คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #80 : [SF BUMYE]ตกลงเราเป็นอะไรกัน(1)
Pairing: KIBUM x YESUNG
Author:ลูก[ป๊า]ท็อป[ม๊า]เย่
Rating:PG
Note:ไม่มีอะไรทำเลยนั่งนึกพล็อตฟิคเล่น
พี่เยซองครับ...
ตกลงเราเป็นอะไรกัน???
ระหว่างผมกับพี่..ตกลงเราเป็นอะไรกัน!!!!
ผมลืมตาขึ้นมาช้าๆเมื่อวานพวกพี่อีทึกจัดปาร์ตี้กันแต่เพราะผมเพิ่งกลับมาจากถ่ายละครด้วยความเพลียจึงขอตัวไปนอนก่อน
พอเข้ามาในห้องผมก็เห็นร่างบางของพี่เยซองกำลังหลับอยู่บนเตียงข้างๆในห้อง ผมยิ้มให้คนตัวเล็กก่อนจะเดินเข้าไปหาใกล้ๆและก้มหน้าลงไปขโมยความหอมจากพวงแก้มยุ้ย
“อื้อ..อือ”
พี่เยซองครางอย่างขัดใจเขาดิ้นไปมาสองสามครั้งผมมองคนน่ารักก่อนจะวางกระเป๋าลงบนเตียงและเดินเข้าห้องน้ำไปเมื่ออาบน้ำล้างหน้าตาให้สดชื่นแล้วผมก็เดินออกมาจากห้องน้ำแต่กลับไม่เห็นคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงเหมือนเดิม
พี่เยซองไปไหนเนี่ย!?
ผมมองไปรอบห้องแต่ก็ไม่เห็นคนตัวเล็กเลยเดินออกไปนอกห้อง
“อ้าว!คิบอมออกมาทำอะไรเนี่ย”
พี่อีทึกที่เดินเอากำลังจะเดินไปที่ห้องของพี่เขาถามขึ้นผมยิ้มให้พี่เขาก่อนจะมองไปรอบห้องนั่งเล่น พี่อีทึกมองตามผมก่อนจะเข้าใจว่าผมกำลังหาใครอยู่
“หาเยซองเหรอ”
“ครับ”
ผมตอบเสียงแผ่ว พี่อีทึกทำหน้าแปลกไปทันทีก่อนที่จะยิ้มให้ผม
“เยซองออกไปข้างนอกน่ะเดี๋ยวก็กลับมา”
แล้วพี่เขาก็เดินจากไปผมยิ้มตอบพี่เขาก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟาทีมีพี่ทงเฮและเรียวอุคนั่งอยู่
“นายไม่นอนล่ะ”
“...”
ผมไมได้ตอบคำถามของพี่ทงเฮแต่กลับยิ้มให้
“พี่เยซองเขาไปข้างนอกแปบเดียวน่า”
พี่ทงเฮยิ้มให้ผมก่อนจะขอตัวพาเรียวอุคที่เริ่มจะตาปิดเข้าหากันไปนอน คนอื่นๆทยอยกันเดินเข้าห้องไปหมดแล้ว
ผมแหงนห้าขึ้นมองนาฬิกาที่ติดอยู่บนผนังห้องเวลาบอกว่านี่มันดึกมากแล้ว พี่เยซองพี่ไปไหนของพี่กัน
23.50 น.
ติ๊ก ติ๊ก
23.55 น.
ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก
24.00 น.
แอ๊ด!!
“ขอบใจที่มาส่งนะ”
เสียงของพี่เยซองดังขึ้นเบาๆที่หน้าประตูห้องพักผมลืมตาตื่นขึ้นมาทันทีพลางมองไปในความมืด
“ครับพี่..ผมไปล่ะนะ”
เสียงของใครอีกคนที่ผมไม่คุ้นเอาเสียเลยดังขึ้นพอที่ผมได้ยินชัด ผมค่อยๆลุกขึ้นนั่งแล้วเดินเข้าไปหาพี่เยซองแต่ยังไม่ทันได้เข้าไปถึงตัวของพี่เขาผมก็ต้องชะงักฝีเท้าลงมองภาพที่เห็นอย่างไม่เชื่อสายตา
“อื้อ..อย่าสิ”
พี่เยซองโดนใครอีกคนดึงเข้าไปกอดก่อนที่ทั้งคู่จะจูบกัน ใช่ครับพวกเขาจูบกัน....ต่อหน้าของผม บางทีมันอาจจะไม่ใช่ต่อหน้าของผมก็ได้เพราะผมหลบอยู่ตรงมุมกำแพง
พวกเขาสองคนจูบกันเนิ่นนานก่อนที่คนตัวสูงที่มาส่งพี่เยซองจะเดินออกไปพอดีกับที่พี่เยซองปิดประตูหอลงพอดี
พี่เยซองเดินยิ้มแป้นเข้ามาภายในบ้านก่อนจะหยุดชะงักเมื่อเจอหน้าของผม ผมยิ้มให้พี่เขาทั้งๆที่ในใจของผมไม่ยิ้มเลย
“พี่ไปไหนมาครับ”
ผมพยายามคุมเสียงของตัวเองไม่ให้สั่น
“เอ่อ..ฉันไปซื้อของน่ะ”
“หรอครับ”
ผมถามเสียงแผ่วก่อนที่พี่เยซองจะเดินเข้ามาหาผมและจุ๊บแก้มผมเบาๆ
“อย่าคิดมากสิ พี่รักนายนะ”
แล้วพี่เขาก็เดินเข้าห้องไปทิ้งให้ผมยืนมองหลังที่ค่อยๆหายลับตาไป
เช้านี้ผมไม่มีงาน(เป็นครั้งแรกที่บอมไม่มีงาน เหอๆ:GWA)ผมกะว่าจะตื่นสายซะหน่อยแต่เพราะเรื่องเมื่อคืนผมเลยนอนไม่ค่อยหลับด้วยความคิดมาก
ผมเลยตัดสินใจลุกขึ้นมาจากเตียงประมาณตีห้าพอมองไปรอบๆตัวก็ไม่เห็นคนร่างบางนอนอยู่ปกติพี่เยซองจะไม่ตื่นเช้าขนาดนี้ถ้าไม่มีงานหรือไม่ไปไหน
ผมนอนมองเตียงของพี่เยซองแปบนึงก่อนที่จะนึกไปถึงเรื่องเมื่อวาน
ความรู้สึกเจ็บและจุกที่หัวใจมันทำให้ผมไม่กล้าที่จะมองเตียงของพี่เขาต่อ เลยตัดสินใจลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาและอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“ทงเฮ..อย่ามาทำอย่างนี้สิ”
พอเปิดประตูออกมาเสียงของพี่เยซองก็ดังแว้ดขึ้นมาทันทีผมมองหย้าของพี่เยซองที่กำลังบึ้งบูดเพราะโดนพี่ทงเฮแย่งปลาย่างไป
“พี่อ่า..กินไปก็เอาไปเลี้ยงแก้มป่องๆของพี่อย่างเดียวอ่ะ กินไปก็เปลือง”
พี่เยซองเขกหัวของทงเฮไปหนึ่งทีก่อนจะฉวยโอกาสแย่งจานปลามาถือเอาไว้
“ชิ!ออกจะน่ารัก นายน่ะแหละกินไปก็ไม่ได้เอาไปบำรุงอะไรเลยสู้อย่ากินเลยดีกว่า แบร่:P”
แล้วพี่เยซองก็วิ่งเข้าห้องครัวไป สงสัยผมจะคิดมากไปเองบางทีเมื่อคืนผมอาจจะฝันไปก็ได้ ฮ่าๆผมนี่ล่ะน้า~
“แล้ววันนี้พี่ไม่ไปไหนเหรอ”
“จะไปไหนล่ะ ก็ไม่มีคนพาไปนี่นา”
“อ้าวก็แฟนพี่ไง”
หลังจากที่พี่เยซองเข้าครัวไปแล้วทงเฮก็เดินคลำหัวป้อยๆตามเข้าไปและผมก็ตามเข้าไปเป็นคนสุดท้าย
“แฟนฉัน?”
“ก็คนที่มาส่งพี่บ่อยๆไงเล่า”
ใครกันที่มาส่งพี่เยซองบ่อยๆ แล้ว’ใคร’คือแฟนของพี่เยซอง
ผมไงผมคือแฟนพี่เยซองแล้วพี่ทงเฮหมายถึงใครล่ะ??
“พูดบ้าอะไรน่ะ คิบอมอยู่นะ”
พี่ทงเฮหันมามองผมก่อนจะทำหน้าตกใจแล้วตั้งหน้าตั้งตากินข้าวต่อไปทันทีพี่เยซองมองหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้
ผมอยู่...แล้วมันทำไมเหรอครับ?
“คิบอม”
พี่เยซองเรียกผมให้หันไปมองตอนนี้ในหอไม่มีใครอยู่นอกจากผมและพี่เยซองที่เอาแต่นั่งดูโทรทัศน์
“ครับ”
“วันนี้ฉันไม่กลับหอนะ นายนอนก่อนได้เลยนะ”
พี่เยซองพูดแล้วยิ้มให้ผมผมมองหน้าของพี่เขานิดเดียวก่อนที่จะยิ้มตอบไป พี่เขาเลยทำท่าโล่งอกแล้วเดินเข้าห้องไป
พี่จะไปไหนครับ?
พี่จะไปไหนกับใครเหรอครับ?
ผมไม่กล้าที่จะถามออกไปแต่เรื่องนี้มันไม่จบหรอกนะครับ มันไม่จบง่ายๆแน่
ไม่นานพี่เยซองก็เดินออกมาด้วยชุดสบายๆก่อนจะมานั่งที่โซฟา
“รอใครเหรอครับ”ผมถามก่อนจะกระเถิบตัวเข้าไปใกล้และโอบรอบเอวคนตัวเล็กไว้
“อย่านะคิบอม พี่ไม่ชอบ”
ผมชะงักไป พี่เขาไม่ชอบให้ผมกอด..เขาปฏิเสธผมทั้งๆที่ไม่เคยทำ
พี่เขาเปลี่ยนไป!!!!
“ผมขอโทษครับ”
ผมพูดเบาๆก่อนจะปล่อยตัวของพี่เยซองออกแล้วถอยออกมาเพียงเล็กน้อย พี่เยซองยกมือขึ้นปัดเนื้อตัวทำเหมือนรังเกียจผม
“ฉันล้อเล่นน่า นายเป็นแฟนฉันนะ”
พี่เยซองยิ้มให้ผมทำให้ผมยิ้มตามไปด้วย นั่นสินะบางทีผมอาจจะคิดมากไปก็ได้ เฮ้อ..เอาน่าพี่เยซองไม่ได้เปลี่ยนไปซะหน่อย
กิ๊งก่อง!!
เสียงกดออดหน้าประตูดังขึ้นผมหันไปมองก่อนทีพี่เยซองจะมองมาทางผม
“เอ่อ..คิบอม นายไม่ไปไหนเหรอ”
ผมมองพี่เขาอย่างงงๆ จะให้ผมไปไหนล่ะหรือว่าไม่อยากให้ผมเห็นอะไร
กิ๊งก่อง!!
เสียงออดดังอีกครั้งพี่เยซองมองมาทางผมเล็กน้อยก่อนที่จะลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู ผมมองตามร่างบางที่ดูรีบร้อนออกไป
พี่เป็นอะไรไปเหรอครับ....พี่เยซอง?
“เข้าไม่ได้นะ”
เสียงพี่เยซองดังขึ้นผมเลยเดินออกไปมองก่อนจะเจอกับคนเมื่อคืนที่มาส่งแฟนของผม
‘คิม แจจุง’
“ทำไมล่ะครับ”
“ก็คิบอม...”
“ผมทำไมเหรอฮะ”
พี่เยซองสะดุ้งก่อนจะหันมามองหน้าของผม แจจุงก็เช่นกันเขามองหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้
“สวัสดีคิบอม นายมาทำอะไรที่นี่เหรอ”
ผมชะงักก่อนจะมองรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์นั่น
“แจ..ไปกันเถอะ”
พี่เยซองพยายามไล่ให้แจจุงออกไป ผมมองพี่เขาสลับกับแจจุงไปมา
“พี่เยซองครับ...แจจุงเป็นใครครับ”
“...”
“พี่เยซองเงียบไปเขาก้มหน้ามองพื้นก่อนที่แจจุงจะกระชากตัวของพี่เยซองไปแล้วโอบรอบเอวบาง
“ฉันกับพี่เยซองเป็นอะไรกันไม่สำคัญหรอกนะ..แต่ฉันคือคนที่พี่เยซองรักมากที่สุด”
“!!!!”
ผมได้แต่อึ้งยืนมองหน้าของแจจุงและพี่เยซองที่หันไปทำตีแจจุงทีหนึ่งด้วยความเขินอาย
แล้วผมล่ะ???
“พี่เย...”
“คือคิบอม พี่ไม่รู้จะพูดไงดีนะแต่พี่กับแจจุงเรารักกันมาก”
“แล้วพี่มาคบผมทำไม”
“ก็นายนั่นแหละที่ไม่ดีเอง”
พี่เยซองแสยะยิ้มก่อนที่จะกอดอกเชิดหน้าเดินเข้ามาหาผมแล้วผลักผมล้มลงไปนอนกับพื้น
“ก็นายชอบมาอยู่ใกล้ฉันประจำจนคนในวงเขาคิดว่าเราสองคนเป็นแฟนกันจริงๆฉันเลยเล่นละครนิดหน่อยเพื่อที่จะทำให้แจจุงหึงด้วย”
“...”
“ซึ่งมันก็ได้ผลดีมากเลยล่ะคิบอม ขอบใจนะที่ช่วย”
“พี่ครับ..พี่เคยรักผมบ้างมั๊ย”
“รักเหรอ..สำหรับฉันคำว่ารักมีให้แค่แจจุงคนเดียวเท่านั้น”
.”!!!!”
“เอาเป็นว่าขอตัวนะ”
“เดี๋ยวครับ”
ผมรีบคลานไปกอดขาของพี่เยซองเอาไว้ก่อนที่พี่เขาจะเดินออกไปพร้อมกับแจจุง แจจุงหันมามองผมด้วยสายตาเกลียดชังก่อนจะเดินมาใกล้ๆ
“คิบอม..นายมันโง่จริงๆ”
แล้วเขาก็บีบข้อมือของผมมันทั้งเจ็บและปวดไปหมดแต่เพื่อที่ผมจะไม่ต้องเสียพี่เยซองไปต่อให้มีคนเอามีดมาสับแขนผมผมก็จะไม่ปล่อย
“ออกไปนะ ไอ้บ้า”
“พี่เยซอง ผมรักพี่นะ”
“แต่ฉันเกลียดนาย!!!!”
ประโยคเมื่อกี้เหมือนมันเล่นซ้ำอยู่ในหัวสมองของผม
‘แต่ฉันเกลียดนาย!!!!’
ผมค่อยๆปล่อยมือออกจากขาของพี่เยซองและก้มหน้ามองพื้น
“นายมันก็แค่ของเล่นยามว่างของฉันคิม คิบอม ไปไกลๆฉันซะ”
THE END
(ไม่กล้าหรอกครับเพราะรู้ว่ามันค้างใช่มั๊ยล่ะ)
(งั้นก็...รออ่านตอนต่อไปนะครับ)
TBC
12/01/2553
โป๊ก!!ปั้ก!!
โอย ใครปารองเท้าผ้าใบมาฟะ รู้ได้ไงว่ากวากำลังต้องการ(อ้าว!)
มาเก็บไปด้วยรู้เปล่าไม่งั้นกวาเอาไปใช้นะ(ล้อเล่นๆ)
กวาคิดไว้แล้วว่ายังไงตอนนี้ก็ต้องมีตอนต่อแน่นอน เพราะฉะนั้นรออ่านต่อด้วยนะจ๊ะ =]
ความคิดเห็น