คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : LOSER (kaisoo ♡ )
LOSER
ผมมันแค่ไอ้ขี้แพ้ ที่แพ้แม้กระทั่งใจของตัวเอง
คนขี้แพ้ ที่โดดเดี่ยว
คนขี้ขลาดที่แสร้งทำเป็นเข้มแข็ง
เสือกเป็นคนทิ้งเขาแท้ๆ แต่ยังมีหน้าลืมนายไม่ลง น่าสมเพศจริงๆ
มันเป็นเพียงแค่ 'เกมพนัน' สนุกๆ โดยที่ผมไม่ได้รู้ตัวเลยว่า เกมพนันบ้าๆแบบนี้ กำลังทำให้ผม 'ตกหลุมรัก' โดคยองซูเข้าจริงจัง แต่แล้วด้วยความขี้ขลาดของผม ผมไม่กล้าบอกความจริง ผมแม่งโคตรไม่อยากให้คยองซูรู้ ผมกลัว
กลัวว่าเขาจะรับผมไม่ได้
กลัวว่าเขาจะโกรธผม
แต่สุดท้าย ผมก็ต้องเลือก เลือกทางที่ดีที่สุดสำหรับคยองซู
ย้อนกลับไปเมื่อสามเดือนก่อน
"เลิกกันเหอะ" ผมพูดตอกกลับใส่ร่างบางตรงหน้า คนที่ผมรักหมดหัวใจ
"ทะ..ทำไมล่ะ จงอินฉันทำตัวน่าเบื่อเหรอ"
"เรื่องมากจริง กูจะบอกอะไรให้นะ กูโคตรเบื่อเลยเวลาอยู่กับมึงอะ"
"ฮึก...ไม่เลิกกันได้มั้ย เราจะพะ.."
"ไม่ต้อง! มึงนี่รำคาญจังวะ เลิกก็คือเลิกดิ อย่าตื้อกูมากได้ปะ"
ครั้งสุดท้ายที่ผมพูดประโยคนั้นออกไป มันก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้พรากเอารอยยิ้มที่งดงามของร่างบางตรงหน้าเช่นกัน ใบหน้าที่เคยมีรอยยิ้มหวาน
แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นเพียงใบหน้าที่เศร้าหมองและไร้ชีวิต พร้อมกับน้ำตาที่ไหลเอ่อล้นบนหน้า อยากจะเข้าไปเช็ดน้ำตาให้คนรักแต่มือมันกลับขยับไม่ได้ดั่งใจสั่ง ผมได้แต่กำมือแน่น และเดินหันหลังโดยที่ไม่คิดจะหันกลับไปมองคนข้างหลังที่นั่งร้องไห้อีกเลย
หลังจากนั้นไม่นานเกินหนึ่งเดือน ผมเจอ โด คยองซู โดยบังเอิญที่ห้างสรรพสินค้า พร้อมผู้ชายตัวสูง แต่ดูเหมือนคยองซูจะเห็นผมสะเเล้ว ผมรีบเดินหนีเพื่อไม่ให้คยองซูเห็นผมได้ ผมเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่งผมยืนหยุดอยู่หน้าร้านไอศกรีม
"คยองซูเป็นอะไรหรือเปล่า ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้" คริสที่เห็นท่าทางของเพื่อนรักที่ดูท่าไม่ค่อยดี ด้วยความเป็นห่วงจึงถามขึ้น
"ปล่าว ไม่ได้เป็นอะไร สงสัยผมตาฝาดเห็นคนที่อยากจะลืมเองก็เท่านั้นครับ"
"นายต้องผ่านมันไปให้ได้นะ พี่จะเป็นกำลังใจให้"
"ขอบคุณพี่คริสมากนะครับ ที่คอยอยู่เป็นเพื่อนผมมาตลอด"
คยองซูทราบดีถึงความรู้สึกที่คริสมีต่อตัวเอง แต่คยองซูก็ยังไม่อยากที่จะพร้อมเริ่มต้นรักใหม่กับใครได้ในตอนนี้ ไม่ใช่ยังไม่อยากลืม แต่ตอนนี้มันยังลืมไม่ได้ต่างหาก ถ้าวันที่คยองซูพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนเมื่อไหร่ คยองซูจะเปิดรับความรักที่พี่คริสมีต่อคยองซูเป็นคนแรกเลย
จากเวลาหนึ่งเดือนร่วงเลยจนกระทั่งเกือบครบหนึ่งปี กับชีวิตคนสองคนที่ต่างแตกกกัน คนหนึ่งยอมเป็นคนร้าย แต่แท้จริงแล้วจงอินแค่คนขี้แพ้ ส่วนอีกคนโด คยองซูที่ตอนนี้สภาพจิตใจเริ่มฟื้นฟูเป็นปกติ พร้อมกับความรักครั้งใหม่ อย่าง 'คริส' ที่เพิ่งจะเริ่มคบหาได้ไม่นาน
ห้องพักสี่เหลี่ยมที่ขนาดไม่คับแคบมาก ภายในห้องโทนสีขาว พร้อมกับความของที่กระจัดกระจายกันอย่างเละเทะ ไร้ซึ่งการดูแลทำความะอาด พร้อมกับกองขวดเหล้ามากมาย ร่างสูงผิวสีแทน สภาพตอนนี้ดูเหมือนกับคนขี้เมา แต่ในใจกลับพร่ำเรียกร้องหาแต่คยองซู
ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาตอนนี้กลับกลายเป็นใบหน้าที่มีหนวดขึ้นเต็มไปหมด พร่ำบอกกับตัวเองว่า
'กูมันขี้ขลาด กูมันขี้แพ้'
เพื่อนสนิทอย่างเซฮุนและชานยอลที่ไม่สามารถทนดูสภาพนี้ของจงอินได้ พวกเขาพยายามที่จะให้จงอินอออกไปสูดอากาศข้างนอกที่สวนข้างๆคอนโดบ้าง
คำตอบทุกครั้งคือไม่ คงเพราะถ้าออกไปแล้วเจอคยองซูกับแฟนคนมันใหม่ ใครมันจะไปทำใจได้กัน ที่กลับกัน มันกลับสร้างรอยแผล ความเจ็บแบบเดียวกับคยองซูที่ร้องไห้ไม่มีผิด
"จงอิน กูขอเถอะว่ะมึงช่วยหัดดูแลตัวมึงเองได้ปะวะ กูเห็นแล้วนี่หรอว่ะ คิมจงอิน คนเก่งของพวกกู" เซฮุนพูดขึ้นหลังจากที่เขาไมสามารถทนสภาพเช่นนี้ของจงอินได้อีกแล้ว
"หึ...ดูแลตัวเองตอนนี้แล้วได้อะไรกลับมาว่ะ"
"ถ้ามึงยังรักเขา มึงก็ไปบอกเขาสิว่ะ รอให้หมาคาบแดกหรือไง คิมจงอินที่กูรู้จักมันไม่ใช่คนยอมแพ้อะไรง่ายๆหรอกนะเว้ย"
"..."
"กูแนะนำมึงเลยนะ ถ้ายังรักกัน มึงไปบอกความจริงที่มึงเลิกกับเขาเหอะวะ กูว่าเขาต้องงเข้าใจมึง"
"แต่ถ้าตอนนี้เขาหมดรักกูแล้วล่ะ"
"มึงก็ทำทุกอย่างให้คยองซูกลับมารักมึงไง" พร้อมกับเอามือตบไหล่ให้กำลังใจ
ผมเค้นบอกกับตัวเอง น้ำหน้าอย่างมึงเหรอจงอินจะทำให้เขามารักมึงอีกครั้ง ทั้งๆที่ผมเป็นฝ่ายเลือก เลือกให้คยองซูได้ไปเจอคนที่ดีกว่าเพรียบพร้อม และดีกว่าผมทุกอย่าง แต่ที่ผมไปตกลงรับปากกับเซฮุน มันเป็นเพียงแค่ความคิดชั่ววูบ ที่ปากของผมมันกลับตอบกลับไปเอง หรือมันอาจจะเป็นเพราะ ผมอยากแก้ตัวและขอโทษทุกสิ่งที่กระทำ
เวลาสองอาทิตย์ที่ยาวนาน ผมมองดูตัวเองในกระจก กระจกที่สะท้อนใบหน้าของผม จากคิมจงอินคนที่สภาพดูไม่ได้ ตอนนี้จงอินกลับมาเริ่มต้นดูแลอีกครั้ง
ใบหน้าที่เคยเต็มไปด้วยเหนาเครา ก็โกนทำความสะอาดให้เรียบร้อย ผมยืนมองดูเงาตัวเองในกระจกอยู่นาน หลับตาภาวนาขอให้คยองซูพร้อมที่จะให้โอกาสผมอีกครั้ง
แต่ใครบ้างจะรู้ว่าว่าบางทีโอกาสมันก็ไม่ได้จะมีเสมอไป
บ้านคยองซู
ผมไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่ผมมาบ้านหลังนี้ ผมยื่นมือไปกดกริ่ง ไม่นานบานประตูที่ปิดเงียบสนิท ก็ถูกเปิดโดยใครบางคนที่ไม่ใช่คยองซู
"มาหาใครครับ" เขาถามผมด้วยท่าทางสุภาพ
"คยองซู ผมมาหาคยองซู"
"รอแปปนะครับ"
"คยองซูมีคนมาหานะ"
"อ่า แปปนะครับ"
ไม่รู้ว่าโชคชะตาเล่นตลกร้ายอะไรกับคยองซูหรือเปล่า หลังจากที่พี่คริสเรียกผมจากในบ้านว่ามีคนมาหา ผมนึกว่าจะเป็นเพื่อนมาหา แต่ที่ไหนได้กลับกลายเป็น
คิมจงอิน คนที่ทำร้ายผมและเป็นคนที่ผมไม่อยากเจอหน้าที่สุด
"คุณมาทำอะไรที่นี่" ผมพยายามทำเสียงให้ดูเย็นชามากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมไม่อยากให้จงอินเห็นว่าผมมันอ่อนแอ
"ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับนาน ออกไปคุยกันที่สวนได้หรือเปล่า"
"มีอะไรก็ว่ามา เพราะผมคงมีเวลาไม่มาก" คยองซูเริ่มต้นกับบทสนทนาครั้งใหม่ หลังจากพวกเขาทั้งคู่เดินมายังสวนหลังบ้าน
"ฉันอยากจะขอโทษ ทุกอย่างและทุกเรื่องที่ผ่านมา ฉันรู้.. รู้ว่าฉันมันแย่ มันเลวทำไม่ไดีกับนายไว้ แต่ฉันก็ละอายใจตัวเอง ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันคงอยากบอกทุกอย่างให้นายฟัง ใช่... ที่ผ่านมาที่ฉันจีบนาย รักนานทั้งหมดมันเป็นแค่เกมพนัน แต่ว่าฉัน คิมจงอินคนนี้กลับรักคยองซูเต็มหัวใจ ฉันไม่กล้าบอกนาย ฉันแม่งโคตรขี้ขลาดเลยวะ ที่ไม่กล้าพูดเรื่องกับนายตรงๆ ฉันอยากจะขอโทษจริงๆ และตอนนี้ฉันก็ยังรักคยองซูอยู่เหมือนเดิม"
"คิดว่ามาพูดตอนนี้มันไม่สายไปหน่อยเหรอ วันนั้นทำไมนายไม่คิดที่จะพูดมันออกมา ถ้านายพูดมันมาสักนิด ฉันคงจะพอเข้าใจแต่มันสายไปแล้วล่ะจงอิน ตอนนี้ฉันกำลังมีความรักใหม่ ฉันกับพี่คริสเรากำลังเริ่มต้นรักกันไปได้ด้วยดี นายน่ะมาช้าไปจริงๆนะ"
คยองซูเดินจากผมกลับเข้าไปในบ้านแล้ว เหลือแต่เพียงความว่างเปล่าที่เกาะในใจผม น้ำตาที่ไหลลงมาผมไม่รู้สึกถึงมันเลยสักนิด ร้องไห้ไม่ออก รู้สึกเจ็บ และผมก็คิดได้ว่าผมนี่มันมาช้าเกินไปแบบที่คยองซูพูดจริงๆ
คิมจงอินกลับไปแล้ว เหลือเพียงโด คยองซูที่กำลังร้องไห้ ใครว่าว่าคยองซูก็ลืมจงอินได้ล่ะ ก็ในเมื่อหัวใจดวงเดียวของคยองซูมันมีแต่คนชื่อ คิมจงอินมาแล้วแต่ต้น ที่ทำใจกล้าพูดไป เพราะไม่อยากให้เขาเห็นว่าผมใจอ่อน ผมรู้ความรู้สึกตัวเองดี ว่าผมยังรักผู้ชายที่ชื่อ คิมจงอิน อยู่ตลอดเวลา ถ้าในตอนนั้นจงอินหันกลับมาพูดความจริงกับผม ผมจะเข้าใจเขาทุกอย่าง ทุกอย่างเลยจริงจริงๆ
"คยองซูร้องไห้ทำไม เป็นอะไรหรือปล่าว" พี่คริส คนรักที่แสนดีถามขึ้น เพราะหลังจากจงอินกลับไป คยองซูก็นั่งกอดเข่าตัวเองร้องไห้ ใช่ว่าคริสเองจะไม่รู้ว่าคนที่มากดกริ่งหน้าบ้านคนนี้เป็นใคร
คริสรู้ดีหมดทุกอย่าง แต่เขาแค่แสดงละครหลอกว่าเขานั้นไม่ได้รู้จักคิมจงอินเลย คริสกับคยองซูเพิ่งจะคบกันได้นานไม่นาน ในช่วงแรกที่คริสขอคบกับคยองซู และคยองซูตกลงรับคำขอ วันนั้นเป็นวันที่เขาดีใจมากที่สุด เพราะคริสเองก็แอบรักคยองซูมาตั้งนาน
คริสและคยองซูคบกันในสถานะคำว่า แฟน แต่คริสเองก็รู้ตัวว่าเขาคงไม่ได้เข้าไปอยู่ในหัวใจของคยองซูแต่แรก ก็ในเมื่อคยองซูยังรักจงอินตลอดเวลา แต่ที่คยองซูตอบรับคำขอของเรา คงเพราะอยากจะลองเริ่มต้นปลู฿กต้นรักต้นใหม่ที่จะไม่ทำให้คยองซูต้องเจ็บปวด
การได้คบกับคนที่เรารักนั้นมันก็ดีแต่ถ้าอีกฝ่ายเขาไม่ได้รักเราล่ะ เราจะไม่เจ็บปวดเหรอ คริสใช้เวลาทบทวนความรู้สึกตัวเอง แน่นอนความรู้สึกเขาที่มีต่อคยองซูมันคือ ‘รัก’ แต่สำหรับคยองซู
คริสคงเป็นได้แค่ 'พี่ชายที่แสนดี' เท่านั้น
"ปล่าวครับ คยองไม่ได้เป็นอะไร"
มันคงถึงเวลาที่ผมต้องปล่อยคยองซูแล้วล่ะ
"คยองซูรู้ไหม ว่าโกหกมันไม่ดีนะ"
"คยองไม่ได้โกหกนะ"
"โกหกคนอื่นได้โกหกไป แต่โกหกหัวใจตัวเองไม่ได้หรอกนะครับ" เพราะคริสเองก็ไม่อยากจะให้คยองซูทนทรมานกับหัวใจของตัวเองแล้วเช่นกัน
"แต่ว่าพี่คริสจะไม่เป็นไรเหรอครับ"
"พี่แข็งแกร่งอยู่แล้วน้า พี่ก็แค่เลื่อนสถานะจากแฟนกลับไปเป็นพี่ชายที่แสนดีของคยองซูอีกครั้งยังไงล่ะ"
"ฮึกๆ พี่คริส"
"กลับไปทำตามหัวใจตัวเองเถอะนะ"
"ขอบคุณพี่คริสมากนะครับ"
คยองซูรีบวิ่งออกจากบ้าน เพื่อจะไปยังสถานที่ที่หนึ่งที่เขาคุ้นเคยดีและคยองซูรู้ว่าจงอินจะต้องอยู่ที่นั่นแน่
ภายในบ้านเหลือเพียงแค่ชายร่างสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตรที่ยืนยิ้มให้กับกับคำพูดของตัวเอง คริสเองก็อยากจะบอกกับคยองซูว่า
'ขอบคุณเช่นกันที่คยองซูทำให้พี่มีความสุข แม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม'
แม่น้ำฮัน
สถานที่สุดโปรนของคิมจงอินและโดคยองซูในระหว่างที่เราเคยคบกัน จงอินนั่งเหม่อมองท้องฟ้า แม่น้ำและผู้คนที่มาพักผ่อน จงอินนึกถึงความทรงจำดีๆระหว่างเขาและคยองซู ช่วงเวลาที่มีความสุข ผมอยากจะหยุดไว้แค่ตอนนั้นจริงๆ
แฮ่กๆ
เสียงคนวิ่งที่รีบวิ่งมาสุดขีด ยืนจับหัวเข่าพร้อมกับเสียงหอบหายใจสูดอากาศเข้าปอด คนตัวเล็กค่อยๆเงยหน้าขึ้น สบตากับคิมจงอิน คิดไว้อยู่แล้วว่าต้องอยู่ที่นี่
"จงอิน"
"คยองซู"
"จงอินมีอะไรอยากจะพูดกับเราอีกมั้ย เราจะให้โอกาสครั้งสุดท้าย"
"มี"
"..."
"ฉันรักนาย คยองซู"
"..."
"รักโดยที่ไม่ต้องมีเกมพนันใดๆมาเกี่ยวข้อง รักในแบบที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักนายได้ กลับมาคบกันอีกครั้งนะครับ"
"หมดแล้วใช่มั้ย"
"อืม"
"งั้นเราก็จะบอกเหมือนว่า ฉันก็นายคิมจงอิน รักเหมือนเดิม เพราะฉันลืมนายไม่ได้จริงๆ"
เหตุการ์ณในวันนี้ คงจะเป็นโอกาสสุดท้ายในชีวิตของผม ผมกับคยองซูเรายังรักกันเหมือนเดิม วันเวลาที่ผ่านมาได้พิสูจน์ความรักของเราทั้งคู่ ผมรีบเข้าไปสวมกอดคนตรงหน้าที่ยังตัวเล็กเหมือนเดิมไม่เปลื่ยนไป ผมค่อยค่อยๆประคองใบหน้าเรียวหวานมาประกบริมฝีปากอย่างเบาๆ รสจูบที่ค่อยๆบรรจงแตะลงช้าๆ มันกลับบรรเลงเหมือนท่วงทำนองของดนตรีอย่างนุ่มนวล ปากของคยองซูยังหวานไม่เดิมไม่มีเปลื่ยน เราจูบกันท่ามกลางหลากหลายสายตาของคนที่มาพักผ่อนในริมแม่น้ำฮันมากมาย พร้อมกับพระอาทิตย์ยามเย็นที่กำลังจะตกลงลับขอบฟ้าไปอย่างช้าๆ
END
เป็น sf เรื่องแรกจริงๆที่แต่งยาวมาก ปกติเราเขียนสั้นมาก 555555555555555555555
ขออภัยถ้าเรื่องมันอาจจะป่วงๆ บอกตรงๆเขียนยากมาก
ขอบคุณคะ
’ cactus
ความคิดเห็น