สายใยร้อยรัก

เธอเกือบจะต้องสังเวยชีวิตให้กับความเข้าใจผิด  ต้องหอบหิ้วหัวใจที่บอบช้ำ และลูกน้อยในท้อง ไปให้ไกลจากเขา ผู้ที่เป็นรักแรก คนรัก และพ่อของลูก ที่ฝากความเจ็บช้ำอย่างแสนสาหัส สิ่งที่ฉุดดึงเธอออกจากความสิ้นหวังคือดวงใจน้อยๆสองดวง ที่เธอเพิ่งรู้ว่ามี ทำให้เธอรู้ว่าชีวิตของเธอต้องก้าวต่อไปในอนาคตนั้นเพื่อใคร

“คุณมายุ่งกับพวกเราอีกทำไม กลับเข้ามาในชีวิตฉันอีกทำไม ทำไมไม่ปล่อยให้เราสามคนแม่ลูกอยู่กันตามลำพัง” หญิงสาวกรีดร้อง

“ผมขอโทษนะ......ภัสคุณจะยกโทษให้ผมได้รึเปล่า ขอโอกาศให้ผมได้อธิบายก่อน”

“ยกโทษ และอธิบายเหรอคะ คุณคิดว่าสิ่งที่ฉันได้รับมันไม่เลวร้ายพอเหรอ ฉันเคยพูดประโยคนี้กับคุณ แต่คุณไม่ฟัง คุณตัดสินฉันด้วยคำพูดของคนอื่น ไม่แม้แต่จะหยิบยื่นโอกาศให้ฉันได้อธิบาย ตอนที่ฉันโดนคุณข่มขืน และคุณล่ามโซ่ขังฉันไว้ในบ้านเหมือนสัตว์ตัวหนึ่งคุณเคยคิดบ้างมั้ยคะว่า ฉันเจ็บเป็น ฉันทรมาณเป็น ฉันอ้อนวอนคุณแต่คุณไม่แม้แต่จะเหลียวแลฉัน ฉันโดนผู้หญิงของคุณยิง และทิ้งฉันไว้ ถ้าวันนั้นพี่นนท์ไม่มาช่วยฉัน ลูกของฉันคงไม่มีโอกาศลืมตาออกมาดูโลก ฉันขอร้องคืนลูกให้ฉันมานะคะ ” หญิงสาวกัดฟันพูดอย่างเจ็บช้ำและเสียงร้องไห้ที่น่าสงสาร พร้อมกับร่างที่ค่อยๆล้มลงไปบนพื้นพร้อมกับสติที่หลุดลอยไป

ภูเธนศ  มหันต์ภาค (ภู)

เนตรนภัส  พักต์ภิรมณ์ (ภัส)

เด็กชายภูบดินทร์ (น้องภูผา) พักต์ภิรมณ์

เด็กหญิงภูริษา  (น้องน้ำเหนือ) พักต์ภิรมณ์