คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : FIRST novel::แฟนเก่า(ของพี่สาว)...นายมันแสบมาก
ตอนที่1 แฟนเก่า(ของพี่สาว)...นายมันแสบมาก
ฉันรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง คิดว่าน่าจะเป็นโรงพยาบาลนะ ฉันมองดูตัวเองและคิดว่า ‘นี่ฉันยังครบ 32 อยู่ใช่มั๊ย โอเค ทุกอย่างปกติดี’ และฉันก็มองไปรอบๆห้องสายตาของฉันมองไปยังคนที่นอนหลับอยู่บนโซฟา ในสมองพลางคิดว่า ‘ใคร เอ๊ะ หรือว่าจะเป็นไอบ้าที่ขับรถมาชนเรา หนอยอย่างนี้ต้องสั่งสอน ขับรถประสาอะไร’ ฉันพยายามลุกขึ้นจากเตียงนอน พอก้าวขาลงไปจากเตียง
“โอ๊ย ขาฉัน” สิ้นเสียงฉันพูด ชายที่นอนอยู่บนโซฟาก็สะดุ้งตื่นขึ้น เขามองมายังฉันแบบตกใจ (เฮ้ย นี่คนนะอย่ามองแบบนั้นดิ)
“นี่เธอลงไปนอนข้างล่างทำไม” ฉันมองหน้าชายหนุ่ม พร้อมคิดอีกว่า ‘ไอหมอนี่มันกวนเบื้องล่างเนอะ แต่ฉันไม่ได้เอ่ยปากพูดคำนี้ออกไปนะ เพราะเห็นว่าหมอนี่มันหล่อ >//< ให้อภัยได้ 1ครั้ง’
“ฉันก็จะไปหานายไง” ฉันพูดแบบเคืองๆ
“เธอจะมาหาฉันทำไม นอนบนเตียงไปก็ดีแล้ว ขาก็ยังใช้เดินไม่ได้และยังจะลงมาอีก ฮ่าๆ” ชายหนุ่มพูดแบบกวนๆ
“แหม ถ้าฉันรู้ฉันไม่ลงมาให้เจ็บเล่นหรอกย่ะ และนายใช่มั๊ยที่เป็นคนทำให้ฉันเป็นแบบนี้ นายจงใจขับรถมาชนฉันใช่มั๊ย” ฉันพูดพลางมองหน้าชายหนุ่มสุดหล่ออย่างโกรธ แต่เอ๊ะ หน้าหมอนี่มันคุ้นๆแฮะ เหมือนเคยเห็นที่ไหน......เป๊ะ!!!ใช่เลย ต้องเป็นตานั่นจริงๆด้วย
“เดี๋ยวนะ นาย นาย คือ....แฟนเก่าพี่สาวฉันใช่มั๊ย หนอย นี่นายโกรธพี่สาวฉันแล้วมาลงกับฉันหรอ เพียงเพราะพี่สาวฉันบอกเลิกนายเนื่องจากเธอรับนิสัยอันเจ้าชู้ประตูนรกของนายไม่ได้ นายนี่มันจริงๆเลยนะ เจ้าชู้แล้วยังนิสัยแย่อีก ฉันจะฆ่านาย ไอ้คนเลว ไอ้เพลย์บอย ไอ้......” อุ๊บ oxo สักพักก็มีมือแสนนุ่มมาปิดที่ปากฉัน
“นี่ถ้าเธอไม่หยุดพูด ฉันจะไม่ใช้แค่มือปิดปากเธอนะ ฉันจะใช้ปากของฉันนี่แหละ อยากลองมั๊ยล่ะ” ชายหนุ่มพูดอย่างเจ้าเล่ห์ ฉันอึ้งกับคำพูดของหมอนี่ ฉันจึงต้องเงียบเพราะกลัวที่จะโดนขโมยเฟิร์ส คิสจาก เพลย์บอยคนนี้
“และฉันขอยืนยันนะว่าฉันไม่ได้จงใจขับรถชนเธอ เธอต่างหากมายืนขวางทางฉันตัวก็ใช่ว่าจะใหญ่ใครจะไปมองเห็นล่ะ”
ฉันทำท่าจะเถียง แต่เค้าก็มาทำเสียงจุ๊ๆเพื่อบอกให้ฉันเงียบไม่งั้นเค้าจะเอาปากของเค้ามาปิดปากฉัน สักพักเค้าก็อุ้มฉันขึ้นไปไว้บนเตียงเหมือนเดิม พร้อมกับเลื่อนหน้าของเขาใกล้เข้ามากลับหน้าของฉัน ฉันพยายามหันหน้าหนี สักพัก เขาก็หัวเราขึ้นมา
“คิดว่าฉันจะจูบเธอรึไง ฮ่าๆๆ” เขาพูดแบบอารมณ์ดี (มาก) เหมือนกับกำลังเล่นอยู่กับลูกหมาแสนน่ารัก =o=(คนแต่งเทียบเข้าเนอะ)
“เปล่าซะหน่อย ฉะ...ฉัน เหม็นปากนายต่างหากล่ะ เลยหันไปทางอื่น นายหัดแปรงฟันซะบ้างน่ะ อ่อแล้วอีกอย่างก็หมั่นเอาสุนัขเน่าๆในปากนายออกไปด้วยละกัน”(แรง!! >’’<) ฉันพยายามพูดหาเหตุผลอื่นที่จะทำให้เขาไม่รู้ว่าฉันคิดแบบที่เขาพูดจริงๆ ถึงแม้มันจะเป็นเหตุผลที่ฟังไม่ค่อยขึ้นก็ตาม
“นี่เธอ พูดอย่างนี้เดี๋ยวฉันก็จับจูบจริงๆซะหรอก ลองมั๊ยล่ะจ๊ะ แล้วเธอจะติดใจ^3^”
“นายไปไกลๆฉันเลยนะ อย่าให้ฉันขึ้นแล้วเดี๋ยวมันจะลงไม่ได้” ฉันพูดแบบโกรธปนหมั่นไส้ไอ้เพล์บอยหนุ่มคนนี้จัด
“โอเค ฉันไปก็ได้ แล้วอย่ามาเรียกหาที่หลังละกัน เพราะฉันน่ะมีสาวๆต่อคิดอีกยาว”
“ไปเลย” ฉันพูดไล่ “แต่เดี๋ยว สรุปนายคือคนที่ขับรถชนฉันจริงๆใช่ม๊ะ ค่าเสียหายล่ะ ฉันต้องการค่าเสียหาย ถ้านายไม่จ่ายฉันจะแจ้งตำรวจข้อหาพยายามฆ่า!!!” เขาทำเป็นไม่สนใจคำพูดของฉัน พร้อมกับเดินยิ้มออกไปอย่างอารมณ์ดี พอเขาออกไป ห้องเงียบสงบ ฉันนอนคิดให้อะไรพลางๆอยู่บนเตียงและเรื่องที่ฉันคิดก็ไม่ใช่เรื่องอะไรนอกซะจากค่าเสียหาย!!!
ก็อกๆ เสียงเคาะประตูทำให้ฉันหันไปมอง แล้วก็มีคนเดินเข้ามาเป็นผู้ชายและผู้หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาทั้งคู่ดูเป็นคนมีฐานะ แต่งตัวดูดี
“หนูใช่มั๊ยที่ถูกตาวินเธอร์ขับรถชนน่ะ??” ป้าผู้หญิงที่เดินเข้ามาพูด
“ค...คะ วินเธอร์” อ่อ หมอนั่นชื่อวินเธอร์นี่เอง นึกมาตั้งนาน “ใช่ค่ะ หนูรู้สึกว่าเค้าจะตั้งใจขับรถชนหนูด้วยนะคะ เพียงแค่หนูเป็นน้องสาวของแฟนเก่าเค้า TT^TTหนูไม่ยอมนะคะ คนทำผิดก็ต้องได้รับผิด” เรียกคะแนนสงสารเต็มที่
“ขนาดนั้นเลยหรอ” ป้าผู้หญิงที่เดินเข้ามาพูดอีกครั้ง “นี่คุณ โทรตามลูกสิ ไปเที่ยวที่ไหนอีกก็ไม่รู้ ตามมาคุยให้รู้เรื่องเลย” หะ...หาลูกหรอ งั้นลุงกับป้าสองคนนี้ก็คือ พ่อกับแม่ตาวินเธอร์นั่นน่ะสิ อ๊าก...ตายล่ะ เราก็พล่ามไปซะเต็มที่เลย (--^) ลุงผู้ชายหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับโทรตามลูกชายด้วยน้ำเสียงค่อนข้างโหด โกรธ หึง(อุ่ย...อันหลังไม่เกี่ยว) พอลุงผู้ชายคุยกับลูกชาย(วินเธอร์)เสร็จ บรรยากาศห้องเงียบกริบ ฉันได้แต่คิดว่าจะต้องหาเหตุผลเรียกคะแนนสงสารและค่าเสียหายให้เต็มที่ สู้ต้ายค่ะ!!(\^^/)
“พ่อมีอะไร เรียกผมมาทำไมเนี่ย” วินเธอร์ทำหน้าแบบเซงๆ
“แกจะเป็นฆาตกรหรือไงฮะ ไอลูกบ้า”พ่อของวินเธอร์พูดแบบโกรธจัด
“พ่อพูดถึงอะไร ใครเป็นฆาตกรอะไรผมงงนะเนี่ย”
“ก็ที่แกจงใจขับรถชนหนูคนนี้ไง”
“พ่อ พ่อโดนหลอกแล้วแหละ ใครจะบ้าขับรถชนคนเพื่อให้ตัวเองมีความผิด”
“ก็นายไงอีตาบ้า นายจงใจฆ่าฉัน” ฉันพูดแทรกขึ้นไปแบบใส่อารมณ์สุดๆ
“เธอสิบ้า เธอนั่นแหละที่มายืนขวางทาง ฉันก็บอกไปแล้วไง” วินเธอร์หันมาคุยกับฉันแทน
“นี่นายเห็นว่าฉันปัญญาอ่อนหรือไง ใครจะบ้าไปยืนขวางทางให้รถชนตาย” ฉันเถียงกลับแบบไม่ยอม
“ก็เธอคนหนึ่งไง!!!” วินเธอร์มองมาที่หน้าฉัน
“ไม่รู้แหละยังไงฉันก็ไม่เชื่อคำที่คนหลอกลวงอย่างนายพูด นายต้องรับผิดชอบชีวิตฉัน นี่ถ้าฉันเป็นอะไรไปคนที่บ้านฉันเค้าจะเสียใจมากแค่ไหนฮะ!!!ดังนั้นค่าเสียหาย!!! อ่อ...และฉันขอบอกเหมือนเดิมนะ ถ้านายไม่จ่ายฉันจะแจ้งตำรวจ” ;))
“นี่ฉันบอกแล้วไง ว่าเธอมายืนขวางทางจริงๆ แล้วฉันก็ไม่ได้ตั้งใจชนเธอด้วย เธอต่างหากที่ต้องจ่ายค่าเสียหายให้ฉัน” วินเธอร์ตอบกลับฉัน
“ทำไมฉันจะต้องจ่าย ค่าอะไรกัน นายก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” ฉันถาม
“ก็ค่าซ่อมรถฉันไง ที่ชนเธอน่ะ”
“คุณลุงกับคุณป้า อย่าไปเชื่อเค้านะคะ หนูรู้ว่าเค้าไม่อยากจ่ายค่าเสียหาย เค้าเลยหาเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นมาอ้าง”ฉันพยายามเรียกคะแนนสงสารจากพ่อกับแม่ของวินเธอร์เต็มที่ วินเธอร์มองมาที่หน้าฉันพร้อมกับส่ายหน้าใบหน้าของเขาแฝงไปด้วยยิ้มน้อยๆ อุ๊ย...แอบน่ารักนะเนี่ย >//<
“แล้วหนูต้องการเท่าไรล่ะ” แม่ของวินเธอร์ถาม ฝ่ายวินเธอร์ก็หันไปมองหน้าแม่ของตัวเอง
“หนูไม่เกรงใจนะคะ รวมกับค่าเจ็บตัวของหนู ค่าเสียเวลาเรียน ค่าข้าวของเสียหาย ค่าที่คนที่บ้านต้องเป็นห่วงหนู และที่สำคัญหนูขอคิดย้อนหลังอีกหนึ่งรายการค่ะ ‘ค่าที่ทำให้พี่สาวหนูร้องไห้ 4 วันติดต่อกันจนตาบวมเป็นลูกมะพร้าวและก็ไม่กินข้าวกินปลาจนน้ำหนักลดไป 5 กิโลผอมแล้วผอมอีกเหมือนไม้เสียบลูกชิ้น ทั้งหมด 2 ล้านค่ะ”
“เธอว่าไงนะ โมนิก้าน่ะหรอร้องไห้ 4 วันติดต่อกัน ปกติพี่เธอไม่ใช่คนอย่างนั้น ตอนที่พี่เธอบอกเลิกฉันเค้าก็พูดอย่างเยือกเย็นไม่ใยดีฉันเลยด้วยซ้ำแล้วเค้าจะทำอย่างนั้นทำไม ”
“ก็เพราะนายไงทำให้พี่ฉันเป็นแบบนั้น นายไม่รู้หรอหว่าพี่ฉันรักนายขนาดไหน” วินเธอร์เงียบไปอาจเป็นเพราะประโยคที่ฉันพูด
“2 ล้านมันไม่เยอะไปหรอหนู” แม่ของวินเธอร์พูดขึ้นมา
“ไม่เยอะหรอกค่ะ เมื่อเทียบกับสิ่งที่เค้าได้ทำเอาไว้”
“เอาอย่างนี้เรื่องเงินเดี๋ยวเราค่อยคุยกัน รอให้หนูรักษาตัวให้หายก่อน แล้วเราค่อยมาตกลงกันอีกที” พ่อของวินเธอร์พูดขึ้นมาบ้าง
“งั้นก็ได้ค่ะ” ฉันพูดตอบไป
"งั้นลุงกับป้ากลับก่อนละกัน มีอะไรก็โทรมาที่เบอร์นี้” แม่ของวินเธอร์วางนามบัตรลงบนโต๊ะข้างเตียงนอน “สวัสดีค่ะ” ฉันพูดลาพร้อมกับยกมือไว้ พอพ่อกับแม่ของวินเธอร์เดินออกไปจากห้องฉันมองไปทางวินเธอร์ที่นั่งอยู่บนโซฟา
“นายไม่กลับงั้นหรอ” ฉันพูด
“ไม่ ฉันอยากอยู่ที่นี่ อยากคุยกับเธอก่อน” อะไรกันเนี่ย อารมณ์แปรปรวน ประจำเดือนประจำปีของตาวินเธอร์มันไม่มาหรือไงฮะ เมื่อกี้พึ่งเถียงกับฉันอย่างรุนแรง แล้วตอนนี้บอกว่าอยากอยู่ที่นี่ อยากคุยกับฉัน”
“นี่นายต้องการอะไรกันแน่ เงินค่าเสียหายตอนนี้ฉันก็ยังไม่ได้เอาแล้วนายยังจะต้องการอะไร” “............................” เงียบ “ฉันไปล่ะค่อยคุยกันวันหลังก็ได้” อ้าว อะไรของเขาเนี่ย เมื่อกี้ยังบอกว่าอยากอยู่กับฉัน แต่ตอนนี้กลับบอกว่าจะไปซะงั้น สับสน O.o””
“เดี๋ยวอย่าเพิ่งไป คือว่า ฉันขอยืมโทรศัพท์หน่อยสิ ^^”” ฉันพูดแบบเกร็งๆ
“จะเอาไปทำอะไร” เขาถามด้วยน้ำเสียงแข็งๆ
“นี่นายยังจะถามอีกเรอะ ก็นายขับรถชนฉันโทรศัพท์ฉันก็อยู่ไหนไม่รู้ ฉันก็ต้องยืมขอนายมาโทรหาเพื่อนก่อนแปปนึงสิ ฉันไม่เอาไปปาใส่หัวนายหรอก” แล้ววินเธอร์ก็หยิบโทรศัพท์ของเขามาให้ฉัน ฉันกดเบอร์เพื่อโทรไปหาโอปอล ตื๊ด ตื๊ด...
“ฮัลโหล”
“โอปอลนี่ฉันเองนะ สมายล์”
“สมายล์ฉันได้ข่าวว่าแกถูกรถชนหรอ แล้วตอนนี้แกเป็นยังไงบ้าง แกเจ็บมากเปล่า แล้วแกอยู่ไหน เดี๋ยวฉันจะไปหา”
“นี่ตอนนี้ฉันยังครบ 32 ย่ะ ฝากบอกที่บ้านฉันด้วยสิว่าฉันไม่เป็นไรไม่ต้องห่วง ไม่กี่วันก็คงกลับบ้านได้แล้ว” “เดี๋ยวฉันจะไปหาแก แกอยู่ไหน” โอปอลถามฉัน
“โรงพยาบาล ด็อกเตอร์ แอนด์ เนิร์ส แกจะมาจริงๆหรอ งั้นขับรถดีๆนะ”
“อื้อ แกไม่ต้องห่วงฉัน ห่วงตัวแกเองเหอะ”
“จ้า แล้วเจอกันนะ บาย” พอฉันคุยโทรศัพท์จบก็ยื่นโทรศัพท์คืนให้วินเธอร์ พร้อมกับเอ่ยคำว่า
‘ขอบใจ’
“นี่นายจะไปจริงๆหรอ ไม่อยู่เจอเพื่อนฉันก่อนรึไง เผื่อว่าเพื่อนฉันจะรู้ว่านายขับรถมาชนฉัน หรือฉันไปยืนขวางทางนาย” ฉันถามแบบมันใจในตัวเองสุดขีดว่าฉันไม่ผิด
“ก็ได้ แต่ระหว่างนี้ฉันขอถามอะไรเธอหน่อยสิ”
“อะไรล่ะ”
“เรื่องพี่สาวเธอน่ะ ที่เธอพูดไปเป็นความจริงหรอ ฉันว่าพี่เธอไม่น่าเป็นแบบนั้นได้ โมนิก้าออกจะเป็นคนที่จิตใจเข้มแข็ง และเธอก็ไม่ได้เป็นพวกอ่อนไหวง่ายด้วย”
“ฉันไม่เอาเรื่องพี่สาวมาล้อเล่นหรอกนะ พี่ฉันเป็นแบบนั้นจริงๆ เค้ารักนายมากรู้มั๊ย แทบทุกคืนเลยนะที่พี่ฉันเล่าเรื่องดีๆของนายให้ฉันฟัง จนทำให้บางครั้งฉันก็รู้สึกอิจฉาที่พี่มีแฟนดีๆแบบนั้น แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เลย ตอนที่พี่ฉันมาคุยกับฉันเรื่องที่จะบอกเลิกนาย ฉันตกใจนะ คิดว่าทำไมพี่ต้องเลิกกับคนดีๆแบบนั้นด้วย แต่เมื่อฉันได้ฟังเหตุผลและเรื่องราวที่แท้จริง ฉันก็เข้าใจตัวตนที่แท้จริงของนาย”
“พอเหอะ ฉันไม่อยากฟังแล้ว มันทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันเลวมาก =^=”
“นายก็เลวอยู่แล้วนิ” ฉันพึมพำเบาๆ
“เธอพูดอะไรนะ??” วินเธอร์ถามอย่างสงใส “เปล่านี้ ใครพูดอะไร ไม่มี^^” ฉันบอกเขา แต่ในใจก็แอบสมน้ำหน้า ฮ่าๆๆ ฉันได้ด่าตาวินเธอร์ กรี๊ดดดด>.<
“แต่ฉันจะพูด”ฉันเข้าเรื่องพี่สาวของฉันต่อ “นายรู้ใช่มั๊ยว่าพี่สาวของฉันรักใครรักจริง เค้าเป็นคนคาดหวังสูงมากในหลายๆเรื่อง แต่นายก็ทำให้เค้าผิดหวังในเรื่องของความรัก ตอนนี้พี่สาวของฉันก็ยังไม่กล้าที่จะเปิดใจคบกับใคร เพราะกลัวที่จะเจ็บอีก ตอนนี้พี่ของฉันไปเรียนต่อที่เมืองนอกเพื่อที่จะได้ไม่ต้องมาหมกมุ่นคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา...สมใจนายมั๊ยล่ะที่ทำให้พี่ฉันต้องเป็นแบบนี้”
“……………….” เงียบ “ฉันขอโทษ” หา...นายวินเธอร์ เพล์บอยตัวพ่อรู้จักสำนึกผิดขอโทษเป็นกับเค้าด้วยหรอ ฉันนั่งคิดแบบงงๆ ... “แต่ฉันก็ไม่ได้ผิดฝ่ายเดียวสักหน่อย พี่สาวเธอน่ะแอบกินเงินฉันเพื่อไปซื้อกระเป๋าใบละ 2 หมื่น” (แหม ตอนแรกก็นึกว่าจะสำนึกที่ไหนได้___!!!)
“เรื่องนั้นฉันไม่รู้ พี่ฉันบอกว่านายซื้อให้เป็นของขวัญวันครบรอบที่นายกับพี่ฉันคบกัน”
“พี่เธอบอกตอนไหน”
“3 เดือนที่แล้ว ทำไมหรอ”
“นั่นไงล่ะพี่สาวเธอโกหก วันครบรอบมันเดือนนี้ต่างหาก” จบกันเลยพี่สาวฉัน ภาพลักษณ์นางเอกของพี่หายไปหมดแล้ว =.=
“เรื่องนั้นฉันไม่รู้...แต่ยังไงนายก็ต้องขอโทษพี่สาวฉัน”
“เห้อ...มันยากนะ ก็ฉันไม่ได้ผิดฝ่ายเดียว ถ้าฉันขอโทษพี่สาวเธอก็ต้องขอโทษฉันเหมือนกันแหละ พี่สาวเอก็ทำกับฉันไว้มากนะ ฉันว่าเธอคงไม่รู้หรอก”
“โถ่เอ้ย แค่ขอโทษคนนายยังว่ายากและนายจะไปทำอะไรได้” ก็อกๆ มีเสียงเคาะประตูขึ้นแทรก ซึ่งฉันคิดว่าน่าจะเป็นยัยโอปอล
“ฉันทำได้มากกว่าที่เธอคิด คอยดูละกัน” วินเธอร์พูดส่งท้ายพร้อมกับส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาที่ฉันก่อนที่บทสนทนาระหว่างเราสองคนจะจบลง
****** จบแล้วค่ะ สำหรับตอนที่ 1 ยังไงก็ฝากแนะนำ ติชมด้วยนะคะ
แล้วก็ขอเปลี่ยนชื่อพระเอกใหม่เป็น วินเธอร์ ค่ะ
ความคิดเห็น