เรื่องสั้นของเย่(เคะ)ฉบับรีเควส

ลำดับตอนที่ #34 : [SF YEHYUK]เธอเป็นคนเดียวที่ฉันจะรัก

SHORT FICTION YEHYUK-เธอเป็นคนเดียวที่ฉันจะรัก

Actor : YESUNGxEUNHYUK

Author : YESUNGFANCLUB

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

เธอเป็นคนเดียวที่ฉันจะรัก...

และอยากจะบอกเธอคือทุกสิ่ง...

เพียงขอให้รู้ว่าใจหนึ่งดวงนี้...

ไม่ทิ้งให้เธอ...ต้องอยู่ลำพังจากนี้จนตาย

ยังไงจะมีแต่เธอเท่านั้นฉันปฏิเสธที่จะไปรักใคร...ได้ยินมั๊ย?

ชีวิตจะอยู่ตรงนี้ตลอดและจะย้ำตลอด...

‘มีแต่เธอทั้งหัวใจ’

“นายทำอะไรอยู่เหรอ...เยซอง”

เสียงหวานๆดังกังวานอยู่ในบริเวณทุ่งหญ้าที่โล่งหากแต่เต็มไปด้วย แท่นหินที่มีป้ายชื่อสลักผืนดินที่ปกปิดร่างของทุกคนที่ไร้ซึ่งจิตวิญญาณ

ชายหนุ่มมองไปทั่วบริเวณก่อนที่จะนำช่อดอกกุหลาบขาวช่อโตที่คนที่เขามาหาทุกวันชอบวางลงบนหน้าแท่นหิน

เขาเอื้อมมือไปลูบตรงแท่นหินนั้นช้าๆ น้ำใสๆไหลลงมาจากดวงตาคู่สวย

“อา..ฉันไม่ควรร้องไห้ให้นายเห็นสินะ”ชายหนุ่มเอื้อนเอ่ยอย่างยากลำบาก เขาพยายามสะกดกั้นเสียงสะอื้นไห้ที่พร้อมจะเล็ดลอดออกมาได้ทุกเมื่อ

“เหงา ฮึกมั๊ย”

วิ้ว~!

เสียงสายลมที่พัดผ่านร่างเล็กของคนพูดไปอย่างแผ่วเบาราวกับคนที่เขาคุยด้วยรับรู้และกำลังตอบเขากลับ

“ถ้าฉัน...ฮึกฉัน...”

ชายหนุ่มทรุดลงนั่งบนพื้นหญ้าใกล้ๆแท่นหิน น้ำตาที่เขาคิดว่าจะหมดแล้วแต่กลับไหลงลงมาอีกครั้ง ทั้งๆที่ทำใจแล้วแต่พอมาเจอทีไร เขาต้องเป็นอย่างนี้ทุกที

“ถ้าฉัน...วันนั้นฉันไม่บังคับ...ฮึกนายไม่บังคับ”

ชายหนุ่มสะอื้นพร้อมกับพูดไปด้วย คำพูดต่างๆที่เขาเตรียมมาพูดกับคนข้างใต้เป็นอันเปลี่ยนไปหมด ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามา เพราะเขา เพราะเขาเรื่องทั้งหมดถึงเป็นแบบนี้

ถ้าวันนั้นเขาไม่บังคับเยซอง ถ้าเขาไม่บังคับ...

ใช่!เพราะวันนั้น...

ย้อนไปเมื่อสามเดือนก่อน...

“นี่เยซองนายไม่ต้องมาง้อฉันเลยนะ”ร่างบางเดินกอดอกเชิดหน้าขึ้นก่อนจะเดินหนีร่างสูงไปนั่งลงอีกฝั่งหนึ่งตรงข้ามเตียง

“อา..ฮยอกแจอ่า อย่าโกรธฉันเลยนะ ฉันขอโทษฉันผิดไปแล้ว”

เสียงทุ้มๆที่ดังขึ้นด้านหลังทำเอาร่างบางอดยิ้มไม่ได้ เขาอี ฮยอกแจมักจะสนุกกับการแกล้งคิม จงอุนหรือเยซองแบบนี้เสมอ เขามักจะชอบงอนแล้วให้คนด้านหลังตามมาง้อ แต่เขาก็แอบหวั่นเช่นกันว่าเยซองจะเบื่อง้อเขาหรือเปล่า

“นายก็เอาแต่ขอโทษ ขอโทษ ฉันล่ะเบื่อคำๆนี้ของนายจริงๆ”

“แล้วจะให้ทำไงล่ะ”

ฮยอกแจหันไปตีหน้าบึ้งใส่คนด้านหลังก่อนจะออกแรงผลักคนร่างสูงให้ไปพ้นๆตัว แกล้งทำเป็นโกรธเต็มที่ เยซองมองคนร่างบางที่กำลังจ้องมองเขาอยู่แล้วนึกคิด

เพียงแค่เมื่อวานเขากลับมาดึกโดยไม่โทรมาบอกแค่นี้ก็ต้องโกรธด้วยเหรอ?

เฮ้อ~แค่เขากลับบ้านช้ากว่าเวลามันสมควรต้องมาตามง้อแบบนี้เลยเหรอ?

คำถามที่ผุดขึ้นในสมองของเยซองทำเอาเจ้าตัวถอนหายใจออกมา ฮยอกแจที่เห็นดังนั้นก็นึกว่าคนตรงหน้าจะไม่มาง้อและหมดรักเขาแล้ว เลยเกิดอาการเหวอทันที เขาเดินเข้ามาหาเยซองก่อนที่จะจ้องมองใบหน้าคม

“อ่า..เยซองนายรำคาญฉันหรอ”

“อ่า..เปล่าๆ”เยซองส่ายหน้าเพื่อยืนยันคำตอบ ฮยอกแจมองหน้าเยซองนิ่งก่อนที่จะกอดคนตรงหน้าแน่น

“ฮยอกขอโทษนะ เพราะฮยอกไม่ดีเอง เยถึงต้องถอนหายใจ ทำให้เยต้องเหนื่อยใจ”

เยซองดันคนในอ้อมกอดออกก่อนที่จะยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ ฮยอกแจมองเยซองอย่างงงก่อนที่เยซองจะดึงคนตรงหน้าเข้ามากอดอีกครั้ง

“เปล่าเลย เพราะเยไม่ดีเองต่างหากฮยอกน่ะแค่คอยมาอยู่ข้างๆเยแค่นี้เยก็ดีใจแล้วเพราะฉะนั้นห้ามพูดแบบนั้นอีกนะ”

ฮยอกแจพยักหน้าหงึกหงักในอ้อมกอดของเยซองแล้วยิ้มออกมาอย่างเต็มหัวใจ เขารู้สึกดีจังที่มีคนๆนี้มาคอยอยู่ใกล้ๆ

วันรุ่งขึ้น

เยซองตื่นขึ้นมาโดยที่ที่นอนข้างๆว่างเปล่าไม่มีร่างบอบบางของฮยอกแจมานอนเคียงข้าง ฮยอกไปไหนนะ

เยซองรีบอาบน้ำแต่งตัวเดินลงมาข้างล่างเพื่อหาคนคุ้นเคย แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่พบเลยตัดสินใจเดินไปตามหาข้างนอกบ้าน เขาเดินไปตามที่ที่ฮยอกแจน่าจะไปก่อนที่จะไปเจอร่างคุ้นตากำลังเดินถือของพะรุงพะรังเต็มสองมือหน้าคนตัวเล็กมุ่ยเล็กน้อย เขาเดินเข้าไปช่วยถือของทันทีฮยอกแจที่เห็นว่ามีใครอีกคนมาแย่งของของตัวเองไปก็เตรียมอ้าปากด่าแต่พอรู้ว่าเป็นใครก็เลยเงียบปากลง

“เยอ่า..ออกมาทำไมเดี๋ยวฮยอกก็กลับแล้ว”

“เยเป็นห่วงนะ ทีหลังจะไปไหนอย่ามาคนเดียวล่ะ”

“อืมๆรู้แล้ว”น้ำเสียงประชดประชันอย่างเห็นได้ชัด เยซองขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างงงว่าเขาทำอะไรผิดร่างบางถึงได้งอนไปอีก แต่เพราะอย่างนี้เยซองถึงรักฮยอกแจมาก มากที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งให้ได้

“ฮยอกโกรธอะไรเยหรอ”เมื่อกลับมาถึงบ้านปุ๊บเยซองก็ถามปั๊บ ฮยอกแจหันมามองเยซองเพียงเล็กน้อยก่อนที่จะสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง เยซองส่ายหัวกับนิสัยขี้งอนของคนตรงหน้า

“ฮยอกอ่า..นายอย่าทำแบบนี้สิ ฉันเบื่อแล้วนะ”

ฮยอกแจชะงัก คำว่าเบื่อของร่างสูงทำเอาร่างบางน้ำตาไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ เขาก้มหน้าปิดบังน้ำสีใสที่กำลังไหลลงมาจากตา

“เยเบื่อแล้วนะอย่าทำแบบนี้อีกเลยคืนดีกันเถอะนะฮยอก”เยซองยิ้มร่า เขาไม่ได้จริงจังอะไรมากกับคำพูดนั้น แต่เขาไม่รู้หรอกว่ากำลังทำร้ายหัวใจดวงน้อยของใครอีกคน

“เอ่อ..ฮยอก นายโอเคนะ”เมื่อเห็นว่าอีกคนเงียบไป เลยเดินเข้าไปดูก่อนที่เขาจะถูกผลักออกมา หน้าของเยซองเหวอไปชั่วครู่ ใบหน้าหวานของร่างบางตรงหน้าเขากำลังร้องไห้ เพราะอะไรล่ะทำไมฮยอกแจของเขาถึงร้องไห้

“ฮยอกนายเป็นอะไรน่ะร้องไห้ทำไม”

“ถ้ารำคาญฉันมากเบื่อฉันมากก็ไปเลยไป!!!”ฮยอกแจตะหวาดใส่หน้าเยซอง เขาเดินไปทุบอกแกร่งของอีกคนเร็วๆ เยซองที่ยังเหวออยู่พอจับต้นชนปลายได้แล้ว

“อ่า..ไม่ใช่อย่างนั้นนะ”

“แล้วเป็นแบบไหน มันเป็นแบบไหนเมื่อกี้เยเพิ่งพูดเองว่าเยเบื่อฮยอกแล้วเยยังมาบอกฮยอกอีกหรอว่าฮยอกเข้าใจผิด”

ฮยอกแจหยุดทำร้ายคนที่กำลังกอดเขาอยู่แล้วใบหน้าหวานซุกลงไปบนอกแกร่งมือเล็กกำเข้าหากันแน่น

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะฮยอกเยหมายถึงว่าเยเบื่อที่ฮยอกชอบมางอนในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องไง”

ยิ่งได้ยินอย่างนั้นฮยอกแจเลยยิ่งโวยวายไปใหญ่เขาเริ่มทุบตีเยซองอีกครั้งเยซองทำได้แค่เพียงปัดป้องตัวเอง เยซองมองร่างของใครอีกคนด้วยความไม่เข้าใจ แค่เขาพูดแค่นี้ฮยอกแจถึงกับต้องคิดมากเลยเหรอ แล้วทีฮยอกแจพูดทำร้ายจิตใจเขาล่ะ...?

“ฮยอกพอแล้ว พอ บอกให้พอ!!!”เยซองตะโกนใส่หน้าของฮยอกแจ ได้ผลฮยอกแจหยุดทุบตีเยซองแล้วแต่น้ำตากลับไหลงลงมาอย่างเดิม เยซองยิ่งลนลานเข้าไปใหญ่

“ฮยอกเยขอโทษนะ เยไม่ได้ต้องการทำร้ายจิตใจฮยอกนะ แต่แค่อยากให้ฮยอกเลิกงอนเยในเรื่องที่ไร้สาระได้แล้ว”

ฮยอกแจยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปใหญ่

“อึก..เยอย่ามาโกหก...ฮึกเยไม่รักฮยอกแล้ว”

ฮยอกแจดวงตาแดงก่ำเยซองที่เห็นดังนั้นก็เอื้อมมือไปจับใบหน้าหวานหมายจะเช็ดน้ำตาให้แต่กลับโดนปัดออก

“เยรักฮยอกเสมอนะ”

“ฮยอกไม่เชื่อ ฮยอกไม่เชื่อเยอีกแล้วเข้าใจมั๊ย”

“...”

เยซองเงียบไป

“แล้วต้องให้ทำยังไงฮยอกถึงจะหายโกรธบอกเยมา ถ้าทำได้เยจะทำ”

“ไปตายสิ ไปตายแล้วคลานมาขอโทษฮยอก!!!”ฮยอกแจผลักคนที่กอดเขาอยู่ออก ก่อนที่จะจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของอีกคนเขม็ง ดวงตาที่จริงจังของฮยอกแจทำเอาเยซองไม่กล้าขัด นี่เขาต้องทำแบบนี้เลยเหรอ

ฮยอกแจยังคงจ้องเขาอยู่

เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนที่จะเดินออกากบ้านไป ฮยอกแจที่มองเห็นร่างสูงเดินออกจากบ้านไปแล้วก็ได้แต่ยิ้มเหยียดๆให้ตัวเอง เขาไม่น่าคิดเลยว่าคนๆนี้จะรักเขาจริง ไม่เคยมีใครรักเขาจริง แม้แต่เยซองก็ยังเลือกที่จะทิ้งเขาไป หึคนอย่างฮยอกแจไม่เคยมีใครมาสนใจอยู่แล้ว

เอี๊ยดดดดดดดดดดด!!!!โครม!!!!

เสียงยางล้อรถบดเบียดกับถนนดังขึ้นที่หน้าบ้าน ฮยอกแจที่ตั้งสติได้วิ่งไปดูก่อนที่น้ำตาที่แห้งเหือดไปแล้วจะไหลลงมาอีกครั้ง ภาพที่เห็นภาพที่เขาเห็นทำให้หัวใจของเขาต้องแตกสลาย

ภาพของเยซองที่นอนจมกองเลือดผู้คนมากมายต่างมารายล้อมมุงดูเหตุการณ์ที่น่าสลดนี้

“เกิดอะไรขึ้น”

ฮยอกแจถามคนหนึ่งที่มุงดู เสียงของเขาสั่นจากอาการตกใจ คนๆนั้นหันมามองก่อนที่จะถอนหายใจออกมา

“ก็ไอ้หนุ่มนี่น่ะสิ อยู่ๆก็เดินออกมาจากบ้านแล้วก็พึมพำอะไรบางอย่างที่พวกเราก็จับใจความไม่ได้แต่มันเป็นคำบอกรักนี่แหละ แล้วไอ้บ้านั่นก็ดันโง่เดินไปให้รถที่เขาขับมาพุ่งชนไม่รู้ว่าโง่หรือบ้า...”

ชายคนนั้นยังคงพูดต่อไปอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย ฮยอกแจไม่สนสิ่งใดอีกแล้วเขาวิ่งเข้าไปหาร่างของเยซองที่นอนอยู่บนพื้นเลือดมากมายไหลทะลักออกมาจากหัวของเยซอง ฮยอกแจช้อนตัวเยซองขึ้นมาอยู่ในอ้อมกอดเขาร้องไห้ออกมาอย่างหนักและหนักกว่าตอนที่อยู่ในบ้านแน่ๆ เยซองเหลือบมองฮยอกแจที่กำลังร้องไห้มือหนาเอื้อมขึ้นช้าๆก่อนที่จะจับใบหน้าหวานเพราะมือของเยซองเปื้อนเลือดของตัวเองเลยพลอยทำให้หน้าของฮยอกแจเปรอะไปด้วย ฮยอกแจยกมือขึ้นกุมมือหนานั่นช้าๆ เขากำลังจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่เปื้อนไปด้วยเลือดของร่างสูง เขากำลังเห็น เห็นรอยยิ้มที่ร่างสูงชอบมอบให้เขาเสมอรอยยิ้มอันอ่อนโยนของร่างสูง

“ฮยอก...ฉันคงคลานไปหานาย...ไม่ไหว”น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นปากหนาขยับขึ้นลงเป็นคำพูดฮยอกแจไม่อาจจะทนเห็นสภาพของคนรักได้ได้แต่ก้มหน้าลงหนีสายตาอ่อนโยนที่ชอบทอดมองเขาเสมอ

“อ่า...นาย หายโกรธ.....ฉันเถอะนะ”

ฮยอกแจไม่ตอบ เขารู้เพียงแต่ว่าเพราะเขาถ้าเขาไม่สั่งให้เยซองทำอะไรบ้าๆแบบนั้น เยซองคงต้องไม่เป็นแบบนี้

“ฮยอก..เยรักฮยอกนะ”คำบอกรักสุดท้ายของชายหนุ่มดังขึ้นข้างหูของฮยอกแจ เจ้าตัวลืมตาโพลงก่อนที่จะมองใบหน้าหล่อเหลานั่น

“ยิ้มให้ฉัน...หน่อยได้มั๊ย”คำอ้อนวอนสุดท้ายของเยซองที่ฮยอกแจไม่อาจต้านทานได้ เขายิ้มเศร้าๆไปให้เยซอง เยซองมองมันก่อนที่จะยิ้มตอบ ฮยอกแจจ้องมองใบหน้าของคนรักก่อนที่เขาจุก้มลงไปใกล้ แล้วจุมพิตที่ริมฝีปากหนาเบาๆ เพราะการสะอื้นทำให้ร่างของฮยกแจสั่นไปด้วย ไม่มีการลุกล้ำมีเพียงความรู้สึกอบอุ่นหัวใจของคนทั้งคู่ ความรู้สึกรักมากรักอย่างไม่สามารถหยุดได้ของทั้งคู่ถูกส่งหากันผ่านทางริมฝีปาก ฮยอกแจละริมฝีปากออกมาก่อนที่เจ้าตัวจะควานหาโทรศัทพ์แล้วกดโทรเบอร์ของโรงพยาบาลใกล้ๆ

“อย่าโทรเลย เปลืองตังค์ยังไงฉันก็ไม่รอด”เยซองบอกเสียงแผ่วเบา ฮยอกแจมองเยซองอีกครั้งเลือดมากมายไหลลงมาจากมุมปากและจมูกไหลลงมาเรื่อยๆ หัวใจของฮยกแจแทบหยุดเต้นเมื่อเห็นตาของคนรักที่ปิดลงเบาๆมีเพียงรอยยิ้มที่บ่งบอกว่าเยซองยังคงมีลมหายใจ

“..ฮยอก....ฉันรักนาย”คำบอกรักแผ่วเบาก่อนที่มือที่เคยเกาะกุมใบหน้าหวานจะเลื่อนตกลงข้างๆตัว ฮยอกแจมองเยซองก่อนที่จะตะโกนอย่างบ้าคลั่งน้ำตามากมายไหลลงมาจากดวงตาคู่สวยอย่างห้ามไม่อยู่ คนที่เห็นภาพแสนเศร้าได้แต่กลั้นน้ำตาไว้หรือบางคนก็ร้องไห้ออกมา

“เยซอง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”เสียงตะโกนของฮยอกแจทำเอาคนที่กลั้นน้ำตาไว้ร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะกลั้น พวกเขาสงสารคนทั้งสอง

ฮยอกแจก้มหน้าลงร้องไห้กับใบหน้าหล่อเหลาของเยซองเลือดเปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้าขาวใส ร้องไห้ที่หนักที่สุดในชีวิตของเขา วันนี้เป็นวันที่เขาร้องไห้หนักที่สุด เพราะอะไรเยซองถึงทำแบบนี้ เพราะอะไร!!!!!

“สามเดือนแล้วนะ ..สามเดือนแล้ว”

ฮยอกยังคงร้องไห้อยู่ เขาต้องอยู่คนเดียวนับจากวันนั้นเป็นต้นมา เขาไม่เคยเปิดรับใครให้เข้ามาในชีวิต เขาต้องการเพียงคนๆเดียวนั่นก็คือ...เยซอง

“นายทิ้งฉันไปสามเดือนแล้ว.....”ฮยอกแจพูดตะกุกตะกักเพราะแรงสะอื้น เขาร้องไห้ออกมาอีกแล้ว เขานี่มันบ้าจังชอบร้องไห้อยู่เรื่อยเลย

“กลับมาเถอะนะ...เยซองฮึก กลับมาหาฉันฮึกเย...”

ฮยอกแจพูดต่อไม่ได้แล้ว เขาร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ สามเดือนของการจากลาที่ไม่มีวันหวนกลับ เพราะเขาถ้าเขาไม่คิดที่จะพูดอะไรพล่อยๆไป เรื่องแบบนี้คงไม่เกิด

“คุณครับ...ผ้าเช็ดหน้ามั๊ย”

ฮยอกแจหันไปตามเสียงเรียก เพียงแค่เห็นแวบแรกเขาก็พูดชื่อของใครบางคนออกมา

“เยซอง”

“หืม? ใครกันครับ”

“เยซองนายกลับมา...”

ฮยอกแจพยายามที่จะเดินเข้าไปหาชายคนนั้นแต่เขากลับเดินถอยหลังออกไป แล้วยกมือขึ้นห้ามตัวฮยอกแจ

“เอ่อ..คุณคงจำคนผิด ผมชื่อโจ คยูฮยอนครับ ไม่ใช่เยซองอะไรของคุณ”

ฮยอกแจนิ่งชะงักไปเขาปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของตัวเองแล้วจ้องมองคนมาใหม่อีกครั้ง ไม่ใช่เยซอง..ถึงอยากจะพูดอย่างนั้นแต่ในใจกลับบอกว่านี่คือเยซองเขาจำดวงตาอ่อนโยนที่ทอดมองเขาได้ดีเสมอ...

“คุณมาบ่อยเหรอครับ”

“...”

ฮยอกแจหันหลังให้คยูฮยอน ก่อนที่จะถอนหายใจออกมา

“ผมเพิ่งมาที่นี่ครั้งแรกเพราะแฟนผมก็เพิ่งตาย ฮ่าๆตลกดีนะครับเพียงแค่เราสั่งอะไรเขาก็ทำตามไปเสยหมด”

“แฟนคุณชื่ออะไรครับ”

อยู่ๆฮยอกแจก็รู้สึกอยากถามขึ้นมา เพราะอะไรเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

“ฮีชอลครับ คิม ฮีชอล”

คยูฮยอนตอบกลับก่อนที่เขาจะถามฮยอกแจกลับบ้าง

“แล้วคุณมาทำอะไรครับ”

“ผมมาเยี่ยมแฟนผมเช่นกัน”

“ใครเหรอครับ?”

“เขาชื่อเยซองครับ คิม จงอุน”

“ครับ”คยูฮยอนรับคำก่อนที่จะเดินไปจับข้อมือของฮยอกแจขึ้นมา

“ขอโทษครับ ผมรู้สึกว่าคุณเหมือนแฟนผมเลยจับขอจับมือของคุณหน่อยนะครับ”

ฮยอกแจที่ตอนแรกดูงงก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่กลับรู้สึกไม่อยากให้คยูฮยอนปล่อยเขา ความรู้สึกคุ้นเคยทำให้เขาเผลอใจไปกับคนๆนี้

THE END

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

คุยกันหน่อย

ตอนนี้จะมีตอนต่อของคยูซินอีกนะคะเป็นเรื่องราวของคยูกับเจ๊อ่ะนะ

แบบว่าพูดยังไงดีต้องรออ่านกันเองแต่กวาจะมาลงบอมเย่ก่อนโฮะๆ(-_- )

แล้วก็จะมีตอนจบให้อีกทีฮ่าๆของบอมเย่จะต่อจากตอนของฮันเย่นะเรื่อง

นิทานดาวตกอ่ะจะมาทำให้มันจบไปสักที(ที่เคยถามตอนจบอ่ะนะ)แล้วเจอกัน