คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Excuse me! ' 4 : Secret with him (2)
ฉันเดินไปห้องฟอร์ด เพราะทนความหิวไม่ได้ ฉันไม่ได้ซื้อของมาเตรียมทำกับข้าวน่ะ เลยจะไปกินบะหมี่ห้องฟอร์ดแทน
ก็อกๆ
เงียบ...
ก็อกๆ
หมอนี่มันทำอะไรอยู่เนี่ย นั่งส้วมเรอะ!
ก็อกๆๆๆ ปังๆ!
คราวนี้ฉันทั้งเคาะ ทั้งทุบ ทั้งกระแทก ทั้งเจาะ ทั้งขุดประตูของฟอร์ดเลย ไม่ได้ยินก็ให้มันรู้ไปสิเอ้า! เอ่อ สองอันหลังไม่เกี่ยวนะ
“เปิดประตูสิเฟ้ย! หูหนวกเรอะ -O-^”
แอ๊ด!
“นายมัว...” ฉันที่กำลังจะบ่นตามประสาก็ต้องหุบปากลงแทบไม่ทันเมื่อเห็นว่าคนที่เปิดประตูออกมาเป็น...ผู้หญิง ยัยนี่ใครเนี่ย
“แกเป็นใคร มายุ่งอะไรกับฟอร์ดยะ!” เสียงแว้ดๆ ของยัยนี่ทำให้ฉันอดหมั่นไส้ไม่ได้ (จริงๆ นะ)
“เรื่องอะไรฉันต้องบอกเธอ -_-”
“แกคิดจะลองดีกับฉันใช่มั้ย!” ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ -_-*
“ฟอร์ดอยู่ไหน”
“นี่แก!”
“ฟอร์ดอยู่ไหน!” ฉันถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องของฟอร์ดทันที ก็นี่มันห้องเพื่อนฉันนี่ ทำไมฉันจะเข้าไม่ได้
“ออกไปเดี๋ยวนี้นะ แกกล้าดียังไง!”
“เสียงดังอะไรกันน่ะ”
ฟอร์ดที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำมองมาอย่างหงุดหงิดแล้วพอเห็นฉันก็ชะงักไปนิดหน่อย นิดหน่อยจริงๆ สาบานได้ นายทำหน้าให้มันตกใจกว่านี้หน่อยสิ =_=
“ฉันหิวแล้ว” ฉันบอก
“บะหมี่หมดแล้ว T^T”
“งั้นไปกินข้างนอกกัน”
“แต่..”
“ฟอร์ดจะทิ้งแองจี้ไว้คนเดียวไม่ได้นะคะ T^T”
“นายไม่ต้องไปหรอก งั้นฉันไปคนเดียวก็ได้”
ปัง!
ฉันเดินออกมาจากประตูห้องฟอร์ดแล้วปิดประตูทันที ทำไมฉันต้องง้อนายด้วยล่ะ แล้วทำไมต้องเป็นฉันที่นายเมิน ทั้งๆ ที่ต้องเป็นยัยนั่นไม่ใช่เหรอ แล้วนี่ฉันมัวมาคิดอะไรไร้สาระอยู่เนี่ย
ฉันเดินกลับเข้าไปในห้องแล้วหยิบประเป๋าเงินออกมา ไปกินที่ห้าง P คนเดียวก็ได้วะ -^-
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ~
เทโอโทรมานี่!
“ฮัลโหล”
(ไง เป็นอะไรหรือเปล่า เสียงเธอดูไม่ค่อยสบายเท่าไหร่เลยนะ)
“เปล่าหรอก ฉันรู้สึกเหมือนจะเป็นหวัดน่ะ”
(เหรอ อืม...เธออยู่ไหนล่ะ?)
“ฉันกำลังจะออกไปกินข้าวที่ห้าง P น่ะ”
(ไปกับฟอร์ดเหรอ?)
“เปล่านี่ เขา...อยู่กับเพื่อนน่ะ”
(เฮ้! นี่เธอจะไปคนเดียวงั้นเหรอ)
“ก็คงจะเป็นอย่างนั้นแหละ”
(เอางี้ ให้ฉันไปเป็นเพื่อนเธอแล้วกัน)
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเกรงใจ”
(เอาน่า ไม่ลำบากอะไรหรอก เป็นผู้หญิงออกไปข้างนอกคนเดียวตอนกลางคืนมันอันตรายนะ)
“โอเค งั้นอีกสิบนาทีเจอกันนะ”
(ตกลง เดินทางดีๆ ล่ะ)
ติ๊ด!
ฉันหลุดยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ลืมเรื่องฟอร์ดไปซะสนิทว่าฉันกำลังโกรธหมอนั่นอยู่ แต่ก็นะ ฉันมีเทโอไปเป็นเพื่อนแล้วนี่ ไม่ง้อนายหรอก เชอะ!
ฉันยืนเลือกชุดอยู่นานมาก รื้อออกมาจนเกือบจะหมดตู้เสื้อผ้าอยู่แล้ว สุดท้ายฉันก็ใส่ชุดเดิมนั่นแหละ ทิ้งกองผ้าไว้นี่แหละ เดี๋ยวค่อยกลับมาเก็บทีหลัง (ซกมกจริงๆ)
ห้าง P
ฉันยืนรอเอโทอยู่ตรงลานกว้างข้างหน้าของห้าง มีทั้งเด็กม.ปลายกำลังเล่นบาสกัน เต้นบีบอย แล้วก็สเก็ตบอร์ด มองๆ ไปก็เพลินดีหรอกนะ แต่ฉันหนาว! ใครแนะนำให้ฉันใส่กางเกงขาสั้นออกมาจากบ้านเนี่ย T^T
“เธอๆ คนนั้นอ่ะ มานั่งรอใครคนเดียวเหรอ” ฉันหันไปมองผู้ชายที่ดูยังไงๆ ก็เด็กกว่าฉัน คงจะอย่างนั้นล่ะมั้ง
“รอ…”
“รอแฟน” ฉันไม่ได้พูดนะ เสียงใครเนี่ย
“เทโอ!”
“แฟนหล่อซะด้วย งั้นผมกราบลาครับพี่ >_<” แล้วเด็กวิปริตคนนั้นก็วิ่งจากไปภายในสามวินาที
“ไง ^_^”
“เอ่อ...ไง”
“รอนานมั้ย”
“ไม่หรอก”
“งั้นไปหาอะไรกินกันดีกว่า ฉันว่าเธอคงหิวแล้ว”
ความจริงคือฉันหิวมานานแล้วแหละ =_=;
หลังจากที่เทโอพาฉันไปกินอาหารอิตาลี รู้ได้ยังไงนะว่าฉันชอบ -.,- เขาก็แสดงความเป็นสุภาพบุรุษโดยการให้ฉันออกเงินเอง บ้าสิ! เขาจ่ายให้ จากนั้นก็ชวนฉันไปเดินเล่น และตอนนี้เทโอก็พาฉันมาส่งที่หน้าอพาร์ตเมนต์
“ขอบคุณนะ วันนี้สนุกมากเลย ^_^”
“ไม่เป็นไร เรียกใช้บริการได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงนะ”
“ได้จริงหรือเปล่า”
“จริงสิ”
“ไว้ฉันเหงาๆ เมื่อไหร่ฉันจะโทรไปใช้บริการนะ”
“เฮ้! ฉันไม่ใช้คนแก้เหงานะ -^-” เทโอทำปากยื่นเหมือนว่างอนหน่อยๆ ขอร้องล่ะอย่าทำหน้าแบบนี้เลย มันน่ารักกก >_<
“อ่ะจ้ะ งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ”
“โอเค ฝันดีนะ”
“อืม บาย” ฉันกำลังจะลงจากรถกลับถูกดึงแขนเอาไว้ก่อนทำให้เซนั่งลงเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือแก้มฉันแตะกับปากของเทโอพอดีเลยน่ะสิ
แอร๊ยยยยยยย!! อย่าฆ่าฉันทางอ้อมแบบนี้สิ >_<
“พรุ่งนี้เจอกัน ^_^”
ฉันรีบวิ่งลงจากรถแล้ววิ่งกลับขึ้นไปบนห้องทันที คืนนี้ฉันจะต้องนอนไม่หลับอีกคืนแน่ๆ เลย
“ไปไหนมา” ฟอร์ดที่นั่งพิงประตูฉันยืนขึ้นแล้วหันมาถาม
“ไปกินข้าว”
“ที่ไหน”
“ห้าง P”
“ไปกินอะไรมา”
“อาหารอิตาลี”
“ฉันขอโทษ...”
“ฮะ?”
ฉันตกใจนิดหน่อยที่อยู่ดีๆ ฟอร์ดก็คุกเข่าลงตรงหน้าฉัน
“ฉันขอโทษที่ฉันปล่อยให้เธอไปกินข้าวคนเดียว”
“...”
“ฉันขอโทษที่แองจี้ไปด่าเธอ”
“...”
“ฉันขอโทษที่ฉันดูแลเธอไม่ได้”
“...”
“ฉันขอโทษ...นะ”
“เฮ้ย! นายคิดมากไปแล้ว ฉันไม่ได้คิดมากแบบนายซักหน่อย ฉันออกไปกินข้าวแค่นี้เอง”
“ฉันขอโทษจริงๆ”
“อืม ฉันเข้าใจแล้ว”
“เธอไม่โกรธฉันใช่มั้ย”
“ไม่โกรธแล้ว”
“สบายใจขึ้นมาหน่อย -.-”
“สบายใจอะไร”
“ฉันคิดว่าเธอจะโกรธที่ฉันปล่อยให้เธอไปกินข้าวคนเดียวแบบนั้น”
“บ้าเหรอ แค่นี้เอง เมื่อก่อนฉันก็ไปคนเดียวได้น่า”
ความจริง ฉันไม่ได้ไปคนเดียว...ขอโทษนะฟอร์ด
“อืม ต่อไปนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหิวอีกแล้วเพราะฉันจะไปตุนบะหมี่ไว้ในห้องฉัน...ห้องเธอด้วย >_<”
“นายอยากให้ฉันขาดสารอาหารตายสินะ =_=;”
“เปล่าซะหน่อย ไปๆ เข้าห้องไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้เดี๋ยวตื่นสาย”
“ฝันดีนะ”
“อืม ^^”
ฉันเดินเข้ามาในห้องก็ต้องแปลกใจ เพราะว่าเสื้อผ้าที่ฉันเลือกมากองไว้บนเตียงตอนนี้...มันถูกแขวนเก็บไว้ข้างในตู้เหมือนเดิม ฝีมือนายสินะ...ฟอร์ด
นายเป็นคนที่คอยดูแลฉันเสมอเลยนะ...แต่ฉัน กลับมีเรื่องปิดบังนายเอาไว้ ถ้านายรู้ นายอาจจะโกรธจะเกลียดเพื่อนคนนี้ไปเลยก็ได้...
_____________________________________________________________________________
ความคิดเห็น