เพียงแค่เธอ

ลำดับตอนที่ #2 : ความวุ่นวาย

ตอนที่  2 ความวุ่นวาย

ตอนเช้าในวันเริ่มต้นของสัปดาห์ความวุ่นวายเป็นเรื่องปกติที่ ญาริกต้องพบเจอเพราะตั้งแต่เข้ามาเป็นผู้บริหารอย่างเต็มตัว คำว่า  เวลาว่างก็ไม่เคยพบกับเธอเลยสักครั้ง  หญิงสาวที่มีอายุย่างเข้าเลขสามเป็นปีแรกก็ต้องมาเจองานที่หนักขนาดนี้แล้วแต่ทว่าการทำงานและบุคลิกการแต่งตัวของเธอนั้นเข้ากันได้อย่างดีถึงเธอจะทำงานหนักเพียงไรเธอก็ยังมีความสวยเฉี่ยวที่ใบหน้าดูอ่อนกว่าวัยเสียด้วยซ้ำ สมเป็นผู้บริหารสาวที่มีความมุ่งมั่นเป็นที่สุด

“คุณญาริกาคะ ท่านประธานใหญ่เรียกให้เข้าพบด่วนค่ะ” เสียงเลขาที่คอยเตือนนัดหรือบอกนัดเร่งด่วนทำให้เธอแทบจะไม่มีเวลาอยู่ในห้องทำงานเลย เช้านี้การเรียกประชุมพิเศษเพราะ มีลูกชายของท่านประธานใหญ่จะเข้ามาช่วยงานในบริษัทและต้องรับช่วงต่อจากท่านประธานใหญ่จะเข้ามาทำงานเป็นวันแรกหลังจากที่กลับมาจากเรียนต่อต่างประเทศ ถึงญาริการจะมองว่าการแนะนำตัวเป็นเรื่องไม่สำคัญแต่เธอก็ต้องมาเพราะมันเป็นธรรมเนียมที่ปฏิบัติกันมา งานเธอที่ต้องวางแผนที่ต้องจัดการก็ไม่ใช่น้อยนี่ต้องมานั่งรอให้เสียเวลานี่นะ ไม่น่าจะเป็นสิ่งที่ดีเลย  เธอบ่นในใจอยู่ได้ไม่นาน  ท่านประธานใหญ่ก็เดินเข้ามา

“สวัสดีทุกคนที่ผมเรียกประชุมตอนเช้าวันนี้แค่เพียงจะมาบอกว่าลูกชายของผมจะเข้ามาช่วยงานบริษัทเริ่มตั้งแต่วันนี้เป็นวันแรก ยังไงผมขอให้คุณ ญาริกา  ช่วยสอนงานลูกชายผมด้วยนะ น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันน่าจะสอนงานกันได้ง่าย” หากนี่ไม่ใช่เป็นประโยคคำถามแต่เป็นประโยคคำสั่งจากเจ้านายใหญ่ ญาริกาทำได้แต่เพียงยิ้มแล้วตอบรับไปเพียงเท่านั้น  “สวัสดีครับทุกคนผม ธนภัทร  ยังไงฝากตัวด้วยนะครับ” นอกจากที่จะแนะนำตัวกับทุกคนในที่ประชุมแล้ว เจ้านายคนใหม่ที่ญาริกาต้องสอนงานยังหันมามองแล้วยิ้มให้อีก หลังจากเลิกประชุมแล้ว ญาริกา  ก็รีบตรงไปที่ห้องทำงานทันทีเพื่อจะทำงานที่วางไว้เต็มโต๊ะ ต้นสัปดาห์ที ไรงานจะล้นโต๊ะทุกครั้ง นี่ยังมีหน้าที่ใหม่ที่ต้องรับผิดชอบอีกเธอจะเอาเวลาไหนมาเรียกว่า เวลาว่าง ล่ะ

บริษัทที่ ญาริกาทำงานอยู่เป็นบริษัทที่มีโรงแรมระดับห้าดาวอยู่ในหลายจังหวัดในไทย รวมถึงเมืองท่องเที่ยวในต่างประเทศ  และยังมีห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่อีกหลายสาขา  การขึ้นมาเป็นผู้บริหารได้นั้นญาริกาใช้เวลาไม่นานมากเท่าไรแต่เธอนั้นเป็นคนที่มีผลงานโดดเด่นมาหลายผลงานและความสามารถ ความมุ่งมั่นในการทำงาน 

“คุณ ญาริกาคะ มีคุณธนภัทรมาขอพบค่ะ”

“บอกไปว่าฉันทำงานอยู่ไม่ว่าง” หลังจากวางสายจากเลขาหน้าห้องไปเธอก็นั่งทำงานต่อทันที แต่ยังไม่ทันจรดปากกาเขียนเซ็นต์เอกสารก็มีคนเข้ามาในห้องทำงานของเธอซะแล้ว เธอบอกไปแล้วนิว่าไม่ว่างจะเข้ามาทำไมกัน

“คุณ ญาริกา ผมขอคุยกับคุณหน่อยสิ” ผู้ชายสูงเกือบร้อยเก้าสิบผิวขาวหน้าตากับหุ่นเหมือนนายแบบ ใส่ชุดสูทสีเทาที่กำลังเดินมาหาเธอนั้นเขาเหมือนดารามากเลยแต่มาตอนนี้เธอก็ไม่ปลื้มเท่าไรหรอก

“เชิญนั่งก่อนค่ะ คุณธนภัทร” แต่ตามมารยาทเธอก็ต้องนอบน้อมไว้สินะ

“ไม่ใช่ที่นี่ครับ ออกไปหาร้านกาแฟน่านั่งสักร้านคุยเรื่องการสอนงานผมดีกว่านะ” นายน้อยพูดด้วยท่าทางเกรงใจแต่พูดไปก็ยิ้มไปแต่เธอคงเคลิ้มหรอกงานท่วมหัวขนาดนี้

“คือตอนนี้คงไม่ว่างที่จะออกไปคุยงานนะคะขอเคลียร์งานสักพักนะคะ น่าจะหลังบ่ายสามไปแล้วได้ไหมคะ” เธอต้องพูดไปตามตรงเลยเพราะว่ายังไงงานก็ยังสำคัญกว่าอยู่แล้ว สุดท้ายแล้วนายน้อยก็ยอมปล่อยให้เธอทำงานแล้วเดินออกไปโดยทิ้งแต่รอยยิ้มเจื่อนๆเอาไว้เพราะคงเห็นหน้าเธอเครียดกับงานละมั้ง   เฮ้อ!!!!  งานจะล้นเกินเงินเดือนเธอแล้ว เป็นการเริ่มต้นสัปดาห์ที่มีความวุ่นวายเพิ่มขึ้นจริงๆ

                เมื่อถึงเวลานัดเจ้านายคนใหม่ของเธอก็มารับเธอตรงเวลาเป๊ะ สุดท้ายคุณธนภัทร ก็พาเธอมานั่งคุยงานที่ร้านกาแฟใกล้บริษัทซึ่งมันดูสงบเงียบดูสบายตาที่เห็นต้นไม้รายรอบร้านทั้งที่ในเมืองหลวงแห่งความวุ่นวายนี้ไม่น่าจะมีร้านแบบนี้ซ่อนตัวอยู่และเป็นประจำทุกครั้งไม่ว่าจะไปที่ร้านไหน เธอจะต้องสั่งชอกโกแลตร้อนไม่ใส่น้ำตาลมาดื่มเสมอ เธอมัวแต่นั่งเล่นเพลินจนลืมไปว่ามีคนมาด้วยนี่นา  “คุณญาริกาผมว่าเรามาคุยงานเลยดีกว่าไหมครับดูท่าคุณจะหายเหนื่อยแล้ว” เจ้านายคนใหม่พูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มแล้วยกกาแฟขึ้นมาดื่มไปพลาง “ได้ค่ะขอโทษด้วยนะคะ เจ้านาย จะให้ดิฉันสอนงานเรื่องอะไรบ้างบอกมาเลยค่ะ แยมเอ๊ย ดิฉันมั่นใจว่าจะสามารถสอนงานเจ้านายได้อย่างเต็มที่แน่นอนค่ะ”  พอเจ้านายเห็นเธอพูดผิดแค่นั้นแหล่ะแอบหัวเราะเธอเลยทีเดียว บอกได้คำเดียวว่าอายจริงๆ   “เอาล่ะผมว่านะเรามาเปลี่ยนการเรียกคุณ เรียกดิฉันดีกว่าไหมผมไม่ชอบเลย  ต่อไปคุณต้องเรียก ผมว่า พี่ภัทร แล้วคุณก็แทนตัวเองว่าแยมอย่างเมื่อกี้ก็ได้น่ารักดีออกโอเคไหม” มันจะดีหรอให้เธอเรียกแบบนี้มีหวังคนทั้งบริษัทได้งงกันแน่ๆว่าเธอกล้าเรียกเจ้านายคนใหม่ว่าพี่เลยหรอ แต่เมื่อเป็นคำสั่งยังไงก็ได้ “รับทราบค่ะ ว่าแต่เจ้านายรู้ได้ไงคะว่าแยมอายุน้อยกว่าแล้วมันจะดีหรอคะที่เรียกแบบนี้”  เธอถามออกไปด้วยความสงสัย “ประวัติแยมไงพี่ได้ดูแล้วเรียกแบบนี้แหล่ะดูสบายๆดี เราห่างกันแค่ปีเดียวเองนะ ไม่ต้องคิดมากดูจากประวัติผลงานแล้วเป็นคนที่ทำงานได้ดีมากเลยนะพี่มั่นใจเลยว่าแยมต้องสอนงานพี่ได้ครบแน่นอน เรามาเริ่มคุยงานเลยดีกว่านี่ก็จะเย็นแล้ว” พอเจ้านายอย่างธนภัทรร่ายจบ ทั้งสองก็เริ่มการวางแผนการเรียนรู้งานทั้งหมดซึ่งจะเริ่มจากการเซ็ทตารางงานไว้ซึ่งตารางงานของเธอที่มีอยู่เดิมต้องถูกเปลี่ยนไปให้ฝ่ายอื่นทำเพราะธนภัทรเป็นคนเคลียร์งานทั้งหมดให้เธอพื่อให้เธอมีเวลาว่างสอนงานให้เขาถ้าปล่อยให้เธอทำงานอย่างวันนี้ในทุกๆวันเขาคงไม่มีวันได้เรียนรู้งานอย่างแน่นอนกว่าจะทั้งสองจะคุยงานกันจบก็เกือบสองทุ่มแล้วไม่คิดว่าคุยงานไม่กี่อย่างจะใช้เวลานานขนาดนี้  เมื่อแยกย้ายกับเจ้านายคนใหม่เธอก็มานั่งเล่นรับลมอยู่ริมแม่น้ำที่ประจำที่เธอมานั่งเสมอเมื่อเวลามีความเครียดและไม่สบายใจการมองแม่น้ำทำให้เธอสบายใจขึ้นทุกครั้ง ทำไมวันนี้เธอรู้สึกเหมือนชีวิตของเธอจะเจอความวุ่นวายมากขึ้นกว่านี้ก็ไม่รู้ในเมื่องานที่เคยทำเยอะมากมายมันน้อยลงแค่มาสอนงานมันน่าจะสบายขึ้นสิแต่นี่รู้สึกไม่โอเคซะเลยแต่ยังไงเธอก็ยังต้องทำงานต่อไป นอกจากเธอจะมองแม่น้ำตอนนี้คนรอบข้างก็เริ่มน้อยลงเหลือแต่คนที่มานั่งกันเป็นคู่ เธอมองทีไรมันเหงาทุกทีสินะเรื่องแค่นี้ทำไมต้องเหงาด้วยนะญาริกา เธออยู่คนเดียวได้สบายๆเงินเดือนก็ออกจะมากมาย เพื่อนก็คอยอยู่ข้าง แต่สุดท้ายเธอก็ยังคิดถึง แต่เขาคนเดียวเขาคนที่เธอแอบรักแต่ไม่เคยแม้แต่จะบอกรัก  เธอก็คงได้แค่ถอนหายใจแล้วกลับบ้านไปพักผ่อนแค่นั้นสินะวันนี้ ฝันดีความเหนื่อยล้าและวุ่นวายในวันเริ่มต้นของสัปดาห์