เรื่องสั้นของเย่(เคะ)ฉบับรีเควส

ลำดับตอนที่ #27 : [SF TEUKYE]Sorry ขอโทษครับ...ผมรักแฟนเพื่อน:1

SHORT FICTION TEUKYE-Sorry ขอโทษครับ...ผมรักแฟนเพื่อน:1

Actor : LEETEUKxYESUNG

Author : YESUNGFANCLUB

Talk : มีคนสั่งทึกเย่สองคนนะคะและสั่งต่อกันเลยเพราะฉะนั้นกวาจะแต่งเรื่องนี้เป็นสองพาทย์นะ

ขอบคุณค่ะ >.<

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

เสียงเอะโวยวายดังมาจากห้องนั่งเล่นของหอพัก อีทึกที่กำลังจะเดินไปห้องครัวก็ไปชนกับใครบางคนเข้า

“อ๊ะ!”เสียงร้องตกใจของคนร่างบางดังขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวจะล้มลงดีที่ได้แขนของเขาโอบรอบเอวไว้ เขามองดูร่างบางที่แก้มขึ้นสีชมพูน้อยๆก่อนที่จะกลับมาเป็นอย่างเดิม...

“เอ่อ..ขอบคุณครับ”เยซอง ชายแก้มป่องของวงพูดขึ้น อีทึกที่กำลังจ้องใบหน้านั้นอยู่ก็สะดุ้งน้อยๆ ก่อนที่จะจับตัวของเยซองขึ้นมายืนตรงดังเดิม

“อืม ไม่เป็นไร”เขายิ้มให้คนตรงหน้าแล้วเดินเข้าห้องครัวไป

เยซองที่ยังคงหัวใจเต้นรัวอยู่ยกมือขึ้นมาจับหน้าอกตัวเองเบาๆหลับตาลงนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ เขาไม่ได้ตั้งใจจะเดินมาชนพี่อีทึกแต่โดนเจ้าตัวยุ่งสองคนผลักออกมาต่างหาก

แค่ได้สบตาหัวใจก็เต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่..พี่อีทึกจะได้ยินเสียงหัวใจของเรามั๊ยน้า~

อีทึกเดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้ง ก่อนที่สายตาจะไปหยุดลงที่ร่างบางของเยซองที่กำลังพูดคุยหัวเราะอยู่กับคนอื่นๆ รอยยิ้มนั้นมันทำเขาหลงใหลได้ทุกครั้งที่มอง..

“มองอะไรอยู่”เสียงเข้มๆดังขึ้นจากทางด้านหลังปลุกสติของเขาให้ตื่นขึ้นมาใหม่ อีทึกหันไปมองทางด้านหลังก็ต้องเจอเข้ากับคนหน้าสวยที่กำลังจ้องมองมาทางเขา ดวงตาคู่นั้นมันมีอะไรบางอย่างแฝงอยู่ อะไรบางอย่างที่เขาอ่านไม่ออก

“เปล่า”ตอบสั้นๆแล้วจ้องมองใบหน้าสวยของเพื่อนร่วมวงอย่างฮีชอลที่แสยะยิ้มออกมา

“อืม..แต่อย่ามองมากละกันเพราะไม่งั้นมันจะเจ็บเปล่าๆ อย่าลืมว่านายเป็นใคร”ฮีชอลพูดแค่นี้ก็เดินเบี่ยงตัวออกไป เขาเดินไปหาเยซองที่กำลังนั่งยิ้มอยู่ก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปใกล้แล้วประทับจุมพิตเบาๆที่แก้มป่อง

อีทึกได้แต่ถอนหายใจออกมากับตัวเอง

เฮ้อ..หมดหวังแล้วเรา

ยิ่งเห็นเพื่อนตัวเองและคนที่แอบรักเล่นกันอย่างมีความสุขก็ยิ่งไม่อยากมอง

นายชนะฉันแล้ว..ฮีชอล

เยซองที่เห็นว่าอีทึกหายไปแล้ว ก็พยายามจะลุกขึ้นยืนแต่กลับโดนร่างของคนด้านหังกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม

“พี่ฮะผมอึดอัด”เยซองชะเง้อคอมองหาร่างสูงโปร่งของคนคุ้นตา แต่ก็ไม่พบ

ไปไหนของเขาเนี่ย เมื่อกี้ยังอยู่ตรงนั้นอยู่เลย...

“อืม ไม่เอาอ่ะพี่อยากกอดนายเอาไว้นี่”ฮีชอลยิ่งกอดแน่นขึ้นไปอีกเมื่อรับรู้ถึงแรงดิ้นอย่างขัดขืน

“พี่ฮีชอลปล่อยเยซองเถอะ มันจะขาดอากาศหายใจแล้ว”ทงเฮที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็พยายามช่วยรุ่นพี่ร่วมวง แต่กลับต้องเป็นฝ่ายเดินออกไปเสียเอง

ฮีชอลถลึงตามองไปรอบๆห้องเป็นเชิงบอกให้ทุกคนเดินออกไป เมื่อทุกคนเดินออกไปจนหมดแล้ว เจ้าตัวก็ปล่อยร่างในอ้อมกอดออก เยซองที่เห็นว่าตัวเองเป็นอิสระแล้วก็เตรียมเดินไปตามหาใครบางคนทันที แต่กลับโดนมือเรียวของใครบางคนจับเอาไว้

“จะไปไหน หืม?”ฮีชอลลากคนตรงหน้ามานั่งลงข้างๆตนก่อนที่จะโอบรอบเอวบางไว้

“เอ่อ..ผมหิวน้ำ”

“แล้วทำไมต้องรีบร้อนขนาดนั้นด้วยล่ะ”ฮีชอลจ้องใบหน้าหวานที่กำลังมองมาทางตน ดวงตาของคนๆนี้เขาไม่เคยอ่านออกเลยสักครั้งว่าเจ้าตัวกำลังคิดอะไรอยู่ทั้งๆที่พยายามจ้องมองลึกลงไปแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า สำหรับเขามันอาจจะว่างเปล่าแต่ถ้าเป็นใครคนนั้นคงอ่านออกจนหมดทั้งหัวใจของร่างบางในอ้อมกอดของเขาเลยสินะ

“เยซอง...นายจะว่าอะไรมั๊ย ถ้าฉันจะบอกรักนาย”

เยซองเงียบไม่ตอบ  เขาจ้องใบหน้าสวยงามราวกับผู้หญิงของคนตรงหน้า ก่อนที่จะเบือนหน้าออกไปมองข้ามไหล่ของคนตรงหน้าที่กำลังเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ แล้วดวงตาก็ต้องเบิกกว้างเมื่อเห็นร่างของใครอีกคนที่กำลังจ้องมองทางพวกเขาสองคน ถึงแม้จะไม่ชัดนัดแต่เขาเห็น เห็นแววตาที่เจ็บปวดอย่างทรมานของหัวหน้าวง...

อีทึกจ้องมองไปยังคนสองคนที่กำลังจะจูบกัน เขาจ้องมองมันด้วยความเจ็บปวดอย่างทรมาน คนที่เขาแอบรักกำลังจะจูบกับเพื่อนรักของเขา เขาทั้งสองกำลังจะจูบกัน...จูบกัน

อีทึกหลับตาลงก่อนที่จะตัดสินใจเดินออกไป

เยซองที่เห็นอีทึกเดินออกไปแล้วก็เผลอผลักฮีชอลออกอย่างแรง จนฮีชอลกระเด็นออกไปตกลงจากโซฟา

เขาลุกขึ้นวิ่งตามร่างสูงโปร่งของคนตรงหน้าไปทันที

ฮีชอลได้แต่มองตามร่างบางที่มีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่เคยคิดว่าคนๆนี้จะทำให้เขาหลงได้ขนาดนี้ อีกนิดเดียวเขาก็จะจูบกับร่างบางตรงหน้าแล้ว ถ้าไม่ติดว่ามีใครอีกคนมาอยู่ดูด้วย ใครบางคนที่ร่างบางรักอย่างเต็มหัวใจทั้งๆที่รู้แต่ก็ยังฝืน จนทำให้เขาสองคนผิดใจกัน เฮ้อ...ฉันจะช่วยแกดีมั๊ยวะ...อีทึก

เยซองที่วิ่งตามหาอีทึกไปทั่วตั้งแต่ห้องนอนของเจ้าตัว หรือแม้กระทั่งไปถามยังห้องอื่นๆ แต่ก็ไม่มีใครเห็นเลยสักคน เขาตัดสินใจมาตามหาที่ข้างนอก วิ่งและวิ่งไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จุดหมาย เขามาหยุดยืนหอบแฮ่กอยู่ตรงเก้าอี้หน้าสวนสาธารณะ ก่อนที่จะเห็นร่างคุ้นตาของอีทึก เยซองวิ่งไปทางที่อีทึกอยู่ทันที

“แฮ่กๆ พี่อีทึก...มาทำอะไรตรงนี้”เยซองยืนเอามือข้างหนึ่งท้าวไว้กับต้นไม้หอบหายใจทันที อีทึกเหลือบตาขึ้นมองไปยังใบหน้าหวานที่กำลังมองเขาอยู่

“หืม? แล้วเราล่ะมาทำอะไร”เป็นฝ่ายอีทึกถามบ้าง เยซองไม่ตอบแต่ทิ้งตัวลงนั่งใกล้ๆอีกคนทันที

“ก็ผม..มาตามหาพี่”เยซองตอบเสียงแผ่ว อีทึกยิ้มออกมาน้อยๆ เขาจะคิดเข้าข้างตัวเองได้มั๊ยว่าเยซองเองก็มีใจให้เขา

เยซองมองใบหน้าคมนั่น พี่อีทึกที่มีรอยยิ้มให้ทุกคนเสมอ แต่จะต่างกันออกไป

เขาจ้องมองใบหน้าที่ก็หวานไม่แพ้เขา พี่อีทึกหุบยิ้มแล้วแต่กลับเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เรื่อยๆจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ

เยซองทำอะไรไม่ถูก เขาได้แต่นั่งนิ่งราวกับถูกตรึงเอาไว้ด้วยดวงตาของคนตรงหน้า

ตอนนี้ริมฝีปากของทั้งคู่กำลังจะประกบเข้าหากัน ห่างกันอีกเพียงไม่เท่าไหร่

เยซองหลับตาลงช้าๆรอสัมผัสของคนตรงหน้า

อีทึกชะงักไปก่อนที่จะดึงหน้ากลับมา เขาต้องไม่ทำอย่างนี้ เขาต้องไม่ประทับรอยเดิมกับของเพื่อนเขา เยซองคือคนที่เพื่อนรัก คิดไว้ซะอีทึก เยซองคือคนรักของฮีชอล คิดเอาไว้

เยซองลืมตาขึ้นเมื่อไม่มีอาการอะไรเกิดขึ้นต่อ เขามองใบหน้าที่อ่านยากนั่นอีกครั้งก่อนที่จะก้มหน้าลงซ่อนความเขินของตัวเอง

“กลับไปเถอะเยซอง เดี๋ยวคนอื่นจะเป็นห่วง”

“แล้วพี่ล่ะฮะ”เยซองถาม อีทึกเงียบไม่ตอบเขาจับใบหน้าหวานนั่นขึ้นมาสบตากับเขา

“กลับไปเยซอง”เหมือนมีมนต์สะกดแค่เพียงได้ยินเสียงนั้นก็เหมือนกับต้องทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้

“กลับไปหาฮีชอล เขาคงรอนายอยู่และอย่ามาทำแบบนี้กับใครอีก ดีนะที่เป็นฉันไม่งั้นนายคงโดนกดไปแล้ว”

เยซองไม่เข้าใจในสิ่งที่คนตรงหน้าพูด แต่ก็พยักหน้าเข้าใจ

“แล้วทำไมผมต้องกลับไปหาพี่ฮีชอลด้วย”เยซองถามจ้องอีทึกตาแป๋ว

“เพราะ...ฮีชอลเขารักนายเขาต้องเป็นห่วงนายแน่”

“แล้วพี่ไม่รักผมเหรอ”เยซองถามออกไป อีทึกนิ่งชะงักไปมือก็ยังคงจับใบหน้าหวานนั่นอยู่

“รักสิ ก็ฉันเป็นหัวหน้าวงนี่นาถ้าไม่รักสมาชิกของวงตัวเองแล้วจะให้ไปรักใครล่ะ นายก็เป็นน้องของฉันนะ”อีทึกตอบ ใช่เขาทำได้แค่เพียงรักเยซองแบบพี่ร่วมวงเท่านั้น เยซองปัดมือที่กำลังจับใบหน้าของตนออก

“พี่รักผมแค่น้องจริงๆเหรอ”เยซองถามออกไปดวงตาใสแป๋วก็ยังคงจ้องมองอีทึกเช่นเดิม

“...”อีทึกเงียบไม่ตอบ เขาอยากจะบอกคนตัวเล็กเหลือเกินว่าเขารู้สึกยังไงด้วย แต่เขาต้องไม่ทำแบบนั้น เพราะฮีชอลรักคนๆนี้เพราะเพื่อนเขารักคนๆนี้

“พี่ไม่...รักผมแบบอื่นเลยเหรอ”

เยซองจ้องลงไปในดวงตาคู่สวยที่อ่านยากคู่นั้น เขาพยายามจะอ่านมันแต่มันกลับดูลึกลับจนอ่านได้ยาก

อีทึกจ้องกลับไป ดวงตาทั้งสองสบกัน เขารู้ว่าคนตรงหน้าคิดยังไงกับเขา แต่เขาทำไม่ได้ ทำไม่ได้ที่จะต้องหักหลังเพื่อน

“ใช่พี่รักนายแค่น้องจริงๆ รักแค่น้อง....”เสียงที่พูดมันช่างแผ่วเบาแต่มันกลับดังในโสตประสาทของเยซอง ร่างบางรู้สึกขอบตาร้อนผ่าว ความรักที่ไม่สมหวัง ความรักที่ไม่สามารถจับต้องได้

“แต่ผมรักพี่ รักมากกว่าเพื่อนร่วมวง รักมากกว่าพี่ชายร่วมวง ผมรักพี่ได้ยินมั๊ยครับว่าผมรักพี่ รักมากๆเลยด้วย”เยซองคว้าคนตรงหน้าเข้ามากอดแนบแน่น อีทึกอยากจะกอดตอบอยากจะเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าสวยนั่น แต่เขาทำไม่ได้หน้าที่นี้มีเพียงฮีชอลเท่านั้นที่ทำได้

เยซองกำชายเสื้อของอีทึกแน่นราวกับอยากอยู่อย่างนี้ตลอดไป

อีทึกหลับตาลงช้าๆ ก่อนที่เขาจะตัดสินใจแล้ว อีทึกผลักร่างบางตรงหน้าออกไปก่อนที่เขาจะลุกขึ้น เยซองหันไปคว้าชายเสื้อของอีทึกมากำเอาไว้ กอดอีทึกจากทางด้านหลังแน่น

“ผมรักพี่ ฮึกผมรักพี่”เยซองยังคงพร่ำคำบอกรักต่อไป อีทึกแกะมือบางออกจากตัวก่อนที่จะผลักเยซองลงไปนอนกับพื้น

“ฉันบอกให้กลับไป!!!”อีทึกตะโกนลั่น หันไปมองใบหน้าหวานที่นองไปด้วยน้ำตา เขาต้องเก็บความรู้สึกเอาไว้ ต้องไม่แสดงให้คนๆนี้เห็นว่าเขารักคนๆนี้มากแค่ไหน

“พี่อีทึก ฮึกๆ”เสียงสะอื้นของเยซองดังเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากคู่สวย เขารู้ว่าคนตรงหน้าไม่ได้อยากทำร้ายเขา แต่เพราะอะไรถึงต้องทำแบบนี้ เพราะอะไร!!!

“กลับไปหาคนที่รักนาย ฉันไม่ได้รักนายเข้าใจมั๊ยว่าฉันไม่ได้รักนาย หยุดพูดคำบอกรักชวนอ้อวกนั่นได้แล้ว”อีทึกตะโกนกร้าว ดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองใบหน้าหวานที่กำลังร้องไห้ออกมา

ได้โปรด..เยซองนายรีบกลับไป กลับไปก่อนที่ฉันจะทนไม่ได้

เยซองจ้องมองใบหน้าหวานนั่น เขาสะอื้นจนตัวสั่นไปหมด

“แต่ผมไม่ได้รักพี่ฮีชอล ผมไม่ได้รักใครเลยนอกจากพี่”

“กลับไปเยซอง ฮีชอลตามหานายอยู่”อีทึกพูดอีกครั้ง ก่อนที่จะหันหลังเดินออกไป

“เพราะอะไรพี่ถึงต้องโกหกตัวเอง เราะอะไรพี่ถึงต้องปิดบังตัวเอง เพราะอะไร”เยซองตะโกนถาม อีทึกหยุดเท้าลง ถอนหายใจออกมา

“ฉันบอกแล้วใช่มั๊ยว่าฉันไม่ได้รักนายแบบที่ฮีชอลรัก กลับไปซะและฉันก็หวังว่านายคงจะไม่มาให้ฉันเห็นหน้าอีก”อีทึกพูดเสียงแผ่ว น้ำใสๆเอ่อล้นที่ขอบตา มันช่วยไม่ได้..ก็เขาดันไปแอบรักคนที่เพื่อนรักเอง ช่วยไม่ได้ที่จะต้องเจ็บปวด มันช่วยไม่ได้จริงๆ

เยซองยืนขึ้นช้า น้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย เสียงสะอื้นที่พยายามคุมเอาไว้ก็ยังไม่วายเล็ดลอดออกมา

“เพราะอะไรพี่ถึงผลักไสผมให้คนอื่น เพราะอะไร”

“เพราะฉันเกลียดนาย”

โปรดติดตามตอนต่อไป

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

คุยกันหน่อย

รอติดตามตอนต่อไปด้วยจ่ะเรื่องนี้มีสองตอนจบจ้า

เป็นเรื่องของทึกเย่นะ แต่ตอนจบก็ยังไม่รู้เช่นกันว่า

จะเป็นทึกเย่หรือเปล่า(หึๆ)อย่างที่บอกว่ามีสองพาทย์

ยังไงถ้าใครมีอะไรจะถามหรืออยากคุยอะไรกับไรท์เตอร์

(อยากคุยกับแกตายล่ะ:คนอ่าน)ก็เม้นพูดคุยไถ่ถามแนะนำ

กันได้ รักคนอ่านจ้า รักมากจริงๆนะ จุ๊ฟๆ ^.^