เพียงแค่เธอ

ลำดับตอนที่ #1 : อดีตที่ยังอยู่ในใจ

ตอนที่ 1 อดีต

                ในวันสงกรานต์ประเพณีปีใหม่ไทยที่ใครก็ออกไปเล่นน้ำแต่ยังมีคนบางคนที่ยังจ้องอยู่ที่หน้าจอคอมเลื่อนอ่านข่าวใหม่ในเว็บสังคมออนไลน์ที่เป็นที่นิยมอยู่ ในตอนนั้น  แล้วก็มีหน้าจอสนทนาของผู้ที่เธอกำลังคิดถึงทักมาพอดี

Win : อ้วนวันนี้ไม่ออกไปเล่นน้ำหรอ

Me  :   แกเรียกฉันดีๆไม่ได้หรือไงห๊ะ

Win :  คุณแยมครับวันนี้ไม่ออกไปเล่นน้ำสงกรานต์หรอครับ

Me  : พูดดีหน่อย ฮ่าๆๆ ไม่ล่ะอยู่บ้านดีกว่าสบายดีไม่ดำว่าแต่แกมีไรป่ะ  ทำไมเล่นเนตได้ล่ะทหารเค้าเล่นได้หรอ

Win :   นนร.ก็มีวันหยุดนะมีปิดเทอมเข้าใจป่ะ ไม่ได้เรียนตลอดเวลาตอนนี้อยู่บ้าน วันจันทร์ว่างไหมไปกินข้าวกันเถอะจำได้ป่ะที่บอกว่าจะเลี้ยงอ่ะ

Me  :  อ่อจำได้ดิ ดีจังแกยังจำได้เค้าว่างตลอดแหล่ะ ไปๆดิไม่มีพลาดอยู่แล้ว

Win :  โอเคดีมากแล้วเจอกันนะเดี๋ยวจะโทรหาอีกที

หลังจากคุยกับเพื่อนกับวิน หรือ  อนุวัติจบ เธอก็ได้แต่มองบทสนทนาแล้วก็ยิ้มอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ เธอกับอนุวัติสนิทกันมาตั้งแต่เรียนประถมศึกษา แต่เมื่อเรียนต่อในระดับมัธยมต่างคนก็ต่างสอบเข้าโรงเรียนที่ตัวเองใฝ่ฝัน แต่ก็ยังไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอจนเมื่อถึงม.ปลาย อนุวัติได้สอบเข้าเรียนต่อในโรงเรียนเตรียมทหารเพราะความฝันของเขาก็คือการได้เป็นทหารจึงทำให้เวลาที่จะได้เจอกันนั้นน้อยลงจนแทบที่จะไม่ค่อยได้ทักกันเลยเพราะว่ามีเวลาที่ตรงกันมากนัก ตอนนนี้เธอก็เรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีที่สอง และเขาก็เรียนต่อทางด้านทหารบก  จนวันนี้ที่เขาทักมาเธอจึงได้รู้ว่าเขากลับมาบ้าน และเธอก็จะได้เจอกับเขาแล้ว เธอดีใจที่สุดเราะเธอก็แอบรักอนุวัติมานานแล้ว แต่ก็ไม่กล้าบอกอยู่ดี แต่การได้เจอหน้าเขาก็คงทำให้เธอมีความสุขแน่นอน   เมื่อถึงวันที่ต้องเจอกับอนุวัติเธอรีบที่จะไปให้ทันนัดมากที่สุดและเมื่อไปถึงเธอก็เห็นอนุวัตินั่งรออยู่แล้วเค้าใส่ชุดสบายๆแต่ก็หล่อไม่เบาเลย ความสูงของเขาทำให้เธอรู้สึกเตี้ยไปเลยทีเดียวล่ะ

‘มานานหรือยังเป็ด’ ถึงเธอเขินมากแค่ไหนเธอก็ต้องทักแบบเดิมอย่างที่เคยเรียกมา

‘ก็ไม่นานหรอกอ้วนแค่รอจนหิวไปหมดแล้วเนี่ย’ พอพูดจบอนุวัติก็ลุกขึ้นเดินไปร้านอาหารทันทีเลย หลังจากสั่งอาหารเสร็จ อนุวัติก็ได้แต่จ้องหน้าเธอจนเธอต้องถามแก้เก้อไป ‘แกมีอะไรหรือเปล่าวินจ้องหน้าทำไม’ พอถามเขาจึงสะดุ้งแล้วค่อยหันมาตอบ ‘มีไรอะไรจะถามอ่ะ ที่โรงเรียนมีทุนให้ไปเรียนต่อเป็นนายร้อยเกาหลีว่ะ คิดว่าจะสอบดีไหม’ ทันทีที่ได้ยินคำถามแทบเธอแทบจะไม่เป็นเลย ‘ก็ดีสิแกจะอยู่ไทยทำไมร้อนก็ร้อน  ไปนู่นน่าจะได้ประสบการณ์เยอะกว่าแล้วอีกอย่างนะ ไม่ดำด้วย ฮ่าๆๆ’เธอพูดไปมันก็แค่หัวเราะบังหน้าไปอย่างนั้น  ‘เฮ้ยจริงจังดินี่เครียดนะ แม่ก็ไม่ค่อยอยากให้ไปเท่าไรดูแม่จะเป็นห่วง’ เขาถามหน้าเครียด ‘เป็นใครใครก็ห่วงแต่ไปมันก็ได้ประสบการณ์ได้ภาษาได้หลายอย่างเลยแหล่ะ แกควรจะสอบไปนะ แกเก่งอยู่แล้วยังไงแกก็สอบได้แน่นอน’ เมื่อพูดแบบจริงจังเธอก็แค่ตอบแล้วยิ้มกลับไป  ‘แกแน่ใจหรอครีมว่าจะให้เค้าไปจริงๆ ไปแล้วห้ามคิดถึงนะเว้ย’ เธอก็เพียงแต่แต่พยักหน้าตอบรับพร้อมกับยิ้มและก้มทานอาหารต่อ  อีกสองอาทิตย์ถัดมาอนุวัติก็มาบอกกับเธอว่าเขาสอบผ่านแล้วและอีกสองเดือนเขาก็ต้องไปอยู่เกาหลีซะแล้วเธอจะทำอย่างไรได้นอกจากจะบอกว่าโชคดีและเขาก็ขอให้เธอไปส่งที่สนามบิน เมื่อวันนั้นมาถึง เขากำลังจะขึ้นเครื่องแต่เพื่อนสนิทของเขาอย่างญาริกาก็ไม่มาสักทีสุดท้ายเค้าก็ต้องเดินเข้าประตูผู้โดยสารไป  แต่อีกฟากหนึ่งหญิงสาวกำลังวิ่งฝู้คนมากมายไปที่ทางเข้าประตูผู้โดยสารตามที่นัดเพื่อนไว้ แต่สุดท้ายเมื่อเธอมาถึงก็เห็นเพียงแค่หลังของเขาที่เดินเข้าไปในประตูผู้โดยสารเธอคงจะไม่ได้เจอเขาแล้ว คงอีกนานสินะและไม่รู้ว่าเมื่อไรที่เธอจะได้เจอและได้บอกเขาอีก วันนี้เธอตั้งใจจะบอกชอบเขาด้วยซ้ำแต่มันก็สายไปแล้วสินะ

“เป็ดฉันคิดถึงนาย ฉันรักนายนะ ฉันจะรอ”