คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : vixx pink 2
Vixx pink 2
ตอนนี้ฉันกำลังหัดเต้นเอาเป็นเอาตายกับเอ็น นายนี้เต้นเก่งมากเลยนะ แต่ฉันนี้สิ ผิดตลอดเลยส่วนฮายองหรอ ตอนนี้กำลังหัดเต้นเพลง
nonono -,.- ไม่รู้คิดไงแต่ว่าฮยอกเต้นได้น่ารักมากเลย ส่วนโบมีเต้นเพลง I got a boy แต่งเค็นก็ยอมเต้นตามนะ
“เธออย่ามองแต่คู่อื่นสิ เธอยังเต้นไม่ได้เลยนะ เต้นแค่นี้ก็ผิด เธอต้องเต้นแบบนี้”พูดจบก็เต้นให้ดู เขาเต้นได้ดีมากเลยแต่ฉันก็มองยังไงก็
ยัดูไม่ได้เหมือนเดิม
เวลาผ่านๆไป
“เย้!!! ”ฉันร้องออกมาเพราะฉันสามารถเต้นได้แล้วละสอบผ่านด้วย ส่วนคู่อื่นผ่านไปตั้งนานแล้วเหลือแต่คู่ฉัน ถึงจะช้าแต่ว่าฉันก็ผ่าน
นะ
“ดีใจด้วยนะในที่สุดเจ้ก็ทำได้” โบมี
“ใช่ๆ เอ็นนายเก่งจริงๆเลยนะ ที่จริงเจ้นะเวลาเต้นจะฝึกนานกว่าจะเต้นได้”ฮายอง
“ไม่ขนาดนั้นหรอก ไปกินข้าวกันเหอะหิวแล้ว” เอ็นเดินนำไออกไปอีกแล้ว
“เจ้ ฮายอง โบมี ”
“อ้าวอึนจี เลิกเหมือนกันหรอ”
“ใช่ๆ เจ้ห้องเรามีดนตรีให้เล่นด้วย เจ้น่าจะมานะ เจ้ถนัดดนตรีนี้หน่า” อึนจีพูดเป็นต่อยหอยเลย
“ห้องฉันก็มีเรียนเต้นนะ เจ้เต้นได้ดีมากเลย” ฮายองพูดขึ้น
“จริงดิเจ้นี้นะเต้น ว้าวๆ ” นัมจูพูดบ้าง
“ไม่ขนาดนั้นหรอก”
“หิวแล้วไปเถอะ เตี้ยเธอไม่หิวหรอ ” ราบีนั้นเองที่พูดขึ้น
“ฉันไม่ได้เตี้ยนะ นายนั้นแหละสูงเกินไป” สองคนนี้ดูท่าจะกัดกัน
“ปล่อยเขาไปเถอะ ไปกันดีกว่า” เอ็นเดินมากอดคอฉันแล้วเดินไปก่อน ปล่อยเขาแทะเลาะกันไป แถมนายนี้เดินเร็วด้วยนะ แถมยังไปที่ที่
ไม่ใช่โรงอาหารด้วย
“จะพาฉันไปไหนหรอ ”
“ไปหาที่สงบๆสิ เพื่อนเธอมาทำให้ฉันวุ่นวาย ใครจะไปคิดว่ามาตั้งหกคน”
ที่สงบๆของเอ็นคือ สวนหลังโรงเรียนที่เขาลือกันว่ามีคนผูกคอตายจนไม่มีใครกล้ามาเพราะกลัวเจอของดี
“พามาที่แบบนี้ทำไมอ่ะ มันสงบเกินไปจนน่ากลัวเลยนะ TT”
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นหรอน่าฉันเป็นคนปล่อยข่าลือเองแหละว่างๆพวกฉันมาที่นี้ตลอด”
“อ้าวว ” แบบนี้นี้เอง
“แต่ว่าฉันหิวทำไงดี”
“แล้วก่อนจะมาทำไมไม่ ซื้อของมาก่อน ฮะ ”
ที่จริงไม่อยากจะบ่นอะไรหรอกเพราะถ้าไม่กินข้าวแล้วยาอ่ะจะกินยังไงโถ่วพวกนั้นรู้ว่าฉันไม่กินาก็ตายหน่ะสิ ไม่จับกลอกยาก็ให้มันรู้ไป
สิ
“โทษทีลืม งั้นไปซื้อกันก็ได้”
“ยังไงก้ต้องขึ้นห้องก่อนฉันลืมของ”ของไม่ใช่อะไรหรอกยาเม็ดของฉันที่มีตั้งแต่ใหญ่จนเล็กเห่อๆกินครั้งหล่ะสิบกว่าเม็ด
“ไหนอ่ะของ ฉันเห็นมีแต่ถุงอะไรก็ไม่รู้”
“ก็นี้แหละของ”ฉันยื้นถุงยาให้ดู
“อะไรมันคือของตรงไหนมันคือยาต่างหาก”
“นายจะเรียกอย่างงั้นก็ได้นะไม่ผิด”
“เธอกินทำไมเยอะแยะ นี้มันสิบกว่าเม็ดเลยนะ ”เอ็นหยิบซองยาขึ้นมา
“อือ ก็ฉันไม่สบายบ่อยนี้หน๊า กินแค่นี้ไม่เป็นหรอกหน๊า ไหนๆก็กินมาตั้งแต่เด็กแล้ว ….. อ้าวจะพาไปไหน”
(เอ็น)
สวัสดีนะ เพิ่งเจอกันครั้งแรกอยู่แล้วว่าผมเป็นใคร แต่อย่าไปสนเลยไปสนยัยตัวดีดีกว่า แม่ก็ไม่บอกผมว่ายัยนี้ ป่วยบอกแค่ว่าไม่สบาย
นึกว่าไม่สบายธรรมดาแต่ที่ไหนได้ เป็นโรคอะไรก็ไม่รู้เต็มมาหมดแถมไปด้วยยาแก้แพ้เป็นพรวน
“เอากินซะจะได้กินยา”ผมพาโชรงมานั่งที่โต๊ะแล้วไปซื้อข้าวกับน้ำมาให้
“ขอบคุณนะ”โชรงพูดขึ้นแล้วก้มหน้าก้มตากินต่อ
“เจ้ โช ที่รักหายไปไหนนมา ><”นั้นไงเพื่อนโชรงโบมีนี้เอง มิน่าพวกนี้ถึงห่วงโชรงกันจังห่วงยังกะไข่ในหินเห็นแล้วคงไม่มีผู้ชายคนไหน
กล้าใกล้โชรงแล้วมั้ง
“ก็มากินข้าวไง นี้ไงไม่เห็นหรอ”
“เจ้กินเยอะๆเลยนะ เจ้เดี๋ยวนี้ผอมมากเลย”
“จ้า”
“เธอก็ไปซื้อข้าวได้แล้วไป” แล้วโบมีกับเค็นก็แยกตัวออกไปซื้อข้าว
“ดูแลเด็กขี้โรคอย่างฉันลำบากหน่อยนะ”
“มันไม่ใช่ปัญหาหรอกหน๊า ”
ถึงจะมีโรคประจำตัวเยอะเชื่อเถอะผมจะทำให้โชรงแข็งแรงให้ได้เชื่อใจเอ็นได้เลย
(โบมี)
“เค็น ฉันหิวข้าวๆๆ ><”ฉันโวยวายทันทีหลังจากที่เดินออกมาจากเจ้โชก็คนมันหิวนี้หน่าแล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าซื้อของยังไง
“ป่ะๆ เดี๋ยวพาไปกินอย่าทำแก้มป่องสิมันอืดนะ”เค็นพูดแล้วลากไปต่อแถวที่แถว ตอนเดินไปทำไมพวกคนในโรงเรียนมองเราแปลกๆ
แถมยังเขิลเวลาที่เค็นยิ้มด้วย
“ทำไมคนมองเราแปลกๆอ่ะ เป็นเพราะนายใช่ไหมอย่ามาใกล้ฉันนะ ไปเลยชิวๆ” ฉันโบกมือไล่เค็นทันทีโห้ใครจะอยากใกล้คนดังหล่ะ
เดี๋ยวโดนไล่กวด
“ไม่ไป ถึงคิวแล้ว เอาข้าวห่อไข่2คับ”
“ไล่แล้วไม่ไปอีก”
“ไป ก็ได้”
“พูดเล่น อย่าไปนะ นายไปแล้วฉันจะอยู่ยังไงเล่าทั้งชีวิตฉันเคยอยู่ที่แบบนี้ซะที่ไหนกันเกิดมาอยู่แต่กับดอกไม้แล้วก็พวกเพื่อนๆ อ้อ แล้วก็
โรงพยาบาล”
“นึกว่าอยากให้ไปจริงซะอีกจะได้ไป”เค็นพูดล้อๆ
“นายห้ามทิ้งฉันเด็ดขาดไม่ว่าจะตอนไหนเวลาไหนนายห้ามทิ้งฉันเข้าใจไหมแล้วอีกอย่างนายห้ามปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวด้วยเข้าใจ
ไหม”
“ฉันเป็นทาสเธอหรือเปล่าเนี้ยยัยบ๊อง”
“ใกล้แล้วล่ะ ใกล้ตั้งแต่นายมาช่วยฉันแล้วนะ ><”
ไรต์: โบมีจะกินเค็นเข้าแล้วนะ
ความคิดเห็น