เรื่องสั้นของเย่(เคะ)ฉบับรีเควส

ลำดับตอนที่ #41 : [SF KYUCHUL]เวลาที่หายไป

Fic : เวลาที่หายไป

Pairing : KYUHYUN x HEECHUL[KYUCHUL]
Rate : PG
Note : ขอโทษที่หายไปนานอยากบอกว่าติดเรียนและกีฬาสี(อิอิกลางแจ้งสีของกวาได้ที่หนึ่งล่ะดีใจจัง)

ไม่รู้เธอว่ายังรออยู่ไหม..รู้แค่เพียงว่าใจยังรอแต่เธอตรงนี้
แม้เวลาในความเป็นจริงจะผ่านเป็นปี..แต่ใจมันหยุดที่เดิม
เมื่อเธอคือวันเวลาที่หาย..และอะไรๆมันดูว่างเปล่าเหลือเกิน
กลับมาได้ไหม กลับมาได้ไหม

‘กลับมาเป็นลมหายใจให้กับฉัน’

“นี่เงียบๆหน่อยสิ”

เสียงโหวกเหวกโวยวายดังลั่นไปทั่วทั้งห้องเล็กๆจนคนโดนดุทำหน้างอเล็กน้อย

“คยูอ่า..พี่ขอโทษนะ”

เสียงหวานๆดังขึ้นแผ่วเบาที่หูของชายหนุ่มก่อนที่เขาจะผลักอีกคนออกไปอย่างไม่สนใจ

“ขอโทษแล้วมันหายไหม ดูสิผมยังแต่งบทละครต่อไม่ได้เลยถ้าผมส่งไม่ทันแล้วจะทำยังไงฮะ?ใครจะรับผิดชอบ”

คยูฮยอนตวาดใส่หน้าของแฟนตนก่อนจะผลักร่างบางออกไปให้ห่างตัวแล้วเดินขึ้นห้องไปทิ้งอีกคนที่นั่งร้องไห้กับตัวเองเบาๆ

เพราะอะไรกันคยู...เมื่อก่อนนายไม่เคยทำแบบนี้แล้วนี้เพราะอะไร

เพราะอะไร...นายถึงเปลี่ยนไป

ฮีชอลค่อยๆลุกขึ้นยืนเดินหายเข้าครัวไปทิ้งไว้แต่รอยคราบน้ำตาแห่งความเสียใจ

คยูฮยอนยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นว่าตัวเองนั้นแต่งบทละครทันส่งผู้กำกับแล้วเขาเหยียดกายลุกขึ้นยืนก่อนจะบิดตัวไปมาไล่ตัวขี้เกียจออกจากร่างกาย

“พี่ฮีชอลครับ”เมื่อรู้สึกถึงอาการผิดปกติของร่างบางก็เดินลงมาข้างล่างเขาเดินตามหาฮีชอลไปทั่วแต่ก็ไม่พบไม่ว่าจะในห้องครัวหรือแม้แต่สวนหลังบ้านที่ร่างบางชอบไปนั่ง

ฮีชอลหายไปไหน....

“พี่ฮีชอลครับ...พี่ครับ”เสียงเรียกดังไปทั่วทั้งบ้านแก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมีเพียงเสียงสะท้อนเบาๆเท่านั้นที่ตะโกนตอบกลับมา

“พี่ฮีชอล..พี่ครับพี่อยู่ไหนกัน”เขารู้สึกใจไม่ดีเอาเสียเลย ความรู้สึกปั่วป่วนท้องมันทำให้เขาแทบบ้าในใจมันว้าวุ่นและเต้นรัวไปหมด

“พี่ครับพี่”

“นี่แกได้ยินมั๊ย”

“เรื่องอะไรเหรอ”

“ที่ว่ามีคนถูกรถชนน่ะ”

“เอ๋?”

คยูฮยอนหัวใจหล่นวูบเขาหันไปมองทางผู้หญิงสองคนที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ในสวนสาธารณะเขาเดินไปใกล้ๆก่อนจะเงี่ยหูฟัง

“ฉันได้ข่าวมาว่าเขากำลังจะไปซื้อของกลับมาทำให้แฟนเขากินแต่พอเดินมาถึงถนนรถคันหนึ่งยางแตกเลยเสียหลักพุ่งเข้าชนเห็นว่าถ้าจะไม่รอด”

คยูฮยอนแทบทรุดเมื่อได้ยินสิ่งที่ทั้งคู่พูด

“หรอน่าเศร้าจัง”

“ยังได้ข่าวมาอีกนะว่าเขาน่ะต้องทนอยู่กับแฟนที่ห่วยมากเลยเห็นบอกว่าทำอะไรก็ผิดไปเสียหมดมีอยู่ครั้งหนึ่งที่ทะเลาะกันหนักมากจนแฟนของเขาถึงกับออกปากไล่เจ้าตัวออกไปขากบ้านเลยนะแต่ก็กลับมาคืนดีกันได้เพราะเขาไม่อยากเสียคนรักไป”

“น่าเศร้าเนอะ”

“อืม..ดูท่าว่าเขาจะรักแฟนเขามาก”

“เขาอยู่ที่ไหน”

คยูฮยอนตะโกนแทรกกลางระหว่างผู้หญิงทั้งคู่เขาเดินไปจับขอบม้านั่งแล้วบีบมันแรงๆหญิงทั้งสองคนหันมามองหน้ากัน

“ฉันถามว่าอยู่ที่ไหน!!!!!!!!!!”

“เอ่อ..โรงพยาบาลโซลน่ะ”ไม่ทันที่หญิงสองคนนั้นจะพูดจบคยูฮยอนก็หายไปทันที

‘ขอให้พี่ปอดภัยด้วยเถอะ’

ถึงเขาจะยังไม่แน่ใจว่าเป็นฮีชอลหรือเปล่าแต่เขาก็ต้องไปดู

ไม่นานคยูฮยอนก็มาถึงโรงพยาบาลเขาเดินไปที่เคาทเตอร์ก่อนจะถามทางไปยังห้องผู้ป่วยที่ถูกรถชนเมื่อรู้ที่หมายแล้วเขาก็จ้ำอ้าวเดินไปยังห้องนั้นทันที

132

เขายืนชั่งใจอยู่นานมองป้ายหน้าห้องเพื่อที่จะรู้ว่าตนนั้นมาไม่ผิดห้องก่อนที่จะรวบรวมความกล้าผลักบานประตูเข้าไป

ทันทีที่เห็นคนบนเตียงคยูฮยอนก็แทบจะทรุดฮวบลงกับพื้นห้องเขาค่อยๆก้าวเข้าไปหาร่างนั้นช้าๆ

“พี่ฮีชอล....”เสียงเรียกที่แผ่วเบาเรียกอีกคนขึ้นมามอง

“คยู...”ไอขาวๆขึ้นเต็มที่ให้ออกซิเจนมือเรียวค่อยๆยกขึ้นมาหมายจะจับอีกคน คยูคว้ามือของร่างบางเข้าหาตัวก่อนที่จะลากเก้าอี้มาและทรุดตัวลงทันที

“พี่ฮีชอล....”

“คยู...พี่ขอโทษนะ”

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

เสียงจังหวะหัวใจที่กำลังเต้นดังขึ้นเรียกสติอีกคนให้ตื่นขึ้นมาดวงตาคมจ้องมองอีกคนที่ฝืนยิ้มให้เขาอย่างยากลำบาก

“เรื่อง ฮึกอะไรครับ”เขาก็ฝืนเช่นกัน ฝืนที่จะไม่ร้องไห้

“พี่ไปทำอาหารเช้าให้นายกินไม่ทันแหละ”ฮีชอลหัวเราะเบาๆควันสีขาวขุ่นขึ้นเต็มไปหมดจนบดบังริมฝีปากงามที่ยิ้มให้เขาอยู่

“....”

“พี่ไม่ได้ลืมนะ แต่พี่ไปไม่ทันจริงๆพี่พยายามเต็มที่แล้ว แล้วก็ขอทานะเรื่องเมื่อเช้าที่เสียงดังรบกวนนายพี่แค่อยากให้นายพักบ้างแล้วก็....”

ติ๊ดดดดดดดดดดดด ติ๊ด ติ๊ด

เสียงชีพจรเต้นอ่อนลงเรื่อยๆและเรื่อยๆจนมันดังติ๊ดนานเกินไปก่อนจะกลับมาเป็นดังเดิมคยูฮยอนหันกลับไปมองทางเครื่องวัดชีพจรแต่ก็ต้องหันมาเมื่อมีอีกเสียงหนึ่งเรียกเขา

“อย่าโกรธพี่นะ..พี่ไม่ได้ลืม”

“....”

“พี่ขอโทษในทุกๆเรื่องที่พี่ทำให้นายไม่สบายใจ พี่ขอทาที่ดูแลนายไม่ดีพอ พี่ขอโทษ...ที่พี่รักนายมากเกินไป”ฮีชอลบอกเสียงแผ่วใบหน้าสวยซีดลงเรื่อยๆริทฝีปากแห้งผาดการหายใจเริ่มที่จะติดขัด

“พี่ไม่ไหวแล้วคยู......”

“ไม่ได้นะ พี่ต้องอยู่กับผมพี่ต้องอยู่คอยดูแลผม”

“....”

“พี่ห้ามไปจากผม ถ้าพี่หายไปแล้วใครจะมาอยู่กับผม”

“...นายขาดพี่ไม่ได้......”

“....”

“หรือนายกลัวว่านายจะเหงา”

คยูฮยอนไม่ได้ตอบแต่กลับลุกขึ้นยืนมือหนาเอื้อมไปหยิบที่ครอบปากออกก่อนจะก้มหน้าลงไปใกล้ๆ

“ผมขาดพี่ไม่ได้....เพราะผมรักพี่”พูดจบริมฝีปากของทั้งคู่ก็ประกบเข้าหากันไม่มีการลุกล้ำมีเพียงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งหัวใจ

ฮีชอลรู้สึกเหมือนตัวของเขากำลังจะลอยขึ้นและหัวใจก็เต้นแรงมากขึ้นด้วยเช่นกันเขาอยากจะเก็บรักษาความรู้สึกนี้ไว้ให้ได้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้แต่...เพราะอะไรเขาถึงรู้สึกเจ็บไปหมดทั้งร่างกาย...เพราะอะไร!!!!!!!!

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!

เสียงที่ดังขึ้นแทรกกลางทั้งคู่ทำให้คยูฮยอนต้องหันไปมองก่อนที่จะหันกลับมาหาอีกคนที่นอนแน่นิ่งไม่ไหวติงใดๆ

“พี่ฮีชอล.....พี่ฮีชอล!!!!!!!!!!!!!!!!”เสียงเรียกตะโกนชื่อของอีกคนดังลั่นไปทั่วทั้งห้องพักของผู้ป่วย เสียงเรียกที่อีกคนจะไม่ได้รับรู้อีกต่อไป

เสียงเรียกที่แสนเจ็บปวด

เสียงเรียก........ที่ไม่มีใครอยากได้ยิน!!!!!!!!!!!!!!

“พี่ฮีชอล”

คยูฮยอนลืมตาตื่นขึ้นมาเขาหันไปมองรอบๆบริเวณที่เต็มไปด้วยผืนหญ้า

จริงสิ เขามาอยู่เป็นเพื่อนฮีชอลหนิเผลอหลับไปตอนไหนกัน

เขายกมือขุ้นมาจับขมับก่อนจะนวดคลึกเบาๆแล้วมองตรงไปยังร่างบางของอีกคนที่ดูยังไงเขาก็รู้สึกชินกับสายตาไม่รู้ว่าตอนไหนที่เขาเดินเข้าไปหาคนๆนั้นแล้ว

เขาเรียกอีกคนเบาๆแต่เพียงแค่หันมาเขาก็ต้องตกใจในทันที

เหมือน

เหมือนมาก

เหมือนฮีชอล

เขาเป็นใครกัน!!!!!!!!!!!!

โปรดติดตามตอนต่อไป

-  - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

คุยกันหน่อย

ตามดูเอาเองว่าใครกันที่คยูบอกว่าเหมือนเจ๊

ไปล่ะวันนี้อารมณ์แต่งไม่มี เลยแต่งออกมาไม่

ดีขอโทษด้วยครับอย่าถามว่าหายไปไหน เรียน!!!

เรียนจะเรียน เรียนหนักมาก เอ้อ..ตอนนี้กวากำลัง

จับกลุ่มเรียนเต้นใครสนใจก็ติดต่อเมลล์มานะ(แอดมาคุยกันได้)

Rew0213@hotmail.com สนใจติดต่อมานะ