คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #55 : [SF TEUKYE]Wedding Dress
Pairing: LEETUEK x YESUNG [TUEKYE]
Author:BYML
Rating:PG
Note:ขอบคุณที่คอยติดตามมาโดยตลอดค่ะ
(จงอยู่กับเขาอย่างมีความสุขเพราะฉะนั้นฉันจะได้ลืมเธอได้โปรดลืมไปซะว่า
ฉันเป็นทุกข์แค่ไหนมันคงจะเป็นเรื่องที่ยากเป็นอย่างมากสำหรับฉันไปอีกนาน)
.
.
.
.
.
เวลาดึกของคืนนี้จะเป็นเวลาที่ผมต้องเจ็บปวดไปชั่วชีวิต...
เพราะอะไรรู้มั๊ยครับ......
เพราะคนที่ผมรัก..กำลังจะแต่งงานกับคนอื่น....
“เฮ้..เยซอง”เสียงเรียกชื่อของเยซองดังขึ้นจากด้านหลังเขาหันหน้าไปดูก่อนจะยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเรียก
“ไงอีทึก”เจ้าตัวทักกลับก่อนที่สีรอยยิ้มจะจางหายไปเมื่อเห็นใครอีกคนเดินเข้ามา
“เอ่อ..งั้นฉันขอตัวก่อนนะ”เยซองรีบลุกออกจากโต๊ะทำงานทันทีแล้วเดินผ่านหน้าของอีกคนไป
“อีทึก เยซองจะไปไหนน่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้สิ”
เยซองเดินมายังห้องน้ำในที่ทำงานเขาพยายามจะหลบหน้าของใครบางคนอยู่ ใครบางคนที่ทำให้ใจของเขาเจ็บปวดที่สุด
ยองเบ อีทึกและเขาเป็นเพื่อนเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกันมาเขาทั้งสามคนเลยสนิทกันมาก มากเกินกว่าที่จะคิดเป็นเพื่อนได้
เยซองแอบชอบอีทึกมาตั้งแต่เรียนด้วยกันแต่เขาไม่เคยคิดจะบอกให้อีทึกรู้ตัวเลยสักนิดและไม่นานยองเบก็รู้ว่าเขาชอบอีทึกจนเปลี่ยนเป็นคำว่ารัก....
ยองเบพยายามจะบอกอีทึกอยู่หลายครั้งแต่เขาก็ขอเอาไว้เพราะกลัว กลัวว่าความเป็นเพื่อนจะจางหายไปและเขาก็เพิ่งจะรู้อีกเรื่องว่ายองเบและอีทึกเป็นแฟนกัน....
จนตอนนี้อีทึกก็ยังคงไม่รู้ว่าเขานั้นคิดยังไงด้วยจะมีก็แต่ยองเบที่พยายามจะบอกอยุ่หลายครั้งถ้าไม่ติดว่าจะเจอเขางอนทุกครั้งล่ะก็นะ
เยซองเงยหน้าขึ้นมองกระจกที่สะท้อนภาพของตัวเขาเอง มือเล็กเอื้อมไปจับก่อนจะลูบไปตามใบหน้าตัวเองเบาๆ
‘ฉันเป็นใคร’
คำถามที่เขาอยากจะรู้มากที่สุดในความคิดของอีทึกว่าตัวเขานั้น’เป็นใครสำหรับเขา’
“คิดอะไรอยู่น่ะ หืม?”
เยซองสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงของอีทึกดังมาจากข้างหลังก่อนจะสัมผัสได้ถึงมือเรียวที่กำลังกอดรัดเขาอยู่
“อีทึก เอ่อ..นายมาทำอะไรเหรอ”
เยซองพยายามเปลี่ยนเรื่องเขากลัวว่าอีทึกจะอ่านใจเขาออก อีทึกมองคนตัวเล็กที่พยายามดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมกอดของเขาแบบขำๆ
“ตอบฉันมาสิ..ว่านายคิดอะไรอยู่”
“....”
“ว่าไง”
“อ้อเปล่าๆหรอก”
“....”
“....”
“ถ้าฉันจะบอกว่าไม่เชื่อ”
เยซองสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมีนิ้วมือมาปิดปากเขาไว้อีทึกใช้มืออีกข้างจับใบหน้าของเยซองให้หันมามองยังกระจก
“นายรู้มั๊ยว่ากระจกน่ะมันไม่เคยโกหกใครได้เลยนะ”
“...”
“มันชอบที่จะสะท้อนความรู้สึกในใจออกมาเสมอผ่านทางสีหน้าของคนที่มองมัน”
“...”
“มันอ่านใจเราออกด้วยนะว่าเรากำลังคิดอะไรอยู่”
“...”
“และมันก็ยังรู้อีกด้วย...ว่าเรามีอะไรที่ผิดแปลกไป”
อีทึกเงียบเสียงลงจ้องมองดวงตาเรียวเล็กของเยซองผ่านทางกระจกที่ยังคงสะท้อนภาพของคนสองคนที่กำลังกอดกัน
“เอ่อ..อีทึกปล่อยเถอะถ้าเกิดว่ายองเบมาเห็นจะเป็นเรื่อง”
อีทึกงงเล็กน้อยแต่ก็ไม่คิดที่จะถามอะไรแล้วปล่อยตัวของเยซองออก เยซองรีบเดินออกจากห้องน้ำทันที
อีทึกที่มองตามแผ่นหลังร่างบางไปก็ได้แต่ส่งสายตาเจ็บปวดไปแทน
‘เอ่อ..อีทึกปล่อยเถอะถ้าเกิดว่ายองเบมาเห็นจะเป็นเรื่อง’
นั่นสินะ ถ้ายองเบมาเห็นมันจะเป็นเรื่องก็ในเมื่อพวกนายสองคน.....เป็นแฟนกัน
“เฮ้..เยซอง”เสียงเรียกชื่อของเขาดังขั้นมาอีกแล้วเยซองหันไปมองก่อนจะทำหน้าบึ้งตึง ยองเบเดินมาหาเยซองแล้วกอดคอร่างบางทันที
“ปล่อยฉันนะ”
“ยังไม่หายงอนอีกเหรอ”
“...”
“ฉันขอโทษน่าแต่เจ้านั่นมันยังไม่รู้หรอกน่าฉันเก็บความลับเก่งจะตาย”
“...”
”ง่าหายงอนเถอะนะ”ยองเบพูดขำๆก่อนจะก้มลงหอมแก้มของเยซองไปทีหนึ่งแล้วยิ้มร่าเยซองตาโตด้วยความตกใจก่อนจะลุกขึ้นมาแล้วตีอีกคนแรงๆทันที
“ทำบ้าอะไรน่ะ..ถ้าอีทึกมาเห็นเดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก”
ยองเบเงียบไปแต่ก็ยังคงยิ้มอยู่อย่างเดิมแต่กลายเป็นรอยยิ้มที่เศร้าแทน
“อืม..ฉันจะระวังละกันนะ”
แล้วเยซองก็นั่งลงทำงานต่อทันที เขารู้สึกหัวเสียไม่น้อยที่โดนทำแบบนี้
‘ทำบ้าอะไรน่ะ..ถ้าอีทึกมาเห็นเดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก’
นั่นสินะ..ถ้าคนที่นายรักมาเห็นเดี๋ยวก็เข้าใจผิดอีก
อีทึกที่เดินออกมาว่าจะมาตามร่างบางต้องหันหลังเดินกลับไปทันทีเมื่อเห็นว่ามีใครอีกคนคอยดูแลร่างบางอยู่
ภาพที่ยองเบหอมแก้มเยซองบ่งบอกได้ดีว่าเขาทั้งสองคนมีความสุขกันแค่ไหนและดูท่าว่าเยซองจะมีความสุขไม่น้อย คำว่าหมดหวังลอยอยู่เต็มหัวของอีทึกไปหมด
เขาค่อยๆเดินจากไปช้าๆและไม่คิดจะหันหลังไปมองอีก...
เยซองที่เห็นว่าเริ่มจะเย็นแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของอีทึกตั้งแต่กลับมาจากห้องน้ำคราวนั้นเลย
“หาอะไรอยู่เหรอ”
“อีทึกน่ะสิ”
“...”
ยองเบเงียบลงอีกครั้งเขาพยายามช่วงร่างบางมองหาอีกคนที่เป็นเพื่อนกันมาแต่สายตากลับมาหยุดลงที่ร่างบางทุกที
เยซองร้อนลนไม่น้อยเมื่อไม่เห็นอีทึกในบริษัท
“ไปตามหากันมั๊ย”ยองเบพูดเบาๆก่อนจะคว้าแขนร่างบางมาแล้ววิ่งไป
ทั้งคู่ไปในทุกๆที่ที่คิดว่าอีทึกจะไปอยู่แต่ไปกี่ที่ก็ไม่เห็นเลยสักที่ จนมาถึงที่สุดท้ายที่ที่คิดว่าอีทึกน่าจะมา
“นั่นไงฉันบอกแล้ว”ยองเบพูดแล้วยิ้มออกมาเมื่อเห็นร่างสูงโปร่งของเพื่อนสนิทที่นั่งดื่มชาอยู่คนเดียว
“อีทึก”เยซองวิ่งเข้าไปกอดคนตัวสูงทันทีเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวไม่เป็นอะไร อีทึกผวาไปเล็กน้อยก่อนจะมองร่างบางงงๆ
“เยซอง...มาทำอะไรที่นี่”
“ฉันตามหานายมาทุกที่เลยนะแต่ก็ไม่เจอรู้มั๊ยว่าฉันเป็นห่วงนายมากแค่ไหนอีทึก”
“ห่วงฉัน?”
“ใช่..นี่ถ้าไม่ติดว่ายองเบเขารู้ว่านายอยู่ที่ไหนล่ะก็”
เยซองเงียบเสียงลงนี่เขาทำอะไรลงไป เขาไม่ใช่แฟนของอีทึกสักหน่อยถึงจะต้องมาคอยเป็นห่วงขนาดยองเบที่เป็นแฟนยังไม่พูดอะไรสักคำแล้วเขาล่ะเป็นใคร
“........”
ความเงียบเข้าปกคลุมทั่วบริเวณช้าๆเยซองปล่อยมือออกจากมือของอีทึกก่อนที่จะหันไปมองยองเบที่ไม่แสดงสีหน้าใดๆทั้งสิ้นทุกอย่าง...มีแต่ความว่างเปล่า
ก่อนที่เขาจะหันมามองทางอีทึกที่ยังคงมองเขาอยู่และอ่านสายตาไม่ออกว่าอีทึกกำลังคิดอะไรอยู่
ยองเบมองร่างบางที่ยืนมองตนอยู่ก่อนจะยิ้มน้อยๆความรู้สึกของเขาตอนนี้มันปนกันมั่วไปหมดไม่ว่าจะงง เจ็บปวด และสับสน
อีทึกทองร่างบางที่ยืนมองยองเบก่อนจะยิ้มน้อยๆเขาไม่รู้ว่าร่างบางคิดอะไรอยู่แต่การที่ร่างบางทำแบบนี้แสดงว่าร่างบางเลือกแล้ว
“ยองเบ..คือมันไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ”
“อีทึกคือฉันอธิบายได้”
เยซองหันมามองทั้งคู่ก่อนจะอธิบายเรื่องราวทุกอย่างให้ฟัง
“คือ..ยองเบนายอย่าเลิกกับอีทึกเลยนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจฉันรู้ว่าพวกนายคบกันอยู่แต่ฉัน....”
เยซองทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แต่กลับโดนมือแกร่งของยองเบดึงเข้าไปกอดก่อนจะลูบหัวเพื่อนรักเบาๆ
“ทำไมฉันจะต้องเลิกกับอีทึกด้วยล่ะและอีกอย่างฉันก็ไม่ได้คบกับอีทึกซะหน่อย”
“ใช่เราสองคนไม่ได้คบกัน นายไปเอาข่าวมาจากไหนเนี่ย”อีทึกที่พอตั้งสติได้ก็รีบเดินมาหาร่างบางก่อนจะลูบหัวเบาๆและเหลือบมองยองเบที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว
“อีทึก..ฉันมีอะไรจะบอกนาย”
“ก่อนที่นายจะบอกฉัน ฉันขอบอกอะไรเยซองก่อนได้มั๊ย”
“....”
ยองเบและเยซองเงียบไปอีทึกสูดหายใจเข้าลึกๆพยายามควบคุมเสียงของตัวเองเต็มที่ไม่ให้มันสั่น
“เยซอง..ฉันไม่รู้ว่านายจะรู้สึกยังไงแต่ฉัน...ฉันรักนาย”
ดวงตาเรียวเล็กของเยซองเบิกกว้างทันทีเขาผลักยองเบออกก่อนที่จะหันไปเผชิญหน้ากับอีทึกที่กำลังมองเขาอยู่ก่อนแล้วดวงตาที่เขาเคยอ่านไม่ออกตอนนี้เขาอ่านออกแล้วว่าอีทึกกำลังคิดอะไรอยู่...
“ฉันรู้ว่ามันสายไป..แต่ฉันก็อยากจะบอกให้นายได้รู้ว่าฉันรักนาย รักมานานแล้วรักตั้งแต่ที่เรายังเรียนอยู่ด้วยกัน”
“...”
“แต่ตอนนี้มันสายไปแล้ว..ฉันคงรักนายได้แค่เพื่อน”
“...”
“ลาก่อนนะ”
อีทึกบอกเสียงเศร้าก่อนจะหันหลังเดินกลับไปเยซองมองตามร่างสูงก่อนจะวิ่งตามไปบ้างและคว้าแขนเรียวก่อนจะดึงให้หันมาแล้วประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากของอีทึกทันที อีทึกตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะเปลี่ยนจากผู้รับเป็นผู้รุกลิ้นร้อนส่งเข้าไปชอนไชควานหาความหอมที่เขาอยากลิ้มลองมานานแสนนาน
ยองเบมองภาพนั้นแล้วยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะหันหลังเดินกลับไปช้าๆ
หลังจากวันนั้นมาอีทึกและเยซองก็คบหากันมาเรื่อยๆจนในที่สุดพวกเขาก็ตัดสินใจจะใช้ชีวิตร่วมกัน
ผมไม่อยากจะไปร่วมงานแต่คงจะทำไม่ได้
ผมเดินมาเรื่อยๆจนถึงในห้องแต่งตัววันนี้เยซองดูดีที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาคนในงานมีไม่มากนักมีแค่เพื่อนร่วมงานเพียงเล็กน้อยที่พวกเราสนิทด้วย ผมเดินเข้าไปหาเยซองก่อนจะยิ้มให้เมื่อเห็นคนตัวเล็กยิ้มมา
“ยองเบ...วันนี้ฉันเป็นไงมั่ง”
“สวยที่สุดเลยล่ะ”
เยซองตีแขนของผมหนึ่งทีก่อนที่จะทำหน้างอนๆ
“ล้อเล่นน่านายดูดีจะตายไป”
เยซองยิ้มให้ผมอีกครั้งก่อนที่เขาจะเดินจากไปแต่ก่อนที่เยซองจะจากผมไปชั่วชีวิตผมตัดสินใจดึงตัวของเยซองเข้ามาหาก่อนจะกอดแล้วประกบริมฝีปากลงไปไม่มีการลุกล้ำใดๆทั้งสิ้นมีเพียงความอบอุ่นที่เยซองที่ผ่านริมฝีปากส่งมาถึงผม ผมไม่กล้าที่จะล่วงล้ำไปมากกว่านี้เพราะฉะนั้นผมจึงผลักเยซองออก
“ทำอะไรน่ะ”
“ก็แค่จูบลาน่ะ ไม่ว่าใช่มั๊ย”
“แกทำอะไรน่ะยองเบ”
เสียงของอีทึกดังมาแต่ไกลก่อนจะปรากฏตัวขึ้นผมยิ้มน้อยๆก่อนจะเดินเข้าไปกอดคอเพื่อนรักที่เข้าใจผมและดูท่าว่าจะอ่านใจผมออกมาตลอดเวลาว่าผมรักเยซองมากแค่ไหน
“ขอโทษนะยองเบ..ขอโทษจริงๆ”
“เออ ไม่เป็นไรเพื่อนดูแลคนสำคัญของนายให้ดีล่ะเข้าใจมะ”ผมพูดอีกครั้งก่อนที่อีทึกจะพยักหน้าและพาเยซองเดินจากผมไปช้าๆเรื่อยๆจนลับตาไป
“ฉันรักนาย”
노래가 울리면 이제 너는 그와 평생을 함께하죠
โน แร กา อุล รี มยอน อี เจ นอ นึน คือ วา พยอง แซ งึล ฮัม เก ฮา จโย
오늘이 오지 않기를 그렇게 나 매일 밤 기도했는데
โอ นือ รี โอ จี อัน กี รึล คือ ร๊อ เค นา แม อิล พัม คี โด แฮด นึน เด
네가 입은 wedding dress
เน กา อี บึน wedding dress
네가 입은 wedding dress
เน กา อี บึน wedding dress
네가 입은wedding dress
เน กา อี บึน wedding dress
부디 그와 행복해
พู ดี คือ วา แฮง โบ แค
너를 잊을 수 있게
นอ รึล อี จึล ซู อิด เก
내 초라했던 모습들은 다 잊어줘
แน โช รา แฮด ตอน โม ซึบ ดือ รึน ทา อี จอ จวอ
비록 한동안은 나 죽을 만큼 힘이 들겠지만 no oh
พี รก ฮัน โด งา นึน นา ชุ กึล มัน คึม ฮี มี ดึล เกด จี มัน no oh
(Baby, ได้โปรดอย่าจับมือของเขาเลย
เพราะเธอสมควรที่จะเป็นผู้หญิงของฉัน
ฉันเฝ้ารอเธอมานานมากแล้ว ได้โปรดหันมองกลับมา
เมื่อเสียงดนตรีบรรเลงดังขึ้น
เธอก็จะต้องให้คำปฏิญาณว่าจะใช้ชีวิตต่อจากนี้อยู่กับเขา
ฉันได้แต่สวดภาวนาในทุกๆคืน
ไม่อยากให้วันนี้เกิดขึ้นจริงเลย
ชุดแต่งงานที่เธอสวมใส่ (แต่ไม่ใช่ฉันที่อยู่ข้างเธอ)
ชุดแต่งงานที่เธอสวมใส่ Oh no)
THE END
- - - - - - - - - - - - - - -
คุยกันหน่อย
ฮึกๆอยากเรียนเต้นอ่ะ แง้!!!
เศร้านะเนี่ยตอนนี้เนี่ยฮ่าๆบอกแล้วว่าอย่า
ให้แต่งเศร้าบ่อยๆไม่งั้นมันจะเศร้าตามๆกันไป
ได้ไอเดียมาจากตอนกวานั่งแกะถ้าเต้นของ
แทยังอยู่ อ่ะๆตอนต่อไปจะพยายามไม่เศร้าละ
กันนะ คู่ต่อไป....เซียเย่จ้า(จะแต่งไงดีเนี่ย) =]
มาโหวตกันก่อนดีกว่านะ
ปิดโหวตครับผม
มาตอบคอมเม้นนะครับผม
Q:
| ||||
| ||||
|  | Name : WhipCream_Soda [ IP : 124.121.160.123 ] | ||
 |  |  |
A:กวาเรียนที่HOPSอ่ะคร้าบ ยังไงก็ลองเข้าไปอ่านรายละเอียดในตอน54ละกันนะครับในนั้นลงไว้หมดแล้ว ส่วนเรื่องโดนแบนก็เห็นด้วยอ่ะครับ แบบว่าทำแถบขาวยังโดนเศร้าจิต
| ||||
| ||||
| | Name : WhipCream_Soda [ IP : 124.122.211.45 ] | ||
A:จะรับไว้พิจารณานะครับผม ถ้ามีพล็อตดีๆเดี๋ยวจะแต่งให้ละกันนะ แล้วก็ครับสงสารแทยังเช่นกันฮ่าๆขอบคุณด้วยนะครับที่คอยตามอ่านตลอดเลย^^
ความคิดเห็น