อุบัติรักบนถนน(yuri)ภาค2

ข้อมูลเบื้องต้น

2ปีแล้วสำหรับความรัก ดูไปแล้วมันก็ราบรื่นดีถึงแม้แฟนสาวของฉันจะขี้หึง ขี้งอน วีนบ่อยๆก็เถอะ อุตส่าห์ได้รักกันแล้วก็ต้องรักให้ถึงที่สุด...แต่...ดูท่าทางพี่ชายเธอจะไม่ปลื้มฉันแฮ่..ตายแหงๆพี่เมียไม่ยอมรับ!!!

ปล.  นิยายเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคลใดๆทั้งสิ้นเป็นเพียงจินตนาการเท่านั้น...ฝากเม้นกันด้วยนะคะ

เนื้อเรื่อง

     2ปีแล้วที่ฉันคบกับนารี หลังจากคบกันเราก็ตกลงกันว่าจะมานอนคอนโดของกันและกันสลับกันคนละอาทิตย์  ซึ่งวันนี้เป็นวันที่ฉันต้องไปนอนคอนโดของเธอ และในขณะที่เรากำลังฟัดเอ้ย!นอนจับมือกันอยู่ เสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้นเป็นเหตุให้เราต้องแยกจากกันด้วยความเร็วแสง...โธ่!!!

"ใครมานะ ดึกป่านนี้"ฉันสบถออกมาด้วยความหัวเสีย นี้มันก็เกือบจะ3ทุ่มล่ะนะใครมาก็ไม่รู้อะ คนกำลังได้ฟิล..

"ขัดใจหรอ?"

"รออยู่นี่นะไปดูก่อนเดี๋ยวมานะคะ..ที่รัก" สาบานว่าฉันไม่ได้หูฟาด ปกตินารีก็ไม่เคยเรียกฉันว่าที่รักเลยนะเราออกจะคบกับเหมือนเพื่อน เรียกชื่อกันตามปกติ แล้วนี่มันอะไร! ตอนนี้ฉันก็ทำได้เพียงมองตามแผ่นหลังของนารีไปตาปริบๆ รู้สึกฟินและเสียอารมณ์ปะปนกันไป อย่าให้รู้นะว่าใครมา ฉันจะไปขังมันไว้ในบ้านไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันเลย คอยดู!!!

"พี่คะ..อย่าพึ่งเข้าไปเลยนะ"

"ทำไม...แอบซ่อนใครไว้รึไง"

"ป่าวนะ!"

   เสียงของแฟนสุดที่รักของฉันกับใครอีกคนกำลังถกเถียงกันอยู่แถวๆหน้าประตู ถ้าได้ยินไม่ผิดเมื่อกี้นารีเรียกคนๆนั้นว่าพี่ใช่ไหม..และทั้งใดนั้นเอง...

    ปัง~~เสียงประตูห้องนอนที่ฉันอยู่ก็เปิดออกพร้อมกับผู้ชายร่างสูงหน้าตาดีคนนึง เค้าหันมามองฉันพร้อมกับขมวดคิ้วจนเป็นบม...

"ไอ่นา!นี่ใคร"ผู้ชายคนนั้นพูดพร้อมกับชี้หน้าฉัน ทำอย่างกับจับได้ว่าเมียมีชู้อะ..

"อะ...เออ..คือ.."นี่ก็อ้ำอึ้งอยู่นั้นแหละ..

"สวัสดีค่ะ ฉันเป็นแฟนนารีชื่ออังค่ะ"ด้วยความที่คุณแฟนของฉันขอย้ำนะของฉันไม่ตอบฉันก็ตอบแทนไง ฉันเป็นแฟนที่ดีป่ะล่ะ แต่ทำไมนารีถึงได้ถลึงตาโกรธฉันขนาดนั้นด้วย ส่วนผู้ชายคนนั้นก็ไล่สายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า...ทำเหมือนอาจารย์ที่มาตรวจเครื่องแต่งกายไรงี้..

"ไอ่นา!นี่แกพาแฟนมากกถึงห้องเลยหรอแล้วยังคบกับผู้หญิงอีก"

"พี่ชายมันไม่ใช่อย่างนั้น..คือ..."

"ไม่ใช่ได้ไง!จะทำอะไรก็ปรึกษาพี่บ้างดิ"

"เฮ้อ!พรุ่งนี้พี่จะมาหาใหม่บอกให้ผู้หญิงคนนี้กลับไปด้วยนะ"พูดจบผู้ชายคนนั้นก็เดินออกไปเลยแถมยังจิกตาใส่ฉันอีก ถามจริงนั้นพี่ใช่ไหม ไม่ใช่..เออ..นั่นแหละ...ไม่ใช่ใช่ป่ะ

"พี่ชะ.."นารีทำท่าจะเดินตามออกไปแต่ฉันก็กระตุกแขนเธอไว้ก่อน เธอมองฉันก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆกันแล้วก็ถอนหายใจออกมาแรงๆทีนึง ฉันแอบน้อยใจนะเนี้ย...

"พี่หรอ"ฉันถามพร้อมกับมองนารีที่เอาแต่กุมขมับ มันต้องเครียดขนาดนั้นเลยหรอ...

"อืม"

"ดูท่าทาง..เค้าจะไม่ชอบหน้าฉันนะเนี้ย...หรือว่า..'เราต้องเลิกกันแล้ว' "ฉันพูดลอยๆ นารีพอได้ยินแบบนั้นก็รีบหันมามองฉันทันที..

"จะบ้าหรอ!นี่คิดก่อนพูดรึยัง"น้ำเสียงที่ทรงพลังกับสายตาที่มองก็รู้ว่าโกรธถูกส่งมาให้ฉันพร้อมๆกัน นี่!ใช่นารีจริงๆใช่ป่ะ ไม่เคยเห็นเป็นแบบนี้เลย...

"เออ..คือ..."ตายล่ะโดนแบบนี้เข้าไปใบ้รับประทานเลย...

"อัง ฉันจะไม่เลิกกับเธอเพราะพี่ชายไม่ยอมรับหรอกนะ...ฉันเกือบเสียเธอไปแล้วครั้งนึง. เธอยังจะปล่อยฉันไปอีกหรอ..ไม่รักกันแล้วรึไง"นารีพูด น้ำตาเริ่มไหลมาอาบแก้ม ให้ตายสิไม่รู้รึไงว่าฉันแพ้น้ำตาเธอน่ะ ฉันดึงเธอเข้ามากอดแนบอกพร้อมกับลูบผม ปลอบเธอด้วยความอ่อนโยน...

"นา...ขอโทษนะ..."

"รักสิ ฉันรักเธอนะ"

"ไม่เป็นไร ถึงพี่เธอจะไม่ชอบขี้หน้าฉัน..แต่ว่า...ฉันจะทำให้เค้ายอมรับฉันแล้วให้เราคบกันต่อไปเอง"

"จริงนะ"เธอเงยหน้ามามองฉันทั้งน้ำตาแล้วพูดด้วยเสียงที่สั่นนิดๆ แต่ว่าดูยังไง...ก็เซ็กซี่อะ

"จริงสิ ไม่ร้องนะ"ฉันพูดแล้วก็ดึงเธอมาแนบอกอีกครั้ง คือแบบ..มองแล้วใจเต้นแรงอะ..เดี๋ยวคุยกันไม่ได้

"บ้าจริง!ชอบทำให้ร้องตลอดเลย"

"อยากร้องดังกว่านี้ไหมล่ะ"ฉันทำสายตากรุ้มกริ่มพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ ส่วนนารีก็หน้าแดง มุดหน้าเข้ากับอกของฉัน ดูยังไงก็น่ารักอะ จับมาฟัดสักทีดีไหม..

"นา!นอนกันเถอะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันใหม่...อีกอย่างพรุ่งนี้ฉันมีประชุมเช้า"ฉันบอกแล้วก็ดึงนารีออกจากอกมาสบตา เธอสบตาฉันแล้วทำหน้ายู่นิดๆ น่ารัก!!!!

"อือ"คำตอบสั้นๆแต่ได้ใจความถูกส่งออกมาก่อนเรา2คนจะล้มตัวลงนอนและหลับกันไปท่ามกลางอารมณ์ที่ยังค้างของฉันตั้งแต่ต้นเรื่องมาเลย โธ่เอ้ย!

.

.

.

.

.

   เช้าวันต่อมาฉันต้องรีบตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางเพราะกลัวรถติด ชีวิตมนุษย์เงินเดือนในเมืองก็แบบนี้แหละ...ระหว่างทางฉันรู้สึกโชคดีมาก(กอไก่ล้านตัว)ที่รีบตื่น ถ้าถามว่าทำไม ตอบได้เลยว่า ถนนโล่งมากผิดหูผิดตาเลยอะ ไม่ถึง10นาทีก็มาถึงบริษัทละ...ไม่รู้ว่าฉันมาเช้าไปรึเปล่าพอเข้าไปในบริษัทแล้วถึงได้เงียบขนาดนี้ แต่แล้วฉันก็ได้ยินเสียงบางอย่าง...

"อื้อ.."

"ชู่ว์...อย่าเสียงดังสิ"

"พี่ภัคคะ ปล่อยนะ..นี่มันบริษัท..อะ"

"นิดเดียวเองไม่เป็นไรหรอก.."

  ตายแล้วถ้าหูฉันไม่ได้ผิดปกติอะไรล่ะก็เสียงที่ฉันได้ยินคือ เสียงยัยเจนกับพี่ภัค!!นี่เค้าสองคนแอบมามีsometingกันหรอเนี้ย แต่เดี๋ยวเค้า2คนไปคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมยัยเจนไม่บอกฉัน... 

   พอ!หยุดคิดเรื่องอื่นแล้วรีบออกไปดีกว่า ฉันยังไม่อยากฟังอะไรแบบนี้ตอนเช้า...

ณ ขณะนี้ฉัน อัง สาวสวยผู้งามเลิศที่สุดในโลกกำลังนั่งเป็นกระบืออยู่หน้าบริษัทเพื่อหวังให้เพื่อนๆในบริษัทคนอื่นเข้าไปเป็นเพื่อนแต่ว่า...ตอนนี้มันพึ่งจะตี5เองอะ เฮ้อ!พออยู่คนเดียวเงียบๆฉันก็เริ่มนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ถึงจะบอกนารีไปแบบนั้นแต่ว่าฉันจะทำยังไงให้พี่ของนารียอมรับในตัวฉันกันนะ บอกไปเลยดีไหมว่าฉันกับนารีมีsometingกันแล้ว ไม่ได้ๆเดี๋ยวฉันก็โดนกระทืบตายพอดี ฉันนั่งคิดเรื่องนี้จนกระทั่ง8โมงคนก็ทยอยกันมา โอ้ย!รู้งี้ฉันไม่น่ารีบตื่นมาเลย...

     ฉันเดินเข้าบริษัทไปกับเพื่อนๆคนอื่นที่มาถึง พอเข้าไปแล้วฉันก็เดินไปนั่งประจำที่โต๊ะก่อน เพราะว่าการประชุมจะเริ่มในอีก30นาทีดังนั้นฉันเลยมานั่งเตรียมเอกสารก่อน เวลาประชุม      

  ภายในห้องประชุมเงียบมากในยามที่ท่านประธานพูด ประธานบริษัทที่ฉันทำงานอยู่อายุไม่ห่างจากฉันมากนักก็แค่2-3ปี ท่านประธานเป็นคนหน้าตาดี ท่านเคยมาจีบฉันด้วยแหละ ฉันก็ไม่ได้ปฏิเสธนะแต่ก็ไม่ได้ตกลงทุกวันนี้ก็ยังคุยกันอยู่เลยในฐานะอะไรก็ไม่รู้ความสัมพันธ์ค่อยข้างจะไม่ชัดเจน เกือบ2ชั่วโมงการประชุมก็จบลง ฉันเดินออกมานั่งประจำที่แล้วก็ทำงานตามปกติ..จนกระทั่งยัยเจนเดินมาทัก..

"ไง!อัง"ยัยเจนทักฉัน แหม!มาถึงตรงนี้ฉันคงต้องคุยสักหน่อยแล้วละ ต้นเหตุที่ทำให้ฉันต้องไปนั่งเป็นกระบืออยู่หน้าบริษัท..

"ไง!เจน วันนี้แกมากี่โมงหรอ"ฉันถามแล้วก็มองยัยเจนด้วยรอยยิ้มที่_อแ_ลมาก(เติมคำเองนะ)

"ห้ะ..กะ..ก็ปกติอะแก..ถามทำไม"แหม!!ตอบซะชัดเจนเชียวแถมยังถามกลับอีก ได้ค่ะ..เดี๋ยวเพื่อนอังจัดให้

"ก็ไม่มีอะไร๊..แค่วันนี้ฉันมาตี5แค่นั้นเอง"

"จริงดิ"

"อือ ทำไมหรอ"

"อัง แกทำหน้าแบบนี้แปลว่าแก..รู้แล้วช้ะ"

"รู้อะไรหรอ"ตอบพร้อมกับทำหน้าตาใสซื่อ บอกตรงๆว่าโคตร_อแ_ล นี่!ด่าตัวเองนะเนี้ย

"อัง!อย่าบอกใครนะ"อ้อนเชียว นังนี่ก็_อแ_ลเหมือนกันนะเนี้ย..

"เฮ้อ!สารภาพมาซะ...แกไปมีsometingกับพี่ภัคได้ไง"ฉันกระซิบกระซาบกับยัยเจนปานเหมือนว่ากำลังคุยกันเรื่องความลับระดับจักรวาลอะไรปานนั้น..

"คือ...เรื่องมันเป็นแบบนี้..."แล้วยัยเจนก็สาธยายให้ฉันฟัง ฉันจะสรุปให้นะคือว่า ยัยเจนเล่าว่า ตั้งแต่วันที่ฉันแซวมันเล่นๆ(ใครจำไม่ได้ไปอ่านภาค1)มันก็เริ่มทำตัวมีพิรุทจนพี่ภัคจับได้แล้วข่าวลือก็เป็นจริง พี่ภัคชอบยัยเจนจริงๆ หลังจากนั้นพี่ภัคก็ตามจีบยัยเจนมาตลอดจนพึ่งจะได้คบกันได้3เดือนนี่แหละ...

"ให้ตายสิ!แล้วแกก็ไม่คิดจะมาเล่าให้เพื่อนฟังเลยนะ"ฉันทำเสียงน้อยใจนิดๆ..

"เรื่องแบบนี้ฉันจะไปกล้าเล่าได้ไง เออ ว่าแต่แกเถอะกับสาวคนนั้นเป็นไงบ้าง จำได้ว่าครั้งสุดท้ายมาสารภาพรักกันที่หน้าบริษัทเลยนี่นา"

"อืม ก็คบกันได้2ปีแล้วแหละ"

"จริงป่ะเนี้ย..เร็วเวอร์อะ"ยัยเจนพูดพร้อมกับทำหน้าตาตื่น จะตกใจอะไรเบอร์นั้น...

"แต่ว่านะแก..ฉันกลัวว่ามันจะไม่มีคำว่า'เรา'อีกต่อไปแล้วอะ"

"ทำไมอะ"

"พี่เมียไม่ปลื้มว่ะ"มาถึงตอนนี้ฉันก็นั่งหน้าเศร้าเลย พูดถึงที่ไรเจ็บใจทุกที

"แฟนแกมีพี่ด้วยหรอ" อยากจะบอกเหลือเกิ๊นว่าฉันก็พึ่งรู้นี่แหละ แต่พูดไม่ได้ คบกันมาตั้ง2ปีแค่เรื่องครอบครัวเค้าก็ไม่รู้ แต่ว่าฉันก็คุ้นๆนะว่านารีเคยบอกแล้วว่ามีพี่...ช่างเหอะเข้าเรื่องต่อ

"ก็คงงั้นแหละ"

"อ้าว!แล้วแกจะเอาไงต่อล่ะ"ถามได้ตรงประเด็นมากฉันก็กะจะถามมันแบบนี้เหมือนกัน..

"เออ ฉันจะเอาไงต่อดี"

"เอ้า!แล้วฉันจะรู้กับแกไหมเนี้ย..ไปทำงานละ"

"เฮ้ย!เจนแกจะเทฉันหรอ"ฉันรีบพูดดักยัยเจนที่กำลังจะเดินหนีทันที คือแบบ...เป็นเพื่อนที่พึ่งได้มากอะ...

"เอาน่า...ถ้าแกกับผู้หญิงคนนั้นรักกันจริงอะไรๆมันก็ผ่านไปได้อะแหละ"

"....."พูดจบยัยเจนก็เดินจากไป ส่วนฉันก็...กำลังนั่งทำหน้าทึ่งในคำพูดของยัยเจนอยู่ค่ะ ไม่เคยรู้เลยว่าเพื่อนฉันมันคิดอะไรแบบนี้ได้ด้วย แต่พอฟังมันแล้วฉันก็เริ่มมีกำลังใจแล้วล่ะ....

.

.

.

   1 อาทิตย์ต่อมาฉันที่แอบส่องเบอร์พี่ของนารีจากโทรศัพท์ของเจ้าตัวเอง ก็โทรไปนัดเจอกับพี่ของนารีโดยไม่ให้เธอรู้...

"จะเลิกกับน้องฉันไหม"โห!มาถึงก็ทุบโต๊ะแล้วพูดแบบนี้เลย ฉันที่นั่งหัวโด่อยู่เงยหน้าแล้วส่งยิ้มให้พี่ของนารีเบาๆก่อนจะเชื้อเชิญให้เจ้าตัวนั่งลงตรงข้ามกับฉัน...

"นั่งก่อนสิค่ะ"

"จะว่าไป..พี่ชื่ออะไรหรอคะ"

"ชาย"พี่ของนารีตอบทันทีเหมือนอยากจะให้เสร็จเร็วๆ คิดว่าฉันอยากคุยด้วยมากนักรึไง เล่นทำหน้ายักษ์ใส่ฉันตั้งแต่เดินเข้าร้านมาแล้วเนี้ย อึดอัด!!

"ทำไมพี่ถึงไม่อยากให้ฉันคบกับนารีล่ะคะ"ฉันพูดเข้าเรื่องแล้วก็จ้องหน้าพี่ของนารีที่ชื่อว่า'ชาย'แบบจริงจังโคตรๆอะ คือแบบถ้าตอบไม่มีเหตุผลฉันจะทีบตกเก้าอี้เลยอะ...

"เธอเป็นอะไร"

"คะ? พนักงานบริษัท.."

"ไม่ใช่!ฉันหมายถึงเพศ"

"....."

"เธอคิดว่าจะมีใครให้คนที่ตัวเองรักไปคบกับคนที่ดูยังไงก็ปกป้องคนที่เค้ารักไม่ได้ไหมล่ะ"

"...."

"บอกตรงๆว่าฉันก็ไม่ได้รังเกียจเธอ...แต่ฉันไม่เชื่อใจเธอ ว่าเธอจะดูแลน้องสาวฉันได้ เราอยู่ด้วยกัน2คนมาตลอด ถ้าเค้าจะมีคู่ชีวิตจริงๆ..."

"...."

"ฉันก็อยากให้คนๆนั้นดูแลน้องฉันได้ ปกป้องน้องฉันได้ แล้วที่สำคัญเค้าต้องเป็นผู้ชาย"

"...."ฉันนั่งฟังพี่ของนารีพูดอยู่ฝ่ายเดียว สิ่งที่พี่ชายพูดมันถูกทั้งหมด ฉันจะปกป้องนารีได้ยังไง ฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอคนนึง แล้วสิ่งที่ฉันไม่มีให้สิ่งที่พี่ชายพูดคือ ฉันไม่ใช่ผู้ชาย....

   หลังจากแยกกับพี่ของนารีฉันก็ตรงกลับคอนโดของฉันทันที พอเปิดประตูเข้าไปสิ่งที่มักจะเกิดขึ้นคือ...ฉันจะเห็นนารีมายืนส่งยิ้มให้ ตอนฉันกลับไป แล้วฉันก็จะส่งยิ้มกลับ แต่ว่าวันนี้ฉันทำได้เพียงเค้นยิ้มให้นารีแล้วเดินผ่านไปเท่านั้น รู้สึกเกลียดตัวเองจัง ที่ฉันไม่สามารถทำในสิ่งที่พี่ของนารีกำหนดได้ มาตรฐานที่ทำยังไงฉันก็เอื้อมไม่ถึง ตั้งแต่กลับมาฉันกับนารียังไม่ได้คุยกันสักคำ ฉันรู้ตัวดีว่าฉันคงทำตัวเย็นชากับนารีอยู่แน่ๆ...

"อัง!"หลังจากเงียบกันมานานนารีก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบนั้นลงด้วยการเรียกชื่อฉันออกมา...

"หืม?"

"อะไรทำให้เธอเปลี่ยนไ...."

"เราเลิกกันเถอะ"นารีพูดไม่ทันจบฉันก็สวนขึ้นมาทันที คิดยังไงฉันก็ทำให้พี่ของนารียอมรับไม่ได้ ฉันเลยเลือก เลือกที่จะปล่อยคนที่ฉันรัก ให้ไปเจอกับคนที่สามารถดูแลเค้าได้ดีกว่าฉัน นารีมองฉันด้วยดวงตาที่เคลือบม่านน้ำตาไว้...

"โกหก...ใช่ไหม"น้ำเสียงที่สั่นเครือกับน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มทำให้ฉันได้แต่นั่งกัดริมฝีปากของตัวเองด้วยความเจ็บปวด ไม่อยากปล่อยเธอไปเลย แต่ฉันเลือกแล้ว...

"พูดจริง..เราเลิกกันเถอะ"

    ตุบ~เสียงเก้าอี้ที่หล่นลงไปนอนกับพื้นพร้อมกับนารีที่ยืนมองฉันน้ำตาอาบแก้ม...

"เพราะอะไรอะอัง!...อะไรทำให้เธอเลือกที่จะทิ้งกันไปอะ"

"ฉันไม่ได้รักเธอแล้ว"ฉันกัดฟันพูด เพื่อกั้นเสียงที่สั่นเอาไว้ นารีกรอกตาไปมาเหมือนไล่น้ำตาก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

"ได้!...เลิกก็เลิก"พูดจบเธอก็เดินผ่านฉันไปแล้วก็หยิบมือถือของตัวเองที่วางคู่กับของฉันเดินออกจากห้องไป พอแน่ใจแล้วว่าเธอออกไปแล้วฉันก็นั่งร้องไห้น้ำตานองหน้า..

"ฮือๆ..ฮึก..นารี!"ฉันพร่ำเรียกชื่อเธอแบบนั้นเหมือนคนบ้าตลอดทั้งคืน 

    ฉันไม่ไปทำงานเกือบเดือน โชคดีที่ยัยเจนติดต่อมาตั้งแต่วันแรกที่ฉันไม่ไป ยัยเจนเลยลางานให้ฉันมาตลอด1เดือน ฉันไม่กิน ไม่นอน ไม่อะไรทั้งนั้น ฉันทำเพียงเลื่อนรูปของฉันกับนารีที่ถ่ายคู่กันในมือถือไปมาเป็นร้อยหน คิดถึงจัง อยากเจอ อยากกอด อยากจูบ คิดถึงสัมผัสจากมือของอีกคนที่คอยกอด คิดถึงเสียงของอีกคนที่คอยบอกฝันดี ฉันกำลังจะเป็นบ้าตาย บ้าตายเพราะรักนารี...และในขณะที่ฉันกำลังจะกลายเป็นบ้ามือถือของฉันก็แหกปากร้องออกมา...

"ฮโหล..อังพูดค่ะ..นี่!ใครคะ"เนื่องด้วยสายที่โทรมาไม่โชว์ชื่อฉันเลยไม่รู้ว่าใครโทรมา...

(นี่!ฉันเอง...ชาย...ขอคุยด้วยหน่อยสิ)

"ก็คุยสิคะ"

(ออกมาเจอกันไม่ได้รึไง)

"...ที่ไหนคะ..."

    ฉันขับรถออกไปตามนัดด้วยร่างกายที่อ่อนเพลีย ระหว่างทางฉันเกือบโดนรถชนถึง5ครั้งเลย ก็จู่ๆก็หม้ามืดนี่นา...พอมาถึงฉันก็เปิดประตูเดินเข้าร้านไป สายตาฉันกำลังสอดส่องมองหาคนที่นัดฉันมาเจอ ชายร่างสูงกวักมือเรียกฉันด้วยสีหน้าเคร่งเครียดไม่แพ้กัน ฉันนั่งลงตรงข้ามกับอีกฝ่ายพร้อมกับมองหน้านิ่งๆ

"ดูท่าทางจะไม่ได้มีแต่ไอ่นาสินะที่เป็นแบบนี้"ฉันเลิกคิ้วมองเค้าด้วยความไม่เข้าใจ พูดแบบนี้หมายความว่าไง...

"อะไรนะคะ"

"เธอเปลี่ยนไปมากนะ ซูบผอม ขอบตาดำ สีหน้าบอกบุญไม่รับ เหมือนไอ่นาเปี๊ยบเลย"จบประโยคนั้นพี่ของนารีก็มองฉันแล้วยิ้มให้  แต่มองแล้วรู้สึกว่าเป็นรอยยิ้มที่ดูเศร้าจัง...

"กลับไปหาไอ่นาเถอะ"

"..."

"น้องสาวฉันมันรักเธอจริงๆ..วันๆเอาแต่นั่งเรียกชื่อเธอ..."

"..."

"ฉันผิดเอง...ที่เอาความคิดตัวเป็นใหญ่..น่าจะถามมันสักคำว่าที่เป็นอยู่มันดีแล้วไหม"

"..."

"ฉันนี่มัน...เป็นพี่ที่เลวจริงๆ.."

"ไม่หรอกค่ะ!พี่ทำถูกแล้ว...ฉันดูแลนาไม่ได้จริงๆ ฉันอ่อนแอ ไร้ความสามารถแล้วก็ ถึงพี่จะบอกให้ฉันกลับไปแต่สิ่งที่ฉันทำมันก็เกินกว่าที่นารีจะให้อภัย.."

"ให้อภัยสิ"จู่ๆเสียงที่ฉันคุ้นหูก็ดังขึ้น มีความน้อยใจอยู่ในน้ำเสียงเล็กน้อย ฉันหันไปมองนารีที่ยืนตัวสั่นอยู่หลังฉันด้วยความตกใจ คราวก่อนก็มาแบบไม่ให้ตั้งตัว คราวนี้ก็เหมือนกัน...ยัยตัวแสบ!

"นา..."

"เลิกกันไป แล้วมีความสุขรึไง"

".."

"คิดถึง ก็ไลน์มาดิ มือถือพังหรอ"

"...."

"เป็นผู้หญิงแล้วไง...อยู่ด้วยกันมาตั้ง2ปีแล้วอะ...มันไม่มีประโยชน์เลยรึไง..."

"นา...ฉัน"

"ความสัทพันธ์ของเรา มันไร้ค่าขนาดนั้นเลยหรออัง...เสียใจนะเว้ย!"

    ฉันทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ฉันลุกขึ้นพุ่งตัวเข้าไปกอดนารีเต็มรัก ความคิดถึงที่สะสมมาตลอด1เดือนหายวับไปกับตา เพียงแค่ได้กอดคนที่รักไว้ นารีกอดตอบฉันพร้อมกับซบหน้าลงกับไหล่เบาๆ..

"ทุกอย่างที่ผ่านมา..มันมีค่าสำหรับฉันเสมอนะนา...ฉันรักเธอนะ"ฉันกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีกพร้อมกับกระซิบบอกนารีเบาๆ ถึงแม้ถุกอย่างจะอยู่ในสายตาของพี่ชาย แต่ในตอนนี้ ถึงระเบิดจะตกลงมาที่ร้านนี้ตอนนี้ฉันก็จะไม่ปล่อยอ้อมกอดนี้เป็นอันขาด....

"ฉันก็รักเธอนะ...รักมากด้วย"

"กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม"

"รอคำนี้อยู่ตลอดเลยล่ะ"

.

.

.

.

                        HAPPY ENDING??’‘