Excuse me! จะรักมั้ย...ถ้าผมร้าย

ลำดับตอนที่ #8 : Excuse me! ' 6 : I really love you...Te-O

 

6

“ฮะ แฮ่กๆ เทโอ นายจะพาฉัน...ไปไหนเนี่ย” ฉันถามเทโอที่จับมือพาฉันวิ่งออกมาจากงานตั้งนานแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมหยุดเสียที เหนื่อยแล้วนะ T^T

“เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อน...”

“เป็นอะไรเหรอ”

“เหนื่อย”

ฉันหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อย เขาก็มีส่วนต๊องๆ เหมือนกันเนอะ

เทโอหยุดวิ่งแล้วเราสองคนก็เปลี่ยนเป็นเดินแทน เขาพาฉันไปที่มินิคูเปอร์สีทองตัดแถบสีดำ นี่มันรถของเขาใช่มั้ยเนี่ย เทโอเปิดประตูให้ฉันเข้าไปข้างใน ฉันลังเลนิดหน่อยแต่พอเห็นรอยยิ้มของเทโอก็หายลังเลใจทันที นี่ฉันเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย =_=;

“เอ่อ จะพาฉันไปไหนเหรอ”

“พาไปบ้านฉัน ^_^” ฉันหันขวับทันที นี่เขาคิดอะไรไม่ดีอยู่หรือเปล่าเนี่ย ฉันชอบนะ เฮ้ย! ไม่ได้ มันไม่ดี (กัดฟันพูดหรือเปล่า -_-;)

“เทโอ...”

“ฉันล้อเล่นหรอกน่า จะชวนไปเดินเล่น” แต่ได้ข่าวว่านายยังไม่ได้ชวนฉันเลยนะ มาถึงก็จับมือแล้วพาวิ่งเลย ป่านนี้พี่แฝดกับฟอร์ดก็คงตามหาฉันให้ทั่วแล้วแน่ๆ เลย -_-;

“งั้นก็ดี”

“คิดว่าฉันจะพาเธอไปทำอะไรไม่ดีเหรอ ^_^”

“เปล่าซะหน่อย”

“จริงเหรอ ^_^”

“ก็จริงน่ะสิ เฮ้! หยุดยิ้มเดี๋ยวนี้เลยนะเทโอ >_<///” ฉันดันหน้าเทโอให้ออกไปห่างๆ เพราะเขายื่นหน้าเข้ามาใกล้เกินกว่าระยะที่ฉันจะทำใจได้แล้ว

“เธอนี่ก็ตลกดีเหมือนกันนะ”

“งั้นเหรอ”

“อืม...” เทโอยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกรอบ ใกล้ซะจนฉันรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่รดลงมาบนแก้ม ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าใจตัวเองเต้นแรง แรงเหมือนจะหลุดออกมาแล้ว...

“อ๊ะ! สวยจัง” ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วชี้ไปทางสวนสนุกที่เปิดเฉพาะตอนกลางคืน

“อยากไปมั้ยล่ะ”

“ได้เหรอ”

“ได้สิ แค่เธอบอกว่าอยากไป ^_^”

ตอนนี้ฉันกับเทโอมาหยุดอยู่ที่ใจกลางสวนสนุก อ่า...ฉันไม่ได้มาที่แบบนี้มากี่ปีแล้วนะ ครั้งล่าสุดก็มากับพ่อ แม่ พี่แฝด แล้วก็ฟอร์ด พูดถึงฟอร์ด...เขาจะโกรธฉันมั้ยนะที่ออกมาแบบนี้ ช่างเถอะ ขอฉันเก็บเกี่ยวความสุขตรงหน้าก่อนแล้วกัน ยะฮู้ >_<

“ท่าทางเธอคงจะชอบนะ”

“อืม ฉันไม่ได้มาสวนสนุกนานมากแล้วน่ะ รู้สึกเหมือนกลับไปเป็นเด็กอีกรอบเลย”

“ก็เป็นจริงๆ ซะสิ”

“หือ?” เขาพูดอะไร ฉันไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่เลย

“ฉันหมายถึงเธอก็คิดว่าตัวเองกลับไปเป็นเด็กซักวันสิ เดี๋ยวฉันจะเป็นผู้ปกครองให้หนึ่งคืน แบบนี้โอเคมั้ย ^_^”

หลังจากได้รับคำอนุญาตจากผู้ปกครอง(จำเป็น)แล้วฉันก็เล่นของเล่นในสวนสนุกเกือบทุกอย่างจริงๆ คิดถึงช่วงเวลาแบบนี้จริงๆ อยากกลับไปเป็นเด็กอีกรอบจัง แต่ถ้าฉันเป็นเด็กฉันก็คงจะไม่ได้เจอเทโอ งั้นเป็นแบบนี้ต่อไปแหละดีแล้ว ^_^

“อ้าว เอ๊ะ หายไปไหนแล้วเนี่ย -_-?” ฉันชะเง้อหาเทโอ ทำไมเกิดมาต่ำต้อย(เตี้ย)ขนาดนี้นะฉัน เทโอหายไปไหนแล้วอ่ะ ไม่ใช่ว่าพาฉันมาปล่อยนะ T^T

หาซักพักก็เจอเทโอกับเด็กผู้ชายคนนึงกำลังคุยกันอยู่โดยที่เทโอนั่งยองๆ และเด็กคนนั้นกำลังร้องไห้ เอ๋? เด็กหลงทางงั้นเหรอ

ตอนแรกฉันก็ว่าจะเดินเข้าไปช่วย แต่ก็ชะงักไว้ก่อน ฉันอยากจะรู้ว่าเขาจะทำยังไงให้เด็กคนนั้นหยุดร้องไห้ แล้วนั่นเขาจะไปไหนน่ะ -*-

อ้อ ไปซื้อสายไหมมาให้เด็ก แต่เด็กคนนั้นก็ยังไม่หยุดร้อง จากนั้นเขาก็พูดอะไรไม่รู้แล้วทำท่าหมุนตัวและก็อีกหลายๆ ท่า เขาทำอะไรน่ะ แต่...เด็กคนนั้นหยุดร้องไห้แล้วหัวเราะเอิ๊กอ๊ากซะงั้น =_=;

หลังจากนั้นเขาก็พาเด็กผู้ชายไปที่ประชาสัมพันธ์แล้วประกาศหาแม่ ไม่นานก็มีผู้หญิงวัยกลางคนมารับแล้วก้มหัวขอบคุณเขา

ฉันหลุดยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว(อีกแล้ว) นี่ฉัน..ฉันคงกำลังรักเขาแล้ว ฉันกำลังหลงรักผู้ชายคนนี้แล้วใช่มั้ยนะ...

“นี่! หายไปไหนมาน่ะ” ฉันทำเป็นเนียนแล้วเดินเข้าไปหาเขา

“ฉันเดินมาทิ้งขยะน่ะ”

“เหรอ ^_^”

“อื้ม หิวหรือยัง”

“หิวสิ ฉันยังทันได้กินอะไรเลยก็โดนใครไม่รู้พาวิ่งออกมาจากงานซะก่อน -.-”

“งั้นฉันจะพาไปไถ่โทษ ตกลงมั้ย”

“ตกลง”

เทโอพาฉันซื้อบะหมี่ไปนั่งกินบนรถของเขา ตอนนี้เราอยู่ริมแม่น้ำ ไม่มีคนเลย แต่สวยมาก *O* ไม่อยากจะเซดเลยว่าฉันไปตั้งสามถ้วย ก็มันหิวนี่นา ทำไงได้ล่ะ -_-;

“กินเลอะหมดแล้ว” เทโอยื่นนิ้วมือมาเขี่ยเส้นมาม่าที่ริมฝีปากของฉัน ทำให้ฉันกระตุกไปนิดหน่อย ทันทีที่ฉันหันไปมองหน้าเขา สายตาของเราก็สบกันโดยบังเอิญ ฉันรู้สึกว่าใบหน้าของเทโอใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ...

ริมฝีปากอุ่นๆ ของเทโอทาบลงมาช้าๆ สัมผัสนุ่มนวลแปรเปลี่ยนเป็นร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ มือของเขาเอื้อมมาด้านหลังแล้วกอดกระชับตัวฉันเข้าไปใกล้ๆ ฉันเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออกเลยใช้มือดันเขาออก แต่เขากลับไม่ยอมปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ

ริมฝีปากของเทโอผละออกจากปากฉัน ตอนนี้ฉันสมองเบลอไปหมด ฉันสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสนุ่มนวลบนต้นคอ ฉันผลักเขาออกทันที ///

“เฮ้ ผลักฉันออกทำไมเนี่ย -.-”

“เอ่อ..เทโอ” นายไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ ฉันอายจนจะมุดดินหนีแล้วนะ >_<

“เป็นอะไรไป หืม?”

ฉันจ้องหน้าเขาอีกครั้ง เขาดูไม่เหมือนเทโอคนเดิมเลยนะ เขาดูไม่อ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน สายตาที่มองมาทำให้ฉันรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ แปลกๆ แฮะ

“โกรธฉันเหรอ -.-”

“ปะ..เปล่าซะหน่อย ก็แค่...”

“แค่?”

“...”

“>_<?” อย่าทำหน้าแบบนั้นใส่ฉันนะ น่ารักเกินไปแล้วว T^T บางทีฉันอาจจะคิดไปเองว่าเขาดูเปลี่ยนไป

“ฉันอยากกลับแล้ว”

“ให้ฉันไปส่งนะ วันหลังถ้าจะไปหาจะได้ไปถูก ^_^”

“อ่ะ...อืม -_-///”

เขาหอมแก้มฉันอีกครั้งก่อนจะออกรถทันที ระหว่างทางฉันแทบจะไม่พูดอะไรเลย ผิดกับเขาที่ชวนคุยมาตลอดทาง ฉันกำลัง...ฉันคงรักผู้ชายคนนี้เข้าแล้วจริงๆ

“ขอบคุณมากนะ”

“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้เจอกันนะ”

“อืม ฝันดี”

“ครับผม ^_^”

ฉันยืนมองจนรถของเทโอขับออกไปพ้นสายตาแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องทันที ทำไมฉันถึงยิ้มไม่หยุดเลยนะ แต่พอเดินไปถึงหน้าห้องก็เจอฟอร์ดที่นอนพับอยู่หน้าประตูห้อง รอบๆ ตัวเขามีกระป๋องเบียร์เต็มไปหมด...นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย -_-;

“ฟอร์ด ตื่นๆๆ”

“ยัยบ้า..หายปายหนายมา”

“ลุกก่อนสิ นายเมาแล้วนะเฟ้ย >_<”

“ยัยทีเซียยย~ เธอหายปายหนายมา ช้านมารอเธอนานมากเลยน้า”

“พูดไม่รู้เรื่องแล้ว ตื่นก่อนเซ่” ฉันเขย่าตัวฟอร์ดแรงๆ แต่ดูท่าทีแล้วมันคงไม่ง่ายอย่างที่คิดแฮะ งั้นฉันคงต้องแบกเขาเข้าห้องสินะ หนักน่าดูเลยทีเดียว T^T

“อยู่ดีๆ เธอก็วิ่งออกปายจากงานพร้อมไอ้บ้าน่าน ไอ้เทโอออ ~”

“...”

“ช้านเกลียดมาน มานจาแย่งเธอปาย อ้วกก!”

“อ๊ากก! นายอ้วกใส่ฉันเรอะ ตื่นมาเมื่อไหร่นายตายแน่ T^T” ทำไมการทำความดีมันช่างลำบากเยี่ยงนี้ล่ะ โฮกก!

ตุ้บ!

ฉันเหวี่ยงฟอร์ดลงบนเตียง ทำไมห้องฟอร์ดมันรกแบบนี้เนี่ย หน้าที่ของฉันอีกแล้วใช่มั้ยทุกคน -_-;

หลังจากเช็ดตัวให้ฟอร์ดเสร็จฉันก็เริ่มทำความสะอาดห้องของฟอร์ดตั้งแต่เก็บเศษขยะ ล้างจาน ดูดฝุ่น เช็ดกระจก ล้างห้องน้ำ หรือแม้กระทั่งเก็บเสื้อผ้าให้เข้าที่ ขนาดนายนอนหลับเฉยๆ ยังหางานให้ฉันได้เลยนะยะ -_-;

ฉันเอานิ้วจิ้มที่หน้าผากฟอร์ดแรงๆ หนึ่งที หน็อย! ให้คนอื่นมาทำความสะอาดแต่ตัวเองกลับนอนสบายใจเฉิบอยู่อย่างนี้เรอะ

ฉันรู้สึกมึนๆ อาจเพราะวันนี้ฉันเหนื่อยมากทั้งวิ่งออกมาจากงานโรงเรียน เล่นเครื่องเล่นในสวนสนุก แบกฟอร์ดเข้าห้อง แล้วยังต้องมาทำความสะอาดอีก ไม่ไหวแล้วจริงๆ T^T

ฉันเดินกลับห้องด้วยความหมดแรง หยิบผ้าเช็ดตัวเตรียมจะเดินเข้าห้องน้ำแต่ก็หมดแรงซะก่อน ทำไมโลกมันหมุนแบบนี้นะ มึน...มึนไปหมดแล้ว

หรืออาจจะเป็นเพราะฉันสวยเกินอัตราที่ทุกคนจะรับไหว (ไม่เกี่ยวเว้ย!)

ตอนนี้ฉันรู้สึกได้เลยว่าหัวฉันมึนตึ้บ ตอนนี้สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเริ่มจะเป็นภาพรางๆ ในที่สุดก็มืดสนิทไป...พร้อมกับตัวฉันที่ร่วงลงกับพื้นพอดี

Ford : Talk

ก็อกๆ

“ทีเซีย”

ก็อกๆๆ

“ทีเซีย” ยัยบ้านั่นมัวแต่ทำอะไรอยู่นะ เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนไม่ทันหรอก

ผมเดินกลับเข้าห้องไปเอากุญแจสำรองที่ยัยนั่นเคยให้ผมไว้มาไข แล้วเมื่อประตูเปิดออกภาพที่ผมเห็นตรงหน้าทำให้หัวใจผมร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่มทันที

ผมเดินตรงเข้าไปอุ้มทีเซียที่นอนอยู่หน้าห้องน้ำ ตัวเธอร้อนมากเลย หรือว่าอาจจะเป็นเพราะเมื่อคืน...

เมื่อคืนผมโกรธยัยนั่นมากที่อยู่ดีๆ ก็วิ่งออกไปจากงานพร้อมไอ้เทโอ ผมเกลียดมันจริงๆ มันไม่ได้เป็นคนอ่อนโยนเหมือนที่ทีเซียเห็น แต่ผมไม่อยากจะบอกให้ยัยนั่นรู้ เพราะเธอคงจะไม่เชื่อผมอยู่แล้ว

เมื่อเช้าผมตื่นขึ้นมาก็แปลกใจที่ผมมานอนอยู่บนเตียงในห้องตัวเอง แถมห้องผมก็ยังสะอาดเอี่ยม ต้องเป็นฝีมือยัยนั่นแน่ๆ เพราะเมื่อคืนผมกินเบียร์อยู่หน้าห้องยัยนั่นจนไม่รู้สึกตัวเลยล่ะ -_-;

“อืม...”

“ตื่นแล้วเหรอ”

“เทโอ...” ใจผมหายอีกรอบ ทำไม ยัยนี่ถึงเรียกชื่อไอ้บ้านั่นนะ!

“...”

“เทโอ...ฉัน...ฉันคิดว่าฉัน...รักนายจริงๆ ซะแล้วสิ”

...!

______________________________________________________________________________
กรีดร้องงงง TOT สงสารฟอร์ดเป็นที่สุด ฮึกๆ โฮกๆ (มันเป็นบ้าอะไรวะ)
หลังจากตอนนี้จะเริ่มเข้าเรื่องหลักกันแล้วนะคะ
ก็คือฟอร์ดจะเริ่มยอมรับสิ่งที่อยู่ภายในใจมาตลอด
เทโอจะเริ่มร้ายให้นางเอกเห็นแล้ว >_< อยากรู้มั้ยว่าคนอ่อนโยนแบบเทโอจะร้ายได้ขนาดไหน ?
อย่าลืมเม้น+คอยติดตามกันด้วยนะจ๊ะจุ๊บๆ