เรื่องสั้นของเย่(เคะ)ฉบับรีเควส

ลำดับตอนที่ #51 : [SF BUMYE]YOU AND I 4ever

Title:YOU AND I 4ever

Pairing: KIBUM x YESUNG [BUMYE]

Author:BYML

Rating:PG

Note:ขอโทษสำหรับสองเรื่องแรกด้วยที่ออกมาสั้น อ่ะๆแก้ตัวในบอมเย่ละกันนะ =]

난 해준 게 없는데 초라한 나지만
นัน แฮ จุน เก ออบ นึน เด โช รา ฮัน นา จี มัน
(ฉันอาจจะเป็นคนธรรมดา ที่ไม่เคยทำอะไรเพื่อเธอเลย)
오늘 그대 위해 이 노래 불러요
โอ นึล คือ แด วี แฮ อี โน แร พุล ลอ โย
(แต่วันนี้ฉันจะร้องเพลงนี้ เพื่อเธอ)

.

.

.

.

.

.

.

‘ฮึกๆฮือๆ’

เสียงร้องไห้งอแงดังไปทั่วสนามเด็กเล่นผมได้แต่มองตามหาต้นเสียงนั้นก่อนจะเจอเข้ากับร่างบางของเด็กน้อยที่อายุน่าจะมากกว่าผมไม่เท่าไหร่นักมายืนร้องไห้อยู่

‘นี่ มาทำอะไรตรงนี้’ผมเดินเข้าไปหาก่อนจะถามเขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของผมดวงตาเรียวเล็กที่มีหยาดน้ำตาทำให้คนตรงหน้าผมดูน่ารัก

‘ผม..ฮึกผมหลงทางกับครอบครัว ฮือๆ’

ผมถึงบางอ้อทันทีเด็กคนนั้นยังคงร้องไห้ต่อไปผมเอื้อมมือไปให้เขาจับก่อนจะดึงให้ลุกขึ้น เหอะๆพับผ่าสิตัวเล็กกว่าผมซะอีก

‘เอาล่ะฉันจะพานายกลับบ้านเอง บ้านนายอยู่ไหน’เขายังคงจ้องหน้าผมไม่เลิก ดวงตาเรียวเล็กนั่นจ้องมองผมอย่างไม่ไว้เนื้อเชื่อใจจนทำให้ผมเริ่มจะหงุดหงิดนิดๆ

'ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ฉันจะปกป้องนายเอง’

พอผมให้สัญญาเขาก็ยิ้มออกมาจนดวงตาเรียวเล็กปิดเข้าหากันทันที

และนั่นก็ทำให้ผมใจเต้นแรงได้เป็นครั้งแรก รอยยิ้มที่ผมสัญญากับตัวเองว่าจะรักษาให้มันคงอยู่ต่อไป.....

“คิบอม”เสียงเรียกของคนแก้มป่องดังขั้นข้างๆหูของผมพี่เยซองนั่นเองที่เรียกผม

“ฮะ”ผมตอบรับเสียงสูงเป็นเชิงถาม แต่ก็เห็นพี่เขาเอาแต่ยิ้มและยิ้มอย่างเดียว

“วันนี้พี่มีอะไรจะให้ด้วยล่ะ”

“....”ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ก็รู้ๆกันอยู่ว่าผมเป็นคนพูดน้อย

“ฉันไม่บอกหรอกน่า ไปๆไปทำงานได้แล้ว”พี่เยซองดึงให้ผมลุกขึ้นก่อนจะดันตัวของผมให้เดินตามพวกพี่อีทึกออกไป

ทางด้านเยซองเมื่อเห็นว่าคิบอมออกไปแล้วก็เดินเข้าห้องครัวไปเขาหาวน้อยๆเนื่องจากเมื่อคืนไม่ได้นอนเลยทั้งคืนเพราะนั่งหาสูตรทำเค้กให้คิบอมทั้งคืน

ใช่คุณอ่านไม่ผิดหรอกฮะ...ผมต้องจะทำเค้กให้คิบอม

วันนี้คิบอมจะกลับจากงานก่อนสมาชิกคนอื่นๆและผมก็ได้บอกพี่อีทึกไปแล้วว่าขอยืมหอทั้งคืนหน่อยและพี่อีทึกก็ถามว่าเอาไปทำอะไรแต่ผมก็ไม่บอกฮะ เพราะเรื่องนี้ต้องปิดเป็นความลับบอกใครไม่ได้หรอกฮะ^^

ผมหยิบผ้ากันเปื้อนสีชมพูของซองมินขึ้นมาใส่แล้วลงมือทำเค้กทันที อ่าหวั่นๆเหมือนกันแฮะเพราะผมเพิ่งจะทำครั้งแรกถ้ามันออกมาไม่ดีผมคงเสียใจน่าดูช่วงนี้คิบอมเขาพูดน้อยลงนะฮะทุกคนว่ามั๊ย ผมสังเกตมาหลายวันแล้วว่าคิบอมเป็นอะไรแต่ทำยังไงก็อ่านใจเจ้าน้ำแข็งเดินได้นั่นไม่ได้ซะที เขาเอาแต่ทำหน้านิ่งทั้งวันเฮ้อ...ผมไม่ชอบเลย

หรือผมจะร้องเพลงให้เขาฟังดี แหะๆผมก็ได้แต่หวังว่าเขาคงจะชอบในสิ่งที่ผมลงทุนทำลงไป

ตอนนี้ผมทำตัวขนมปังได้แล้วล่ะฮะเหลือก็แค่ทาครีมและก็ตกแต่งฮ้า~จะเขียนว่าอะไรดีเนี่ย

โอ๊ะเอาแบบนี้ดีกว่า

ผมทาครีมให้เนียนไปทั่วทั้งเค้กก่อนจะหยิบหลอดครีมขึ้นมาแล้วเริ่มเขียนและตกแต่งไปเรื่อยๆอ๊ะๆผมยังไม่บอกหรอกนะว่าผมเขียนวาอะไรลงไป ถ้าอยากรู้..ต้องรอตอนคิบอมกลับมาฮะ^_^

ผมนำเค้กที่เพิ่งทำเสร็จเข้าไปแช่ในตู้เย็นก่อนจะลงมือทำอาหารอย่างอื่นขอบอกว่าผมก็ทำอาหารเก่งนะฮะ ฮิๆ

และแล้วทุกอย่างก็เสร็จตามแผนที่ผมวางไว้เหนื่อยเอาการเลยนะเนี่ยเหนียวตัวไปหมดแล้วด้วยงั้นเดี๋ยวผมคงต้องขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะฮะแล้วเจอกันครับ....

ร่างบางวิ่งหายเข้าห้องของตัวเองและคิบอมไป

บนโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยเชิงเทียน อาหารและเครื่องดื่มหลากชนิดและห้องที่ถูกตกแต่งจนมันดูสวยในเวลาไม่กี่นาที ทั่วทั้งผนังห้องเต็มไปด้วยรูปถ่ายของคนสองคนที่ถูกบันทึกเอาไว้ภาพที่ต่างคนต่างยิ้มอย่างมีความสุข

สายรุ้งสีนสันสดใสที่ติดอยู่บนฝ้าเพดานทำให้ห้องนี้ดูอบอวลไปด้วยความสดใสของคนจัด

และเค้กก้อนโตที่เขียนข้อความที่มีความหมายลึกซึ้งเอาไว้ที่ยังคงอยู่ในตู้เย็นรอให้เจ้าของมันมาเห็นและอบอุ่นไปพร้อมกับมัน....

คิบอมกลับมายังหอพักก่อนสมาชิกคนอื่นๆเพราะเขาไม่มีงานต่อแล้ววันนี้เขาเหนื่อยมากๆเนื่องจากกว่าจะถ่ายละครจบก็ปาเข้าไปเกือบสิบเทคเฮ้อ...เหนื่อยจังคร้บ

ผมเดินเข้ามาในห้องพักแล้วก็ต้องตกใจ ใครมาทำบ้าอะไรเนี่ยติดสายรุ้งจนเต็มห้องไปหมดเฮ้ยแล้วใครวะเอาภาพถ่ายของเขากับพี่เยซองออกมาติดจนเต็มห้องไปหมด

แกร๊ก!

เสียงเปิดประตูดังขึ้นเบาๆผมหันไปมองก่อนจะเจอเข้ากับพี่เยซองที่ใส่เสื้อยืดสีฟ้าตัวที่ผมซื้อให้แล้วก็กางเกงสีขาวที่ผมซื้อให้อีกเช่นกันวันนี้พี่เขาดูน่ารักจริงๆ

“คิบอม...วันนี้พี่ดูเป็นไงบ้าง”ผมเดินไปหาพี่เยซองก่อนจะกอดเขาแน่นๆแล้วยิ้มออกมาบางๆพี่เขาตัวเล็กน่ารักได้อีกนะเนี่ย ผมค่อยๆหลับตาลงช้าๆสูดดมความหอมหวานจากตัวของพี่เขากลิ่นสบู่อ่อนๆที่พี่เขาใช้ประจำซึ่งผมจำมันได้ดี

เยซองดูท่าจะตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นร่างสูงพุ่งเข้ามากอดเขาแน่นแบบนี้มือเล็กกอดตอบก่อนจะค่อยๆยิ้มออกมา

“คิบอม..ปล่อยพี่ก่อนนะ”คิบอมสะดุ้งก่อนจะค่อยๆปล่อยตัวอีกคนออกมาอย่างไม่เต็มใจ เยซองหน้าแดงเล็กน้อยก่อนจะนึกได้ว่าวันนี้เขาทำอะไรลงไปเขายิ้มกว้างอีกครั้งแล้วดันหลังร่างสูงให้เดินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร

“คิบอม..รออยู่ที่นี่ก่อนนะเดี๋ยวพี่มาแปบนึง”

“พี่จะไปไหนฮะ”เมื่อคิบอมมานั่งบนเก้าอี้เรียบร้อยแล้วก็คว้าตัวของร่างบางให้นั่งลงมาบนตักของตนก่อนจะยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นร่างบางไม่ได้ขัดขืนอะไร

“ปล่อยพี่ก่อนเถอะน่านะ”

“....”

“พี่มีอะไรจะให้ดู”คิบอมปล่อยตัวของร่างบางออกจริงๆก่อนจะทำหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจ

“อะไรเหรอฮะ”

“....”ถ้อยคำเย็นชาทำเอาอีกคนหันมามองเยซองเงียบไปเขาไม่ได้พูดอะไรเมื่อสบเข้ากับดวงตาที่แสนจะเย็นชาของคนรัก

“พี่จะไปเอาภาพถ่ายคู่ระหว่างพี่กับใครมาให้ผมดูอีกล่ะฮะ”

เยซองเงียบไปนี่เขาทำอะไรผิดอีก

“นายพูดอะไรน่ะ”

“หึ..อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่าพี่ทำอะไรตอนที่ผมไม่อยู่บ้าง”

“นายพูดอะไรน่ะคิบอม....”เยซองเดินเข้าไปร่างสูงเอื้อมมือไปหมายจะจับต้นแขนของอีกคนแต่กลับถูกปัดออกอย่างไม่ใยดี

“แล้วนี่อะไรครับ อาหารพวกนี้พี่ต้องการจะต้อนรับใครเหรอครับแล้วที่ไม่ยอมให้ผมกอดก็เพราะกลัวใครอีกคนมาเห็นหรือไงครับ”

เยซองส่ายหน้ารัวเขาไม่ได้นัดใครเอาไว้และอีกอย่างคำว่าใครอีกคนก็คือตัวของคิบอมเองแล้วทำไมคิบอมต้องพูดแบบนี้ด้วย

“พี่ไม่ได้นัดใครเอาไว้....”

“งั้นเหรอฮะ”คิบอมหันไปมองยังโต๊ะอาหารก่อนจะใช้มือปัดเชิงเทียนที่ยังไม่ได้จุดล้มลงไปและเอื้อมมือไปแกะภาพของเขาและเยซองออกมาฉีกทิ้งต่อหน้าต่อตาของเยซอง

เยซองพยายามจะเข้าไปห้ามแต่กลับถูกผลักจนกระเด็นคิบอมยังคงใช้มือปัดจานชามบนโต๊ะต่อไปอาหารที่ร่างบางทำตกลงมาหกเลอะเทอะพื้นไปหมดร่างบางได้แต่ร้องห้ามน้ำตาค่อยๆไหลลงอาบแก้มป่องทั้งสองข้างช้าๆเขาพยายามจะเข้าไปแต่ก็โดนผลักออกเหมือนเดิม

“คิบอม..หยุดเถอะหยุดซะที”เสียงร้องขออ้อนวอนไม่ได้ทำให้คิบอมใจเย็นขึ้นเลยกลับเดือดขึ้นมากกว่าเดิมเสียอีกคิบอมคงคิดไปไกลแล้วว่าเยซองรอคอยใครอีกคนมากินข้าวด้วย และคงคิดไปไกลแล้วเช่นกันว่าเยซองไปมีคนใหม่ด้วยความหึงปิดบังดวงตาให้มืดมิดคิบอมเดินเข้ามาหาร่างบางก่อนจะจับต้นแขนเรียวแล้วกระชากตัวของเยซองขึ้นมา

“พี่คิดจะมีคนใหม่งั้นเหรอ..พี่คิดจะมีคนใหม่ใช่มั๊ย!!!!”เสียงตะโกนกร้าวทำเอาอีกคนร้องไห้หนักกว่าเดิม

‘ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ฉันจะปกป้องนายเอง’เรื่องราวในวัยเด็กย้อนขึ้นมาในหัวของเยซองอีกครั้งวันนั้นวันที่เขาได้เจอกับเด็กคนหนึ่งที่เข้ามาช่วยเขาโดยสัญญาว่าจะปกป้องเขาตลอดไปตอนนั้นพวกเขามีความสุขกันมากยิ้มด้วยกันและหัวเราะไปด้วยกันจนวันหนึ่งวันที่ต้องจากลาก็มาถึงเมื่อเด็กคนนั้นต้องจากเขาไปอยู่อเมริกาวันนั้นเขายังไปส่งเด็กคนนั้นอยู่เลย จนในที่สุดเขาก็ได้มาเจอกันอีก

“คิบอมพี่รักนายเดียว..รักนายมาตลอด”

“อย่ามาโกหก อย่างพี่นะเหรอรักผมเฮอะๆวันๆเห็นเอาแต่นั่งลงรูปคู่ของตัวเองกับคนอื่น แล้วกับผมล่ะพี่เคยเอาลงบ้างมั๊ย”

เยซองร้องไห้หนักกว่าเดิมใบหน้าหวานซบลงเข้ากับไหล่ของอีกคนคิบอมชะงักไปนี่เขาทำอะไรลงไป ตัวของร่างบางสั่นเทาจากแรงสะอื้นเขาอยากจะกอดปลอบแต่ความรู้สึกผิดมันมีมากกว่า

“คิบอม...ฮึกฉันรักนายเสมอ รักมากขึ้นทุกวันและไม่เคยคิดฮึกจะมีคนใหม่เลยสักครั้ง”

คิบอมกอดอีกคนแน่นเขาทำผิดลงไปอีกแล้ว เพราะความหึงทำให้เขาไม่คิดจะฟังอะไรคนตรงหน้าอีก

“พี่ครับ...ผมขอโทษ”

“...”

“ยกโทษให้ผมได้มั๊ยครับ”

เยซองเงียบไปเขากอดร่างหนาแน่นขึ้นและพยักหน้าในอ้อมกอดเล็กน้อย คิบอมยิ้มออกมาบางๆเมื่อเห็นว่าร่างบางตรงหน้าไม่เคยโกรธเขาเลยสักครั้ง

“พี่ทีอะไรจะให้ผมดูเหรอ”

เยซองยิ้มอายๆเล็กน้อยแล้วเดินไปเอาเค้กก้อนโตที่เพิ่งทำออกมาถือไว้ก่อนจะเดินนำมันมาให้คิบอม

“No matter what happens Even when discusse on me now I promise you That I`m never let you go.
(ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหรือแม้ตอนนี้เราจะทะเลาะกันฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ปล่อยคุณไป)

I promise you that I`m be right here baby난 해준 게 없는데 초라한 나지만오늘 그대 위해 이 노래 불러요
(ฉันสัญญา ว่าฉันจะอยู่ที่นี้ฉันอาจจะเป็นคนธรรมดา ที่ไม่เคยทำอะไรเพื่อเธอเลยแต่วันนี้ฉันจะร้องเพลงนี้ เพื่อเธอ)”

เสียงร้องเพลงจบลงไปแล้ว เหลือไว้แค่รอยยิ้มที่แสนจะอบอุ่นของคนทั้งคู่และแสงเทียนดวงน้อยหลายดวงที่โอบล้อมพวกเขาเอาไว้ด้วยกัน

No matter what happens Even when discusse on me now I promise you That I`m never let you go.
(ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหรือแม้ตอนนี้เราจะทะเลาะกันฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ปล่อยคุณไป)

THE END

- - - - - - - - - - - - - - - - -

คุยกันหน่อย

อ่า..มีงงๆกันบ้างมั๊ยเอ่ยกับตอนนี้แหะๆ

เป็นตอนแรกของบอมเย่ที่แต่งออกมาแบบนี้

ยังไงก็ติชมกันได้นะครับน้อมรับคำสั่ง=3