คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [Fic] [MiHan] รักนะ...คุณลูกค้าตัวยุ่ง Part 2
Title: รักนะ...คุณลูกค้าตัวยุ่ง
Author: imazawa
Pairing: Zhoumi/Hangeng
Rate: PG-13
Part 2
“กรุ๊งกริ๊ง~” เสียงจากโมบายหน้าร้านซึ่งดังขึ้นเมื่อประตูถูกเปิดทำให้โจวมี่ละสายตาจากเครื่องชงกาแฟแล้วหันไปมอบรอยยิ้มอบอุ่นให้กับลูกค้าหน้าหวานซึ่งตอนนี้ได้กลายเป็นลูกค้าประจำอีกคนหนึ่งของร้านไปแล้ว
“สวัสดีครับคุณลูกค้า คุณบอดี้การ์ดทั้งสองคนด้วย” ร่างสูงก้มศีรษะทักทายคนที่เข้ามาใหม่ทั้งสามคนอย่างสุภาพ
ฮันเกิงเชิดหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่งเช่นเคย ส่วนบอดี้การ์ดร่างใหญ่ในชุดสูทสีดำก็ก้มศีรษะให้เจ้าของร้านร่างสูงอย่างเงอะงะเพราะ
ไม่ค่อยชินกับสถานการณ์แบบนี้สักเท่าไหร่
“เอาช็อกโกแลตปั่นใส่วิปครีมเยอะๆแล้วก็เค้กชาเขียว เร็วๆด้วยล่ะ” เสียงหวานสั่งด้วยท่าทางเหวี่ยงเล็กๆซึ่งเจ้าของร้านรวมไปถึงลูกค้าประจำหลายคนเริ่มชินกับมันบ้างแล้ว โดยเฉพาะโจวมี่ที่ยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู
เขารู้ว่าถึงร่างบางจะเหวี่ยงอยู่ตลอดเวลาและหยิ่งไปบ้าง แต่จริงๆแล้วไม่ได้มีพิษภัยอะไร เหมือนกับเด็กที่ต้องการเรียกร้องความสนใจจากผู้อื่นมากกว่าที่จะเป็นคนร้ายกาจ
“ได้ครับ แต่วันนี้ต้องรอนานหน่อยนะ พอดีว่าเมื่อสักครู่นี้มีลูกค้ามาสั่งกาแฟไว้สิบห้าแก้ว ทั้งร้านนี้ก็มีผมทำอยู่แค่คนเดียวด้วย”
เจ้าของร้านหนุ่มยิ้มแหยๆ
ช่วงนี้กิจการร้านของเขาไปได้สวยมากซึ่งนั่นถือว่าเป็นเรื่องดี แต่มันก็ทำให้เขาต้องเหนื่อยเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ฮันเกิงเองก็สังเกตเห็นเหมือนกันว่าวันนี้ใบหน้าหล่อเหลาของเจ้าของร้านร่างสูงดูเหนื่อยล้ากว่าปกติ
“รู้ว่าคนไม่พอแล้วทำไมถึงไม่จ้างพนักงานเพิ่มฮะ?! ทำอยู่คนเดียวแบบนี้จะประหยัดให้ได้แชมป์โลกเลยหรือไง?” ร่างบางถามด้วย
น้ำเสียงไม่พอใจ
“ร้านผมมันเป็นร้านเล็กๆเองครับ ผมไม่อยากจ้างใครให้ยุ่งยาก อีกอย่างถ้าผมเลิกทำขึ้นมาก็จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงใคร” โจวมี่ตอบ
ขณะที่มือเรียวปิดฝาแก้วอย่างระมัดระวัง
ใบหน้าหวานของฮันเกิงหม่นลงไปเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย
“นายคิดจะเลิกทำร้านนี้อย่างงั้นเหรอ?” ฮันเกิงถามเสียงแผ่ว
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งหัวเราะร่วน
“เปล่าครับ ผมก็แค่คิดเผื่อไว้ อนาคตมันไม่แน่ไม่นอนใช่มั้ยล่ะ? ทำไมครับ? คุณเสียใจเหรอถ้าผมจะปิดร้าน?” โจวมี่ถามแซวๆ
“ใครบอกว่าฉันเสียใจ?! อย่ามามั่วนะ!” ฮันเกิงมองอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง
“ฮะๆๆ โอเคครับ ไม่เสียใจก็ไม่เสียใจสิ” โจวมี่ยิ้มกว้างพลางทำงานของตัวเองต่อไปเรื่อยๆจนลูกค้าหน้าสวยที่รออยู่ถอนหายใจพรืดเพราะความไม่ได้ดั่งใจ
“ชักช้าชะมัดเลย! พรุ่งนี้ฉันจะได้กินมั้ยเนี่ย?! ให้ฉันช่วยดีกว่า” พูดจบฮันเกิงก็เดินอ้อมไปยังด้านหลังเคาท์เตอร์โดยไม่ขออนุญาต
จากชายหนุ่มร่างสูงผู้เป็นเจ้าของร้าน
โจวมี่ดูงงๆเล็กน้อย แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรชายร่างยักษ์สองคนที่คอยประกบฮันเกิงไม่เคยห่างก็ถามในสิ่งที่เขากำลังสงสัยขึ้นมาเสียก่อน
“คุณหนูเกิงชงกาแฟเป็นเหรอครับ?” บอดี้การ์ดหนึ่งในสองคนเอ่ยถามขึ้น
“ไม่เป็นก็ฝึกสิ ฉันไม่ได้โง่นะ!”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะครับ คุณผู้ชายต้องไม่พอใจแน่ถ้าท่านรู้ว่าพวกเราปล่อยให้คุณหนูต้องมาลำบากแบบนี้” บอดี้การ์ดอีกคนเอ่ยปรามบ้าง
“ป๊าไม่สนใจหรอกว่าฉันจะเป็นยังไง วันๆป๊าก็ทำแต่งานแล้วก็ใช้เงินฟาดหัวไม่ให้ฉันตายไปง่ายๆแค่นั้นแหละ!” ฮันเกิงตวาด
เสียงเขียว ดวงตากลมสวยรื้นไปด้วยน้ำตาหลังจากพูดจบประโยค
“นายสองคนไปนั่งที่อื่นก่อนไป ฉันยังไม่อยากเห็นหน้าพวกนายตอนนี้” คนหน้าหวานสั่งเรียบๆ ส่วนชายร่างใหญ่ในชุดสูทสีดำ
ทั้งสองคนก็ต้องจำใจเดินไปนั่งที่มุมร้านเพราะขัดคำสั่งของผู้เป็นนายไม่ได้
ฮันเกิงหันหลังให้เจ้าของร้านหนุ่มเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็นน้ำตาของเขา
โจวมี่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างร่างบางกับผู้เป็นพ่อ เขาจึงไม่สามารถเอ่ยคำว่า “ไม่เป็นไรนะครับ” ออกมาได้ง่ายๆอย่างที่ใจต้องการ
“ขออนุญาตนะครับ” เสียงทุ้มต่ำพูดก่อนที่มือเรียวจะเอื้อมไปจับไหล่บางของคนหน้าหวานเป็นการให้กำลังใจจนกระทั่งแรงสั่นไหวหยุดลง เขาจึงปล่อยมือออก
ฮันเกิงหันกลับมาหาอีกฝ่ายด้วยท่าทางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เดี๋ยวฉันช่วยชงกาแฟก็แล้วกัน ขืนปล่อยให้นายทำคนเดียววันนี้ฉันคงไม่ได้กินช็อกโกแลตปั่นแน่ๆ” ลูกค้าหน้าหวานพูดพร้อมกับ
ตั้งท่ารอให้อีกฝ่ายสอนเขาอย่างกระตือรือร้น
“เอาอย่างนั้นก็ได้ รบกวนด้วยนะครับ” ร่างสูงยิ้มรับก่อนที่จะสาธิตวิธีชงกาแฟให้อีกฝ่ายอย่างใจเย็น
ฮันเกิงเรียนรู้ได้ไวมาก เพียงไม่นานเขาก็สามารถจำขั้นตอนรวมไปถึงส่วนผสมของเครื่องดื่มชนิดต่างๆในร้านนี้ได้เกือบหมด
ร่างบางช่วยเจ้าของร้านหนุ่มทำนู่นทำนี่ไปเรื่อยๆ รู้ตัวอีกทีก็เป็นเวลาปิดร้านแล้ว
“เฮ้อ เหนื่อยชะมัดเลย นายทำงานแบบนี้ทุกวันได้ยังไงฮะ? ฉันเห็นนายทำไปยิ้มไป คิดว่าจะสนุกกว่านี้ซะอีก” ร่างบางทำหน้ามุ่ย
ขณะที่ฟุบลงบนเคาท์เตอร์อย่างเหนื่อยล้า ตรงกันข้ามกับเจ้าของร้านร่างสูง
โจวมี่หัวเราะเบาๆกับความน่ารักของคนตรงหน้าขณะที่มือเรียวยังคงเก็บล้างอุปกรณ์ต่างๆต่อไปอย่างแข็งขัน
“คงเป็นเพราะว่ามันเป็นงานที่ผมรักล่ะมั้งครับ ถ้าทำแล้วมีความสุข ยังไงก็ไม่เหนื่อย”
ฮันเกิงลอบมองใบหน้าเปื้อนยิ้มของชายหนุ่มด้วยความรู้สึกชื่นชมเล็กๆ อีกใจก็รู้สึกอิจฉาที่โจวมี่ดูจะคุ้นเคยกับสิ่งที่เรียกว่า “ความสุข” ผิดกับเขาซึ่งแทบจำไม่ได้แล้วว่าครั้งล่าสุดที่มีความสุขจริงๆมันคือเมื่อไหร่
“ใช้แรงงานคุณหนูอย่างฉันทั้งวันแบบนี้ ให้ค่าจ้างแค่ช็อกโกแลตปั่นหนึ่งแก้วกับเค้กหนึ่งชิ้นคงไม่พอหรอกนะ” คนหน้าหวาน
พูดขึ้นมาด้วยท่าทางเอาแต่ใจ
โจวมี่เช็ดมือเข้ากับผ้ากันเปื้อนก่อนที่จะถอดมันออกแล้วโยนลงในตะกร้าผ้า จากนั้นจึงเดินมาหาเด็กน้อยที่นั่งรออยู่
“ถ้างั้นผมแถมอาหารค่ำให้อีกมื้อนึง ตกลงมั้ยครับ?” ร่างสูงถามแล้วยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างใจดี
รอยยิ้มของโจวมี่ทำให้หัวใจของฮันเกิงเต้นรัว ใบหน้าหวานเบือนไปอีกทางเพื่อปกปิดความเขิน
“อะ...เอางั้นก็ได้ นี่เป็นเพราะว่าฉันหิวมากหรอกนะถึงยอมไปกินข้าวกับคนจนๆอย่างนายน่ะ”
โจวมี่หัวเราะ
“ขอบคุณที่ให้เกียรติครับ”
ฮันเกิงเชิดหน้าขึ้นอย่างหยิ่งๆก่อนที่เดินไปยังโต๊ะที่อยู่ด้านในสุดของร้านซึ่งลูกน้องร่างยักษ์ทั้งสองคนนั่งรออยู่อย่างอดทนตลอด
ทั้งวัน
“ลุกได้แล้ว ฉันจะไปกินข้าวกับนายเจ้าของร้าน” เสียงหวานสั่ง
“แต่ว่าคุณหนูครับ...ถ้ากลับบ้านช้าคุณผู้ชายจะเป็นห่วง...”
“ช่างป๊าสิ! ถึงรีบกลับไปป๊าก็ไม่อยู่บ้านอยู่ดี” ร่างบางสวนขึ้นโดยที่ไม่รอให้บอดี้การ์ดร่างใหญ่พูดจบประโยค
ชายชุดดำทั้งสองได้แต่มองหน้ากันและกันแล้วถอนหายใจอย่างปลงๆ
เวลาที่คุณหนูของพวกเขากำลังเหวี่ยง ต่อให้พูดยังไงก็ไม่ฟังหรอก
หลังจากที่คุยกับลูกน้องแล้ว ร่างบางก็สาวเท้ากลับไปหาเจ้าของร้านร่างสูงที่เตรียมตัวเสร็จพอดี
“ไปกันเถอะ ฉันหิวจนไส้จะขาดแล้ว” ฮันเกิงพูดก่อนที่จะฉุดมืออีกฝ่ายออกไปจากร้าน โจวมี่เองก็เดินไปตามแรงลากด้วย
ใบหน้ายิ้มแย้ม
‘ชีวิตผมสดใสขึ้นมากเลยตั้งแต่ที่คุณก้าวเข้ามา รู้ตัวหรือเปล่าครับว่าคุณมีอิทธิพลต่อผมมากขนาดไหน คุณลูกค้าตัวยุ่ง’
To be continued…
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
Talk: Talk: ขอโทษที่เว้นไปนาน(กว่าที่คิด)นะคะ T^T ตอนแรกคิดว่าสอบมิดเทอมเสร็จแล้วจะว่างขึ้นมาหน่อย
ที่ไหนได้ ยุ่งกว่าเดิมอีก T0T
เป็นไทจากการสอบมิดเทอมแล้วก็ต้องมาเป็นทาสรายงาน+งานกลุ่มต่ออีก หนียังไงก็ไม่พ้น
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ ^w^
Ps. mgmgmg ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ ต้องยอมรับเลยว่าเรื่องพิมพ์ผิดนี่เป็นอยู่บ่อยๆ
บางทีตรวจคำผิดแล้วก็ยังมองไม่เห็น = =” ขอบคุณที่ช่วยดูให้ค่ะ ^^ ส่วนเรื่องเสียงของโจวมี่ยิ้มจะค่อยๆแก้ไปทีละจุดนะคะ
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำอีกครั้งค่ะ ^^
ความคิดเห็น