ความทรงจำในกำมือ

ลำดับตอนที่ #10 : อ่านเอาเอง

    อาทิตย์ต่อมา ขิมขึ้นไปจัดคราวนี้ สุดยอดรกเลยระหว่างที่ขิมจัด และค้นอยู่นั้น เห็นกระดาษแผ่นหนึ่ง จึงหยิบมาอ่าน แกเป็นใคร ทำแบบนี้ทำไม รู้ไหมคนเค้ารำคาญ ขิมอ่าน จึงฉีกทิ้ง พอกันทีการกระทำที่วุ่นวายขิมพูด และหยิบกระดาษอีกแผ่นมาเขียนว่า ไม่คิดว่านายจะเป็นคนแบบนี้ ไม่รู้จริงๆเหรอว่าเราเป็นใครและเดินกลับไปคนเดียว เซ็ง เบื่อจริงๆไอ้คนแบบนี้ คนอื่นเค้าทำทำดีด้วยแค่ไหนไม่เห็นสนใจ ซ้ำยังรำคาญอีก พอๆฉันไม่ต้องการก็ได้เพื่อนอย่างนาย ขิมพูดกับตัวเอง

    ต่อมา ขิมเราขออ่านเถอะนะ แล้วเราจะไม่บอกใครเลย ปองมาพูดกับขิม ก็ได้ ขิมพูดแล้วไปหยิบสมุดเล่มนั้นมาให้ปอง ปองอ่าน 1 วัน อ๋อฉันเข้าใจแล้ว ไม่ต้องคิดมากนะ ปองพูด เราก็ไม่ได้คิดมากอยู่แล้วขิมพูด ขิมนำสมุดนั่นไปเก็บแล้วให้ กิ๊บ และ วีอ่าน อ๋ออย่างนี้นี่เอง เราเข้าใจแล้ว กิ๊บพูด

    วันต่อมา ขิม วี เรามีอะไรจะให้อ่าน กิ๊บพูดและหยิบสมุดของกิ๊บออกมา ขิม และ วีอ่าน อ๋อเรารู้แล้วว่าใคร ขิมพูด งั้นก็เงียบไว้นะ  กิ๊บพูด หลังจากนั้น พวกเขาก็ไม่มีความลับอะไรต่อกัน ไม่นาน เมื่อวานเรากลับบ้านไปอิ่มอกอิ่มใจจริง วีพูด ทำไมเหรอ กิ๊บถามใช่มีเรื่องอะรีๆรึป่าว ขิมพูด ก็มีอยู่แล้วฉันได้รับจดหมายจาก คนนิรนามของฉันนาสิ เฮ้ยจริงเหรอขออ่านบ้างสิ กิ๊บพูด ได้สิ วีพูด ส่วนกิ๊บเมื่ออ่านเสร็จก็กรี๊ดเบา หวานจัง กิ๊บพูด เราอ่านบ้างนะ ขิมพูด และวีก็ให้ อืมก็ได้ วีพูด เมื่อขิมอ่านจบ โอ้โห อะไรกันสุดยอด ทำไมมันหวานอย่างนี้เนี่ย ขิมพูด  ในวันนั้นขณะกินข้าวเที่ยง กับข้าววันนี้หนะหวานนะว่ามะ ขิมพูด เราคงต้องเป็นแฟนกัน ขิม กิ๊บ จุ๋ม ร้องเพลงพร้อมกัน ส่วนวี นั่งยิ้ม



ยังไม่จบนะโปรดรออ่านนะคะ