แยมควรจะโกรธพี่นะพี่ภัทร ทำไมไม่บอกแยมสักคำดีนะที่ยังจำได้อยู่  เกิดจำไม่ได้นี่คงโดนยาวแยมอ่ะ”  เธอ บ่นใส่เขาเพราะว่านี่มันกะทันหันจริงๆที่เธอมาบรรยายแบบนี้

“โอ๋น้องสาวพี่  ผู้หญิงเก่งอย่างเราพี่รู้ว่าไม่มีพลาดแน่นอน”  ธนภัทรยิ้มให้เอามือมาจับหัวเธอแบบนี้บางทีมันก็เขินนะ

“ถ้างั้นกลับบ้านก่อนนะพี่ชาย”

“โอเคแล้วขับรถดีๆล่ะ ระวังด้วย” บอกแค่นั้นเธอก็ขึ้นรถแล้วขับออกไปทันทีอยากกลับไปกอดหมาน้อยสามตัวแล้วเนี่ย  เมื่อเธอมาถึงที่บ้านบ้านข้างๆก็ยังเปิดไฟอยู่ปกติแล้วบ้านหลังข้างๆแทบไม่เป็นที่สนใจของเธอด้วยซ้ำ  เพราะว่าตอนนี้มันเป็นบ้านของวินหรือเปล่านะถึงทำให้เธอมองสังเกตดูไฟที่เปิดอยู่บ่งบอกได้ว่าเจ้าของบ้านคงยังไม่นอนแน่ๆ  ในใจเธออยากทักอนุวัติมากขนาดไหนสุดท้ายก็ต้องห้ามไว้เพราะภาพที่เกาหลีภาพนั้นมันทำให้เธอรู้แล้วล่ะเขามีเจ้าของไปซะแล้ว  เธอไล่ความคิดไร้สาระที่เธอคิดระหว่างนั่งเล่นหลังจากอาบน้ำเตรียมนอนแล้ว

 เสียงโทรศัพท์ซึ่งเป็นเบอร์ที่เฉพาะคนสนิทเท่านั้นที่จะมีเบอร์เครื่องนี้ดังขึ้น  แต่เบอร์ที่โชว์ที่หน้าจอตอนนี้มันไม่คุ้นซะเลย  เธอช่างใจอยู่สักพักแล้วก็กดรับสาย

“สวัสดีค่ะ”

(เฮ้ย  เบอร์แยมจริงๆด้วย  นี่วินนะ)  กลับเป็นเธอซะเองที่แปลกใจว่าเขาไปรู้เบอร์เธอจากที่ไหน

“วิน  วินไปเอาเบอร์แยมมาจากไหนเนี่ย”

(ก็วินเคยมีเบอร์แยมก่อนที่จะไปเรียนที่เกาหลีไงเมมเอาไว้อ่ะไม่คิดว่าแยมจะยังใช้เบอร์เดิมอยู่)  วินตอบมาน้ำเสียงดีใจเธอรู้สึกได้  และหลังจากที่ได้ยินคำตอบมันเรียกรอยยิ้มจากเธอได้

“อ้อ แยมลืมไปคิดว่าวินจะทิ้งเบอร์แยมไปซะแล้ว”

(ไม่หรอกแยมเราเก็บเบอร์แยมไว้เสมอแหละแต่แค่ไม่ได้โทรเพราะว่ากลัวแยมจะเปลี่ยนเบอร์น่ะ)

“แล้วถ้าแยมเปลี่ยนเบอร์ล่ะ  วินจะไปเอาเบอร์แยมจากไหน”  เธอลองถามออกไปปลายสายก็เงียบไปแปปนึงถึงมีเสียงตอบกลับมา

(แยมก็ลองเดินออกมาตรงหน้าต่างห้องแยมดิ)  อนุวัติตอบมาแบบนี้เธองงเลยล่ะ

“ทำไมวินไม่ไปหรอก  มีอะไรพูดมาเลยดีกว่า”  เธอพูดไปแล้วก็นั่งยิ้มอยู่บนเตียง

(เหอะน่าเดินมาตรงหน้าต่างเร็ว)  สุดท้ายเธอก็เดินไปตรงหน้าต่างห้องนอนของเธอ  มองไปแล้วก็เห็นวินที่อยู่ในชุดนอนยืนอยู่ตรงห้องนอนของเขาเหมือนกันเขาเปิดหน้าต่างออกมาแล้วยิ้มให้ เธอก็กลั้นยิ้มไว้เพราะอะไรก็ไม่รู้  ถึงบ้านเธอจะมีบริเวณที่กว้างแต่บ้านเธออยู่ใกล้รั้วฝั่งบ้านของอนุวัติและพอดีที่บ้านของอนุวัติก็อยู่ใกล้รั้วบ้านเธอเหมือนกันถึงจะไกลแต่ก็มองเห็นได้

“เล่นไรเนี่ย”  นี่คงเป็นคำถามแก้เขินของเธอสินะ

(ก็แยมถามว่าถ้าแยมเปลี่ยนเบอร์ล่ะ  วินจะไปเอาเบอร์แยมจากไหน  วินก็จะเปิดหน้าต่างตะโกนเรียกแยมแล้วขอเบอร์เลยไงล่ะ  ฮ่าๆๆๆๆ)  เขาพูดไปก็ยิ้มไป 

“เฮ้อเล่นอะไรติ๊งต๊องน่ะ วิน”  เธอพูดออกไปแบบนั้นแต่ในใจก็อดดีใจไม่ได้จริงๆที่เป็นแบบนี้

(นั่นๆ จะยิ้มก็ยิ้มออกมาเหอะน่า  กลั้นยิ้มไว้เดี๋ยวหน้าเหี่ยวนะ)   แต่คำพูดสุดท้ายก็ยังเป็นวินจริงๆ แซวแบบนี้เธอก็ไปไม่เป็นดิ ห้ามพูดหน้าเหี่ยวเด็ดขาด

“นี่ใครจะบ้าปล่อยให้หน้าเหี่ยวเล่า”  เธอบ่นเขาไปแล้วกีเจ้าสามตัวที่เกาะตรงหน้าต่างแล้วโผล่หน้าออกไปคงสงสัยว่าเจ้านายมองอะไร  หน้าต่างเธอบานใหญ่แล้ว  กว้างทำให้เจ้าสามแสบปีนได้ง่าย

(เฮ้ยสามแสบนี่นาหวงเจ้านายแน่เลยมามองขนาดนี้  ฮ่าๆๆๆ)  เขามองเจ้าสามแสบอย่างสงสัยแล้วก็ยิ้ม  ที่เห็นเจ้านายที่ใส่ชุดนอนลายคิตตี้ของหมาสามตัวกำลังเล่นกับมัน โดยที่ตัวเธอนั้นก็ไม่ได้สนใจคนที่อยู่ในสายเลย

“วินงั้นแค่นี้นะ แยมไปเล่นกับที่รักก่อน  สามแสบ บอกฝันดีเพื่อนพี่แยมหน่อยเร็ว”  เธอบอกแค่นั้นแล้วก็ตัดสายไปปล่อยให้เขาได้ยินแต่เสียงเของสามแสบแล้วเธอก็โบกมือให้เขาก่อนจะปิดผ้าม่าน

                เขามาอยู่ที่นี่มันเป็นความบังเอิญจริงๆที่น้องชายของเขาเห็นโครงการบ้านนี้ทำให้เขาตัดสินใจซื้อก่อนที่จะย้ายกลับมาอยู่ไทยแล้วสั่งให้ทำบ้านตกแต่งปรับปรุงใหม่ตามสไตล์เขา  จนเมื่อเช้านั้นแหละที่เขาได้เจอเธอแล้วทำให้รู้ว่าบ้านเธอก็อยู่ติดบ้านเขา  มันดูบังเอิญเกินไปไหมคนที่เขารอมานานแต่สุดท้ายก็พลาดกันตอนนี้กลับมาได้เจอกันอีกครั้งเขาจะไม่นิ่งอย่างที่ผ่านมา  เขาจะพูดความรู้สึกให้ญาริการู้เขาจะทำทุกอย่าง  แต่ดูแล้วเธอเพิ่งมีข่าวกับผู้บริหารหนุ่มรุ่นใหม่ไปว่าเป็นแฟนกันเขาต้องหาโอกาสถามเธอสักที  ผ่านไปหลายปีทั้งเธอและเขาก็มีการเปลี่ยนแปลงไปมาก  เขาเองกได้เลื่อนยศที่สูงขึ้นแถมยังมีหน้าที่การงานที่ดี  จนที่ไทยอยากให้เขามาทำผลงานที่ไทยแทนที่จะเป็นต่างประเทศ  เขาถึงได้ย้ายกลับมาจากเกาหลี   ส่วนตัวเธอเขาเห็นข่าวตามหน้าหนังสือพิมพืเยอะแยะว่าในด้านวงการธุรกิจและการบริหารบุคคลเธอเป็นระดับแนวหน้าของประเทศซึ่งบริษัทไหนๆก็อยากได้เธอไปร่วมงานทั้งนั้น   แต่ที่แปลกคือ  เจ้าหมาสามแสบของเธอนั่นแหละดูจากท่าแล้วนอกจากผ่านด่านหัวใจ  เขาคงต้องผ่านด่านสามแสบด้วยแน่นอน  เบอร์โทรของเธอเขาจดใส่สมุดจดใส่ทุกอย่างเลยล่ะไม่ได้กลัวลืมแต่เขาไม่ลืมเลยต่างหากเธอยังคงสำคัญกับเขาอยู่ตลอดเวลา  เขาปล่อยให้เวลาผ่านมานานแล้วถึงเวลาสักทีที่เขาจะเริ่มต้น