[Fic inazuma eleven] ฉันได้เพื่อนสมัยเด็กมาเป็นพี่ชายค่ะ ( y มั้ง)

ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 4 : ก่อนการแข่งกระชับมิตร ไรมง vs โอคารุโตะ (รีไรท์)

     "คุณคิโด รู้ข่าวเรื่องโรงเรียนไรงรึยังครับ" เฮนมิเอ่ยถามกัปตันทีมของตนที่นั่งพักข้างๆเขา

     "พวกนั้นทำไม"

     "พอแข่งกับพวกเรา ก็มีข่าวกระพือว่าพวกนั้นอาจเป็นทีมที่สุดยอด" เฮนมิหันไปมองสนามที่ไร้รอยยิ้ม "แต่ที่ร้ายไปกว่านั้นคือเทย์โคคุหลั่งน้ำตาเสียหนึ่งแต้ม"

     คิโดยิ้มแสยะ "ก็ปล่อยให้พูดไป พวกเราทำภารกิจสมบูรณ์แล้วก็พอ"

     เฮนมิเอ่ยเห็นด้วยก่อนจะพูดเรื่องที่ไรมงมีคนมาขอซ้อมแข่ง คิโดร้องโอ้ขึ้นมาเบาๆ

     "ไปสืบดูดีกว่าไหมครับ?"

     "ไม่จำเป็นหรอก" 

     ดวงเนตรสีแดงทับทิมประกายภายใต้แว่นก็อกเกิ้ล

     "มีหนูแอบปลอมตัวเข้าไปแล้วล่ะ"

     ตัดภาพมาที่ด้านของเด็กสาว

     ยูกิจ้องมองลงไปที่สนามฟุตบอลริมแม่น้ำที่เธอเจอกับเอนโดและโกเอนจิครั้งแรก เหล่าลูกทีมชมรมฟุตบอลไรมงต่างซ้อมกันอย่างแข็งขัน แต่

     —ไม่มีความสามัคคีซะเลย

     "รุ่นพี่คิโนะคะ~" เสียงหวานใสของเด็กสาวผมสั้นสีน้ำเงินเอ่ยเรียกชื่อผู้จัดการทีมสาวโรงเรียนไรมง

     ยูกิเหล่มองสองสาวที่คุยกันเรื่องของโซเมโอกะและการแข่งครั้งต่อไปของโรงเรียนไรมง

     แข่งกับโรงเรียนโอคารุโตะ

     ยูกิหลับตาลง โรงเรียนนี้มีข่าวลือเกี่ยวกับสยองขวัญมากมาย จากที่เธอเคยไปสืบเรื่องนี้ก่อนจะตัดสินใจเลิกทำเพราะมันน่าเบื่อ

     เรือนผมสีขาวราวหิมะปลิวตามแรงลม ยูกิหันมามองทีมไรมงที่ฟังเรื่องเล่าอย่างตั้งอกตั้งใจหลังจากที่ถูกดุ แล้วเดินออกจากจุดนั้นไปโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น

     เช้าวันต่อมา

     กริ๊งงง—!

     เสียงกระดิ่งที่ห้อยไว้กับประตูดังขึ้นเมื่อมีคนเปิดออก ยูกิเดินเข้าไปในร้านขายดอกไม้เจ้าประจำที่เธอชอบมาซื้อ

     "ขอดอกกุหลาบช่อนึงค่ะ" ยูกิเอ่ยออกมาอย่างสดใส รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้า

     หยิงสาววัยกลางคนผู้เป็นเจ้าของร้านยิ้มให้เธอเล็กน้อย ก่อนจะบอกให้รอตรงนี้สักครู่แล้วเดินไปหลังร้าน 

     เธอเดินออกมาพร้อมกับช่อดอกกุหลาบสีขาว แล้วยื่นให้กับเธอ

     "อันนี้ป้าให้ฟรีนะ เพราะหนูมาที่ร้านป้าบ่อยมากเลย"

     ยูกิปฏิเสธทันควัน

     "ไม่ดีกว่าค่ะ ให้หนูจ่างเงินเถอะนะคะ"

     "น่าๆ ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ร้านดอกไม้เก่าๆที่นี่ก็ไม่ค่อยมีใครมาหรอก" หญิงสาววัยกลางคนกล่าวพร้อมจับมือเธอให้ถือช่อดอกไม้ไว้ "ที่นี่อยู่ได้ก็เพราะมีหนูที่ชอบมาซื้อดอกไม้ร้านป้านี่แหละ เอาไปเถอะจ้ะ"

     ยูกิเงียบลงก่อนจะกล่าวขอบคุณเบาๆแล้วเดินออกจากร้านไป

     ก้มมองนาฬิกาข้อมือ ใกล้เข้าแถวแล้ว

     คงต้องรีบไปโรงพยาบาล

     ภายในห้องพักผู้ป่วยแห่งในโรงพยาบาล ยูกิเดินไปที่โต๊ะวางของใกล้ๆเตียงผู้ป่วยก่อนจะเปลี่ยนดอกไม้ในแจกัน 

     ดวงเนตรสีแดงฉายแววโศกเศร้า

     มือเรียวกุมมืออีกฝ่ายที่นอนเตียงผู้ป่วย ร่างของเด็กชายผู้มีเรือนผมสีขาวหิมะกำลังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยโดยใช้เครื่องช่วยหายใจ 

     "ไว้ฉันจะมาเยี่ยมใหม่นะ" เด็กสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

     เมื่อเดินออกมาจากห้องไม่ทันไรก็พบเจอกับโกเอนจิที่อยู่ในชุดไปรเวท ทั้งสองจ้องตากันก่อนที่ยูกิจะเป็นคนทำลายความเงียบ

     "สวัสดีค่ะโกเอนจิคุง" 

     น้ำเสียงสดใสถูกเปล่งออกมาต่างจากตอนที่เธออยู่ในห้อง โกเอนจิตอบรับอือในลำคอเบาๆ ดวงเนตรสีแดงจ้องไปทางด้านหลังที่มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนแอบอยู่

     "มาทำอะไรที่นี่ล่ะ?" โกเอนจิเอ่ยถาม

     "อ๋อ! มาทำธุระค่ะ" ยูกิเดินเข้าไปใกล้คนตรงหน้า ก่อนจะกระซิบเพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคน "โกเอนจิคุงมาเยี่ยมน้องสาวสินะคะ ไม่ต้องตกใจไปหรอกค่ะพอดีว่าฉันเคยสืบมาก่อน"

     ก้าวถอยหลังออกมาให้ห่างเล็กน้อย "งั้นไปก่อนนะคะ ไปโรงเรียนช้ามีหวังโดนยูโตะบ่นแน่"

     ถึงจะบอกว่ารีบไปก็ตาม แต่ว่าเธอน่ะ

     "—แอบตามคนอื่นไม่ดีเลยนะคะ เอนโดคุง"

     เอนโดสะดุ้งโหยงเมื่อมีเสียงดังมาจากข้างหลัง เมื่อหันไปมองก็เจอกับรอยยิ้มพิมพ์ใจที่ส่งมาให้ ซึ่งเขาก็ทำได้เพียงแต่ยิ้มแห้งๆกลับไป

     "แต่ยังไงก็ระวังอย่าให้โกเอนจิคุงจับได้นะคะ"

     "เอะ อ่ะ...อืม" เอนโดพยักหน้าอย่างงงงวย ก่อนที่เด็กสาวจะบอกลาแล้ววิ่งหายไปจากสายตา

     แต่เมื่อกี้เธอบอกว่าการแอบตามไม่ได้ไม่ใช่? แล้วกลับบอกระวังไม่ให้โกเอนจิจับได้ซะงั้น

     "พิลึกคนชะมัด..."

     "ยูโตะะะ~" เสียงหวานเรียกชื่อผู้เป็นกัปตันทีมเทย์โคคุ "พรุ่งนี้พาไปดูไรมงแข่งเป็นเพื่อนหน่อยยย"

     คิโดขมวดคิ้ว "ไม่เอา ถ้าอยากไปนักก็ไปเองสิ"

     "ได้โปรดนะยูโตะ พาไปหน่อยเถอะ"

     ยูกิกอดที่แขนของคิโดแล้วส่งสายตาปิ๊งๆให้ เหล่าลูกทีมที่เห็นดังนั้นต่างถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับนิสัยของผู้จัดการสาว

     พอสนใจทีมไหนก็เป็นอย่างนี้ทุกทีเลย...

     "เอาน่าคิโด ไปเป็นเพื่อนยูกิหน่อยเถอะ" ซาคุมะช่วยมาเกลี่ยกล่อม "เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปกับนายด้วยเป็นไง"

     คิโดหยุดนิ่งไปสักพักเพื่อใช้ความคิด ก่อนจะตกลงไป

     "เอาสิ..."

     ยูกิกุมมือของซาคุมะทั้งสองข้างก่อนจะกล่าวขอบคุณซ้ำๆ ถึงจะสงสัยก็เถอะว่าทำไมถึงยอมช่วย

     ซาคุมะหัวเราในลำคอเล็กน้อยยื่นหน้าเข้ามาใกล้เพื่อพูดให้ได้ยินกันสองคน "เรื่องแค่นี้เอง แต่ว่า—"

     "เธอต้องให้อัลบั้มเซทที่คิโดแข่งของปีนี้ให้ฉันฟรีๆ"

     ไอ้หมอนี่มันหวังสิ่งนี้นี่เอง...