คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAT (kaisoo ♡ )
ตึ๊ง!
kimkaaaaaa : เฮ้! หวัดดี
134340 : หวัดดี ใครอะ
kimkaaaaaa : ชื่อก็บอกอยู่
134340 : คิมคา? ชื่อโคตรแปลกเลยว่ะ
kimkaaaaaa : แล้วเธออ่ะเป็นใคร ชื่อเธอก็แปลกเหมือนกัน
134340 : เรียกว่าตั้งชื่ออย่างมีสไตล์ต่างหาก!
kimkaaaaaa : หูย รู้หรออกเชบดาวพลูโต กาก
134340 : นายก็กากเหมือนกันแหละ แบร่!
kimkaaaaaa : น่ารักตาย
134340 : ตัวจริงเราน่ารักนะขอบอก
kimkaaaaaa : ขี้โม้ว่ะ
134340 : เรานี่คุยกันเหมือนกับว่าเรารู้จักกันมานานแล้วเลยเนอะ
บทสนทนาที่เเจ้งเตือนขึ้นดังเรื่อยๆ กับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยได้เจอหน้า แต่รู้สึกดีแบบลึกๆ โดยไม่รู้ตัว
บทสนทนาระหว่างคนแปลกหน้าสองคนเป็นแบบนี้มาแล้วได้สามวัน เหตุการณ์ทั้งหมดมันเริ่มจากผมโหลดแอพพลิเคชั่นหนึ่งมา โดยเราจะจะสุ่มคนที่เราอยากจะคุยด้วย ผมสไลด์หน้าจอผ่านไปมาอย่างเบื่อหน่าย คนแล้วคนเล่าจนกระทั่งก่อนที่ผมจะสไลด์ชื่อคนคนหนึ่งที่ใช้ไอดีว่า
'134340' ชื่อแปลกดี แถมยังใช้รูปประหลาดๆอีกด้วย
ผมคิดว่าการที่เราจะทำความรู้จักกันกับใครสักคน น่าจะดีกว่าการคุยกันต่อหน้าเพราะเราสามารถพิมพ์อะไรก็ได้ที่อยากจะพิมพ์ พิมพ์ตามที่ใจคิด
ตึ๊ง!
kimkaaaaa : เธอ ทำไรอยู่อะ
134340 : เรียนอยู่แม่งโคตรน่าเบื่อเลย โคตรง่วงอะ
kimkaaaaa : ตั้งใจเรียนไปเลยไป!
134340 : นายอะทำไร
kimkaaaaaa : นอน
134340 : เออคนนอนนี่แปลกเนอะ นอนแล้วยังมาตอบได้
kimkaaaaaa : คนมันเมพ 55555555555555
"เห้ยไอ้ดำ มึงทำไรอยู่วะ" เพื่อนร่วมห้องของคิม จงอินทักขึ้นเพราะเห็นมันแม่งเอาแต่นั่งตอบโทรศัพท์มานานแหละ
"ไม่เสือกนะ" หันไปยิ้มกวนตีนทีนึงแปป หมั่นไส้
"หูยยย เดี๋ยวนี้ทำมาเป็นเล่นแอพแชทนะมึง ทีตอนแรกกูแนะนำให้มึงโหลดเสือกไม่โหลด นึกไงมาเล่นว่ะมึง"
"แค่อยากลอง"
"แล้วมึงคุยกับใครว่ะ น่ารักปะๆ" แทนที่จงอินจะยื่นโทรศัพท์ส่งไปให้เพื่อนีกอย่าง คิมจงแด ดู มันกลับส่งรอยยิ้มกวนตีนฉบับกัมจงสไตล์ซะงั้น
"ไม่เสือกนะ" แหนะ ยังมีน่ามาแขวะย้อนกลับหากูอีก TT กูจะไปฟ้องพระอินทร์! (จงแด' talk)
ช่วงเวลาหลังเลิกเรียน คิมจงอินและพ้องเพื่อนอย่างจงแด หนุ่มสุดหล่อที่ฝักใฝ่ในธรรมมะ ตอนนี้มันบอกว่าศีลแตกอยู่ กำลังมานั่งดูสาวๆสุดสวยซ้อมเต้นหลีด
จงอินมองตรงไปยังหนุ่มน้อยคนนึง น่าตาน่ารักมากเลยทีเดียว แน่นอนจงอินไปสืบประวัติคนน่ารักมาแล้ว น้องที่กำลังซ้อมเต้นหลีดชื่อ 'บยอน แบคฮยอน' เต้นเป็นหลีดยังไม่พอแถมยังเรียนเก่งด้วยต่างหาก
"จงอิน มึงดับเครื่องชนจีบน้องเขาไปเลย ยังไงเขาก็จีบอยู่แล้ว เชื่อกู"
"เออ ขอเวลาแปปหนึ่ง"
"เออ งั้นกูกลับบ้านล่ะ โชคดีนะมึง"
นั่งรอเด็กมันสักพัก แบคฮยอนหนุ่มน้อยดีกรีเด็กเรียนดี กิจกรรมเด่นค่อยๆบอกลาพี่ๆและเพื่อนๆ จงอินที่เห็นว่าโอกาสทองมันมาถึงกูแล้ว
เขาค่อยๆเดินตามแบคฮยอนไป จนในที่สุดเราก็เดินอยู่ข้างกัน
"เอ่อ น้องแบคครับ พี่ชื่อจงอินนะครับ"
"ฮะ" หยั่มมามองตาแป๋วนะ แค่นี้พี่ก็ละลายแล้ว
"น้องแบคกำลังกลับบ้านเหรอครับ"
"ใช่ฮะ"
"ถ้างั้นพี่ขอไปส่งน้องแบคที่บ้านได้มั้ยครับ"
"คือแม่แบคมารอรับที่หน้าโรงเรียนแล้วฮะ"
“งั้นไว้ครั้งหน้าล่ะกันนะครับพี่จงอิน”
“คะ..ค”
เออกูยังไม่ทันได้โบกมือบ๊ายบายเลย น้องแม่งเดินเร็วยั่งกับรองเท้าน้องมันติดจรวดเทอร์โบงั้นแหละ แดกแห้วครับวันนี้
หลังจากผมกลับมาบ้าน เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ที่สั่นในกระเป๋ากางเกงสั่นขึ้นเรื่อยๆ ผมหยิบโทรศัพท์ออกมา และก็ได้รู้ว่าคนแปลกหน้าที่ใช่ชื่อไอดีเลขดาวพลูโตกำลังทักผมมาพอดี
134340 : เป็นไงมั่งวันนี้ จีบน้องคนนั้นติดป่ะ
kimkaaaaaa : ไม่ติดวะ แห้วแดก น้องแม่งโคตรรีบกลับเลย อดทำคะแนน
134340 : กากชรุง
kimkaaaaaa : ....
134340 : โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ 5555555555555555555555555
134340 : อ้าว...เงียบทำไม?
134340 : ขอโทษนะ ไม่ได้ต้องใจจะพูดแบบนี้ ดีกัน
kimkaaaaaa : ขอโทษทำไม เราไม่ได้งอนเธอสักหน่อย แค่ไปอาบน้ำมา
134340 : ไอ้บ้า
สองสัปดาห์ถัดไป
134340 : แล้วตอนนี้เรื่องน้องคนนั้นเป็นไงบ้างอะ
kimkaaaaaa : ก็...
หลังจากใช้เวลาสองวันผมได้เบอร์น้องแบคคนน่ารักมาแล้ว เวลาสองทุ่มป่านนี้น้องเขาคงทำการบ้านเสร็จแล้วเนาะ ผมกด
โทรออกไปยังหมายเลขสิบตัวที่น้องแบคให้ผมเอาไว้ ไม่นานน้องแบคก็รับสาย
"สวัสดีครับน้องแบค"
"สวัสดีครับพี่จงอิน"
"น้องแบคว่างอยู่หรือปล่าวครับตอนนี้"
"ว่างฮะ เพิ่งทำงานเสร็จ"
"คือว่า...วันเสาร์นี้เราไปเที่ยวกันมั้ย"
"ก็ได้ฮะ แต่ว่าพี่จงอินต้องเลี้ยงแบคนะ"
"โอเคครับ" พี่จงอินคนนี้พร้อมเลี้ยงทั้งตัวและหัวใจน้องแบคอยู่แล้วว
134340 : นายนี่โคตรทุ่มเลยว่ะ
134340 : ทำไมการที่จะชอบกับใครสักคน มันต้องพยายามขนาดนี้ด้วย
kimkaaaaaa : งั้นเธอก็ลองมีแฟนดิ่ เดี๋ยวก็รู้
134340 : หราาาาา
kimkaaaaaa : อื้อ
134340 : อือ ทำไรอะ
kimkaaaaaa : ซักผ้า
134340 : กวนตีนว่ะ
เวลาจากสองสัปดาห์ผ่านไปได้เกือบหนึ่งเดือน หนึ่งเดือนที่ชีวิตของคิมจงอินของคนแปลกหน้าได้คุยกัน จงอินเองเริ่มรู้สึกแปลกและสับสนกับตัวเอง บางครั้งจงอินเองที่ทนไม่ไหวอยากจะลองบอกความรู้สึกของตัวเองให้อีกฝ่ายได้รู้บ้าง แต่เขาเองก็กลัว กลัวว่าดาวพลูโต อาจจะไม่ค่อยชอบและคงจะไม่คุยกับเขาอีก แต่จนแล้วจนเล่าทำไมคืนนี้จงอินเองอยากจะลองบอกความรู้สึกทั้งหมดที่มันอัดอั้นในใจเขาเหลือเกิน จงอินค่อยๆพิมพ์แชท ไปในหน้าแชทของ 134340
kimkaaaaaa : เธอ (read)
314340 : หืม
kimkaaaaaa : ป่าว ไม่มีไร (read)
เขาจะหาว่ากูบ้าป่าววะ ไปทักเข้าแต่เสือกบอกไม่มีไร
หลายวันผ่านมาแล้วที่ผมไม่ได้ติดต่อกับเลขรหัสพลูโต ผมรู้สึกสับสนกับตัวเองแปลกๆ ผมรู้สึกคิดถึงเขา ผมคิดว่าการที่เราแค่พิมพ์ตัวอักษรคุยกัน ส่งหากันทุกวันมันอาจจะมีแค่ความรู้สึกแบบอื่นที่ต่างออกไปจากความรู้สึกนี้ ผมคว้าโทรศัพท์เพื่อจะโทรหาจงแด เผื่อมันจะพอรู้ว่าอะไรได้บ้าง
"มึง"
(มีไร เสียเวลาฟังธรรมะออนไลน์กูหมด)
"กูรู้สึกว่ากูมีปัญหานิดหน่อยว่ะ"
(ปัญหาไรว่ะ บอกท่านจงแดมาซิ)
"มึง มึงเคยรู้สึกชอบคนที่เราไม่เคยเห็นหน้าป่าวะ"
(เคย)
"มึงรู้สึกยังไงมั่งว่ะ"
(ก็ฟินนะมึง เขิลเหี้ย ขนาดกูแก้ผ้าเปลื่ยนเสื้อเขายังจ้องกูเลย โปสเตอร์รูปมินซอก อ่าห์)
"ไอ้สัส กูเหมือนมาขอคำปรึกษาผิดคน"
(นี่ก็ดุกูจังอีเหี้ย กูเพื่อนมึงนะ เอาตามจริงกูไม่เคยว่ะ ส่วนใหญ่คนชอบ โดนคนไหนกูลุยแม่งต่อหน้าเลย)
(ว่าแต่ใช่คนที่มึงนั่งแชทในห้องเรียนวันนั้นปะ)
"อืม"
(กูขอพื้นที่ขำแปป55555555555555555555555555555555 มึงจะบ้าเหรอว่ะ หน้าตาเขามึงก็ยังไม่เคยเห็น มึงไม่กลัวเหรอ)
"กูก็กลัว แต่ว่ากูรู้สึกว่ากูชอบเขาว่ะ คือเขาชอบทำอะไรเหมือนกัน เวลาคุยด้วยกันกูรู้สึกสบายใจทุกครั้ง กูโคตรมีความสุขอะ"
(กูว่านะ งั้นมึงลองเสี่ยงดู แล้วเรื่องน้องแบคเด็กเรียนดีเด่นไรของมึงเอาไง)
"กูไม่รู้ว่ะ น้องแบคกูก็ชอบเขานะ น้องเขาน่ารักและวันเสาร์กูนัดน้องเขาไปเที่ยว ส่วนอีกคนกูก็รู้สึกดีด้วย กูโคตรสับสนความรู้สึกตัวเองเลยว่ะ กูไม่รู้ว่ากูรู้สึกไปเองหรือว่ากูอาจจะชอบเขาจริงๆก็ได้"
(งั้นช่วงนี้มึงอย่าเพิ่งคุยกับคนในแชทมึงล่ะกัน มึงก็ใช้เวลาจากตรงนี้ที่มึงไม่ได้คุยกันทบทวนความรู้สึกมึงดู ส่วนเรื่องน้องแบคกูว่าถ้ามึงไม่มั่นใจก็ยกเลิกเที่ยววันเสาร์มึงเหอะ)
เวลาสามวันกับการที่ผมไม่ได้ตอบบทสนทนา ผมใช้เวลาในการทบทวนความรู้สึกตัวเอง ผมแม่งโคตรสับสนเลยว่ะ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมควรจะรู้ยังไง หรือไม่ผมอาจจะแค่รู้สึกไปเองกับดาวพลูโตก็ได้
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา การแจ้งเตือนจาก 134340 มีการแจ้งเตือนจากเขามาทุกวัน เขาเองอาจจะกำลังงงก็ได้ว่าทำไมผมไม่ตอบแชท ผมเลื่อนดูข้อความที่เขาส่งมา
134340 : เธอ
(บทสนทนาครั้งล่าสุด 1วันที่แล้ว)
134340 : เฮ้!
(บทสนทนาครั้งล่าสุด 2วันที่แล้ว)
134340 : ไม่ว่างหรอ
(บทสนทนาครั้งล่าสุด 3วันที่แล้ว)
ผมตัดสินใจดีแล้ว ผมจะเลิกชอบเขา และผมจะพยายามคุยกับเขาเหมือนเดิม เหมือนเดิมกับวันแรกที่เรารู้จักกัน
kimkaaaaaa : หวัดดี เป็นไงบ้าง
ตึ๊ง!
เสียงแชทแจ้งเตือนจากแอพพลิชั่นที่คยองซูเพิ่งโหลดมาใช้ได้ไม่นานแจ้งเตือนขึ้น หลังจากที่คนที่ใช้ชื่อไอดีว่า kimkaaaaaa หายไป ไม่ตอบแชทเขาอีกเลย คยองซูพยายามคิดในแง่ดีว่าเขาอาจจะกำลังยุ่งอยู่ก็ได้ แต่อีกใจนึงคยองซเองก็ไม่ได้คิดเช่นนั้น แต่วันนี้เหมือนคยองซูจะโชคดี เมื่อคนที่ใช้ชื่อไอดีว่า kimkaaaaaa ตอบกลับมา
314340 : เธอหายไปไหน ไม่ตอบแชทเราเลย
kimkaaaaaa : คิดถึงเราอะดิ
314340 : บ้าหรอ ใครจะไปคิดถึงนายกัน!
kimkaaaaaa : วันเสาร์นี้เราชวนน้องเขาไปดูหนัง โคตรดีใจเลยวะ
314340 : หรอ อืมขอให้น้องแบคอะไรนั่นของนายยอมตกลงคบนะ
kimkaaaaaa : แน่นอนอยู่แล้ว เธอช่วยแนะนำสถานที่เดทหน่อยสิ เห็นบอกมีแฟนมาหลายคน เธอน่าจะรู้จักสถานที่เยอะนะ
314340 : นี่ขอถามไรหน่อย สำหรับเธออะ เราเป็นแค่ที่รับปรึกษาสำหรับเธอเหรอ
kimkaaaaaa : ป่าว มันไม่ใช่อย่างนั้น
314340 : เราไม่ใช่พนังงานบริการแนะนำสถานที่เดทหรอกนะ นายเห็นเราเป็นอะไรว่ะ
kimkaaaaaa : เธอก็เป็นเพื่อนเราไง
314340 : เธอถามเราแล้วหรือยังว่าเราอยากให้เธอเป็นเพื่อนเราหรือป่าว
kimkaaaaaa : เธอชอบเราหรอ'
314340 : เออ เราชอบเธอ แม่งเราโคตรรู้สึกแปลกเวลาคุยกับเธอ แต่เราก็รู้ว่าเราแม่งโคตรมีความสุขอะ
kimkaaaaaa : จริงๆเราก็ชอบเธอนะ แต่เราคนที่ไม่เคยเจอกันแม้แต่หน้ามันจะเป็นไปได้เหรอ เรากลัว เราไม่รู้ว่าเรากำลังคุยกับใครอยู่
134340 : ถามจริงๆนะ สำคัญด้วยเหรอ ถ้าเราหน้าตาขี้เหร่เธอก็จะไม่คุยกับเราใช่ปะ
บทสนทนาจบลงเพียงเท่านี้ ไม่มีใครตอบ คนนึงโลเลที่จะตอบ ส่วนอีกคนกำลังกังวลในสิ่งที่เขาคิด
วันเสาร์
ผมพาน้องแบคมาเที่ยวแถวห้างสรรพสินค้า ผมพาน้องแบคไปดูหนัง กินข้าว ช้อปปิ้งตามประสาคล้ายๆการเดททั่วไป หลังจากที่เราดูหนังกันเสร็จ วันนี้ผมกำลังจะขอน้องเขาเป็น 'แฟน' ผมพาน้องแบคเข้ามานั่งในร้านกาแฟเล็กๆ ระหว่างนั่งรอเราทั้งคู่สั่งเค้กช็อคโกแล็ตกับโกโก้สองที่ (แต่ทำไมที่เลือกกินแต่ละอย่างแม่งเหมือนผิวกูเลยว่ะ -__-)
"น้องแบคครับ พี่มีหนังสือเล่มนึงมาให้น้องแบคด้วยนะ" ผมหยิบหนังสือ 'Is Pluto A Planet' ผมเป็นคนชอบอ่านหนังสือเกี่ยวกับดาราศาสตร์ ยิ่งในตอนที่ผมได้คุยกับดาวพลูโตในแชทผมแล้ว หนังสือเล่มนี้เองก็ทำให้ผมได้รู้จักกับคนที่ใช้ไอดีว่า 314340 เช่นกัน
"เอ่อ พี่จงอินฮะ"
"ครับ?"
"คือแบคไม่ค่อยชอบอ่านอะไรแบบนี้อ่า"
"งั้นเหรอครับ แต่พี่ว่ามันสนุกดีนะ"
"แบคว่าพี่จงอินเก็บไว้เถอะนะฮะ แบคคิดว่าบางทีเราสองคนเองอาจจะยังไม่ลงตัวในเรื่องแบบนนี้ก็ได้"
"’งั้นก็ได้ครับ...น้องแบคครับ เรามาเล่นเกมกันมั้ย"
"เกมอะไรอ่าพี่จงอิน"
"เกมของพี่คืองี้นะ ถ้าเราพูดชื่อประเทศนั้นๆอะนะ เราต้องพูดว่า ฉันรักเธอ ในภาษาของประเทศนั้น"
"พี่จงอิน...ทำไมเกมมันติ๊งต๊องงี้อะพี่จงอิน"
น้องแบคนั่งกินเค้กไปเรื่อยๆ ส่วนผมเค้นยิ้มกับตัวเอง รู้สึกบางทีคำตอบในใจที่ผมค้นหาคำตอบมานาน ในที่สุดผมก็รู้สักทีว่าผมควรจะเลือกอะไรเป็นคำตอบสำหรับผม ผมนึกถึงเกมเมื่อกี้ที่ผมเพิ่งบอกให้น้องแบคลองเล่นดู ถ้าเป็นดาวพลูโตล่ะก็
ในตอนนั้น
kimkaaaaaa : เธอมาเล่นเกมกัน
134340 : เกมไรอะ
kimkaaaaaa : ถ้าเราพูดชื่อประเทศนั้นๆอะนะ เราต้องพูดว่า ฉันรักเธอ ในภาษาของประเทศนั้น
kimkaaaaaa : ญี่ปุ่น
134340 : ไอชิเตรุ
kimkaaaaaa : อังกฤษ
134340 : ไอเลิฟยู
kimkaaaaaa : แล้วจีนอะ
134340 : หว่ออ้ายหนี่
kimkaaaaaa : แล้วเกาหลีอะ
134340 : ซารางแฮ
kimkaaaaaa : รักเราเหรอ55555555555555555555555
314340 : อะไร นี่คำบอกรักในเกมต่างหาก ไอ้บ้า
"เอ่อน้องแบคครับ"
"ฮะ?"
"พี่ขอตัวกลับก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านนะ"
ผมเดินไปส่งน้องแบคที่บ้านเสร็จแล้ว ส่วนเรื่องขอคบกันนี่ผมยกเลิกหมดแล้วครับเพราะผมอยากจะลองเสี่ยงกับความกลัวเป็นเดิมพัน ถ้ามันไม่ใช่ คบกันมันก็ไม่ใช่ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและสไลค์หน้าจอไปยังแชทของใครบางคน คนที่เป็นคำตอบสไหรับคำถามที่ค้างคาในใจของผมมานาน
kimkaaaaaa : เธอ เรามาเจอกันหน่อยมั้ย?
ตึ๊ง!
เสียงแชทแจ้งเตือนขึ้น คยองซูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แรกๆก็กะว่าจะไม่ตอบหรอก แต่มันก็อดใจตัวเองไม่ได้ใบหน้าเล็กที่อมยิ้มเล็กน้อยค่อยๆตอบกลับไปว่า
314340 : หายกลัวเราแล้วหรอ
kimkaaaaaa : หายกลัวตั้งนานแล้ว
314340 : นึกไงถึงอยากมาเจอถามจริง
kimkaaaaaa : ก็ทำตามหัวใจตัวเองไง
ผมนัดให้ดาวพลูโตมาเจอกันที่สวนสาธารณะ ผมยืนรอเขาอยู่ตรงสนามเด็กเล่น บรรยากาศตอนหกโมงที่โคตรจะเงียบ ร้างผู้คน ยืนรอได้สิบนาที ทำไมยังไม่มาอีกนะ หรือว่าผมโดนหลอก
kimkaaaaaa : เธออยู่ไหน
314340 : ขี้อยู่
ผมรีบวิ่งไปยังห้องน้ำสาธารณะ ในที่สุดผมก็ถึงสักที่ บานประตูที่เป็นกระจกใสที่กำลังสะท้อนเงาคนข้างใน เดาได้เลยว่าพลูโตจะต้องตัวเล็กกว่าผมแน่นอน
314340 ; พร้อมยัง
314340 : เอาล่ะนะ
314340 : 3
314340 : 2
314340 : 1
บานประตูค่อยๆเปิดออกมา คยองซูมองคนตัวสูงผิวสีแทนตรงหน้า อีกฝั่งคิมจงอินเองก็มองดูอีกฝ่ายเช่นกัน ความเงียบปกคลุมขึ้นอีกครั้งราวกับใบ้กินปากทั้งสองฝ่าย ทั้งจงอินและคยองซูต่างยืนยิ้มให้กันทั้งคู่ แต่เป็นคยองซูเองที่ทนกับความอึดอัดในใจไม่ไหวแล้ว เขาจึงทักทายจงอินด้วยท่าทางที่น่ารักอยู่ตอนนี้ไง
"แบร่5555555555555555" พูดเสร็จก็ค่อยแลบลิ้น ดึงตามาข้างหนึ่งแบบความคิ้วที่เป็นเอกลักษณ์ประจำตัว
"สวัสดีคุณ 314340 "
"สวัสดีคุณ kimkaaaaaa"
บนการเดินทางที่ยังอยู่ไกลลิบตา แต่กาลเวลายังคงกระซิบถึงกัน และเหมือนทุกๆ วัน เหมือนทุกๆ วัน
ที่ตัวฉันยังคงออกตามหา และในที่สุด ผมก็หาดาวพลูโตของผมเจอแล้ว :-)
END
SF ตอนนี้คือมาจากหนังสั้นของบีทอร์คเรื่อง ‘ตามหาคนพิเศษ’ คะ แต่เราอยากลองทำเป็น SF ในแบบของไคซูดู เหตุการณ์จะคล้ายๆในหนัง แต่เราพยายามแปลงให้สถานที่ และคำพูดไม่ให้เหมือนมากจนเกินไป ถ้ามีข้อผิดพลาดประการใด เราขออภัยในที่นี้ด้วย ;__;
’ cactus
ความคิดเห็น