เรื่องสั้นของเย่(เคะ)ฉบับรีเควส

ลำดับตอนที่ #6 : [SF HANYE]วุ่นนักมารักนายมังกร100%

เยซองที่ยืนแอบดูเจ้ารุ่นน้องสองคนที่เอาแต่พลอดรักกันโดยไม่สนใจประชาชีเลยอยู่ๆเกิดอยากดื่มน้ำแล้วก็ง่วงนอนเลยเดินเข้าไปในครัวก่อนจะชนกับแผงอกแกร่งของใครบางคน แต่พอเงยหน้าจะไปขอโทษก็ต้องชะงัก
'ดันเจอคนไม่น่าคบซะได้'
เยซองคิดก่อนที่จะพยายามเลี่ยงตัวเองออกจากวงล้อมที่อันตรายแต่ก็ไม่พ้นเมื่อดันโดนอุ้มขึ้นบ่ากว้างแล้วพาเดินเข้าห้องไป
ฮันกยองเดินพาเยซองที่อยู่บนไหล่ตนเข้าไปในห้องก่อนที่เขาจะโยนร่างนั้นลงบนเตียงโดยมองด้วยสายตาเย็นชา
'ใจเย็นไว้ฮันกยอง'
ฮันกยองมองร่างบางที่ลุกขึ้นนั่งก่อนที่จะเปิดปากด่าเขา
"นี่ นายทำบ้าอะไรวะ คิดว่าฉันเป็นสิ่งของหรือไงคิดจะทำอะไรก็ทำน่ะ"
ไม่มีเสียงตอบ...เหลือไว้แต่สายตาเย็นชาที่ว่างเปล่า
"นายเป็นคนหรือปีศาจเนี่ยฮะ วันๆเห็แต่ส่งสายตาเย็นชาใส่คนอื่นไปทั่ว"
'ส่งให้แต่นายนั่นแหละ'
ฮันกยองก้มหน้าลงไปมองคนตรงหน้าในระยะประชิด
เยซองหน้าเหวอด้วยความตกใจก่อนที่จะปรับสีหน้าอย่างเดิม
"มองทำไม"
"พี่อีทึกอยากรู้ว่านายไปไหนกับชางมินมา"
"ทำไมเขาไม่มาถามฉันเอง"
"เขาติดธุระ"
"แล้วทำไมต้องให้นายถาม"
"เพราะพี่เขาไว้ใจฉัน"
"แน่ใจ????"
เยซองผลักตัวของฮันกยองออกก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนแล้วกำลังจะเดินไปเปิดประตู
"อย่าออกไปเชียวนะ"
"ทำไม..."
"ตอนนี้ฮยอกแจกำลังจะปรับความเข้าใจกับคังอิน"
"หึ....หรอ งั้นหรอ"
"..."
เยซองเดินมาหยุดอยู่หน้าของฮันกยองก่อนที่จะโน้มหน้าลงไปจนจมูกชนกัน
"แต่มันไม่เกี่ยวกับฉัน.......ว๊าก!!!!"
ฮันกยองได้โอกาสก็จับเยซองพลิกลงข้างล่างก่อนที่เขาจะขึ้นคร่อมไว้
"นายจะทำอะไร"
"อยู่อย่างงี้สักพักแล้วกัน"
"อะไรนะ"
"หรือจะให้ฉันตอบสนองร่างกายของตนเองดีหล่ะ หืม?"
ฮันกยองส่งแววตาเจ้าเล่ห์ไปให้ ทำเอาเยซองถึงกับพูดไม่ออก
'ทำไงดี'
"นายออกไปเถอะ...ฉันอยู่นิ่งๆก็ได้"
"แน่ใจนะ"
"เออ...เอ้ย อืม"
เยซองเปลี่ยนคำพูดแทบไม่ทันเมื่อเห็นสายตาที่ฮันกยองส่งมาให้
'เฮ้อ เจ้าบ้าคังอินรีบเคลีย์กับเจ้าไก่นั่นเร็วๆทีเถอะ ถ้าฉันอดใจไม่ไหวขึ้นมาเพื่อนนายเสร็จแน่'
ฮันกยองเสมองไปทางประตูก่อนที่จะหันกลับมาจ้องหน้าเยซองอีกครั้ง


แรงดึงดูดบางอย่าง ดูดให้เขาทั้งสองคนเข้าหากัน แต่จะว่าไปแล้วเป็นฮันกยองน่ะแหละที่เลื่อนหน้าเข้าไปใกล้เยซอง
"ฮัน จะทำ...."
คำพูดถูกกลืนหายเมื่อริมฝีปากของฮันกยองประกบเข้าหาเยซอง
ลิ้นร้อนถูกส่งเข้าไปโพรงปากเล็กก่อนจะควานหาความหอมหวานจากโพลงปากเล็ก ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กโดยที่ลิ้นเล็กได้แต่พยายามหลีกหนี แต่ก็ไม่พ้น ทั้งสองยังคงบดเบียดริมฝีปากเข้าหากัน จนเยซองเอามือทุบไปที่อกแกร่งของฮันกยองเพราะเริ่มจะหมดลมหายใจ ทำให้ฮันกยองต้องยอมถอนปากออกไปอย่างน่าเสียดาย
"แฮ่ก!นายจะแฮ่ก  ทำอะไรฉัน"
ฮันกยองไม่ตอบแต่กลับเริ่มซุกไซร้ไปที่ซอกคอขาวๆนั่น เยซองได้แต่ดิ้นขลุกขลักอยู่อย่างทำอะไรไม่ได้
'ไอ้บ้านี่ จะทำอะไรวะ'
ฮันกยองยังคงใช้ริมฝีปากขบเม้มรอยสีกุหลาบไว้ตรงซอกคอขาวเนียนนั่นก่อนที่ความคิดบางอย่างจะผุดขึ้นมาในหัวสมอง
'เยซอง แล้วเราจะได้สนุกกัน'
ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นนั่งทั้งที่ยังคร่อมตัวเยซองอยู่
"ทำบ้าอะไรวะ ออกไปจากตัวของฉันซะ"
เยซองออกคำสั่งก่อนที่ฮันกองจะแกล้งมองไปทางอื่น
"นี่ ไอ้ฮันกยอง!!!!"
เยซองตะโกนก่อนที่จะเอื้อมมือไปกระชากคอเสื้อฮันกยองเข้ามาใกล้จนทั้งคู่ริมฝีปากเกือบชนกันอยู่แล้ว
'ให้ตายสิ หมอนี่มันจะยั่วไปถึงไหนกัน'
ฮันกยองนึกในใจก่อนที่เขาจะจ้องมองดวงตาสีรัตติกาลที่กำลังจ้องมองเขาอยู่
ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ดวงตายังคงจับจ้องกัน ก่อนที่เสียงทุบประตูจะดังขึ้น เยซองปล่อยมือออกจากคอเสื้อที่กำอยู่
หัวใจเต้นแรงอย่างไม่รู้สาเหตุ ใบหน้าร้อนผ่าว
สมองกำลังประมวลผลว่า'เขาเป็นอะไร'
ฮันกยองลุกขึ้นจากตัวของร่างเล็กกว่า ปรับสีหน้าและท่าทางให้เป็นเหมือนเดิมก่อนที่จะหันไปหาเยซอง
"เดี๋ยวมา สงสัยพี่ทึกจะมา"
"..."
เยซองไม่ตอบแต่กลับค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง
ใบหน้าหายร้อนแล้ว แต่หัวใจยังคงเต้นแรงแบบเดิม
"เยซอง เปิดประตูเยซอง!!!!"
ฮันกยองเดินไปที่ประตู ก่อนที่จะเปิดมันออกมา
"บอกให้...อ้าว...พี่ฮัน"
"นายมีอะไร"
"ทำไม"
"อย่าถาม มีอะไร"
"ผมอยากเจอเยซอง"
"หลับไปแล้ว"
"อะไรของพี่ พี่...อย่าบอกนะว่า"
"อย่างที่นยายคิด....เยซองเป็นของฉันแล้ว"
พูดจบก็กระแทกประตูใส่หน้าคังอินก่อนที่จะล็อคประตูซะก่อนที่จะเดินเข้ามาหาร่างบางที่เอาแต่นั่งก้มหน้างุด
ฮันกยองเดินเขาไปก่อนที่จะเอื้อมมือไปโอบเอวของร่างบางช้าๆ กะให้เสียวเล่น
"เยซอง...นาย...ไปไหนกับชางมินมา"
เสียงกระซิบแผ่วเบาดังอยู่ตรงหูก่อนที่ฮันกยองจะพ่นลมร้อนเข้าไป เยซองนั่งกำมือแน่นพยายามสงบสติอารมณ์ของตนเอง ริมฝีปากเหยียดเป็นเส้นตรงก่อนที่เยซองจะหันหน้ามา ดวงตาสีรัตติกาลของทั้งคู่จ้องมองกันในระยะไม่เกินสามเซ็นต์
มือหนาเอื้อมมาลูบเส้นผมนุ่มสลวยนั้นช้าๆก่อนที่จะเชยคางคนตรงหน้าขึ้นแล้วโน้มตัวลงมาช้าๆ
เยซองเหมือนถูกคนตรงหน้าสะกดให้อยู่กับที่ ขยับไปไหนก็ไม่ได้
ได้แต่นั่งนิ่งรอสัมผัสของคนตรงหน้า.....
หัวใจเต้นแรงกว่าเดิมเป็นสองเท่าใบหน้าร้อนผ่าวอีกครั้ง ก่อนที่ริมฝีปากอุ่นจะถูกทาบทับบนริมฝีปากตน
เยซองค่อยๆหลับตาลงช้าๆ ลิ้นร้อนถูกทำหน้าที่เดิม แต่ต่างจากคราวแรก หากแต่ว่าคราวนี้ลิ้นเล็กกลับโต้ตอบไปถึงจะไม่เชี่ยวชาญเหมือนฮันกยองนั้นแต่ก็ทำได้ดีทีเดียว
เขาไม่เคยรู้สึกดีอย่างงี้มาก่อนเลย รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่บนปุยนุ่นที่เบาหวิวเหมือนร่างกายกำลังลอยขึ้นยังไงไม่รู้
'ผลักออกไป'
ถึงสมองจะสั่งการอย่างนั้นแต่ร่างกายไม่ทำตาม มือเล็กค่อยๆเอื้อมไปโอบรอบคอร่างสูงช้าๆส่วนอีกมือหนึ่่งก็ไม่อยู่นิ่งลูบไปตามแผงอกแกร่งนั่น
ฮันกยองใช้มือจับท้ายทอยของเยซองไว้เพื่อให้รับสัมผัสไ้ด้เต็มที่
มืออีกข้างรอบรอบเอวของร่างเล็กไว้ก่อนที่จะออกแรงเบาๆให้่ร่างเล็กนอนราบกับพื้น
'นี่เด็กของพี่อีทึกนะ ไอ้ฮันกยอง'
สมองของฮันกยองสั่งการอย่างงั้นแต่ฮันกยองก็ยังคงทำตามที่ร่างกายต้องการ
ถ้าจะพูดจริงๆแล้ว ตามที่หัวใจต้องการต่างหาก
เขาไม่ยอมมีอะไรกับเยซองแน่ถ้าเจ้าตัวไม่ยอม แต่นี่กลับมายั่วกันซะงั้น
'พี่ก็โทษเด็กของพี่ละกันนะ'
ฮันกยองว่าดังนั้นก่อนที่จะถอนริมฝีปากออกมา แล้วซุกไวร้ซอกคอขาวผ่องนวลเนียนนั่น ก็แค่ซุกไซร้แต่ไม่ได้ขบเม้มให้เกิดรอยแต่ถ้าสังเกตดีๆก็มีนั่นแหละ
ฮันกยองเริ่มใช้มือลากผ่านยอดอกที่แข็งชูชันขึ้นเพราะสัมผัส
เยซองได้แต่กัดริมฝีปากตัวเอง มือกำแน่น ก่อนที่ฮันกยองจะหยุดการกระทำ
เสียงประตูดังขึ้นอีกแล้ว ฮันกยองต้องละออกจากตัวร่างเล็ก เดินไปเปิดประตูดูหน้าคนมาใหม่
"ฮันกยอง"
"ทำไมครับ"
"ออกมาได้แล้ว เจ้าเยหล่ะ"
"อยู่ในห้องทำไมหรอ"
"หึๆ"
เสียงหัวเราะที่ดูไม่เหมือนก่อนทำเอาฮันกยองขมวดคิ้วเข้าหากัน พี่อีกทึกจะทำอะำไรหล่ะเนี่ย
"พี่จะทำอะไรของพี่"
"เยซองกับชางมินไปไหนมา"
"...."
"พี่จะเข้าไปถามเอง"
"...."
ฮันกยองโดนอีทึกลากออกมานอกห้องก่อนที่อีกทึกจะหายเข้าไปภายในห้อง
"พี่อีทึก"
ประตูถูกลงกลอนไว้ ฮันกยองได้แต่บิดลูกบิดประตูด้วยความรุนแรง
"เยซอง...หวังว่าฉันคงได้ทำต่ที่เหลือหล่ะนะ"
ฮันกยองพูดได้แค่นี้ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องครัว
อีทึกเดินเข้ามาหาร่างบางที่นอนตัวแข็งทื่อราวกับถูกมนต์สะกด ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่องลามไปถึงใบหู
หายใจหอบถี่ อาการแบบนี้...ดูก็รู้ ว่าเจ้าฮันมันทำอะไเด็กของเขา
"ไง เยซอง"
"..."
ร่างบางลุกข้นนั่งก่อนที่จะปรับสีหน้าให้เป็นแบบเดิม อีทึกเดินลงมานั่งข้างๆเยซองก่อนที่จะจับหน้าให้เยซองหันมามองทางเขา
"นาย...ไปไหนกับชางมินมา"
"..."
ดวงตาเล็กเบิกกว้างกับคำถามที่ไม่อ้อมค้อมเลยแม้แต่นิดเดียว
"ไปไหนมา?"
รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนหน้าทำเอาเยซองเหงื่อไหลพราก รอยยิ้มที่คนเลือดเย็นมักจะทำ
...รอยยิ้มของซาตาน...
"พี่ไม่รู้ว่านายไปไหนมานะ แต่...นายทำเอาฮักยองกระวนกระวายมากเลยรู้มั๊ย"
"พี่เห็นเขาเดินวิ่งไปทั่ว เพื่อตามหานาย ยิ่งได้รู้ว่านายสนิทกับชางมินแค่ไหน เขาก็ยิ่งใจเสียมากแค่นั้น"
"นาย...ไปไหนมา"
"ผม...เอ่อ...ผม"
เยซองตอบไม่ถูก เขาก็แค่ไปเที่ยวกับชางมินตามประสาพี่น้อง ทำไมฮันยองต้องทำหน้าเครียดด้วยหล่ะ
"ฮันกยอง..."
ยังพูดไม่ทันจบก็ดันถูกสายตาเหมือนล่วงรู้ทุกอย่างส่งมาจากหัวหน้าวง
"ฮันกยองเขาชอบนาย ไม่สิ รักต่างหาก ถ้าไม่เชื่อก็ลองไปเดินกับใครก็ได้ดูสิ อย่างเจ้าคังอิน มีหวังมังกรอาละวาดแน่ๆ"
"แต่ผม..."
"นายก็ชอบเขาใช่มํ๊ยหล่ะ"
อีทึกพูดออกมาทำเอาคนหน้ากลม หันหน้าไปทางอื่นแทบไม่ทัน
"อย่าปฎิเสธสิ่งที่นายต้องการจริงๆ ยังไม่สายถ้านายลองถามใจตัวเองดู"
"...."
"แล้วจะรู้ว่า....."
อีกทึกก้มหน้ามาหาเยซองก่อนจะช่วงชิงริมฝีปากอย่างรวดเร็ว
"ที่จริงแล้ว...เรื่องของนายมันเป็นเรื่องที่น้ำเน่าที่สุด"
ทิ้งไว้แค่นี้ก่อนที่จะเดินจากไป เยซองได้แต่มองแผ่นหลังนั่นจนเดินผ่านประตูไป....เหลือไว้แต่ เสียงของหัวใจ ที่เยซองต้องการจะฟัง.....
อีทึกเดินออกมาจากห้องก่อนที่จะสอดส่ายตาไปทั่วห้องนั่งเล่น สายตาพลันหยุดลงอยู่ที่ร่างร่างหนึ่งที่หน้าต่าง
"นี่ นายน่ะ ถ้าไม่รีบไปบอกความรู้สึกที่มีกับเจ้าหัวโตหล่ะก็ หึๆ เจ้าชายแห่งดงบังได้เสวยไปแน่"
อีทึกพูดแค่นี้ก่อนที่จะเดินจากไป ชายหนุ่ม ยืนคิดอะไรสักพักก่อนที่ จะเดินไปที่โชฟาหย่อนกายลงนั่งครุ่นคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย พลันสายตาก็ไปหยุดที่ประตูบานหนึ่ง ซึ่งมันกำลังปิดสนิท ประตูสีน้ำตาลอ่อน มีป้ายหน้าห้องเขียนไว้ว่า
'...ห้องคนหล่อ...'
เป็นป้ายแผ่นเล็กๆ ถ้าไม่มีใครสังเกตคงไม่เห็นเป็นแน่
"เอาวะ..."
ในที่สุดประตูบานนั้นก็ถูกเปิดออกมา โดยร่างเล็กของเจ้าของห้อง
"ฮันกยอง...."
เสียงเรียกแผ่วเบาถูกเอ่ยออกมาจากริมฝีปากคู่สวย
"..."
ไม่มีเสียงตอบกลับ
"นาย....ไม่อยากมีแฟนแบบคนอื่นๆบ้างเหรอ"
"..."
'อยากสิ...'
สายตาเย็นชาถูกส่งออกมาจากฮันกยองอีกแล้ว
"นี่!!!เลิกส่งสายตาบ้าๆแบบนั้นซะทีเถอะ ให้ตายสิ เจอหน้าฉันทีไรชอบมองด้วยสายตาคู่นี้ตลอดเลย"
น้ำเสียงแสดงการตัดพ้อดังขึ้นก่อนที่เจ้าของเสียงจะสะบัดหน้าพรืดแล้วเดินหนีไป
"เดี๋ยวเยซอง"
คนถูกเรียกชะงักฝีเท้าแต่ไม่ยอกหันหน้ามองคนเรียก
"นาย....เคยชอบใครบ้างมั๊ย"
"ไม่!!!!!"
เยซองตอบก่อนที่ฮันกยองจะนิ่งไป สายตาแสดงความว่างเปล่า
'นั่นสิ จะเป็นไปได้ไง'
"แต่ฉันแอบรักใครบางคนอยู่"
"...."
จากที่ว่างเปล่ากลายเป็นแสดงอาการสับสน สีหน้างุงงงฉายชัดในแววตา
"คนๆนั้น ฉันรู้จักดีแน่นอนว่านายก็รู้จัก"
"ชางมิน"
"..."
เยซองชะงักเล็กน้อย ก่อนที่จะหันหน้ามาหาคนพูดแล้วเดินเข้าไปดีดหน้าผากนั่น
"ฉลาดซะทีเถอะ นายน่ะอย่ามามั่ว ฉันกับชางมินเราแค่สนิทกัน ถ้ามากกว่าการเป็นพี่น้องละก็.....ไม่มีทาง"
เยซองลั่นวาจาไปเช่นนั้นก่อนที่ฮันกยองจะโอบรอบเอวเยซองออกแรงดึงตัวของเยซองให้แนบชิดกับเขา
"นายจะ...."
"ฉันรักนาย!!!!!!!"
ฮันกยองพูดออกมาก่อนที่เยซองจะเบิกตากว้าง
'ฮัน...'
"นายหล่ะ"
น้ำเสียงของความกลัวในคำตอบดังชัดเจนปนมากับเสียงแสดงความผิดหวัง
"เอ่อ...ฉัน....."
"ว่าไง"
"ไม่รู้สิ"
ตอบได้แค่นี้ก่อนที่จะก้มหน้าเข้าหาอกกว้างๆนั่น
"อืม..ช่างเถอะ เอาเป็นว่า รู้ไว้ซะว่าฉันรักนาย"
"อืม..."
ฮันกยองปล่อยตัวเยซองออก ก่อนที่เขาจะหายเข้าไปในห้องที่เยซองเพิ่งออกมา
"อืม....ฉันก็รักนาย"
เยซองได้แต่เอ่ยกับประตูที่ปิดสนิท
'เฮ้อ...แห้วจนได้ ฮ่ะๆ บ้าบอที่สุด'
ฮันกยองนอนลงกับเตียงนุ่ม กลิ่นสบู่อ่อนๆที่เยซองใช้ลอยมาเตะจมูกอย่างจัง
'ถ้าเป็นเจ้านั่นจะหอมขนาดไหนนะ'
ฮันกยองค่อยๆปิดเปลือกตาลงช้าๆ ความรู้สึกเจ็บที่หน้าอกด้านซ้ายยังคงเป็นอยู่









เยซองนั่งลงบนโชฟาก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบรีโมทมาถือไว้ในมือ
กิ๊งก่อง!
เสียงออดหน้าประตูดังขึ้น เยซองหันไปมองทางต้นเสียงก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืน คิ้วขมวดเข้าหากัน
กอ่นจะเดินไปเปิดประตูออก
"พี่เยซอง ผมมีเรื่องจะคุยกับพี่"
"..."
เยซองได้แต่มองหน้ารุ่นน้องต่างวงสองคนที่มาอยู่หน้าห้องของเขา
"เข้ามาสิ เเจจุง...ชางมิน"
แจจุงและชางมินเดินตามเยซองมาในห้อง ก่อนจะนั่งลงที่โชฟาตัวยาวแจจุงกุมมือชางมินเอาไว้ก่อนที่จะสบตาเพียงนิดเดียวแล้วหันไปหน้าไปทางหน้าต่าง
"มีอะไร"
"ชางมิน นายบอกพี่เขาไปเถอะ...."
"พี่เยซอง"
"..."
"ผม...ไม่รู้ว่าพี่จะว่าไงนะ แต่ผม...เอ่อ...ผม"
"ชางมินเขาแอบชอบพี่น่ะ"
"อะไรนะ!!!!!"
เยซองตะโกนออกมาดวงตาคู่เล็กเบิกกว้างสีหน้าตกใจไม่น้อยกับคำพูดนั่น
"นายว่าไงนะ"
"อย่างที่พี่แจจุงบอก ผมชอบพี่"
"อย่าล้อเล่นน่ะ"
"จริงๆนะ"
ดวงตาคู่สวยของชางมินจ้องมายังดวงตาคู่เล็กที่เบือนหลบหนี เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่างมินจะแอบชอบเขา
"แต่พี่มีคนที่รักอยู่แล้วนะ"
"ใคร??"
ชางมินเดินปหาเยซองก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปคว้าข้อมือเล็กนั่นแต่เยซองกลับสะบัดมันออก
เขายังคงตกใจและยอมรับมันไม่ได้
"ฮันกยอง พี่รักฮันกยอง เข้าใจมั๊ย"
"เข้าใจแล้ว!!!!!"
ประตูห้องที่ฮันกยองหายเข้าไปถูกเปิดออกโดยร่างสูงของฮันกยองที่ยิ้มหน้าระรื่น
"อะไรกันเนี่ย??"
เยซองหน้าเหวอไปชั่วขณะก่อนที่ฮันกยองจะเดินเข้ามากอดเยซองแล้วจูบไปที่หน้าผากเบาๆ
"นายบอกว่านายรักใครนะ"
"อะไรกัน"
เยซองตีหน้าซื่อทำเหมือนกับว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"แต่ฉันได้ยินใครน้า~บอกว่า'พี่รักฮันกยอง เข้าใจมั๊ย'"
เยซองหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ ฮันกยองพอใจกับผลงานก่อนที่จะปล่อยตัวฮันกยองออกแล้วหันไปหาแจจุงกับชางมิน
"ขอบใจที่ช่วยนะ"
ก่อนที่ทั้งคู่จะยิ้มและเดินจากไป
'จำไว้เลยไอ้น้องเลว'
เยซองหันไปมองฮันกยองก่อนที่เขาจะส่งสายตาอาฆาตไปให้ ฮันกยองรู้สึกได้ดังนั้นเลยดึงคนตัวเล็กกว่าเข้ามาหาตนก่อนที่จะประทับรอยจูบลงไปที่ริมฝีปากสวยได้รูปนั่น
"รักนะ เจ้าซาลาเปา"


































END

- -TALK TO YOU - -
อะแฮ่มๆ เทสๆ วันนี้ได้ฤกษ์งามยามดี ข้าพเจ้าเลยอัพฟิคตอนนี้ให้จบซะเลย
เพื่อที่ผู้อ่านจะได้ไม่ค้างคา ส่วนคู่อื่นๆที่สั่งไว้ต้องรอก่อนนะที่รัก ตอนนี้ยังไม่มี
พล็อตเรื่องเลย แต่ว่ากวาเคยเเต่งฟิคเกี่ยวกับเย่เคะไว้แต่นานแล้วหล่ะ อ้อใครเคยเจอ
คู่นี้มั่งอ่ะ'เยแจ'กวาเคยไปเจอมาน่ารักดีนะ แค่นี้แหละ ไปละ เดี๋ยวมาอัพให้ต่อ