หลงรักหนุ่มนักบาส

เนื้อเรื่อง

หลงรักหนุ่มนักบาส
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมแรกของเทอม2  ของทุกชั้นเรียน แต่ฉันไม่อยากไปขี้เกียจตื่นเช้าง่า เฮ้อเมื่อไหร่จะเรียนจบซะทีจะได้ไม่ต้องอยู่ในกฎระเบียบของโรงเรียน  แต่เหตุผลที่สำคัญของฉันคือ ถ้าไปโรงเรียนแล้วก็ไม่เห็นมีอะไรน่าตื่นเต้นเลย   ฉันอยู่อย่างนี้มาตั้ง17ปีไม่เห็นมีใครโดนใจฉันจังๆเลย 
"บี เสร็จหรือยัง"เสียงนี้ต้องได้ยินทุกเช้าเลยถ้าไม่ได้ยินสิแปลก "ค่า"ฉันตอบแม่  แล้วฉันก็เดินไปขึ้นรถเมล์ตรงป้ายหน้าปากซอย  พอฉันเดินก้าวแรกเข้าโรงเรียนก็ได้ยินเสียงที่คิดถึงมากๆเลย เพราะขณะที่ปิดเทอมฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเพื่อนคนนี้มากๆเลย "ว่าไงจ๊ะยายบีเปิดเทอมแทนที่แกจะดีใจที่ได้เจอฉันแกกลับทำหน้าเหมือนจะหลับ" จินเพื่อนสนิทของฉันตอบ "เซ็งง่ะ ขี้เกียจตื่นเช้า" ฉันเป็นโรคถ้านอนไม่พอจะอารมณ์บ่อจอยทั้งวัน  "เออ! ฉันรู้ว่าถ้าแกนอนไม่พอแล้วจะเป็นอย่างไร"จินพูด จะไม่รู้ใจฉันได้ยังไงก็ฉันคบกับยายจินมาตั้ง 5 ปี คบกันโคตรนานเลยเขาเรียกว่าเพื่อนตายไดรึเปล่านี่   พอฉันเรียนได้ประมาณ 2 อาทิตย์ ทางโรงเรียนก็จัดงานกีฬาสีประจำโรงเรียนเป็นเวลา 3วัน เป็นช่วงที่ฉันชอบมากที่สุดเลย 
        และวันงานกีฬาสีประจำโรงเรียนก็มาถึง  โอ๊ยตื่นเต้นจังเลยง่าที่นี้ฉันก็จะเดินให้ทั่วงานเลยเพราะรอเวลานี้มานาน ปีนี้จะเป็นสีนำโชคหรือเปล่านะ  เพราะฉันอยู่สีชมพู แต่ฉันว่ามันคงไม่เหมาะกับฉัน  เพราะโดยส่วนตัวแล้วฉันไม่ใช่คนหวานๆอ่ะนะ ฉันออกจะห้าว กระโดกกระเดก  จะมีผู้ชายที่ไหนจะชอบฉันบ้างไหมนะ  วันนี้ช่วงเช้าฉันเดินชมงานโรงเรียนกับเพื่อนๆในกลุ่มฉันมีกันทั้งหมด4คน แต่ที่สนิทมากที่สุดคือ จิน หลังจากที่พวกเราเดินกันจนเหนื่อยก็ไปนั่งพักที่ซุ้มของโรงเรียน  พอซักพักมีผู้ชายร่างสูง ผิวเข้ม ผอม เขาขั้นหุ่นดีเลยล่ะ พอฉันเห็นปุ๊บ  ใจมันบอกว่าโดนเลยง่ะ  ฉันก็ไม่รู้ทำไมทั้งๆที่โรงเรียนก็มีคนหน้าตาดีเยอะแยะแต่ฉันดันสะดุดตากับผู้ชายคนนี้ ฉันมองเขาอย่างไม่กระพิบตา จนเพื่อนในกลุ่มถามว่า "สนใจเขาหรอ" อุ้มพูด "อืมก็นิดหน่อยนะ" ฉันตอบ แต่อุ้มบอกว่า"เขาเป็นรุ่นน้องเรานะ" 
          ฉันก็ตกใจเล็กน้อย ก็ดันชอบคนที่เด็กกว่า แต่ทำไงได้ก็คนมันชอบไปแล้ว  อายุเป็นเพียงตัวเลข คำนี้ฉันมักจะได้ยินบ่อยๆ
          และวันนี้เป็นวันที่สองของงานกีฬาสี  ฉันต้องเตรียมตัวแข่งวอลเลย์บอลประจำสีง่า  แต่ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากจะให้บอมมายืนอยู่ขอบสนาม  เพื่อเจาจะได้มองเห็นฉันบ้าง   บางที่เขาอาจจะชอบฉันบ้างก็ได้  แล้วเวลาแข่งก็มาถึง  โอ๊ย ตื่นเต้นมากเลยฝ่ายตรงข้ามตบลูแรงมากเลย  ถึงยังไงฉันก็จะสู้ให้ถึงที่สุด  เผื่อบอมจะมองเห็นความเท่ของฉันบ้าง  และก็ถึงเวลาที่น่าระทึกใจแล้ว  ผลประกาศกำลังเริ่มขึ้น
ถ้าไม่ประกาศฉันก็รู้ว่าฉันได้ที่เท่าไหร่ อะโด่  ก็ได้ที่สองทุกที่แข่งมาสามปีรู้สึกว่าจะถูกกับเลขสองเหลือเกิน สรุปผลประกาศก็เป็นปตามนั้นแหละ  เฮ้อกลุ้มจะมีที่หนึ่งอย่างเขามั้ยนะ  แต่ก็ยอมรับนะฝ่ายตรงข้ามเขาเก่งจริงๆ
        อ้าวันนี้ก็มาถึงแล้ว เป็นวันที่ฉันรอมานาน  วันนี้บอมแข่งบาสง่า  ดีใจจังเลย  และฉันนี่แหละที่จะติดขอบสนามเป็นคนแรกเขาจะได้เห็นฉันก่อนใครฮิๆเข้าตัวเอง  แต่ฉันว่าเขาคงไม่มองฉันหลอกเพราะมีคนที่ปลื้มเขามากมาย เขาออกจะเด่นในหมุ่สาวๆ   เขาจะมามองฉันทำไม  แต่ก็ไม่แน่ใครจะไปรู้  "ตายแล้วเขาเริ่มแข่งขันกันแล้ว  แล้วฉันมานั่งบ่นอะไรในใจเนี่ย  ไปดูดีกว่า "  กรี๊ดฉันได้แต่กรี๊ดอยู่ในใจเพราะกรี๊ดกับเขาไม่เป็น  ได้แต้ร้องคำว่า " เฮ่ย" ผู้ชายที่ไหนได้ยินสงสัยหนีหมด  ชาตินี้จะมีแฟนกะเขาไหมเนี่ย   ตายแล้วคิดอะไรเพลินอีกแล้วเนี่ย  เลยลืมดูการแข่งขันเลยง่า  เขากำลประกาศผลแล้ว   แต่นแตนแต๊น   "ที่บาสชายมัธยม 4  ได้ที่1" กรี๊ดๆๆๆๆ  โหหูจะแตกไม่รู้กี๊ดกันไปได้ยังไง   ตบมือยังดีกว่าอีก  พอผู้ประกาศพูดจบ  สาวที่เชียร์บอม  กรี๊ดกัน  ป่าช้าแตกแล้วแน่ๆเลย  แต่ใครจะรู้ไหมว่าฉันก็ดีใจไม่แพ้พวกสาวๆเขาเหมือนกัน