คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Charpter 10
Charpter 10
ทงเฮวางกระเป๋าลงข้างเก้าอี้เปียโนก่อนจะเปิดผ้าคลุมเปียโนออกแล้วนั่งลงบนเก้าอี้เปียโน เขาฝึกร้องเพลงและแร็พมาแล้ว จะขอลองดูเสียหน่อยว่าเสียงของเขามันเป็นยังไง แต่เรื่องเปียโน...เขาเล่นไม่เป็นนี่หว่า!!!!
“เขาต้องเริ่มโน้ตยังไงล่ะเนี่ย อ่า”
ทงเฮจ้องมองเปียโนที่อยู่ข้างหน้าก่อนจะถอนหายใจ ว่าชะโชว์เท่ห์เสียหน่อย อดเลยตู-*-
“มายุ่งอะไรกับเปียโนของฉันอีก”
ทงเฮหันไปมองเจ้าคนเสียงแหลมที่ชอบก่อกวนกับเขา เขายักไหล่แล้วลุกเดินออกไปให้อีกคนนั่งแทน เรียวอุคจ้องมองมุมปากของอีกคนที่ช้ำก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
“ฮ่าๆช้ำเลย ฮ่าๆๆ”
ทงเฮดูตกใจไปชั่วขณะที่เห็นคนเย็นชา จูจี้ ขี้บ่นอย่างเรียวอุคหัวเราะออกมา รอยยิ้มของเรียวอุคทำให้เขาตะลึงไปชั่วครู่ ก่อนที่เรียวอุคจะรู้ตัวว่าตัวเองกำลังหัวเราะอยู่ก็เมื่อสายไปแล้วเลยเนียนๆแกล้งทำเป็นไอแล้วกลับมาทำหน้าขรึมเหมือนเดิม ทงเฮยิ้มให้เรียวอุคแต่เรียวอุคกลับแยกเขี้ยวใส่เขา
“วันนี้ฉันเตรียมเพลงมาร้องด้วย อยากให้นายช่วยเล่นเปียโนให้หน่อย”
“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น”
ทงเฮหุบยิ้มจ้องหน้าคนเอาแต่ใจแล้วยื่นหน้าไปใกล้ๆทำเอาเรียวอุคตกใจนั่งค้าง
“แค่นี้ไม่ได้ใช่ป่ะ ก็ได้ ฉันจะไปหัดเรียนมาเองแล้วเอามาซ้อมร้องซ้อมเล่นเอง”
เรียวอุคหันหน้าหนีแล้วตอบแบบไม่ใส่ใจ
“แค่ครั้งเดียว เข้าใจ”
“อื้ม^-^”
ทงเฮยื่นเพลงที่เขาจะร้องให้เรียวอุคฟัง เมื่อฟังได้ไม่นานเรียวอุคก็จำได้ว่าในชมรมมีโน้ตของเพลงนี้อยู่เลยเดินหายเข้าไปในห้องเก็บของแล้วกลับออกมาพร้อมกับกระดาษสามแผ่น ทงเฮมองอย่างแปลกใจ
“เพลงBaby BabyของJBใช่มั๊ย”
“อื้ม”
“ฉันจะเล่นให้ แค่ครั้งเดียว”
“อืม...~”
เรียวอุคไม่สนใจท่าทีกวนๆของอีกคนแล้วเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้เปียโนก่อนจะเริ่มดีดแป้นคีย์ไปทีละตัวก่อนจะขึ้นเป็นทำนองเพลงมาให้ ทงเฮนั่งมองเนื้อเพลงในสมุดก่อนจะร้องออกมา
Ohh wooaah
Ohh wooaah
Ohh wooaah
You know you love me, I know you care
เธอรู้ว่าเธอรักฉัน ฉันก็รู้ว่าเธอแคร์
Just shout whenever, And I'll be there
แค่ตะโกนเรียกเมื่อไหร่ก็ได้ แล้วฉันจะไปหาถึงที่
You are my love, You are my heart
เธอคือที่รักของฉัน เธอเป็นดวงใจของฉัน
And we will never ever, ever be apart
และเราจะไม่มีวันแยกจากกัน
Are we an item? Girl quit playing
เราเป็นของเล่นหรือไง ที่รักเลิกเล่นได้แล้วน่า
We’re just friends, What are you saying
เราเป็นแค่เพื่อนกัน เธอพูดอะไรออกมาน่ะ
Said there’s another, Look right in my eyes
พูดสิว่าเราเป็นมากกว่านั้น มองตาฉันสิ
My first love broke my heart for the first time,
รักแรกของฉัน หักอกฉันเป็นครั้งแรกซะแล้ว
And I was like
และฉันก็งอแงอย่างกับ
เรียวอุคแทบชะงักการเล่นเปียโน แต่เขาก็ตั้งสติได้ก่อนจะเล่นต่อไป ทำไมเจ้าหมอนี่ถึงได้เลือกเพลงที่มันตรงกับชีวิตของเขาแบบนี้ เจ้าหมอนี่ต้องการอะไรกันแน่ แต่เรียวอุคก็ไล้มือไปตามคีย์บอร์ดบนเปียโนต่อสายตาก็คอยเหลือบมองอีกคนที่จดจ่ออยู่กับการร้องเพลงโดยไม่สนใจว่าจะร้องเพี้ยนหรืออะไรมั๊ย เรียวอุคสะดุ้งที่ทงเฮมองมาทางเขาแล้วส่งยิ้มหวานให้ เขาสะบัดหน้าหนีก่อนจะเล่นเปียโนต่อ
ตั้งสติเอาไว้สิเรียวอุค ตั้งสติเอาไว้ บอกกับตัวเองแล้วไม่ใช่เหรอไงว่าจะไม่รักใครอีกแล้ว แต่นี่...
เรียวอุคสะบัดหัวของตัวเองแล้วเล่นต่อ
When I was 13, I had my first love,
เมื่อตอนฉันอายุ13 ฉันได้พบรักครั้งแรก
There was nobody that compared to my baby,
ไม่มีใครมาเทียบกับที่รักของฉันได้
And nobody came between us or could ever come above
และไม่มีใครมาแทรกระหว่างเราหรือแม้แต่จะดีเด่นเกินเราได้
She had me goin' crazy,
เธอทำให้ฉันหลงหัวปักหัวปำ
Oh I was starstruck,
อย่างกับฉันหลงเสน่ห์ดาราดัง
She woke me up daily,
เธอปลุกให้ฉันตื่นทุกเช้า
Don't need no Starbucks.
ไม่จำเป็นต้องพึ่งกาแฟสตาร์บัคเลย
She made my heart pound,
เธอทำให้ใจฉันเต้นแรง
And skip a beat when I see her in the street and,
และเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อฉันเห็นเธออยู่บนถนน
At school on the playground,
แล้วก็ที่สนามเด็กเล่นของโรงเรียน
But I really wanna see her on the weekend,
แต่ฉันอยากเจอเธอในวันหยุดที่สุดเลย
She know she got me gazin',
เธอรู้ว่าฉันกำลังจ้องเธออยู่
Cuz she was so amazin',
เพราะเธอน่ะช่างน่าทึ่ง
And now my heart is breakin',
แล้วในตอนนี้หัวใจฉันมันกำลังจะสลาย
ทงเฮหยุดแร็พต่อเมื่อเรียวอุคอยู่ๆก็เลิกเล่นไปเสียอย่างนั้น เขามองคนที่มองมาทางเขา น้ำตาไหลลงมาจากดวงตาคู่สวย
“ขอโทษนะ แต่ฉันทำต่อไม่ได้แล้ว เพลงมันซึ้งเกินไป”
“อะ...เดี๋ยวสิ”
เรียวอุคทำท่าจะเดินออกไปแต่ทงเฮก็คว้ามือเอาไว้ เขาดึงตัวของอีกคนให้หันมาหาเขา ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยน้ำตา ไอ้หมอนี่จะบ้าหรือเปล่านี่มันเพลงเร็วนะเฟ้ยจะมาซึ้งอะไรกัน-*-
“นายร้องไห้อีกแล้ว ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมนายถึงร้องไห้เวลาฉันอยู่ด้วย”
“ก็เพราะนายเป็นตัวซวยไง”
ทงเฮชะงักก็จริงแต่เขาก็อยากรู้อะไรมากกว่านั้น ถึงแม้เขาจะไม่ได้ตั้งใจสังเกต แต่ก็พอจะรู้ว่าเรียวอุคกำลังนึกถึงรักแรก ก็เพลงที่เขาเลือกมาร้องมันเกี่ยวกับรักแรกนี่นา
“คนๆนั้นที่ทิ้งนายไป เขาเป็นรักแรกเหรอ”
เรียวอุคเงียบให้เป็นคำตอบ ทงเฮเลยถือว่านี่คือเรื่องจริง เขาลากให้เรียวอุคไปนั่งลงที่กลางห้องแล้วส่งยิ้มไปให้ เขานั่งลงตรงหน้าของคนตัวเล็กที่เอาแต่เบือนหน้าหนี
“มีอะไรก็ปรึกษาฉันได้นะ ฉันเป็นที่ปรึกษาทางการเงินของบ้านเชียวนา”
ไม่ว่าทงเฮจะตั้งใจเล่นมุขหรือไม่แต่เรียวอุคก็ไม่ยอมหันมามองหน้าของเขา คนตัวเล็กนั่งเงียบๆเหมือนอยู่เพียงคนเดียวในห้องกว้างนี้
“นายควรจะพูดหรือระบายอะไรก็ตามที่อยู่ในใจออกมาบ้าง เพราะว่าไม่งั้นมันจะอัดแน่นแล้วบางทีมันอาจจะทำให้นายเครียดตาย นายไม่กลัวเหรอ”
สายตาของเรียวอุคกลับมาฉายแววเย็นชาอีกครั้ง แต่ทงเฮกลับไม่กลัว เขาเขยิบเข้าหาอีกฝ่ายแล้วประคองใบหน้าสวยเอาไว้
“ฉันรู้ว่านายเจ็บจากรักครั้งแรก และฉันก็จะไม่ปฏิเสธหรอกนะว่ารักครั้งแรกนั้นมันลืมยากแค่ไหน แต่ถ้าหากรักครั้งแรกมันสิ้นสุดไปแล้ว เราก็ควรจะต้องทำใจยอมรับและค่อยๆลืมเลือนมันไป แต่ก็แค่ส่วนที่เป็นความผิดพลาดเท่านั้นนะ อะไรที่มันเป็นความทรงจำดีๆก็จดจำเอาไว้ เมื่อไหร่ที่คิดถึงเราจะได้รู้ว่าครั้งหนึ่งเราก็เคยมีความสุขเพราะมัน ไม่มีใครเคยไร้รักแรกหรอกนะ เพียงแต่ว่ารักแรกของเขาจะมีนานเท่าไหร่แค่นั้นเอง”
เรียวอุคกระพริบตาปริบ เขาไม่เคยนึกมาก่อนว่าเจ้าคนไม่เต็มเต็งนี่จะพูดจาดีๆกับเขาเป็นด้วย ทงเฮยิ้มกว้างแล้วปล่อยมือออกจากใบหน้าของอีกคน
“เล่ามาเถอะ จะหาว่าฉันชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านก็ได้ แต่เพราะคนที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเนี่ยแหละที่ช่วยคนทุกข์ใจมาหลายร้อยคนแล้ว เชื่อมั๊ยล่ะ”
เรียวอุคหันไปมองทางอื่นแต่ก็แอบยิ้ม นั่นสินะ เจ้าพวกชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน พวกชอบยุ่งไปเรื่อย
“ฉันกับรุ่นพี่คยูฮยอนเราเป็นแฟนกัน พี่เขาอายุมากกว่าฉันสามปี แต่ตอนนี้เขาจบไปแล้วและก็คง...จะลืมฉันไปแล้ว”
เรียวอุคก้มหน้าลง ความรู้สึกเจ็บเล็กๆในจิตใจก่อตัวขึ้นเล็กน้อย
“เขามีคนใหม่ เขา...บอกว่าเราสองคนไปกันไม่ได้ แล้วเราก็เลิกกัน”
ทงเฮพยักหน้าเข้าใจรอฟังต่อ เรียวอุคหันไปมองอีกคนก่อนจะพยักหน้าบอกว่า แค่นี้แหละ จบแล้ว
“จบแล้ว?”
“แล้วนายจะเอาอะไรนักหนา ยุ่งเรื่องคนอื่นมากไปมันไม่ดี ไม่รู้หรือไง”
ทงเฮทำท่าล้อเลียนก่อนจะโดนมะเหงกเข้าให้จนร้องออกมาด้วยความเจ็บ
“หน็อย ไอ้หมากระเป๋านายกล้าเขกหัวฉันเหรอ”
“หมา หมากระเป๋า?”
เรียวอุคมองทงเฮอย่างตกใจปนโกรธ สองรอบแล้วนะที่เจ้าหมอนี่มันว่าเขาเจ็บๆแสบๆแบบนี้
“นาย นะ...นายมันก็ปลาพันปีคืนชีพนั่นแหละ”
“นาย...นาย”
“ชิ!!”
เรียวอุคลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องไป แต่เขายอมรับนะว่าเหมือนเขาปล่อยวางอะไรบางอย่างลงไปบ้างแล้ว รอยยิ้มเล็กๆปรากฏบนใบหน้าสวย เขาเหลือบมองเข้าไปในห้องซ้อมก่อนจะเห็นอีกคนกำลังซ้อมเต้นอย่างเอาเป็นเอาตาย
ฉันจะไม่ยอมเปิดใจให้นายหรอกนะ ไอ้ปลาพันปีคืนชีพ
ซ่า!!!!~
ฝนเทกระหน่ำลงมาทำให้เรียวอุคต้องหยุดรอให้ฝนซาลงแล้วค่อยกลับหอพักที่ใต้อารคารเรียน จะนั่งรถแท็กซี่ก็ไม่ได้เพราะเงินไม่พอ อีกอย่างจะเดินออกไปเรียกยังไงในเมื่อฝนยังไม่เลิกเทกระหน่ำลงมาแบบนี้ เขายืนรอมาสองชั่วโมงกว่าแล้วแต่ฝนก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะเลิกตก
“หมากระเป๋ารอใครเหรอ”
เรียวอุคสะดุ้งก่อนจะหันไปมองคนที่เรียกเขาแบบอุบาทว์ๆ ใบหน้าสวยฉายแววเย็นชาปนโกรธเล็กๆ
“นายมีพันหน้าหรือไงนะ หมากระเป๋า ทำไมถึงได้เปลี่ยนสีหน้าบ่อยจัง”
“ยุ่งน่ะไอ้ปลาพันปี นายยังไม่กลับอีกเหรอไง”
“ยังหรอก กลับด้วยกันมั๊ยล่ะฉันเอาร่มมา”
“...”
“ไม่ต้องปฏิเสธหรอก ฉันชอบเทคแคร์ผู้หญิงอยู่แล้ว”
เรียวอุคเตรียมจะเขกมะเหงกเป็นการขอบคุณแทนคำพูด แต่ก็ต้องค้างเมื่อทงเฮทำท่าจะเดินจากไป เขารั้งตัวของอีกคนเอาไว้แล้วทำหน้าไม่พอใจเล็กๆ
“ฉันขอติดร่มนายไปเรียกแท็กซี่หน่อยแล้วกัน”
ทงเฮพยักหน้ารับถือวิสาสะจับมืออีกคนแล้วดึงให้มาอยู่ในร่มคันเดียวกันกับเขา ใบหน้าของเรียวอุคอยู่ในอ้อมแขนของทงเฮ มันขึ้นสีแดงระเรื่อ หัวใจเต้นไหวไปกับท่าทีของคนตัวสูง ภูมิคุ้มกันของเขามันต่ำลงเกินไปแล้ว
ทงเฮเรียกแท็กซี่ให้เรียวอุคก่อนคนตัวเล็กจะเดินเข้าไปนั่งโดยมีคนตัวสูงตามเข้ามานั่งด้วย เรียวอุคหันมามองแล้วตกใจไม่น้อย ขึ้นมาตอนไหนเนี่ย
“ขอฉันไปลงบ้านฉันหน่อยสิ อยู่ไม่ไกลจากนี่เท่าไหร่หรอก จะให้ฉันเดินตากความหนาวไปเหรอ”
ทำสีหน้าอ้อนจนเรียวอุคปฏิเสธไม่ลง
“ถึงที่หมายแล้วบอกลุงคนขับเขาล่ะ”
“ครับ^^”
ทงเฮและเรียวอุคนั่งห่างกันมากโดยทั้งสองนั่งชิดประตูเหมือนรังเกียจกันและกัน เสียงสายฝนก็กระหน่ำลงมาอย่างไม่มีหยุด แอร์ในรถก็เย็นจนติดหนาวไปเลย ทงเฮและเรียวอุคต่างกอดตัวเองแล้วลูบแขนไปมา ทั้งสองต่างจ้องมองออกไปนอกรถ
เมื่อถึงบ้านของเยซองแล้วทงเฮก็บอกให้คนขับจอดรถก่อนจะเปิดประตูกางร่มเดินออกไปโดยไม่ลืมหันมาล่ำลาอีกคนและโบกมือแถมยิ้มหวานให้อีกด้วย เรียวอุคหันไปมองทางอื่นแต่ก็อดยิ้มไปด้วยไม่ได้
ไอ้ปลาพันปีปัญญาอ่อน
- - - - - - - - >
เอาล่ะ มันมาจากไหนหมากระเป๋ากับปลาพันปี?
กวาเองยังไม่รู้เลย อยู่ๆมันก็ผุดขึ้นในหัวสมอง อ๊ายอาย
ตอนนี้ยังไม่เศร้า ยังไม่เศร้า ยัง ยัง รอไปเถอะ รอต่อไป อีกไม่นาน(มั้ง)
ตอนนี้ของเฮเรียวทั้งตอนเลย ตอนต่อไปจะเอาวอนฮยอกเย่ล่ะนะ มาดูกันว่า
เย่จะทำยังไงเมื่อ....OxO
ยังไม่บอก ต้องตามต่อ คุคุคุ
ความคิดเห็น