คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : FIRST novel::ตอนที่ 3 ค่าเสียหาย กลายเป็น...
บทที่ 3 ค่าเสียหาย กลายเป็น.....
“ทั้งหมดเป็นเงินแปดแสนใช่มั๊ย” แม่วินเธอร์ถามใบหน้ามีรอยยิ้ม ^^ เฮ้อ...ฉันว่าบรรยากาศมันค่อยผ่อนคลายหน่อยให้ได้อย่างนี้สิ “ใช่ค่ะ แปดแสน แต่ว่า...” “ไม่มีอะไรหรอกครับ” วินเธอร์พูดขัด เอ๊ะ หมอนี่มันจะไม่เอาค่าซ่อมรถรึไงเนี่ย อื้ม...ดีเหมือนกันฉันจะได้ได้เต็มๆ กรี๊ดดดดด ดีใจ^^ ด้วยเหตุนี้ฉันจึงพูดขัดอะไรไป
“ป้าว่า เอ๊ะไม่สิ แม่ว่าสำหรับหนูแปดแสนมันน้อยไป ล้านห้าดีมั๊ยจ๊ะ” แม่ของวินเธอร์พูด หาาา...ล้านห้ามันมากกว่าเดิมตั้งเจ็ดแสน กรี๊ดดดด แล้วฉันจะปฏิเสธทำไม เดี๋ยวต้องเป็นนางเอกไว้ก่อน เล่นตัวนิดนึง
“จะดีหรอคะ ล้านห้า มันมากไปรึเปล่าคะ คุณป้า”
“อุ๊ย ไม่มากหรอกจ่ะ หรือถ้าหนูคิดว่ามากไป ล้านเดียวก็ได้จ่ะ” ป้า อย่าเปลี่ยนคำพูด ล้านห้าก็ล้านห้าค่ะ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ล้านห้าก็ได้ค่ะ หนูไม่ถือ” กลับมาเห็นแก่เงินต่อ นางองนางเอกไม่เอาแล้ว (^^/)
“จ้า งั้นหนูตกลงใช่มั๊ยจ๊ะ”
“ตกลงค่ะ”
“นี่คุณไปหยิบเงินสิน...เอ้ย ไปหยิบเงินที่แม่เตรียมไว้มาให้หนู เอ้ยลูกสาวหน่อยสิ” แม่ของวินเธอร์บอกกับสามีสุดที่รัก แต่เอ๊ะ มันยังไงๆ วันนั้นเรียกหนู วันนี้เรียกลูกสาว ช่างเหอะ เงินจะมาแล้ว เงิน เงิน เงิน เมื่อพ่อของวินเธอร์หยิบกระเป๋าใส่เงินใบใหญ่(มันก็คือกระเป่าเดินทางดีๆนี่เอง แต่หรูชะมัดเลย) โหแม้แต่กระเป๋ายังดูหรู หวังว่าจะแถมกระเป๋าให้หนูด้วยนะคะ >.<” พ่อของวินเธอร์เปิดให้ดูเงินในกระเป๋า ฉันมองดูอย่างพอใจ
“ทั้งหมดนี้ล้านห้าเต็มๆ ไม่ขาดไม่เกินนะจ๊ะ หนูเอาไปได้เลย” คุณป้าเลื่อนกระเป๋าใส่เงินใบหรูมาให้ฉัน “ขอบคุณค่ะ แต่ไม่ต้องมีเซ็นสัญญารับเงินอะไรเลยหรอคะ” ฉันรับกระเป๋าเงินมาแบบเกรงๆเหมือนเด็กรับเงินจากผู้ใหญ่ที่ไม่รู้จัก
“จะซงจะเซ็นทำไมหรอจ๊ะ ไม่เป็นร้ายยยย ไม่เป็นไร เดี๋ยวไม่นาน เราก็จะได้...อุ๊ยๆไม่มีอะไรจ่ะ” เมื่อฉันได้ยินประโยคนี้ยิ่งรู้สึกว่าคนบ้านนี้พูดอะไรแปลกๆแฮะ แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอก ในเมื่อฉันได้เงินมาแล้ว ^^
“นี่ฉันได้ค่าเสียหายแล้ว งั้นฉันไปล่ะ หวังว่านายกับฉันจะไม่ต้องเจอกันอีกนะ” ฉันพูดแบบสะใจ (มาก) “………………………” เงียบวินเธอร์ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ แถมยังยิ้มอย่างร่าเริง หมอนี่มันอารมณ์ดี มาจากไหนเนี่ย
“เธอจะกลับบ้านใช่มั๊ย เดี๋ยวฉันไปส่ง” วินเธอร์ถามฉันด้วยอารมณ์ที่ลั่ลล้าสุดๆ
“อื้อ ขอบใจนะที่ช่วยไปส่ง มันคงจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วแหละที่ฉันจะได้นั่งรถนาย”
“เธอ...นั่ง...ฉัน...นาน” ฉันได้ยินวินเธอร์พูดอะไรเบาๆ แต่ก็จับใจความได้แค่ ‘เธอนั่งฉันนาน’ วินเธอร์พูดภาษาไทยปนพม่ารึไง ฉันถึงฟังออกแค่นี้ =o= โอ๊ย เซง!
วินเธอร์เดินนำฉันไปที่รถ พร้อมกับเปิดประตูให้ ‘อะไรเนี่ย หมอนี้มาแปลกแฮะ เปิดประตูให้ สงสัยวันนี้หิมะตก วินเธอร์ดูเป็นสุภาพบุรุษก็นาทีนี้แหละ’
“ขอบใจ” ฉันพูดขอบคุณในความมีน้ำใจของวินเธอร์ ถึงแม้มันจะดูแปลกๆก็ตาม ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนรถ แอร์เย็นมาก ฉันเริ่มหนาวนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ออกไป วินเธอร์เอื้อมมือมาเปิดเครื่องเล่นเพลงบนรถ กรี๊ดดดด นี่มันเพลงโปรดของฉัน Speak now ของ Taylor Swift ฉันเลยถือโอกาสนี้ร้องตามแต่ไม่ออกเสียงเพราะกลัวจะโดนว่าว่าเสียงคนหรือเสียง.....!!
“เธอบ่นอะไรพึมพำ ขยับปากยุกยิก เอ๊ะ หรือว่าเธอจะท่องคาถาให้ฉันหลงเสน่ห์เธอ” วินเธอร์พูดแซวฉัน
“เชอะ ฉันน่ะหรอจะทำให้เธอหลงเสน่ห์ ฉันร้องเพลงหรอก นี่ล่ะเพลงโปรดของฉันเลย ทีสวิฟ ไอ เลิฟ ยู” ฉันพูดอย่างอารมณ์ดี
“เอ้อ แล้วนายรู้จักบ้านฉันรึไง”
“นี่ใครๆ วินเธอร์ ลูกชายของมหาเศรษฐีที่ยิ่งใหญ่และร่ำรวยที่สุดในจังหวัดนี้” วินเธอร์พูดพลางทำหน้าภูมิใจ
“เชอะ” (- -“) <<นี่คือหน้าของฉันตอนนี้ หมอนี่ขี้อวดชะมัดเลย
“เธอนั่งร้องเพลงไปเถอะ ไม่ต้องพูดมากหรอก เดี๋ยวก็ถึงบ้านเธอเองล่ะ” วินเธอร์พูด
วินเธอร์ขับรถไปเรื่อยๆ ส่วนฉันก็ร้องเพลงอย่างสบายใจ (แต่ก็ไม่ร้องดังหรอก อาย>//<) อีกไม่นานรถของวินเธอร์ก็มาจอดที่หน้าบ้านฉัน
“ขอบใจ” ฉันพูดขอบคุณวินเธอร์
“เดี๋ยว อย่างเพิ่งลงไป เอานี่ ฉันให้เธอ ใส่มาด้วยล่ะ คืนนี้”
“ห๊ะ ให้ฉันใส่ทำไม นายจะให้ฉันไปไหน ฉันไม่ไปหรอก”
“ก็งานฉลองที่เราหมั้นกันไงจ๊ะที่รัก” กรี๊ดดดด ฉลองงานหมั้น บ้าแล้ว ฉันไปหมั้นกับตาวินเธอร์ตอนไหนเนี่ย “นี่นายฤดูหนาว ฉันไปหมั้นกับนายเมื่อไรยะ พ่อแม่ฉันก็ไม่ได้ยินยอมอะไรด้วยสักหน่อย” ฉันถามวินเธอร์แบบโกรธสุดๆ
“ใครบอกว่าพ่อกับแม่เธอไม่ยินยอม พ่อกับแม่เธอน่ะ ยินดีเป็นอย่างยิ่งเลยที่จะให้เธอมาเป็นลูกสะใภ้ของบ้านฉัน” พ่อ แม่...ทำไมทำอย่างนี้กับหนู TT^TT
“ไม่รู้แหละ ยังไงฉันก็ไม่ไป เพราะฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนาย”
“ใครบอกว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรกับฉัน ตอนนี้นะฉันอุตส่าห์ให้เธอเป็นคู่หมั้นของฉัน” ใช่คำว่าอุตส่าห์เรอะ ไอ้ฤดูเน่า
“นี่ถ้ามันลำบากนัก ไม่ต้องก็ได้นะ หมั้นอะไรเนี่ย” “นี่พ่อกับแม่เธอดีใจมากเลยนะที่ลูกสาวได้มีคู่ครอง เธอเลิกพูดแล้วไปพักผ่อนอาบน้ำ และก็แต่งตัวให้สวยดีกว่านะ เดี๋ยวฉันมารับ”
“ฉันไม่ไป!!!” ฉันยื่นคำขาด
“นี่ยังมัวแต่พูดอีก เดี๋ยวฉันจูบซะเลย” วิเธอร์ขู่ฉัน พร้อมกับยื่นหน้าของเขาเข้ามาใกล้
“โอเค ฉันไปก็ได้ นายเอาหน้าไปไกลๆฉันเลยนะ” ฉันพูดเสร็จก็เดินลงจากรถไป
“แล้วเจอกันนะที่รักฉันจะมารับตอนหกโมงเย็น อ่อ แล้วอย่าคิดหนีฉันไปล่ะ เพราะพ่อกับแม่เธออยู่ที่บ้านฉันแล้วตอนนี้” วินเธอร์พูดก่อนที่จะออกรถไป หนอยตาฤดูเน่า นายช่างกล้านะ คอยดูสิ คืนนี้ฉันจะทำให้งานพังไปเลย ตาวินเธอร์จะได้เลิกยุ่งกับฉัน หึหึ ^^!!!
ฉันพักผ่อนอยู่ที่บ้านสักพักใหญ่ๆ เห้อ...เหงามากเลย เซงมากด้วย ตอนนี้ฉันอยากจะหนีไปให้ไกลๆ แต่ก็ทำไม่ได้ ฉันนั่งและนอนคิดแผนที่จะทำให้งานพังคืนนี้ แต่ก็คิดไม่ออก เอาเหอะ...ถ้าที่งานมีอะไรน่าทำพังก็ทำมันเลย ฉันนึกอะไรดีๆได้เลยโทรหาโอปอลเพื่อให้หล่อนมาช่วยกันทำงานเลี้ยงคืนนี้ให้พัง
“ฮัลโหล โอปอล”
“สมายล์ แกมีอะไรหรอ”
“คืนนี้แกว่างใช่ม๊ะ”
“อื้ม แน่นอน”
“แกช่วยแต่งตัวสวยๆไปบ้านตาวินเธอร์คืนนี้เป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”
"ฮะ ไปทำไม”
“คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้.....”ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้โอปอลฟังพร้อมกับขอความช่วยเหลือเรื่องทำงานเลี้ยงให้พัง
“โอเค ฉันจะไปหาแก ตอน 1 ทุ่มใช่ม๊ะ แล้วเจอกัน” เมื่อฉันได้คุยกับโอปอลจนจบรู้สึกว่าตัวเองมีความมั่นใจมากขึ้น แผนทำงานพังของฉันต้องสำเร็จแน่ ฉันนอนพักตื่นมาอีกทีตอนนี้ก็ 4 โมงกว่าๆแล้ว คงจะพอนะ เวลา 2 ชั่วโมงสำหรับอาบน้ำแต่งตัว
ฉันอาบน้ำแต่ตัวเสร็จ พอใส่ชุดที่วินเธอร์ให้มา แม่เจ้า คนอะไรสวยชะมัด(กล้าพูด =o=) ชุดที่ฉันใส่เป็นเดรสสีขาว ดูเรียบๆมีสายคาดเอวสีดำผูกเป็นโบว์ ดูแล้วน่ารักดี ด้วยความที่ฉันไม่ค่อยมีอารมณ์ที่จะแต่งหน้าหรือทำผมอะไรมาก เลยทำส่งๆไป สวยไม่สวยช่างมัน ตอนนี้ก็เกือบหกโมงแล้ว ฉันนั่งฟังเพลงผ่อนคลายอารมณ์อยู่ในบ้าน โอ๊ย...ทำไมมันปวดหัวจี๊ดๆTT^TT ฉันชอบเป็นอย่างนี้อยู่บ่อยๆแต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ขี้เกียจไปหาหมอ ฉันเดินไปหายากิน นั่งพักสักพักก็ดีขึ้น ไม่นานวินเธอร์ก็มารับฉัน เค้าดูอึ้งๆเมื่อเห็นฉันในชุดที่เค้าซื้อให้ สวยล่ะสิ(กรี๊ด >//<)
วินเธอร์เดินมาเปิดประตูให้ฉัน “ขอบใจ” ฉันพูดเล็กน้อยพอเป็นพิธี ฉันเข้าไปนั่งในรถ วินเธอร์ปิดประตูให้ แล้วเขาก็เดินมานั่งฝั่งคนขับ พร้อมกับขับรถไปยังบ้านของเขา “เธอสวยนะ คืนนี้” วินเธอร์พูด (แอร๊ย...มาชมอะไรตอนนี้ อายนะยะ >///<)
“นี่ที่นายทำอย่างนี้ต้องการอะไรกันแน่ เรื่องหมั้นน่ะ” ฉันถามวินเธอร์
“ก็ลบคำสบประมาทที่เธอบอกว่าฉันทำอะไรไม่ได้ไง”
“อ๋อ นายเลยมาทำอย่างนี้กับฉันเนี่ยนะ”
“ก็แน่ล่ะสิ”วินเธอร์พูดอย่างอารมณ์ดี
พอจบบทสนทนานี้รถก็เงียบไป จนกระทั่งถึงบ้านของวินเธอร์ เมื่อฉันเดินเข้าไปในงาน ฉันก็ได้เห็นกับแขกมากมาย ดูท่าแล้วจะเป็นคนใหญ่คนโตทั้งนั่น ในทางกลับกันนอกจากฉันจะตลึงกับแขกหลายๆคนแล้ว เมื่อฉันเข้าไปในงานสายตาหลายคู่ก็จับจ้องมายังฉันและวินเธอร์ โอ้ย ตื่นเต้น!! เอาล่ะ ถึงแม้ว่าแขกจะมากมายแค่ไหนยังไงคืนนี้ฉันก็ต้องทำงานนี้ให้พังจนได้ ^^
ความคิดเห็น