เมขลาคล้องจันทร์

ลำดับตอนที่ #1 : งานคือเงินบันดาลสุข

แสงแดดอันร้อนแรงได้แผดเผาลงสู่โลกมนุษย์ ในขณะที่หลายๆ คนกำลังหงุดหงิดกับความร้อนที่แสบผิวจนแทบไหม้ พร้อมบ่นพึมพำด้วยความหงุดหงิด แต่กลับมีสาวนางหนึ่งยังคงนอนอุตุก้นโด่งอยู่บนที่นอนในห้องแอร์เย็นเฉียบ แสงพระอาทิตย์ที่ส่องผ่านหน้าต่างมาถึงเธอ ไม่สามารถทำอันตรายต่อหนังเหนียวๆ ของเธอได้ ช่างเป็นผิวหนังที่แข็งแกร่งอะไรกันนี่ เสียงโทรศัพท์เข้าเป็นครั้งที่ 10 ไม่สามารถทะลุเข้าโสตประสาทอันแข็งแกร่งของเธอได้ จนเวลาผ่านไปพักใหญ่เสียงเคาะประตูดังลั่นของหน้าห้องสาวเจ้าก็มิทำให้หญิงสาวรู้สึกตัวแต่อย่างใด และดูเหมือนฝ่ายที่ทุบประตูจะทนไม่ไหว

เสียงไขกุญแจดัง..คลิก ตามมาด้วยการเปิดประตูเสียงดังก็มิทำให้เจ้าของให้รับรู้ว่ามีผู้บุกรุกเข้ามายืนถึงข้างเตียง จนกระทั่งความเย็นสัมผัสลงบนใบหน้า เธอถึงได้สะดุ้งโหยงลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว พร้อมอุทานพร้อมกับเงยหน้าตะวัดสายตาไปยังที่มาของความเย็น

“เฮ้ย..อะไรเนี่ย คนกำลังหลับกำลังนอน” สายตาของหญิงสาวปะทะเข้ากับชายหนุ่มหน้าหวานที่แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเอือมระอา อารมณ์โกรธของหญิงสาวแทบหายเป็นปลิดทิ้ง

“แหะ..แหะ..พี่ปาเหรอ ขอโทษทีค่ะ ลูกแก้วเผลอตื่นสายไปหน่อย แบบว่าดูหนังดึกไปนิสสสสส”

ชายหนุ่มถอนหายใจด้วยความเอือมระอา ก่อนจะพูดว่า “เท่าที่จำได้ลูกแก้วดูหนังทุกวันใช่ไหมข้ออ้างนี้ใช้ไปแล้ว คราวหน้าเปลี่ยนใหม่น่ะ แล้วลูกแก้วจำได้ไหมว่าเรานัดกันไว้กี่โมง พี่ไม่ว่าหรอกถ้าลูกแก้วจะตื่นสายแต่ไม่ใช่วันที่เรามีนัด มีความรับผิดชอบแบบนี้ และพี่ก็หวังว่าลูกแก้วคงจัดการธุระตัวเองเสร็จภายใน 10 นาที เพราะนี่ก็ใกล้เวลานัดมากแล้ว”

สีหน้าเจื่อนๆของหญิงสาว ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเย็นลง และด้วยคำพึมพำขอโทษด้วยความละอายใจของเธอ ทำให้ชายหนุ่มอภัยให้เธออีกครั้ง พร้อมเดินออกไป หญิงสาวสะอึกเล็กน้อยกับคำพูดของหนุ่มหน้าหวานผู้ซึ่งอายุมากกว่า เธอรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัวให้เสร็จภายใน 10 นาที

หลังจากทำงานอย่างหนักหน่วงมาทั้งวันทำให้ลูกแก้วรู้สึกอ่อนล้าล้อมตัวลงบนโซฟาอย่างหมดเรี่ยวแรง ชายหนุ่มหน้าหวานรู้สึกสงสารหญิงสาวแต่ความจำเป็นทำให้หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่หญิงสาวจะต้องทำงานใหญ่ขนาดนี้

“ยายลูกแก้ว..ลุกขึ้นมากินน้ำกินขนมก่อน”

“ไม่ไหวแล้วล่ะพี่ปา วันนี้เหนื่อยจนขาไม่มีแรง”

“อะไรกัน แค่นี้ก็เข่าอ่อนแล้วเหรอ สงสัยจะถึงวัยทองแล้วสิ “

“โห..พี่ปาพูดแบบนี้เคืองน่ะ ใช่ซี้..เค้าไม่ใช่หนุ่มหน้าตาดี วันๆคอยแต่ต้อนรับลูกค้าทั้งสาว ทั้งหนุ่มมารุมล้อม เค้าก็แค่ลูกจ้างแรงงานรายวันที่ถูกใช้เยี่ยงทาส ไม่มีโอกาสส่งยิ้มหวานๆ ให้สาวๆ หนุ่มๆ ได้แทะโลม เหมือนใครบางคนแถวนี้ ไม่สวยบ้างแล้วไป” หญิงสาวทำเสียงสูงลอยหน้าลอยตาประชดประชันแดกดันชายหนุ่มด้วยความหมั่นไส้ หลังจากชายหนุ่มโยนลูกแซวที่ฟังแล้วมันจี๊ดหัวใจสาวใกล้วัยทองอย่างเธอเหลือเกิน ชายหนุ่มหัวเราะหาได้ระคายคำเปรียบเปรยของเธอไม่ เนื่องจากเขามั่นใจในรูปโฉมของตัวเองพอสมควร แต่ไม่ถึงกับหลงตัวเอง เหมือนผู้ชายหลายๆ คน

“วันนี้จะกินอะไร เดี๋ยวพี่จะทำให้ตอบแทนเธอที่ช่วยทำงานอย่างขยันขันแข็งแล้วกัน”

            “งั้นเอาสเต็คปลาแซลมอน หอยแมลงภู่นิวซีแลนด์อบเนย”

            “นี่แหนะ..สเต็คปลาแซลมอน” นิ้วเดียวใหญ่ดีดหน้าผากจนเธอแทบหงายหลัง

            “เจ็บน่ะพี่ปาเล่นอะไรแบบนี้” หญิงสาวลูบหน้าผากป้อยๆ บรรยากาศรอบๆตัวของทั้งสองคนที่เถียงกันไม่มีทีท่าว่าจะจบสิ้นอบอวลไปด้วยความรักใคร่