เรื่องสั้นของเย่(เคะ)ฉบับรีเควส

ลำดับตอนที่ #46 : [SF WONTUEK]YOU AND I

Fic : YOU AND I

Pairing : SIWON x LEETEUK [WONTEUK]
Rate : PG
Note : ขอบคุณเพลงนี้และพัก บอมที่ทำให้คิดพล็อตเรื่องขึ้นมาได้ =]

ทำใจก่อนอ่านอย่าหาว่าไม่เตือน

No matter what happens
(ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น)
Even when discusse on me now
(หรือแม้ตอนนี้เราจะทะเลาะกัน)
I promise you
(ฉันสัญญา)
That I`m never let you go
(ว่าฉันจะไม่ปล่อยคุณไป)

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เสียงฝนตกกระทบหน้าต่างบานน้อยและแสงจากฟ้าแลบสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างใบหน้าหล่อเหลายิ้มน้อยๆก่อนจะลูบหัวคนรักอย่างเอ็นดู

“ผมบอกคุณแล้ว...ว่าเราจะต้องอยู่ด้วยกันตลอดไป”

เสียงเย็นๆและหนาวเหน็บดังเบาๆข้างหูของชายร่างบางที่นอนหลับสนิท

ย้อนไปเมื่อชั่วโมงก่อน—

“พี่อีทึก พี่เอาอีกแล้วหรือไง”เสียงทุ้มๆดังขึ้นขณะที่ซีวอนกำลังยืนเสริ์ฟเครื่องดื่มให้ลูกค้าประจำอยู่

“ขอโทษนะดงแฮพี่จะไม่ทำอีกแล้ว”

“ไม่ทำอีกแล้วงั้นรึ ไม่ทำอีกแล้วอะไรของพี่ พี่ทำให้ผมผิดหวังในตัวพี่มากี่ครั้งแล้ว”

“พี่ฮึกขอโทษ”เสียงใสๆของคนร่างบางดังออกมาพร้อมเสียงสะอื้นไห้คนตัวสูงโปร่งได้แต่ยืนมองอีกคนใบหน้าที่ดูหวานบูดบึ้งริมฝีปากเหยียดตรงยืนกอดอกมองอีกคนไม่วางตา

“พี่คิดว่าน้ำตาของพี่มันจะช่วยอะไรได้งั้นเหรอ”

ดงแฮพูดเสียงเรียบเขาทนกับคนๆนี้มานานแล้วถึงเวลาที่เขาจะต้องใจแข็งบ้าง

อีทึกร้องไห้โฮออกมาซีวอนที่ได้ยินเสียงคนทะเลาะกันก็เดินมาดูสายตาจับจ้องไปยังคนร่างบางที่กำลังนั่งร้องไห้เอามือปิดหน้าของตัวเองอยู่

“พี่ฮึกไม่ได้ฮึกตั้งใจ”

“ถ้าพี่ตั้งใจพี่คงฆ่าเรียวอุคไปนานแล้วล่ะ”ดงแฮทำท่าจะเดินออกไปแต่ถูกรั้งไว้ด้วยมือข้างเดียวของอีทึกที่คว้าต้นขาของเขาไว้และกอดแน่น

“พี่..ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ”อีทึกพูดทั้งน้ำตาดงแฮแกะมือของอีทึกออกก่อนจะผลักอีกคนจนกระเด็น

“พี่บอกไม่ได้ตั้งแต่พี่เกือบฆ่าคนทั้งเป็นเพราะความหึงไม่เข้าเรื่อง”

“หรือมันไม่จริงที่นายเปลี่ยนไปก็เพราะมัน ไม่ใช่หรือไง”

“มันไม่ใช่เพราะใครหรอกแต่เป็นเพราะพี่ต่างหาก พี่ที่เปลี่ยนไปพี่ที่เอาแต่หน้ามืดตามัวในความรัก พี่รู้อะไรมั๊ยทำไมผมถึงทิ้งพี่ไป...”

“....”

“ก็เพราะพี่มันหึงไม่เลือกหน้าไงล่ะ เพราะพี่มันไร้สาระไงล่ะผมถึงเลือกที่จะทิ้งพี่ไป”

ดงแฮพูดจบก็เดินจากไปทิ้งไว้แต่เสียงร้องไห้ที่ดังโหยหวนของอีกคนไว้เบื้องหลังอย่างไม่คิดจะหันมามอง

“ฮึกๆ”ทั้งวันอีทึกเอาแต่นั่งร้องไห้เพ้อหาแต่ลี ดงแฮทั้งวันทำเอาซีวอนเพื่อนสนิทต้องกระวนกระวายใจตามไปด้วย

“อีทึกกลับบ้านเถอะ”เสียงใสๆของเยซองดังขึ้นก่อนจะฉุดข้อมือของคนร่างบางไปแต่กลับถูกรั้งเอาไว้

“ไม่ล่ะนายไปเถอะ นั่นไงซึงฮยอนมารับแล้ว”อีทึกชี้ไปยังรถคันหรูที่มาจอดรอรับเยซองทุกวัน เยซองชั่งใจอยู่พักหนึ่งก่อนจะต้องเดินออกไปเพราะซึงฮยอนเดินมารับแล้ว

“อีทึกนายคงไม่โกรธฉันนะ”

เยซองทิ้งท้ายไว้แค่นี้แล้วเดินออกไปกับซึงฮยอน อีทึกมองตามเพื่อนรักออกไปก่อนจะยิ้มบางๆแล้วหันหลังไปหาอีกคนที่กำลังเก็บของอยู่

“ฉันไปนอนบ้านนายได้มั๊ย”ก่อนจะถามอีกคนที่กำลังมองหน้าตนอยู่ใบหน้าหล่อเหลาพยักรับเล็กน้อยแล้วเดินนำอีกคนออกไป

โรงแรมหรูใจกลางเมือง

“นายนอนห้องนี้ก็ได้นะ”

ซีวอนบอกอีกคนเสียงเบาๆอีทึกพยักหน้าเข้าใจแล้วเดินเข้าไปก่อนจะกดล็อคห้องให้เรียบร้อย

ภายในหัวคิดไปถึงเรื่องราวต่างๆที่เขาได้ทำเรื่องที่เขากีดขวางความรักระหว่างดงแฮและเรียวอุค

ไม่ว่าจะเป็น..แอบลอบทำร้ายเรียวอุค

ไม่ว่าจะเป็น..ส่งข้อความไปด่า

หรืออะไรอีกมากมาย

ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาภายในจิตใจของเขาจนเขาไม่สามารถที่จะอัดอั้นน้ำตาได้อีกต่อไป เขาพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ดงแฮเป็นของเขาแต่เขายิ่งทำเท่าไหร่เขาก็ต้องยิ่งเจ็บปวดและทรมานมากขึ้น

“ฮึก”เสียงสะอื้นดังขึ้นเบาๆ

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆอีทึกปาดน้ำตาออกลวกๆก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้อีกคนเข้ามา ซีวอนเดินเข้ามาหาอีทึกก่อนจะนั่งลงบนเตียงนอนแล้วฉุดอีกคนให้นั่งลงตาม

“มีอะไรเหรอ”

“ฉันมีเรื่องจะบอกนาย”

“....”

“นายคงไม่รู้ว่าฉันแอบรักนายอยู่”

อีทึกเบิกตาโพลง ซีวอนหันมามองอีกคนก่อนจะยิ้มน้อยๆ

“แล้วนายล่ะคิดไงกับฉัน”

“ขอโทษนะฉันรักนายได้แค่เพื่อน”

“เหรอ...แค่เพื่อนหรอกเหรอ”

“....”

“เป็นอย่างอื่นไม่ได้แล้วเหรอ”

ซีวอนหันมาถามอีกคนสายตาเศร้าเสียจนอีทึกเจ็บปวดตาม ความรู้สึกไม่สมหวังทำให้เขาเข้าใจซีวอนดี

“ขอโทษนะฉันไม่สามารถรักนาย....”

“ไม่ต้องรักฉันแต่แค่อยู่กับฉันตลอดไปได้มั๊ย”ซีวอนมองไปยังผนังห้องสีขาวฉับพลันห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเย็นยะเยือก

แปะ

แปะๆ

แปะๆๆ

ซ่า!!!

เสียงฝนตกยิ่งเพิ่มความหนาวยะเยือกมากขึ้นไปอีกซีวอนเอื้อมมือมาจับยังมือของอีทึกความเย็นที่มือทำเอาคนโดนจับสะดุ้งเฮือก

“ซี...วอน”เขาเรียกอีกคนเสียงเบา

“ทำไมเหรอ”

“นาย....”

“ได้มั๊ยอยู่กับฉันตลอดไป”

“...”

“...”

“ขอโทษนะคงไม่ได้”

“งั้นเหรอ”

“...”

“เพราะอะไรเหรอ”

ความเย็นยะเยือกยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีกอีทึกอยากจะออกไปจากที่นี่ใจจะขาดแต่กลับทำไม่ได้

“เพราะฉันไม่ได้รักนายและไม่สามารถอยู่กับนายได้เพราะฉันรักดงแฮ”อีทึกตอบเสียงดังฟังชัด ซีวอนรู้สึกเหมือนโดนน้ำเย็นสาดหน้าเข้าไปเต็มๆเขายิ้มเย็นก่อนจะคว้าเอาไม้เบสบอลมาถือเอาไว้

“นายคิดจะทำอะไร”

“เปล่าสักหน่อยแค่อยากจะให้อยู่ด้วยกันตลอดไปก็เท่านั้นเอง”

พูดจบซีวอนก็ฟาดไท้เบสบอลลงไปบนหัวของอีทึกด้วยยังที่ไม่ทันตั้งตัวทำให้เขาหลบไม่ทันเลยโดนไม้เบสบอลไปเต็มแรงความมืดค่อยๆเข้าควบคุมอีทึกช้าๆเปลือกตารู้สึกหนักอึ้งจนเขาไม่อยากจะลืม

“นาย....ทำบ้า................อะไร”

“ก็แค่อยากจะเตือนสติว่าไปรักทำไมไอ้คนเลวๆแบบนั้นทำไมไม่ลองมองดูคนที่รักนายบ้าง อีกอย่างถ้าทำแบบนี้เราก็จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปไง”

เสียงลมหายใจค่อยๆเลือนหายไปกับเสียงของสายฝนที่กระหน่ำซัดลงมาไม่ขาดสาย ชายหนุ่มยิ้มเย็นก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวของอีกคนเบาๆเลือดสีแดงไหลติดมือเขาใช้ลิ้มเลียก่อนจะหัวเราะเบาๆ

“หึๆ คุณมันเลวเองที่หึงไม่เข้าท่า และคุณมันเลวเองที่ไม่รักผม”

“....”

“ผมบอกคุณแล้ว...ว่าเราจะต้องอยู่ด้วยกันตลอดไป”

THE END

- - - - - - - - - - - - -

คุยกันหน่อย

ว้าก!!!ทำไมตอนนี้มันจิตอย่างนี้อ่านเองกลัวเอง

แงๆแอบกลัวตัวเองว่าสักวันจะเผยธาตุแท้ออกมา(หึๆ)

กลัวตัวเองก๊ากๆ เอาเป็นว่าจะตามแต่งคู่ที่เหลือให้ละกัน

นะครับส่วนคนที่ขอเป็นเย่เคะไว้เดี๋ยวกวาลงอีกอันละกันนะ

อีกเรื่องๆฝากติดตามT.O.P.&YEด้วยนะ รักนะจุ๊บุๆ =]

ปล.เนื้อเรื่องกำลังจะตามมาอินโทรก่อนนะจ๊ะ^[]^