เรื่องสั้นของเย่(เคะ)ฉบับรีเควส

ลำดับตอนที่ #29 : [SF YETEUK]เหตุผลร้อยแปด

SHORT FICTION YETEUK-เหตุผลร้อยแปด

Actor : YESUNGxLEETEUK

Author : YESUNGFANCLUB

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

เบื่อ...เซ็ง...เฮ้อ~!

นี่คือเสียงของคนหล่อของวงซูเปอร์จูเนียร์ครับ เฮอะๆให้ทายว่าคือใคร....

หืม?..ฮีชอล

ฮ่ะๆ ฮีชอลเรอะ ผมไม่ได้มีนิสัยดุร้ายขนาดนั้นหรอกนะ(=_=^ )

ทายใหม่ๆใบ้ให้อีกนิด คนน่ารักที่ยิ้มสวยๆ^_^

ทงเฮ?

ทำไมเอาผมไปเปรียบกับเจ้านั่นล่ะ(- -^ )

เอาเถอะๆ เดี๋ยวผมจะเฉลยเลยแล้วกัน

ผม...อีทึกเองครับ คนหล่อของบ้าน(อ๊ายอาย>.<) แฮ่ๆ~

แล้วทำไมผมถึงถอนหายใจน่ะเหรอครับ ก็เพราะว่าผมน่ะกำลังคิดถึงเหตุผมที่สุดที่รักของผมมารักผมไงล่ะ อ๊ะๆให้ทายอีกครั้งว่าเขาคือใคร^__^

คังอิน? ฮ่ะๆผมไม่ชอบคนถึกขนาดนั้นนะ= =

ช่างเถอะถ้าผมยังปล่อยให้พวกคุณทายกันต่อไปรับรองคงอีกยาวแน่นอน ผมเฉลยให้เลยแล้วกัน..คนๆนั้นก็คือ

แท่น แทน แท๊น~

เยซองไงครับ ไอ้เปาอ่ะ ไอ้เปาแก้มป่องนุ่มไงครับที่รักของผม^///^

ผมอยากรู้ครับ อยากรู้มากๆเลยว่าทำไมเยซองถึงมารักคนแบบผม ผมไม่เห็นว่าคนอย่างผมจะดึงดูดใจเยซองเขาตรงไหนเลย แถมหมอนั่นก็ดูท่าว่าจะชอบแบบฮีชอลซะอีก สวย ดุ โหด โฉด เถื่อน ทำนองนั้นน่ะ=_=^

ผมเคยไปถามเขาแล้วแต่เขาก็เอาแต่อมยิ้มแล้วก็ตอบผมว่า...

‘ไม่ต้องรู้หรอก’

พอผมคะยั้นคะยอถามอีก เยซองก็ยิ้มกว้างออกมาแล้วดึงแก้มของผมเล่นก่อนจะบอกว่า...

‘อยากรู้ก็ลองนึกดูเองสิ^^’

เฮ้อ~

ถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่แล้วนะ=_=ผมอยากรู้จริงๆนะว่าเพราะอะไร ผมอยากรู้มากๆเลย...

“เฮ้!อีทึก”เสียงทุ้มๆของเจ้าเพื่อนตัวดีดังขึ้นเรียกผม ผมหันไปมองก่อนที่จะเห็นเจ้านั่นเดินยิ้มมาแต่ไกล

“ทึกกี้ๆจ๋า~^_^+”

เฮือก!

ผมรู้สึกเสียวสันหลังวูบวาบๆเลยแฮะ มันจะมาไม้ไหนอีกล่ะ

“หืม?”

“ทึกกี้ ซินนี่หิว”

“อ..อะไรของนาย”

“ไปหาอะไรกินกันเถอะ”ฮีชอลวิ่งเข้ามาเกาะแขนของผมก่อนจะเขย่าๆแล้วส่งสายตาอ้อนๆมาให้ แกคิดว่ามันน่ารักเรอะ...=__=^

“แต่ฉันไม่หิวหนิไปชวนคนอื่นไป”ผมพูดพลางโบกมือไล่พร้อมทำเสียงชิ้วๆให้ด้วย ฮีชอลสะบัดแขนของผมออกแล้วมองมาค้อนๆก่อนที่จะสะบัดหน้าพรืดไปอีกทาง

“เชอะ แค่นี้ก็ไม่ได้ขอให้เยซองไม่รัก!!!!”

แล้วฮีชอลก็เดินออกไป ประโยคเมื่อกี้ทำเอาผมชะงักไปเล็กน้อย

‘เชอะ แค่นี้ก็ไม่ได้ขอให้เยซองไม่รัก!!!!’

ประโยคคำพูดเมื่อกี้มันทำเอาผมพูดอะไรไม่ออก อะไรบางอย่างมันมาจุกอยู่ที่ลำคอ ผมค่อยๆเดินไปหย่อนตัวลงนั่งที่โซฟาแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง เฮ้อ~เพราะเจ้าบ้านั่นแท้ๆผมถึงเป็นแบบนี้

“พี่อีทึก เป็นอะไรครับ”เสียงคุ้นหูดังขึ้นข้างหลังผมก่อนที่จะมีมือหนามาโอบเอวผมไว้แล้วดึงเข้าไปกอด

“เปล่า”

“แน่ใจนะ”

“อืม”

ผมตอบกลับสั้นๆแล้วยกมือขึ้นมากุมมือหนานั้นไว้หลวมๆเอนกายพิงหน้าอกแกร่งอย่างอ่อนแรง

“พี่เป็นอะไรแน่ๆ เป็นอะไรอีกล่ะ”เยซองถามขึ้นข้างๆหูก่อนที่จะกอดผมแน่นขึ้น

“อืม..ก็แค่ประโยคพล่อยๆของคนเอาแต่ใจน่ะ”

“อืม..บอกผมมาเถอะอาการของพี่ทำเอาผมไม่สบายใจ”

“เฮ้อ~ฉันก็แค่อยากรู้ว่านายรักฉันเพราะอะไร”

“...”

เยซองเงียบไปก่อนที่จะมีริมฝีปากมาประทับจูบลงบนขมับของผมเบาๆ

“มันจำเป็นต้องมีเหตุผมด้วยเหรอครับ”

ผมไม่ตอบแต่กลับยิ้มออกมาบางๆ รู้สึกสบายใจขึ้น

“แต่ถ้าพี่อยากรู้ผมบอกให้ก็ได้นะ”

ผมเงียบรอฟังประโยคถัดมาของเยซอง เขาเงียบไปสักพักก่อนที่จะกอดผมแน่นขึ้นกว่าเดิม

“ที่ผมรักพี่ ก็เพราะว่าพี่เป็นพี่ เป็นอีทึกที่มีรอยยิ้มสวยงามเสมอ เป็นอีทึกที่มีแต่รอยยิ้มให้คนรอบข้างผมรักพี่เพราะผมรักรอยยิ้มของพี่”

ผมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว อะไรกันเหตุผลแค่นี้เนี่ยนะ

“รู้เอาไว้ว่าผมรักพี่ เหตุผลแค่นี้พอมั๊ยครับ”

ผมพยักหน้าเบาๆ เยซองกอดผมแน่นขึ้นมาอีกนิดแล้วซบหน้าลงบนบ่าของผม

“พี่ครับ มันไม่จำเป็นที่ต้องมีเหตุผลหรอกนะถ้าเราจะรักใครสักคน ความรักมันไม่จำเป็นต้องใช้เหตุผลมาตัดสินนะครับแต่มันใช้หัวใจครับ หัวใจของคนสองคนต่างหากล่ะที่มาตัดสินในความรัก’บอกเลยไม่รู้จริงๆรักมันมีเหตุผลของมัน เมื่อใจสองใจมาเกี่ยวกันรักและผูกพันทั้งหัวใจ’”

เยซองเงียบไปสักพัก คำพูดเมื่อกี้มันยังคงดังอยู่ข้างหูของผมราวกับมีใครมาเปิดเทปแล้วกดปุ่มเล่นซ้ำเอาไว้ ผมยิ้มกว้างมากกว่าเดิม

เยซองกระชับอ้อมกอดอีกครั้งแล้วเลื่อนหน้ามาหอมแก้มผม เฮ้ๆ ใครให้นายหอมแก้มของฉันกัน

“’จะต้องไปแคร์อะไรทำไมสรุปคำเดียวก็คือว่าฉันรักเธอ แต่ถ้าไม่ใช่เธอไม่ได้ใจ ไม่ว่าอะไรมันคือเหตุผลที่ฉันนั้นรักเธอ ให้รู้ว่ารักเธอเท่านั้นพอ’”

เยซองพูดจบแล้ว ผมกำลังน้ำตาไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ ไม่ใช่เพราะเสียใจหากแต่กำลังดีใจต่างหาก ดีใจที่ผมเจอคนดีๆอย่างเยซอง ดีใจที่เขานั้นรักผม

และดีใจที่ผมได้รักเขา ผมจะไม่ถามเหตุผลอะไรกับเขาอีกแล้ว ขอแค่มีเขาอยู่ข้างกายผมแบบนี้ทุกครั้งที่ผมท้อแท้ อยู่ข้างๆผมทุกครั้งที่ผมเศร้าเหนื่อยอ่อน แค่นี้ก็ดีแล้ว

“พี่อีทึกครับ หวังว่าพี่คงรู้แล้วนะว่าเพราะอะไรผมถึงรักพี่”

“อืม”

“แล้วพี่ล่ะรักผมเพราะอะไร”

ผมเงียบไป ไม่รู้ว่าจะตอบเยซองว่าอะไรดี เพราะอะไรงั้นเหรอ

“เพราะรักไงล่ะ”

“มันไม่แฟร์นี่นาผมบอกพี่ไปจนหมดหัวใจของผมเลยนะ แล้วทำไมพี่พูดแค่นี้ล่ะ”

เยซองปล่อยผมแล้ว แต่กลับไปนั่งทำหน้างอนอยู่อย่างนั้น ผมหัวเราะออกมาเบาๆในความเอาแต่ใจของคนตรงหน้า

ผมเอื้อมมือไปกุมมือหนานั้นไว้เบาๆเยซองหันมามองทางผมที่นั่งยิ้มให้เขาอยู่

“เพราะฉันรักนายไงล่ะ รักในความน่ารักของนายรักในสิ่งที่นายเป็น ไอ้ป่อง”

เยซองยิ้มกว้างออกมาก่อนที่จะคว้าตัวผมเข้าไปกอดซะแน่นเชียว เฮ้ยๆฉันหายใจไม่ออกเฟ้ย=_=^

“พี่นี่ละน้า ทำไมน่ารักแบบนี้ ห้ามไปทำตัวน่ารักๆแบบนี้กับใครล่ะ ถ้ารู้ล่ะก็ผมกดพี่แน่ๆ”เยซองคาดโทษไว้เช่นนั้น ฉันกลัวตายล่ะแก!!

“อืมๆ แล้วรู้มั๊ยอีกเหตุผลของฉันคืออะไร”

“อืม อยากรู้สิครับ”

“จะต้องไปแคร์อะไรทำไมสรุปคำเดียวก็คือว่าฉันรักเธอ ไม่ว่าอะไรมันคือเหตุผลที่ฉันนั้นรักเธอ ให้รู้ว่ารักเธอเท่านั้นพอ”

ก็อย่างที่เยซองบอกนั่นแหละครับ ความรักมันไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลเสมอ

ไม่ว่าเราจะรักเขาเพราะอะไร แต่ขอแค่คุณรักเขาแบบนี้ตลอดไป มันก็คือเหตุผลที่ดีที่สุดแล้ว

ความรักมันมักจะเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวตลอดเวลา มันจะมาหาคุณเอง...ไม่ต้องไปตามหามันหรอก

แล้วพอตอนนั้นคุณนั่นแหละที่จะต้องหาเหตุผลให้ตัวเองว่าเพราะอะไรคุณถึงรักเขา

หาให้เจอล่ะ ผมเอาใจช่วย.....^__________________________________________^

THE END

- - - - - - - - - - - - - - - - - - -

คุยกันหน่อย

แฮ่ๆเอาเนื้อเพลงมาจากเพลงเหตุผลร้อยแปดของอ๊อฟอ่ะจ่ะ

แบบว่ากำลังนั่งฟังเพลงนี้อยู่แล้วก็เลยแต่งออกมาเป็นแนวนี้ดี

กว่า..คู่ต่อไปเป็นของซองมิน...แต่เรายังไม่บอกว่ามินจะคู่กับใคร

หึๆต้องรออ่านเอาเองฮ่าๆ ตอนนี้มันออกแนวหวานอีกแล้วโฮะๆ

ขอบคุณค่ะ^______________^